Samenvatting door J. V.:
John
Pilger ziet dat de wereld weer afstevent op een koude oorlog. Als het daar bij
blijft.
Hij
ziet dat journalisten zich lenen om leugens te verkopen. Soms zijn dat dezelfde
mensen soms die ons de oorlog in Vietnam verkochten. Een oorlog die 1 miljoen
mensen het leven kostte. Een oorlog die nooit zou hebben plaatsgevonden als de journalisten
hun werk goed hadden gedaan. Drie
top-journalisten hebben dit aan Pilger toegegeven.
Mogen we zeggen dat de journalistiek
schuldig is aan de dood van1 miljoen mensen? Waarom niet? Een chirurg die zijn
werk niet goed doet, wordt wel veroordeeld.
Mogen we stellen dat de journalisten nu dezelfde fout maken in de
Ukraïne? De grootste triomf van de Media-bazen
is toch wel dat het ze lukt om ons wijs
te maken dat we een vrije pers en open informatie hebben.
( Vertaald: door 'Sambeo' en JV. Toevoegingen van J.V. )
( Vertaald: door 'Sambeo' en JV. Toevoegingen van J.V. )
( Inleiding)
Terwijl
de wereld in de richting van een nieuwe
Koude Oorlog raast met een mogelijke nucleaire confrontatie door de situatie in
Oekraïne, speelt de Westerse "vrije
pers" weer de rol van de gehoorzame
propaganda machine. Het demoniseren van Rusland door een eenzijdig verhaal te
presenteren geeft voeding aan een
gevaarlijke agressie, aldus John Pilger,
een ervaren journalist.
Door John Pilger.
Over media die oorlog
mogelijk maken en
Propaganda die de strijd
heeft gewonnen.
Waarom
is zoveel journalistiek vakwerk verdwenen en vervangen door propaganda ? Waarom zijn censuur en verdraaiing
standaard praktijken geworden? Waarom
is de BBC (en de NOS) zo vaak een
spreekbuis van de roofzuchtige macht? Waarom hebben de meest gelezen kranten
zoals de New York Times en de Washington Post hun lezers bedrogen? ( Dat geldt ook voor de
meest gelezen Nederlandse kranten.
Vertaler.)
Waarom
wordt jonge journalisten tijdens hun opleiding niet geleerd om te doorzien dat
Media eigenaren een agenda en een doel hebben en waarom vallen ze de valse
claim van de media dat ze objectief zijn, niet aan ? En waarom wordt ze niet
geleerd dat de essentie van de
zogenoemde MSM (mainstream media, de Grote Media) niet is het geven van informatie maar het verwerven van macht?
Dit
zijn dringende vragen op dit moment, want de wereld wordt geconfronteerd met
het vooruitzicht van een grote oorlog, misschien nucleaire oorlog - met de
Verenigde Staten die duidelijk heeft besloten om Rusland te isoleren en te
provoceren en op den duur China. Deze waarheid wordt ondersteboven en
binnenstebuiten gekeerd en dus onzichtbaar gemaakt door journalisten, vaak door dezelfde mensen die
ook de leugens hebben verspreid die leidden tot het bloedbad in Irak in 2003. ( Ik heb hier de tekst wat uitgebreid en wijk
wat af van de originele tekst, om het sneller begrijpelijk te maken. Ik hoop
wel dat ik het zelf goed heb begrepen. )
De
tijd waarin we leven is zo gevaarlijk en zo vervormd in de publieke perceptie
dat propaganda niet langer, zoals Edward Bernays het noemde, een
"onzichtbare overheid “ is." Het is de overheid. Zij regeert
rechtstreeks, zonder vrees voor tegenspraak en haar voornaamste doel is de
verovering van ons: ons idee over de wereld, ons vermogen om de waarheid te
scheiden van leugens.
Het
informatietijdperk is eigenlijk een media tijdperk. We voeren oorlog door media-publicaties als wapens te gebruiken. Het
censureren van sommige media is als een wapen; Het demoniseren van de opponent
in de media is als een wapen tegen die
opponent. Idem: vergelding door de media. Dan is er nog die stroom van
kletskoek-clichés en valse aannames die ik wil noemen: afleiding door de media.
Deze macht om een nieuwe 'realiteit' te creëren heeft zich gedurende de
afgelopen jaren opgebouwd. Vijfenveertig jaar geleden, veroorzaakte het boek
met de titel” De vergroening van Amerika” een sensatie. Op de cover stonden
deze woorden: "Er komt een revolutie. Niet zoals we die kennen uit het verleden. Deze revolutie begint bij het
individu."
Ik was
toen correspondent in de Verenigde Staten en
herinner me de nacht dat de auteur tot tot goeroe werd verheven, de jonge Yale
academicus Charles Reich. Zijn boodschap was dat ‘de waarheid vertellen’ en ‘politieke
actie’ waren mislukt en dat alleen "cultuur" en introspectie de
wereld nog konden veranderen.
Binnen
een paar jaar werd ons gevoel van ‘gezamenlijke actie’, ons gevoel voor sociale
rechtvaardigheid en internationalisme volledig verpletterd. Ons uitgangspunt
van solidariteit tussen alle mensen werd vervangen door de Krachten van het Winst- streven en de cultus van het ‘IK’.
Klasse,
geslacht en ras werden gescheiden. Het persoonlijke werd politiek en de media
werd de boodschap. ( Vertaler: deze zin begrijp ik niet. Als iemand me kan
helpen bij de vertaling: graag hieronder reageren. http://en.wikipedia.org/wiki/The_medium_is_the_message#Key_concepts
)
Na het einde van de koude oorlog zorgde de fabricage van nieuwe
"bedreigingen" ( denk aan de moslim-terroristen. Vertaler) voor de verdere
politieke desoriëntatie van de mensen die – als ze niet zo succesvol zouden
zijn afgeleid door de IK cultuur en de ‘terroristen’ -- een sterke
en actieve oppositie zouden hebben
gevormd.
In
2003 filmde ik een interview in Washington met Charles Lewis, een
vooraanstaande Amerikaanse onderzoeksjournalist. We bespraken de invasie van
Irak een paar maanden eerder. Ik vroeg hem: "Wat zou er gebeurd zijn als
de meest vrije media in de wereld George Bush en Donald Rumsfeld serieus hadden
betwist en hun beweringen hadden onderzocht
in plaats van het verspreiden van, naar later bleek, ordinaire propaganda?”
Hij
antwoordde dat als wij journalisten ons
werk hadden gedaan "er een zeer, zeer grote kans was geweest dat we geen oorlog zouden hebben
gevoerd met Irak “.
Dat
is een schokkende verklaring en één die werd ondersteund door andere beroemde
journalisten aan wie ik dezelfde vraag heb gesteld. Dan Rather, voorheen van
CBS, gaf me hetzelfde antwoord. David Rose van de Observer, en senior journalisten en producenten in de BBC,
die anoniem wensten te blijven, gaven me hetzelfde antwoord.
Met
andere woorden, hadden journalisten hun werk gedaan, hadden ze mensen ondervraagd
en onderzoek gedaan in plaats van het verspreiden van propaganda ,dan zouden
honderdduizenden mannen, vrouwen en kinderen in leven kunnen zijn vandaag; en hadden
miljoenen misschien niet hoeven te vluchten, was de sektarische oorlog tussen soennieten en sjiieten
misschien niet ontstoken, en de beruchte Islamitische Staat had misschien niet
nu bestaan.
Zelfs
nu, ondanks dat miljoenen mensen de straat op gingen om te protesteren, heeft
het grootste deel van het publiek in de westerse landen geen idee van de enorme omvang van de
criminaliteit gepleegd door onze regeringen in Irak. (Alternatief: hoe enorm
crimineel onze regeringen zich in Iraq hebben gedragen.)
Nog
minder mensen zijn zich ervan bewust dat in de 12 jaar voor de invasie, de
Amerikaanse en Britse regeringen een onopvallende maar bewust veroorzaakte holocaust
zijn gestart door de burgerbevolking van
Irak hun middelen van bestaan te ontzeggen, en medicijnen te ontzeggen.
Dat
zegt de hoge Britse ambtenaar die verantwoordelijk was voor de sancties tegen
Irak in de jaren 1990 . Het was een middeleeuwse belegering die de dood van een
half miljoen kinderen heeft veroorzaakt onder de leeftijd van vijf jaar, zoals
uit een Unicef rapport blijkt. De naam van de ambtenaar is Carne Ross. Op het
ministerie van Buitenlandse Zaken in Londen stond hij bekend als "Mr. Irak”. Vandaag de dag
is hij klokkenluider. Hij vertelt hoe overheden ons bedriegen en hoe
journalisten gewillig het bedrog verspreiden. "We gaven journalisten
kleine stukjes informatie als een soort lokaas om ze aan ons te binden, en zo
onze propaganda te laten publiceren. Werkten ze daaraan niet mee, dan deden we
of ze niet meer bestonden, en kregen ze geen enkele informatie meer van ons.” (
Vrij vertaald. Vertaler)
De
belangrijkste klokkenluider tijdens deze verschrikkelijke periode ( waarin
iedereen te laf was om iets te zeggen) was Denis Halliday. De toenmalige adjunct-secretaris-generaal van de Verenigde
Naties en hoge VN-functionaris in Irak. Halliday nam liever ontslag dan het
beleid uit te voeren dat hij beschreef als genocidaal. Hij schat dat de
sancties de dood van meer dan een miljoen Irakezen hebben veroorzaakt.
Wat
er toen gebeurde met Halliday was leerzaam. Hij werd beklad. Of werd hij
belasterd. Op Newsnight (BBC) schreeuwde presentator Jeremy Paxman hem toe : "Ben je niet gewoon een
goedprater van Saddam Hoessein? 'The Guardian beschreef dit onlangs als een van
Paxman’s memorabele momenten.(Negatief bedoeld. Vertaler.) Vorige
week ondertekende Paxman een boekencontract van 1 miljoen pond. (
M.a.w.: een journalist kan best meewerken aan de dood van 1 miljoen mensen en
daarna ongestraft een mooie carriere vervolgen. Vertaler.)
De helpers
van de Onderdrukkers ( Vertaler: soms ook wel ‘hoernalisten’ genoemd in plaats vaan
journalisten) hebben hun werk goed gedaan. Kijk naar de gevolgen. In 2013 bleek uit een
ComRes enquête dat een meerderheid van het Britse publiek geloofde dat het aantal
slachtoffers in Irak lager was dan
10.000 doden, een fractie van de waarheid. Het bloedspoor dat van Irak naar
Londen loopt is bijna uitgewist.
Van
Rupert Murdoch wordt gezegd dat hij de
peetvader is van de media- maffia en niemand zou mogen twijfelen aan grote
invloed van zijn kranten (127 kranten in totaal met een gezamenlijke oplage van
40 miljoen) en van zijn Fox-netwerk op
tv. Maar de invloed van Murdoch’s Media zelf is niet zo groot als de invloed
die ze indirect heeft: doordat ze de
meer gerenommeerde media (in de competitiestrijd om de lezer) meer naar rechts
duwt, richting propaganda.
De
meest effectieve propaganda vindt men niet in Murdoch’s rechtse bladen als The
Sun of op Fox News - maar in de meer mainstream bladen en de linkse bladen. Toen
de New York Times beweerde dat Saddam Hoessein massavernietigingswapens had,
werd het nep bewijs geloofd, want het was
Hetzelfde
geldt voor de Washington Post en The Guardian, die beiden een cruciale rol hebben
gespeeld in het langzaam veranderen van hun lezers zodat ze een nieuwe en
gevaarlijke koude oorlog gaan accepteren.
Alle drie de liberale kranten hebben de gebeurtenissen in de Oekraïne fout
geïnterpreteerd als een boosaardige daad van Rusland, terwijl in feite, de fascistisch geleide staatsgreep
in de Oekraïne het werk was van de Verenigde Staten, geholpen door Duitsland en
de NAVO.
Deze
omkering van de werkelijkheid is zo overtuigend dat er in de Media niet eens
een discussie is over de vraag of er Rusland nu wel of niet door Amerika militair is omsingeld en wordt geïntimideerd. Die
omsingeling is komt nooit in het nieuws, maar blijft verborgen. Het nieuws
wordt ijn beslag genomen door zwartmakerij en angst-zaaien van het soort
waarmee ik ben opgegroeid tijdens de eerste Koude Oorlog. Opnieuw komen de
gevaarlijke Russen ons te pakken nemen onder leiding van een andere Stalin of zelfs
een nieuwe Hitler. Wijs uw duivel aan
en barst los met uw woede.
De
onderdrukking van de waarheid over de Oekraïne is een van de meest complete voorbeelden
van verzwegen nieuws en informatie die ik
me kan herinneren. De grootste opbouw
van Westerse Militaire Macht in de Kaukasus en Oost-Europa sinds de Tweede
Wereldoorlog wordt volledig doodgezwegen. De geheime hulp van Washington voor Kiev
en zijn neo-nazi brigades die verantwoordelijk zijn voor oorlogsmisdaden tegen
de bevolking van Oost-Oekraïne wordt volledig doodgezwegen. Bewijs dat aantoont dat Rusland
niet verantwoordelijk is voor het neerschieten van de MH-17 wordt volledig doodgezwegen.
En opnieuw
censureren de zogenaamd linkse media. Zonder feiten en zonder bewijzen worden zaken
beweerd. Een journalist ‘identificeerde’
een pro-Russische leider in Oekraïne als de man die het vliegtuig neerschoot.
Deze man, zo schreef hij, stond bekend
als De Duivel. Hij was een enge man die de journalist bang maakte. Dat was het
bewijs.
Velen
in de westerse media hebben hard gewerkt
om de etnisch Russische bevolking van Oekraïne voor te stellen als
buitenstaanders in hun eigen land. Bijna nooit als Oekraïners die op zoek waren naar een federatie binnen de
Oekraïne. En nooit als burgers die protesteren tegen een door het buitenland
georkestreerde coup.
Wat
de Russische president te zeggen heeft is niet van belang; Putin wordt nooit
pratend in beeld gebracht en wordt dus ongestraft misbruikt als een schurk in
een pantomime-voorstelling die je allerlei boosaardige zaken in de schoenen
kunt schuiven. Generaal Breelove -een Amerikaanse generaal en
hoofd van de NAVO komt rechtstreeks uit
de film Dr. Strangelove- beweert bijna
elke week opnieuw dat er Russische invasies zijn. Nooit geeft hij een greintje
visueel bewijs. Zijn imitatie van Stanley Kubrick's General Jack D. Ripper is
hem op het lijf geschreven.
Veertigduizend
Russische soldaten verzamelden zich op de grens, volgens Breedlove. Dat werd
meteen geloofd door de New York Times,
de Washington Post en The Observer. Dezelfde Observer die al eerder goed werk
leverde door de leugens en verzinsels van Blair te ondersteunen bij de invasie van
Irak, zoals hun voormalige verslaggever David Rose onthulde. Het lijkt op een
vrolijke schoolreünie. De oproep tot strijdbaarheid komt van dezelfde journalisten
die eerder het bestaan van Saddams
massavernietigingswapens "harde feiten" noemden.
"Als
je je afvraagt", schreef Robert Parry, "hoe de wereld per ongeluk met
een derde wereldoorlog kan beginnen – zoals een eeuw geleden gebeurde met de
eerste wereldoorlog – hoef je alleen maar te kijken naar de waanzin die zich in
Amerika van het hele politieke bedrijf en de media heeft meester gemaakt waar
het over de Oekraïne gaat. Een
leugenachtig verhaal over Good guys en Bad guys is heel snel en met succes
verspreid en dat verhaal blijkt niet meer te kunnen worden veranderd met feiten
of logica. "
Robbert
Parry, de journalist die het Iran-Contra schandaal onthulde, is een van de
weinigen die de centrale rol van de media onderzoekt in dit "spel van bluf”,
zoals de Russische minister van Buitenlandse Zaken dit noemde. Maar is het een
spel? Terwijl ik dit schrijf, stemt het
Amerikaanse Congres over resolutie 758 die in een notendop, zegt: "Laten
we ons klaarmaken voor oorlog met
Rusland." ( Zie: http://nl.wikipedia.org/wiki/Chicken_game )
In
de 19e eeuw beschreef de schrijver Alexander Herzen het seculiere liberalisme
als "de laatste religie, hoewel haar kerk niet van de andere wereld is
maar van deze." Vandaag de dag is de “Ideologie van de Vrijheid” (denk aan
de lieden die oorlogen voeren om overal Democratie te brengen) veel gewelddadiger
en gevaarlijker dan welke stroming ook in
de islamitische wereld. Maar behalve al die oorlogen en dat bloed is haar
grootste triomf wellicht dat ze ons de
illusie gaf dat wij vrije en open
informatie hebben.
In
het nieuws laat men hele landen verdwijnen. Wordt niets over gemeld. Saoedi-Arabië,
de bron van extremisme en de door het Westen
gesteunde terreur. Dat is blijkbaar niet de moeite waard om aan de wereld te
vertellen. Saudi Arabie komt alleen in het nieuws wanneer ze de prijs van olie
laten dalen. Jemen heeft al 12 jaar Amerikaanse drone-aanvallen te verduren.
Wie weet dat? Wie kan het schelen?
In
2009 heeft de ‘West of England’ Universiteit
de resultaten gepubliceerd van een tien jaar durende studie van alle berichten
die de BBC over Venezuela deed. Van de 304 uitzendingen waren er slechts 3 ook die melding maakten van enkele van de positieve
maatregelen die door de regering van Hugo Chavez werd geïntroduceerd. Het
grootste programma in de menselijke geschiedenis ter bevordering van alfabetisme werd
nauwelijks genoemd.
In
Europa en de Verenigde Staten, weten miljoenen lezers en kijkers bijna niets
over de opmerkelijke, levens-reddende veranderingen die in Latijns-Amerikaanse
landen werden geïmplementeerd, waarvan
vele geïnspireerd door Chavez. Net als de BBC waren de verslagen van de New York Times, de
Washington Post, The Guardian en de rest van de respectabele westerse media
notoir te kwader trouw. Chavez werd zelfs op zijn sterfbed nog bespot. Hoe
wordt dit uitgelegd, vraag ik me af, op de scholen van journalistiek?
Waarom
zijn miljoenen mensen in Groot-Brittannië ervan overtuigd dat een collectieve
straf die men "bezuinigen"
noemt, noodzakelijk is? Als gevolg van de economische crash in 2008, werd een verrot
systeem blootgelegd. Een fractie van een seconde werden de banken ontmaskerd
als boeven met verplichtingen aan het publiek dat ze hadden verraden.
Maar
binnen een paar maanden veranderde de boodschap.
Het afschilderen van de bankiers als
schuldigen verdween uit de tabloids en sprak men steeds over "soberheid" en ‘bezuinigen, wat dan een last werd voor de miljoenen gewone mensen. Is er ooit eerder
zo’n brutale goocheltruck uitgehaald?
( Vertaler:
en de mensen pikken het. Wellicht omdat al die ‘Talking heads’ op tv net doen
alsof het normaal is. Zoals Bertrand
Russell ooit schreeef: There is no nonsense so arrant (enorm) that it cannot be made the creed
of the vast majority by adequate governmental action. Vertaald: Een regering kan zijn volk de meest extreme
kletskoek wijs maken, als ze het goed aanpakt.
)
Vandaag
worden vele voorwaarden voor een beschaafd leven in Groot-Brittannië ontmanteld
om een frauduleuze schuld terug te betalen - de schuld van criminelen. De ‘bezuinigingen’ zijn naar verluidt £ 83
miljard. Dat is ook het bedrag van de belasting die wordt ontweken door dezelfde banken en
door bedrijven als Amazon en Murdoch's bedrijf. Bovendien ontvangen de corrupte
banken een jaarlijkse subsidie van £ 100 miljard in de vorm van gratis
verzekering en garanties (*) - een hoevelheid geld waarmee je de hele Britse
gezondheidszorg kunt betalen.
(* Het is
me niet duidelijk waarop Pilger hier doelt.
Wel is mij bekend dat de banken enorm van d lage rentes profiteren en
dus bij de Centrale Bank gratis geld kunnen lenen – het is de bedoeling dat ze
dat aan bedrijven lenen zodat die iets gaan ondernemen: dus iets produceren en
arbeidsplaatsen maken) maar de banken schijnen het voor andere zaken te
gebruiken, o.a. om staatsobligaties te kopen, waarop ze rente ontvangen …. Ik ben hiervan echter niet helemaal zeker. )
De
economische crisis is pure propaganda. Extreem beleid regeert op dit moment Brittannië,
de Verenigde Staten, een groot deel van Europa, Canada en Australië. Wie staat
er op voor de meerderheid? Wie vertelt hun verhaal ? Wie houdt de feiten op een rij? Is dat niet waar journalisten
voor bedoeld zijn?
In
1977 onthulde Carl Bernstein, beroemd van Watergate, dat meer dan 400 journalisten en mensen op
beslissende plaaatsen in de nieuwsvoorziening, voor de CIA werkten. Hiertoe
behoorden journalisten van de New York
Times, Time en de tv-netwerken. In 1991 onthulde Richard Norton Taylor van de
Guardian iets dergelijks in Australië. (Vertaler: en recentelijk Udo Ulfkotte
van de Frankfurter Algemeine)
Dit
is allemaal niet nodig vandaag de dag. Ik denk niet dat iemand de Washington
Post en andere media werden betaald om Edward
Snowden te beschuldigen van medeplichtigheid aan terrorisme. Ik betwijfel dat iemand
geld betaalt aan diegenen die regelmatig Julian Assange zwart te maken- hoewel er
volop andere manieren van beloning kunnen zijn, die misschien wel worden
toegepast.
Het
is mij duidelijk dat de belangrijkste reden waarom Assange zo veel vergif , wrevel en jaloezie op wekte, is omdat Wikileaks de facade weg haalde van
een corrupte politieke elite die overeind wordt gehouden door journalisten. Assange
luidde een tijdperk in waarin bijzonder veel zaken openbaar werden genaakt.
Maar zo maakte Assange ook vijanden onder
de lieden die de Media controleren, door de aandacht op hen te vestigen en hun
schandalige rol. Ook bij de krant die die zijn zijn grote primeur had
gepubliceerd en zich had toegeëigend. Hij zorgde dat The Guardian veel geld
verdiende, maar werd ook door de Guardian flink bekritiseerd.
Lucratieve
boek- en de Hollywood-filmdeals werden
gesloten en media-carrières gelanceerd over de rug van WikiLeaks en zijn
oprichter. Mensen hebben goed geld verdiend terwijl WikiLeaks moeite had om te
overleven.
Geen
woord hierover in Stockholm op 1 december toen de redacteur van de Guardian,
Alan Rusbridger samen met Edward Snowden de Praktische Menslievendheid- Award
deelde, beter bekend als de alternatieve Nobelprijs voor de Vrede. Wat
schokkend was bij dit evenement dat Assange en WikiLeaks werden weggeretoucheerd.
Zij bestonden niet.
Niemand
kwam op voor de pionier van het digitale
klokkenluiden en die de Guardian een van de grootste primeurs uit de
geschiedenis gaf. Bovendien was het Assange en zijn WikiLeaks team dat
effectief - en briljant - Edward Snowden in Hong Kong hadden gered en met
spoed in veiligheid hadden gebracht.
Geen woord daarover. Wat deze censuur door omissie zo ironisch en schrijnend en
schandalig maakte, was dat de ceremonie werd gehouden in het Zweedse parlement
- wiens laffe stilzwijgen over de zaak Assange niet toevallig samen viel met
een groteske rechterlijke dwaling in Stockholm.
"Als
de waarheid wordt vervangen door stilte," zei de Sovjet-dissident
Yevtushenko, "is de stilte een leugen."
Het
is dit soort stilte die wij journalisten moeten verbreken. Wij moeten in de
spiegel kijken. Wij moeten de Media ter
verantwoording roepen omdat ze zich onverantwoord gedragen. Media die de Macht helpt en die de Waanzin die op
een wereldoorlog kan uitlopen.
In
de 18e eeuw beschreef Edmund Burke de rol van de pers als de Vierde macht (De
vier machten: Wetgevende, Rechterlijke,
Uitvoerende en Controlerende Macht) ter controle van de machtigen. Was dat ooit
waar? Nu geldt dat zeer zeker niet meer. Wat we nodig hebben is een Fifth
Estate: een journalistiek die bewaakt, ontleedt en propaganda tegengaat , en die de jongeren leert dat ze voor de mensen moeten
vechten en niet voor de machtigen. We hebben wat de Russen noemen een Perestrojka
nodig - een opstand tegen onderdrukte
kennis. Echte journalistiek, zou ik het
noemen.
De
eerste wereldoorlog was 100 jaar geleden. Verslaggevers werden toen beloond en geridderd voor hun zwijgen en
collusie. Op het hoogtepunt van het bloedbad, sprak de Britse premier David
Lloyd George vertrouwelijk met CP Scott, redacteur van de Manchester Guardian
en zei: "Als de mensen eens wisten wat er echt gebeurt, dan zou de oorlog
morgen stoppen, maar natuurlijk weten ze niks en ze kunnen het ook
niet weten.”
Het
is tijd dat de mensen het te weten komen.
Terwijl de wereld in de richting van een nieuwe Koude Oorlog
raast met een mogelijke nucleaire confrontatie door de situatie in Oekraïne,
speelt de Westerse "vrije pers" weer de rol van de gehoorzame propaganda
machine. Het demoniseren van Rusland door een eenzijdig verhaal te presenteren geeft voeding aan een gevaarlijke agressie, aldus John Pilger, een ervaren journalist.
Door
John Pilger.
War by Media and the Triumph of
Propaganda
Over media die oorlog mogelijk
maken en
Propaganda die de strijd
heeft gewonnen.
December 05, 2014 "ICH" - Why has so much journalism succumbed
to propaganda? Why are censorship and distortion standard practice? Why is the
BBC so often a mouthpiece of rapacious power? Why do the New York Times and the
Washington Post deceive their readers?
Waarom is zoveel journalistiek
verdwenen en vervangen door propaganda ? Waarom zijn censuur en verdraaiing standaard praktijken geworden? Waarom is de
BBC (en de NOS) zo vaak een spreekbuis
van de roofzuchtige macht? Waarom hebben de meest gelezen kranten zoals de New
York Times en de Washington Post hun
lezers bedrogen? ( Dat geldt ook voor de meest gelezen Nederlandse
kranten. Vertaler.)
Why are
young journalists not taught to understand media agendas and to challenge the
high claims and low purpose of fake objectivity? And why are they not taught
that the essence of so much of what’s called the mainstream media is not
information, but power?
Waarom wordt jonge journalisten tijdens
hun opleiding niet geleerd om te doorzien dat Media eigenaren een agenda en een
doel hebben en waarom vallen ze de valse claim
van de media dat ze objectief
zijn, niet aan ? En waarom wordt ze niet
geleerd dat de essentie van de
zogenoemde MSM (mainstream media, de Grote Media) niet is het geven van informatie maar het verwerven van macht?
These are
urgent questions. The world is facing the prospect of major war, perhaps
nuclear war – with the United States clearly determined to isolate and provoke
Russia and eventually China. This truth is being turned upside down and inside
out by journalists, including those who promoted the lies that led to the
bloodbath in Iraq in 2003.
Dit zijn dringende vragen op dit
moment, want de wereld wordt geconfronteerd met het vooruitzicht van een grote
oorlog, misschien nucleaire oorlog - met de Verenigde Staten die duidelijk
heeft besloten om Rusland te isoleren en te provoceren en op den duur China.
Deze waarheid wordt ondersteboven en binnenstebuiten gekeerd en dus onzichtbaar
gemaakt door journalisten, vaak door
dezelfde mensen die ook de leugens hebben verspreid die leidden tot het
bloedbad in Irak in 2003. ( Ik heb hier
de tekst wat uitgebreid en wijk wat af van de originele tekst, om het sneller
beegrijpelijk te maken. Ik hoop wel dat ik jhet zelf goed heb begrepen. )
The times we live in are so dangerous
and so distorted in public perception that propaganda is no longer, as Edward
Bernays called it, an “invisible government.” It is the government. It rules
directly without fear of contradiction and its principal aim is the conquest of
us: our sense of the world, our ability to separate truth from lies.
De tijd waarin we leven is zo
gevaarlijk en zo vervormd in de publieke perceptie dat propaganda niet langer,
zoals Edward Bernays het noemde, een "onzichtbare overheid “ is." Het
is de overheid. Zij regeert rechtstreeks, zonder vrees voor tegenspraak en haar
voornaamste doel is de verovering van ons: ons idee over de wereld, ons
vermogen om de waarheid te scheiden van leugens.
The
information age is actually a media age. We have war by media; censorship by
media; demonology by media; retribution by media; diversion by media – a
surreal assembly line of obedient clichés and false assumptions. This power to
create a new “reality” has been building for a long time. Forty-five years ago,
a book entitled The Greening of America caused a sensation. On the cover were
these words: “There is a revolution coming. It will not be like revolutions of
the past. It will originate with the individual.”
Het informatietijdperk is eigenlijk een
media tijdperk. We voeren oorlog door media-publicaties
als wapens te gebruiken. Het censureren van sommige media is als een wapen; Het
demoniseren van de opponent in de media
is als een wapen tegen die opponent. Idem: vergelding door de media. Dan
is er nog die stroom van kletskoek-clichés en valse aannames die ik wil noemen:
afleiding door de media. Deze macht om een nieuwe 'realiteit' te creëren heeft
zich gedurende de afgelopen jaren opgebouwd. Vijfenveertig jaar geleden, veroorzaakte
het boek met de titel” De vergroening van Amerika” een sensatie. Op de cover stonden
deze woorden: "Er komt een revolutie. Niet zoals we die kennen uit het verleden. Deze revolutie begint bij het
individu."
I was a
correspondent in the United States at the time and recall the overnight
elevation to guru status of the author, a young Yale academic, Charles Reich.
His message was that truth-telling and political action had failed and only
“culture” and introspection could change the world.
Ik was toen correspondent in de
Verenigde Staten en herinner me de nacht
dat de auteur tot tot goeroe werd
verheven, de jonge Yale academicus Charles Reich. Zijn boodschap was dat ‘de
waarheid vertellen’ en ‘politieke actie’ waren mislukt en dat alleen
"cultuur" en introspectie de wereld nog konden veranderen.
Within a
few years, driven by the forces of profit, the cult of “me-ism” had all but
overwhelmed our sense of acting together, our sense of social justice and
internationalism. Class, gender and race were separated. The personal was the
political, and the media was the message. In the wake of the cold war, the
fabrication of new “threats” completed the political disorientation of those
who, 20 years earlier, would have formed a vehement opposition.
Binnen een paar jaar werd ons gevoel
van ‘gezamenlijke actie’, ons gevoel voor sociale rechtvaardigheid en internationalisme volledig verpletterd. Ons uitgangspunt van
solidariteit tussen alle mensen werd vervangen door de Krachten van het Winst- streven en de cultus van het ‘IK’.
Klasse, geslacht en ras werden
gescheiden. Het persoonlijke werd politiek en de media werd de boodschap. ( Vertaler:
deze zin begrijp ik niet. Als iemand me kan helpen bij de vertaling: graag hieronder
reageren. http://en.wikipedia.org/wiki/The_medium_is_the_message#Key_concepts
)
Na het einde van de koude oorlog zorgde de fabricage van nieuwe
"bedreigingen" ( denk aan de moslim-terroristen. Vertaler) voor de verdere
politieke desoriëntatie van de mensen die – als ze niet zo succesvol zouden
zijn afgeleid door de IK cultuur en de ‘terroristen’ -- een sterke
en actieve oppositie zouden hebben
gevormd.
In 2003, I
filmed an interview in Washington with Charles Lewis, the distinguished
American investigative journalist. We discussed the invasion of Iraq a few
months earlier. I asked him, “What if the freest media in the world had
seriously challenged George Bush and Donald Rumsfeld and investigated their
claims, instead of channeling what turned out to be crude propaganda?”
In 2003 filmde ik een interview in Washington
met Charles Lewis, een vooraanstaande Amerikaanse onderzoeksjournalist. We
bespraken de invasie van Irak een paar maanden eerder. Ik vroeg hem: "Wat zou
er gebeurd zijn als de meest vrije media in de wereld George Bush en Donald
Rumsfeld serieus hadden betwist en hun beweringen hadden onderzocht in plaats van het
verspreiden van, naar later bleek, ordinaire propaganda?”
He replied that if we journalists had done our job “there is a very, very good
chance we would have not gone to war in Iraq.”
Hij antwoordde dat als wij journalisten ons werk hadden gedaan "er
een zeer, zeer grote kans was geweest
dat we geen oorlog zouden hebben gevoerd met Irak “.
That’s a
shocking statement, and one supported by other famous journalists to whom I put
the same question. Dan Rather, formerly of CBS, gave me the same answer. David
Rose of the Observer and senior journalists and producers in the BBC, who
wished to remain anonymous, gave me the same answer.
Dat is een schokkende verklaring en
één die werd ondersteund door andere beroemde journalisten aan wie ik dezelfde
vraag heb gesteld. Dan Rather, voorheen van CBS, gaf me hetzelfde antwoord.
David Rose van de Observer, en senior
journalisten en producenten in de BBC, die anoniem wensten te blijven, gaven me
hetzelfde antwoord.
In other
words, had journalists done their job, had they questioned and investigated the
propaganda instead of amplifying it, hundreds of thousands of men, women and
children might be alive today; and millions might not have fled their homes;
the sectarian war between Sunni and Shia might not have ignited, and the
infamous Islamic State might not now exist.
Met andere woorden, hadden
journalisten hun werk gedaan, hadden ze mensen ondervraagd en onderzoek gedaan
in plaats van het verspreiden van propaganda ,dan zouden honderdduizenden
mannen, vrouwen en kinderen in leven kunnen zijn vandaag; en hadden miljoenen
misschien niet hoeven te vluchten, was de sektarische oorlog tussen soennieten en sjiieten
misschien niet ontstoken, en de beruchte Islamitische Staat had misschien niet
nu bestaan.
Even now,
despite the millions who took to the streets in protest, most of the public in
Western countries have little idea of the sheer scale of the crime committed by
our governments in Iraq. Even fewer are aware that, in the 12 years before the
invasion, the U.S. and British governments set in motion a holocaust by denying
the civilian population of Iraq a means to live.
Zelfs nu, ondanks dat miljoenen mensen
de straat op gingen om te protesteren, heeft het grootste deel van het publiek
in de westerse landen geen idee van de
enorme omvang van de criminaliteit gepleegd door onze regeringen in Irak. (Alternatief:
hoe enorm crimineel onze regeringen zich in Iraq hebben gedragen.)
Nog minder mensen zijn zich ervan
bewust dat in de 12 jaar voor de invasie, de Amerikaanse en Britse regeringen
een onopvallende maar bewust veroorzaakte holocaust zijn gestart door de burgerbevolking van Irak
hun middelen van bestaan te ontzeggen, en medicijnen te ontzeggen.
Those are
the words of the senior British official responsible for sanctions on Iraq in
the 1990s – a medieval siege that caused the deaths of half a million children
under the age of five, reported UNICEF. The official’s name is Carne Ross. In
the Foreign Office in London, he was known as “Mr. Iraq.” Today, he is a
truth-teller of how governments deceive and how journalists willingly spread
the deception. “We would feed journalists factoids of sanitized intelligence,”
he told me, “or we’d freeze them out.”
Dat zegt de hoge Britse ambtenaar
die verantwoordelijk was voor de sancties tegen Irak in de jaren 1990 . Het was
een middeleeuwse belegering die de dood van een half miljoen kinderen heeft veroorzaakt
onder de leeftijd van vijf jaar, zoals uit een Unicef rapport blijkt. De naam
van de ambtenaar is Carne Ross. Op het ministerie van Buitenlandse Zaken in
Londen stond hij bekend als "Mr.
Irak”. Vandaag de dag is hij klokkenluider. Hij vertelt hoe overheden ons bedriegen
en hoe journalisten gewillig het bedrog verspreiden. "We gaven journalisten
kleine stukjes informatie als een soort lokaas om ze aan ons te binden, en zo
onze propaganda te laten publiceren. Werkten ze daaraan niet mee, dan deden we
of ze niet meer bestonden, en kregen ze geen enkele informatie meer van ons.” (
Vrij vertaald.Vertaler)
"We moeten journalisten interessante
Of we moeten journalisten voeren
met een brok gezond verstand" vertelde hij me,
"of we moeten ze bevriezen."
The main
whistleblower during this terrible, silent period was Denis Halliday. Then
Assistant Secretary General of the United Nations and the senior UN official in
Iraq, Halliday resigned rather than implement policies he described as
genocidal. He estimates that sanctions
killed more than a million Iraqis.
De belangrijkste klokkenluider tijdens
deze verschrikkelijke periode ( waarin iedereen t elaf was om iets te zeggen) was
Denis Halliday. De toenmalige adjunct-secretaris-generaal van de Verenigde
Naties en hoge VN-functionaris in Irak. Halliday nam liever ontslag dan het
beleid uit te voeren dat hij beschreef als genocidaal. Hij schat dat de
sancties de dood van meer dan een miljoen Irakezen hebben veroorzaakt.
What then
happened to Halliday was instructive. He was airbrushed. Or he was vilified. On
the BBC’s Newsnight program, the presenter Jeremy Paxman shouted at him:
“Aren’t you just an apologist for Saddam Hussein?” The Guardian recently
described this as one of Paxman’s “memorable moments.” Last week, Paxman signed
a £1 million book deal.
Wat er toen gebeurde met Halliday
was leerzaam. Hij werd beklad. Of werd hij belasterd. Op Newsnight (BBC) schreeuwde
presentator Jeremy Paxman hem toe : "Ben je niet gewoon een goedprater van
Saddam Hoessein? 'The Guardian beschreef dit onlangs als een van Paxman’s
memorabele momenten.(Negatief bedoeld. Vertaler.) Vorige
week ondertekende Paxman een boekencontract van 1 miljoen pond. (
M.a.w.: een journalist kan best meewerken aan de dood van 1 miljoen mensen en
daarna ongestraft een mooie carriere vervolgen. Vertaler.)
The
handmaidens of suppression have done their job well. Consider the effects. In
2013, a ComRes poll found that a majority of the British public believed the
casualty toll in Iraq was less than 10,000 – a tiny fraction of the truth. A
trail of blood that goes from Iraq to London has been scrubbed almost clean.
De helpers van de Onderdrukkers (
soms ook wel ‘hoernalisten’ genoemd in plaats vaan journalisten) hebben hun
werk goed gedaan. Kijk naar de gevolgen.
In 2013 bleek uit een ComRes enquête dat een meerderheid van het Britse publiek
geloofde dat het aantal slachtoffers in
Irak lager was dan 10.000 doden, een fractie van de waarheid. Het bloedspoor dat
van Irak naar Londen loopt is bijna uitgewist.
Rupert
Murdoch is said to be the godfather of the media mob, and no one should doubt
the augmented power of his newspapers – all 127 of them, with a combined circulation
of 40 million, and his Fox network. But the influence of Murdoch’s empire is no
greater than its reflection of the wider media.
Van Rupert Murdoch wordt gezegd dat hij de peetvader is van de media- maffia en
niemand zou mogen twijfelen aan grote invloed van zijn kranten (127 kranten in
totaal met een gezamenlijke oplage van 40 miljoen) en van zijn Fox-netwerk op tv. Maar de
invloed van Murdoch’s Media zelf is niet zo groot als de invloed die ze
indirect heeft: doordat ze de meer
gerenommeerde media (in de competitiestrijd om de lezer) meer naar rechts duwt,
richting propaganda.
The most
effective propaganda is found not in the Sun or on Fox News – but beneath a
liberal halo. When the New York Times published claims that Saddam Hussein had
weapons of mass destruction, its fake evidence was believed, because it wasn’t
Fox News; it was the New York Times.
De meest effectieve propaganda vindt
men niet in Murdoch’s rechtse bladen als The Sun of op Fox News - maar in de
meer mainstream bladen en de linkse bladen. Toen de New York Times beweerde dat
Saddam Hoessein massavernietigingswapens had, werd het nep bewijs geloofd, want
het was
The same is
true of the Washington Post and the Guardian, both of which have played a
critical role in conditioning their readers to accept a new and dangerous cold
war. All three liberal newspapers have misrepresented events in Ukraine as a
malign act by Russia – when, in fact, the fascist-led coup in Ukraine was the work
of the United States, aided by Germany and NATO.
Hetzelfde geldt voor de Washington
Post en The Guardian, die beiden een cruciale rol hebben gespeeld in het
langzaam veranderen van hun lezers zodat ze een nieuwe en gevaarlijke koude
oorlog gaan accepteren. Alle drie de
liberale kranten hebben de gebeurtenissen in de Oekraïne fout geïnterpreteerd als
een boosaardige daad van Rusland, terwijl in feite, de fascistisch geleide staatsgreep
in de Oekraïne het werk was van de Verenigde Staten, geholpen door Duitsland en
de NAVO.
This
inversion of reality is so pervasive that Washington’s military encirclement
and intimidation of Russia is not contentious. It’s not even news, but
suppressed behind a smear-and-scare campaign of the kind I grew up with during
the first Cold War. Once again, the Evil Empire is coming to get us, led by
another Stalin or, perversely, a new Hitler. Name your demon and let rip.
Deze omkering van de werkelijkheid
is zo overtuigend dat er in de Media niet eens een discussie is over de vraag
of er Rusland nu wel of niet door Amerika militair is omsingeld en wordt geïntimideerd. Die
omsingeling is komt nooit in het nieuws, maar blijft verborgen. Het nieuws
wordt ijn beslag genomen door zwartmakerij en angst-zaaien van het soort
waarmee ik ben opgegroeid tijdens de eerste Koude Oorlog. Opnieuw komen de
gevaarlijke Russen ons te pakken nemen onder leiding van een andere Stalin of zelfs
een nieuwe Hitler. Wijs uw duivel aan en barst los met uw woede.
The
suppression of the truth about Ukraine is one of the most complete news
blackouts I can remember. The biggest Western military build-up in the Caucasus
and Eastern Europe since World War Two is blacked out. Washington’s secret aid
to Kiev and its neo-Nazi brigades responsible for war crimes against the
population of eastern Ukraine is blacked out. Evidence that contradicts
propaganda that Russia was responsible for the shooting down of a Malaysian
airliner is blacked out.
De onderdrukking van de waarheid
over de Oekraïne is een van de meest complete voorbeelden van verzwegen nieuws en informatie die ik me kan
herinneren. De grootste opbouw van Westerse
Militaire Macht in de Kaukasus en Oost-Europa sinds de Tweede Wereldoorlog wordt
volledig doodgezwegen. De geheime hulp van Washington voor Kiev en zijn
neo-nazi brigades die verantwoordelijk zijn voor oorlogsmisdaden tegen de
bevolking van Oost-Oekraïne wordt volledig doodgezwegen. Bewijs dat aantoont dat Rusland
niet verantwoordelijk is voor het neerschieten van de MH-17 wordt volledig doodgezwegen.
And again,
supposedly liberal media are the censors. Citing no facts, no evidence, one
journalist identified a pro-Russian leader in Ukraine as the man who shot down
the airliner. This man, he wrote, was known as The Demon. He was a scary man who
frightened the journalist. That was the evidence.
En opnieuw censureren de zogenaamd linkse
media. Zonder feiten en zonder bewijzen
worden zaken beweerd. Een journalist ‘identificeerde’
een pro-Russische leider in Oekraïne als de man die het vliegtuig neerschoot.
Deze man, zo schreef hij, stond bekend
als De Duivel. Hij was een enge man die de journalist bang maakte. Dat was het
bewijs.
Many in the
Western media haves worked hard to present the ethnic Russian population of
Ukraine as outsiders in their own country, almost never as Ukrainians seeking a
federation within Ukraine and as Ukrainian citizens resisting a
foreign-orchestrated coup against their elected government.
Velen in de westerse media hebben hard gewerkt om de etnisch Russische
bevolking van Oekraïne voor te stellen als buitenstaanders in hun eigen land. Bijna
nooit als Oekraïners die op zoek waren
naar een federatie binnen de Oekraïne. En nooit als burgers die protesteren
tegen een door het buitenland georkestreerde coup.
What the
Russian president has to say is of no consequence; he is a pantomime villain
who can be abused with impunity. An American general who heads NATO and is
straight out of Dr. Strangelove – one General Breedlove – routinely claims
Russian invasions without a shred of visual evidence. His impersonation of
Stanley Kubrick’s General Jack D. Ripper is pitch perfect.
Wat de Russische president te zeggen
heeft is niet van belang; Putin wordt nooit pratend in beeld gebracht en wordt
dus ongestraft misbruikt als een schurk in een pantomime-voorstelling die je
allerlei boosaardige zaken in de schoenen kunt schuiven. Generaal
Breelove -een Amerikaanse generaal en hoofd van de NAVO komt rechtstreeks uit de film Dr. Strangelove- beweert bijna elke week
opnieuw dat er Russische invasies zijn. Nooit geeft hij een greintje visueel
bewijs. Zijn imitatie van Stanley Kubrick's General Jack D. Ripper is hem op
het lijf geschreven.
Forty
thousand Ruskies were massing on the border, according to Breedlove. That was
good enough for the New York Times, the Washington Post and the Observer – the
latter having previously distinguished itself with lies and fabrications that
backed Blair’s invasion of Iraq, as its former reporter, David Rose, revealed.
There is almost the joi d’esprit of a class reunion. The drum-beaters of the
Washington Post are the very same editorial writers who declared the existence
of Saddam’s weapons of mass destruction to be “hard facts.”
Veertigduizend Ruskies verzamelden
zich op de grens, volgens Breedlove. Dat werd meteen geloofd door de New York Times, de Washington Post en
The Observer. Dezelfde Observer die al eerder goed werk leverde door de leugens
en verzinsels van Blair te ondersteunen bij de invasie van Irak, zoals hun
voormalige verslaggever David Rose onthulde. Het lijkt op een vrolijke schoolreünie.
De oproep tot strijdbaarheid komt van dezelfde journalisten die eerder het bestaan van Saddams
massavernietigingswapens "harde feiten" noemden.
“If you wonder,” wrote Robert Parry, “how the
world could stumble into World War III – much as it did into World War I a
century ago – all you need to do is look at the madness that has enveloped
virtually the entire U.S. political/media structure over Ukraine where a false
narrative of white hats versus black hats took hold early and has proved
impervious to facts or reason.”
"Als je je afvraagt",
schreef Robert Parry, "hoe de wereld per ongeluk met een derde
wereldoorlog kan beginnen – zoals een eeuw geleden gebeurde met de eerste
wereldoorlog – hoef je alleen maar te kijken naar de waanzin die zich in
Amerika van het hele politieke bedrijf en de media heeft meester gemaakt waar
het over de Oekraïne gaat. Een
leugenachtig verhaal over Good guys en Bad guys is heel snel en met succes
verspreid en dat verhaal blijkt niet meer te kunnen worden veranderd met feiten
of logica. "
Parry, the
journalist who revealed Iran-Contra, is one of the few who investigate the
central role of the media in this “game of chicken,” as the Russian foreign
minister called it. But is it a game? As I write this, the U.S. Congress votes
on Resolution 758 which, in a nutshell, says: “Let’s get ready for war with
Russia.”
Robbert Parry, de journalist die het
Iran-Contra schandaal onthulde, is een van de weinigen die de centrale rol van
de media onderzoekt in dit "spel van bluf”, zoals de Russische minister
van Buitenlandse Zaken dit noemde. Maar is het een spel? Terwijl ik dit
schrijf, stemt het Amerikaanse Congres
over resolutie 758 die in een notendop, zegt: "Laten we ons klaarmaken voor oorlog met Rusland." ( Zie: http://nl.wikipedia.org/wiki/Chicken_game
)
In the 19th
Century, the writer Alexander Herzen described secular liberalism as “the final
religion, though its church is not of the other world but of this.” Today, this
divine right is far more violent and dangerous than anything the Muslim world
throws up, though perhaps its greatest triumph is the illusion of free and open
information.
In de 19e eeuw beschreef de
schrijver Alexander Herzen het seculiere liberalisme als "de laatste
religie, hoewel haar kerk niet van de andere wereld is maar van deze."
Vandaag de dag is de “Ideologie van de Vrijheid” (denk aan de lieden die
oorlogen voeren om overal Democratie te brengen) veel gewelddadiger en
gevaarlijker dan welke stroming ook in de
islamitische wereld. Maar behalve al die oorlogen en dat bloed is haar grootste
triomf wellicht dat ze ons de illusie gaf
dat wij vrije en open informatie hebben.
In the
news, whole countries are made to disappear. Saudi Arabia, the
source of extremism and Western-backed terror, is not a story, except when it
drives down the price of oil. Yemen has endured 12 years of American drone
attacks. Who knows? Who cares?
In het nieuws laat men hele landen
verdwijnen. Wordt niets over gemeld. Saoedi-Arabië, de bron van extremisme en de door het Westen gesteunde terreur. Dat is
blijkbaar niet de moeite waard om aan de wereld te vertellen. Saudi Arabie komt
alleen in het nieuws wanneer ze de prijs van olie laten dalen. Jemen heeft al
12 jaar Amerikaanse drone-aanvallen te verduren. Wie weet dat? Wie kan het schelen?
In 2009,
the University of the West of England published the results of a ten-year study
of the BBC’s coverage of Venezuela. Of 304 broadcast reports, only three
mentioned any of the positive policies introduced by the government of Hugo
Chavez. The greatest literacy program in human history received barely a
passing reference.
In 2009 heeft de ‘West of England’ Universiteit de resultaten
gepubliceerd van een tien jaar durende studie van alle berichten die de BBC over
Venezuela deed. Van de 304 uitzendingen waren er slechts 3 ook die melding maakten van enkele van de positieve
maatregelen die door de regering van Hugo Chavez werd geïntroduceerd. Het
grootste programma in de menselijke geschiedenis ter bevordering van alfabetisme werd
nauwelijks genoemd.
In Europe
and the United States, millions of readers and viewers know next to nothing
about the remarkable, life-giving changes implemented in Latin America, many of
them inspired by Chavez. Like the BBC, the reports of the New York Times, the
Washington Post, the Guardian and the rest of the respectable Western media
were notoriously in bad faith. Chavez was mocked even on his deathbed. How is
this explained, I wonder, in schools of journalism?
In Europa en de Verenigde Staten, weten
miljoenen lezers en kijkers bijna niets over de opmerkelijke, levens-reddende veranderingen die in Latijns-Amerikaanse
landen werden geïmplementeerd, waarvan
vele geïnspireerd door Chavez. Net als de BBC waren de verslagen van de New York Times, de
Washington Post, The Guardian en de rest van de respectabele westerse media
notoir te kwader trouw. Chavez werd zelfs op zijn sterfbed nog bespot. Hoe
wordt dit uitgelegd, vraag ik me af, op de scholen van journalistiek?
Why are
millions of people in Britain persuaded that a collective punishment called
“austerity” is necessary? Following the economic crash in 2008, a rotten system
was exposed. For a split second the banks were lined up as crooks with
obligations to the public they had betrayed.
Waarom zijn miljoenen mensen in
Groot-Brittannië ervan overtuigd dat een collectieve straf die men "bezuinigen" noemt, noodzakelijk is? Als gevolg van de economische crash in 2008, werd een verrot
systeem blootgelegd. Een fractie van een seconde werden de banken ontmaskerd
als boeven met verplichtingen aan het publiek dat ze hadden verraden.
But within
a few months – apart from a few stones lobbed over excessive corporate
“bonuses” – the message changed. The mug shots of guilty bankers vanished from
the tabloids and something called “austerity” became the burden of millions of
ordinary people. Was there ever a sleight of hand as brazen?
Maar binnen een paar maanden veranderde
de boodschap. Het afschilderen van de bankiers als
schuldigen verdween uit de tabloids en sprak men steeds over "soberheid" en ‘bezuinigen, wat dan een last werd voor de miljoenen gewone mensen. Is er ooit eerder
zo’n brutale goocheltruck uitgehaald?
( Vertaler: en de mensen pikken het.
Wellicht omdat al die ‘Talking heads’ op tv net doen alsof het normaal is. Zoals Bertrand Russell ooit schreeef: There is no nonsense so arrant (enorm) that it cannot
be made the creed of the vast majority by adequate governmental action. Vertaald: Een regering
kan zijn volk de meest extreme kletskoek wijs maken, als ze het goed
aanpakt. )
Today, many
of the premises of civilized life in Britain are being dismantled in order to
pay back a fraudulent debt – the debt of crooks. The “austerity” cuts are said
to be £83 billion. That’s almost exactly the amount of tax avoided by the same
banks and by corporations like Amazon and Murdoch’s News UK. Moreover, the
crooked banks are given an annual subsidy of £100 billion in free insurance and
guarantees – a figure that would fund the entire National Health Service.
Vandaag worden vele voorwaarden voor
een beschaafd leven in Groot-Brittannië ontmanteld om een frauduleuze schuld terug
te betalen - de schuld van criminelen. De ‘bezuinigingen’ zijn naar verluidt £ 83
miljard. Dat is ook het bedrag van de belasting die wordt ontweken door dezelfde banken en
door bedrijven als Amazon en Murdoch's bedrijf. Bovendien ontvangen de corrupte
banken een jaarlijkse subsidie van £ 100 miljard in de vorm van gratis
verzekering en garanties (*) - een hoevelheid geld waarmee je de hele Britse
gezondheidszorg kunt betalen. (* Het is
me niet duidelijk waarop Pilger hier doelt.
Wel is mij bekend dat de banken enorm van d lage rentes profiteren en
dus bij de Centrale Bank gratis geld kunnen lenen – het is de bedoeling dat ze
dat aan bedrijven lenen zodat die iets gaan ondernemen: dus iets produceren en
arbeidsplaatsen maken) maar de banken schijnen het voor andere zaken te
gebruiken, o.a. om staatsobligaties te kopen, waarop ze rente ontvangen …. Ik ben hiervan echter niet helemaal zeker. )
The
economic crisis is pure propaganda. Extreme policies now rule Britain, the
United States, much of Europe, Canada and Australia. Who is standing up for the
majority? Who is telling their story? Who’s keeping the record straight? Isn’t
that what journalists are meant to do?
De economische crisis is pure
propaganda. Extreem beleid regeert op dit moment Brittannië, de Verenigde
Staten, een groot deel van Europa, Canada en Australië. Wie staat er op voor de
meerderheid? Wie vertelt hun verhaal ? Wie houdt de feiten op een rij? Is dat niet waar journalisten
voor bedoeld zijn?
In 1977,
Carl Bernstein, of Watergate fame, revealed that more than 400 journalists and news
executives worked for the CIA. They included journalists from the New York
Times, Time and the TV networks. In 1991, Richard Norton Taylor of the Guardian
revealed something similar in this country.
In 1977 onthulde Carl Bernstein,
beroemd van Watergate, dat meer dan 400
journalisten en mensen op beslissende plaaatsen in de nieuwsvoorziening, voor
de CIA werkten. Hiertoe behoorden journalisten van de New York Times, Time en de
tv-netwerken. In 1991 onthulde Richard Norton Taylor van de Guardian iets dergelijks
in Australië. (Vertaler: en recentelijk Udo Ulfkotte van de Frankfurter
Algemeine)
None of
this is necessary today. I doubt that anyone paid the Washington Post and many
other media outlets to accuse Edward Snowden of aiding terrorism. I doubt that
anyone pays those who routinely smear Julian Assange – though other rewards can
be plentiful.
Dit is allemaal niet nodig vandaag
de dag. Ik denk niet dat iemand de Washington Post en andere media werden betaald om Edward Snowden te beschuldigen van
medeplichtigheid aan terrorisme. Ik betwijfel dat iemand geld betaalt aan
diegenen die regelmatig Julian Assange zwart te maken- hoewel er volop andere manieren
van beloning kunnen zijn, die misschien wel worden toegepast.
It’s clear
to me that the main reason Assange has attracted such venom, spite and
jealously is that WikiLeaks tore down the facade of a corrupt political elite
held aloft by journalists. In heralding an extraordinary era of disclosure,
Assange made enemies by illuminating and shaming the media’s gatekeepers, not
least on the newspaper that published and appropriated his great scoop. He
became not only a target, but a golden goose.
Het is mij duidelijk dat de
belangrijkste reden waarom Assange zo veel
vergif , wrevel en jaloezie op wekte, is
omdat Wikileaks de facade weg haalde van een corrupte politieke elite die
overeind wordt gehouden door journalisten. Assange luidde een tijdperk in
waarin bijzonder veel zaken openbaar werden genaakt. Maar zo maakte Assange ook vijanden onder de lieden
die de Media controleren, door de aandacht op hen te vestigen en hun
schandalige rol. Ook bij de krant die die zijn zijn grote primeur had
gepubliceerd en zich had toegeëigend. Hij zorgde dat The Guardian veel geld
verdiende, maar werd ook door de Guardian flink bekritiseerd.
Lucrative
book and Hollywood movie deals were struck and media careers launched or
kick-started on the back of WikiLeaks and its founder. People have made big
money, while WikiLeaks has struggled to survive.
Lucratieve boek- en de Hollywood-filmdeals werden gesloten en
media-carrières gelanceerd over de rug van WikiLeaks en zijn oprichter. Mensen
hebben goed geld verdiend terwijl WikiLeaks moeite had om te overleven.
None of
this was mentioned in Stockholm on Dec. 1 when the editor of the Guardian, Alan
Rusbridger, shared with Edward Snowden the Right Livelihood Award, known as the
alternative Nobel Peace Prize. What was shocking about this event was that
Assange and WikiLeaks were airbrushed. They didn’t exist. They were
unpeople.
Geen woord hierover in Stockholm op
1 december toen de redacteur van de Guardian, Alan Rusbridger samen met Edward
Snowden de Praktische Menslievendheid- Award deelde, beter bekend als de
alternatieve Nobelprijs voor de Vrede. Wat schokkend was bij dit evenement dat
Assange en WikiLeaks werden weggeretoucheerd. Zij bestonden niet.
No one
spoke up for the man who pioneered digital whistle-blowing and handed the
Guardian one of the greatest scoops in history. Moreover, it was Assange and
his WikiLeaks team who effectively – and brilliantly – rescued Edward Snowden
in Hong Kong and sped him to safety. Not a word. What made this censorship by
omission so ironic and poignant and disgraceful was that the ceremony was held
in the Swedish parliament – whose craven silence on the Assange case has
colluded with a grotesque miscarriage of justice in Stockholm.
Niemand kwam op voor de pionier van het digitale klokkenluiden en die de Guardian
een van de grootste primeurs uit de geschiedenis gaf. Bovendien was het Assange
en zijn WikiLeaks team dat effectief - en briljant - Edward Snowden in Hong
Kong hadden gered en met spoed in
veiligheid hadden gebracht. Geen woord daarover. Wat deze censuur door omissie
zo ironisch en schrijnend en schandalig maakte, was dat de ceremonie werd
gehouden in het Zweedse parlement - wiens laffe stilzwijgen over de zaak
Assange niet toevallig samen viel met een groteske rechterlijke dwaling in
Stockholm.
“When the
truth is replaced by silence,” said the Soviet dissident Yevtushenko, “the
silence is a lie.”
"Als de waarheid wordt
vervangen door stilte," zei de Sovjet-dissident Yevtushenko, "is de
stilte een leugen."
It’s this
kind of silence we journalists need to break. We need to look in the mirror. We
need to call to account an unaccountable media that services power and a
psychosis that threatens world war.
Het is dit soort stilte die wij
journalisten moeten verbreken. Wij moeten in de spiegel kijken. Wij moeten de Media ter verantwoording roepen
omdat ze zich onverantwoord gedragen. Media die de Macht helpt en die de Waanzin die op
een wereldoorlog kan uitlopen.
In the 18th
Century, Edmund Burke described the role of the press as a Fourth Estate
checking the powerful. Was that ever true? It certainly doesn’t wash any more.
What we need is a Fifth Estate: a journalism that monitors, deconstructs and
counters propaganda and teaches the young to be agents of people, not power. We
need what the Russians called perestroika – an insurrection of subjugated
knowledge. I would call it real journalism.
In de 18e eeuw beschreef Edmund
Burke de rol van de pers als de Vierde macht (De vier machten: Wetgevende, Rechterlijke, Uitvoerende en
Controlerende Macht) ter controle van de machtigen. Was dat ooit waar? Nu geldt
dat zeer zeker niet meer. Wat we nodig hebben is een Fifth Estate: een
journalistiek die bewaakt, ontleedt en propaganda tegengaat , en die de jongeren leert dat ze voor de mensen moeten
vechten en niet voor de machtigen. We hebben wat de Russen noemen een Perestrojka
nodig - een opstand tegen onderdrukte
kennis. Echte journalistiek, zou ik het
noemen.
It’s 100
years since the First World War. Reporters then were rewarded and knighted for
their silence and collusion. At the height of the slaughter, British Prime
Minister David Lloyd George confided in C.P. Scott, editor of the Manchester
Guardian: “If people really knew [the truth] the war would be stopped tomorrow,
but of course they don’t know and can’t know.”
De eerste wereldoorlog was 100 jaar
geleden. Verslaggevers werden toen beloond en geridderd voor hun zwijgen en
collusie. Op het hoogtepunt van het bloedbad, sprak de Britse premier David
Lloyd George vertrouwelijk met CP Scott, redacteur van de Manchester Guardian
en zei: "Als de mensen eens wisten wat er echt gebeurt, dan zou de oorlog
morgen stoppen, maar natuurlijk weten ze niks en ze kunnen het ook
niet weten.”
Het is tijd dat ze het weten.
John Pilger
is an Australian-British journalist based in London. This article was derived
from John Pilger’s address to the Logan Symposium, “Building an Alliance
Against Secrecy, Surveillance & Censorship”, organized by the Centre for
Investigative Journalism, London, Dec. 5-7, 2014. Pilger’s Web site is:
www.johnpilger.com
No comments:
Post a Comment