Het gas dat Rusland voor Europa had geoormerkt, wordt ondertussen middels contracten aan anderen verkocht: Eerder dit jaar werden twee grote gascontracten met China afgesloten en gisteren een contract met Turkije (voor 60 miljard kuub gas per jaar)
Onderhandelingen met Zuid Korea , Japan en Pakistan zijn gaande.
Rusland heeft waarschijnlijk helemaal geen behoefte meer om gas aan Europa te verkopen.
Wij zijn het slachtoffer van de lafheid van onze politici en van het streven van Amerika om nog 100 jaar de alleenheerser van de wereld te blijven.
Het is nog niet helemaal te laat, maar wel hoogste tijd om bij te draaien en niet langer mee te gaan in de Ukraïne-leugens. Per slot ligt er een pijpleiding voor gas door de Ukraïne, en Turkije kan die 60 miljard kuub ook maar voor een kwart gebruiken. De rest zou via Turkije naar Europa kunnen vloeien. Als we niet langer voor de barbaren uit Washington werken, maar voor onszelf, en als we de waarheid gaan respecteren.
Hier een analyse van Alexander Mercouris over de impact van het Russische besluit van gisteren:
Als U graag de Engelse vertaling er naast ( er boven ) hebt, kijk dan beneden: daar heb ik Engels en Nederlands dicht bij elkaar. Maar het Nederlands heeft daar nog niet de laatste correcties ondergaan.
by Alexander Mercouris
Het belang van de annulering van South Stream
door Alexander
Mercouris
(Een analist die in Londen woont en pro-Russisch is. Komt op RT en schrijft o.a. op Russia Insider en op de blog van “The Vineyard of the Saker”)
(Een analist die in Londen woont en pro-Russisch is. Komt op RT en schrijft o.a. op Russia Insider en op de blog van “The Vineyard of the Saker”)
Om te begrijpen wat er gebeurd is moeten we terug naar de manier waarop de Russisch-Europese relaties zich ontwikkelden in de jaren 1990.
In die periode ging men er van uit dat Rusland de grote leverancier van energie en grondstoffen naar Europa zou worden. Dit was de periode van de grote Europese "rush naar gas" toen de Europeanen blij waren met de bijna oneindige Russische voorraden. Het was de toename van de rol van Russisch gas in de Europese energiemix die het mogelijk maakte voor Europa om zijn steenkoolindustrie af te bouwen (te verwaarlozen) en te snijden in de uitstoot van CO2 en vervolgens iedereen de les te lezen om hetzelfde te doen.
Maar de Europeanen hadden niet verwacht dat Rusland hen zelf de energie zouden leveren. Ze veronderstelden altijd dat deze energie door Westerse bedrijven zou worden gewonnen in Rusland. Dit is immers het patroon in de meeste ontwikkelingslanden. De EU noemt dit " energie –zeker-stelling " - een eufemisme voor de winning van energie in andere landen door zijn eigen bedrijven in eigen beheer.
Het is nooit op die manier gelopen. Hoewel de Russische olie-industrie werd geprivatiseerd bleef ze meestal in Russische handen. Nadat Poetin aan de macht kwam in 2000 werd de trend naar privatisering in de olie-industrie teruggedraaid. Een van de belangrijkste redenen voor de westerse woede over de arrestatie van Chodorkovski en de sluiting van Yukos en de overdracht van de activa aan de staats- oliemaatschappij Rosneft was juist omdat hiermee de trend van privatisering in de olie-industrie werd omgekeerd.
In de gasindustrie is het proces van privatisering
nooit echt van de grond gekomen. De gas export bleef gecontroleerd door
Gazprom, dat haar positie als een monopolistisch staatsbedrijf en gas-
exporteur behield. Sinds Poetin aan de macht kwam is de positie van Gazprom als
een Russisch staatsmonopolie heel sterk.
Een groot deel van de woede die in het westen bestaat richting Poetin kan verklaard worden door de Europese en westerse wrok tegen zijn weigering en die van de Russische regering om de Russische energie-monopolies op te breken en de Russische energie-sektor "open te stelling" (zoals het eufemistisch wordt genoemd) voor Westerse bedrijven. Dat zou heel voordelig zijn voor die westerse bedrijven. Veel van de beschuldigingen van corruptie die routinematig worden gemaakt tegen Poetin persoonlijk zijn bedoeld om te insinueren dat hij zich verzet tegen de "openstelling" van de Russische energie-industrie en het opbreken en privatiseren van Gazprom en Rosneft. Putin zou dit niet willen omdat hij er persoonlijk belang bij zou hebben. In het geval van Gazprom word beweerd dat hij eigenlijk de eigenaar is. Als men de specifieke beschuldigingen van corruptie die tegen Poetin worden gedaan goed bestudeerd zie je dat al snel: de geschaadde olie-winsten maken het westen vooral boos. ( Men had verwacht daar zelf grote winsten te gaan maken. Noot vd vertaler.)
De pogingen om Rusland te laten privatiseren en zijn energie monopolies op te breken is nooit verdwenen. Dit is de reden waarom Gazprom, ondanks de vitale en betrouwbare service die zij levert aan haar Europese klanten, zoveel kritiek krijgt. Als de Europeanen klagen over Europa’s energie- afhankelijkheid van Rusland, uiten ze hun wrok er over om gas te moeten kopen van een enkele Russische staatsbedrijf (Gazprom) en niet van hun eigen westerse bedrijven die actief zijn in Rusland.
Een groot deel van de woede die in het westen bestaat richting Poetin kan verklaard worden door de Europese en westerse wrok tegen zijn weigering en die van de Russische regering om de Russische energie-monopolies op te breken en de Russische energie-sektor "open te stelling" (zoals het eufemistisch wordt genoemd) voor Westerse bedrijven. Dat zou heel voordelig zijn voor die westerse bedrijven. Veel van de beschuldigingen van corruptie die routinematig worden gemaakt tegen Poetin persoonlijk zijn bedoeld om te insinueren dat hij zich verzet tegen de "openstelling" van de Russische energie-industrie en het opbreken en privatiseren van Gazprom en Rosneft. Putin zou dit niet willen omdat hij er persoonlijk belang bij zou hebben. In het geval van Gazprom word beweerd dat hij eigenlijk de eigenaar is. Als men de specifieke beschuldigingen van corruptie die tegen Poetin worden gedaan goed bestudeerd zie je dat al snel: de geschaadde olie-winsten maken het westen vooral boos. ( Men had verwacht daar zelf grote winsten te gaan maken. Noot vd vertaler.)
De pogingen om Rusland te laten privatiseren en zijn energie monopolies op te breken is nooit verdwenen. Dit is de reden waarom Gazprom, ondanks de vitale en betrouwbare service die zij levert aan haar Europese klanten, zoveel kritiek krijgt. Als de Europeanen klagen over Europa’s energie- afhankelijkheid van Rusland, uiten ze hun wrok er over om gas te moeten kopen van een enkele Russische staatsbedrijf (Gazprom) en niet van hun eigen westerse bedrijven die actief zijn in Rusland.
Deze wrok bestaat gelijktijdig met een diep verankerd
geloof dat Rusland op een of andere manier afhankelijk is van Europa als
klant voor zijn gas en als leverancier van kredieten en technologie.
Deze combinatie van wrok en overmoed is wat er achter
de herhaalde Europese pogingen schuilt om wetgeving in Europa aan te nemen die
is bedoeld om Rusland te dwingen om zijn de energie-industrie open te stellen
voor Westerse bedrijven.
De eerste poging was het zogenaamde Energiehandvest, dat Rusland ondertekende maar uiteindelijk weigerde te ratificeren.
De laatste poging van de EU is het “Derde Energie
Afspraken Pakket”.
Dit wordt gepresenteerd als door de EU ontwikkelde anti-monopolie wetgeving.
In werkelijkheid is het, zoals iedereen weet, gericht
tegen Gazprom, dat een monopolie is, hoewel natuurlijk geen Europees monopolie.
Dit is de achtergrond van het conflict over South
Stream. De EU-autoriteiten hebben erop aangedrongen dat South Stream moet
voldoen aan het Derde Energiepakket, hoewel het Derde Energiepakket pas
ontstond nadat de globale overeenkomsten voor de South Stream reeds was
bereikt.
Naleving van het Derde Energiepakket zou hebben
betekend dat, hoewel Gazprom het gas levert, het de pijpeiding niet mag
bezitten of beheersen.
Zou Gazprom hier mee akkoord gaan, dan zou ze daarmee het gezag van de EU ten opzichte van haar operaties erkennen. Dit zou ongetwijfeld leiden tot telkens nieuwe eisen voor veranderingen in de bedrijfsvoering. Uiteindelijk zou dit leiden tot eisen van veranderingen in de structuur van de energie-industrie in Rusland.
Wat er zojuist gebeurd is, is dat de Russen NEE hebben gezegd. In plaats van door te gaan met het project door aan de Europese eisen toe te geven (wat de Europeanen verwacht hadden) , hebben de Russen zich tot ieders verbazing uit het hele project terug getrokken.
Deze beslissing was geheel onverwacht. Terwijl ik dit schrijf, is de lucht van vol boze klachten uit Zuidoost-Europa dat ze niet op voorhand werden geraadpleegd of op de hoogte gebracht van deze beslissing. Verschillende politici in Zuidoost-Europa (Bulgarije vooral) klampen zich wanhopig vast aan het idee dat de Russische aankondiging bluf is (dat is het niet) en dat het project nog kan worden gered. Omdat de Europeanen zich vastklampen aan de overtuiging dat de Russen geen alternatief hebben voor Europa als klant, waren ze niet in staat om dit besluit te zien aankomen en kunnen ze het nu ook niet begrijpen.
Het is belangrijk om uit te leggen waarom de South Stream pijplijn zo belangrijk is voor de landen van Zuidoost-Europa en voor de Europese economie als geheel.
Het gaat slecht met alle Zuid- Oost-Europese economieën. Voor deze landen was South Stream een vitaal investerings- en infrastructuur project. Het ging om het veiligstellen van hun energievoorziening in de toekomst. Bovendien zouden de doorvoer- vergoedingen die het zou opleveren veel buitenlandse valuta binnen brengen.
Voor de EU is het essentiële punt is dat het werkelijk
Russisch gas nodig heeft. Er is veel gepraat in Europa over het zoeken
naar alternatieven. Met heel weinig resultaat. Er is eenvoudigweg geen alternatief voor de
hoeveelheden gas die Europa nodig heeft, behalve Russisch gas.
Er is moedig gesproken over de levering van Amerikaanse vloeibaar aardgas als vervanging van door pijpleidingen geleverd gas vanuit Rusland. Niet alleen is zulk US gas inherent duurder dan Russisch gas via pijpleidingen, wat de Europese consumenten hard zal treffen en het Europese concurrentievermogen zal aantasten. Het is ook waarschijnlijk in onvoldoende mate beschikbaar. De VS als een grote verbruiker van energie zal waarschijnlijk het leeuwendeel van het schaliegas zelf gaan gebruiken. Het is waarschijnlijk niet in staat om veel te exporteren naar Europa. De faciliteiten (in de havens) om dit te doen bestaan trouwens nog niet, en het zal nog wel even duren voor die er zijn, als ze er al komen.
Andere mogelijke bronnen van gas zijn problematisch. Productie van Noordzee gas daalt. De invoer van gas uit Noord-Afrika en de Arabische Golf zijn waarschijnlijk niet in voldoende mate beschikbaar zijn. Gas uit Iran is niet beschikbaar om politieke redenen. Hoewel dat kan veranderen, maar waarschijnlijkheid zullen dan de Iraniërs (net als de Russen) hun energiestroom oostwaarts sturen, naar India en China, in plaats van Europa.
Om voor de hand liggende geografische redenen is Rusland de logische en meest economische bron van Europa's gas. Alle alternatieven komen met economische en politieke kosten die hen onaantrekkelijk maken.
Moeilijkheden van de EU bij het vinden van alternatieve bronnen van gas werden wreed blootgesteld door het debacle van het andere project om gas uit de Kaukasus en Centraal-Azië naar Europa te brengen, het Nabucco project. Er is jaren over gesproken maar het is nooit van de grond gekomen omdat het economisch niet zinvol was.
Ondertussen, terwijl Europa praat over de diversificatie van haar bronnen, is het Rusland dat in feite links en rechts contracten afsluit en dus diversificeert.
Rusland heeft een belangrijke deal met Iran afgesloten om Iraanse olie te ruilen voor Russische industriële goederen. Rusland heeft ook afgesproken om zwaar te investeren in de Iraanse nucleaire industrie. Àls en wanneer sancties tegen Iran worden opgeheven zullen Europeanen zien dat de Russen daar al aanwezig zijn. Rusland heeft zojuist ingestemd met een enorme deal om gas te leveren aan Turkije (waarover hieronder meer). De twee grote contracten van Rusland begin dit jaar om gas te leveren aan China waren nog veel groter.
De Russische energiebronnen zijn enorm, maar ze zijn niet oneindig. Het gas van de tweede deal met China en de deal met Turkije was eigenlijk bestemd om aan Europa te leveren. Het gas volume dat betrokken is bij de Turkse deal is qua volume gelijk aan dat voor de South Stream. De Turkse deal vervangt dus South Stream.
Deze contracten laten zien dat Rusland dit jaar een strategisch besluit heeft genomen om zijn energie export niet langer op Europa te richten. Hoewel het enige tijd zal duren voor het volledige effect duidelijk wordt, zijn de gevolgen voor Europa onaangenaam. Europa kijkt aan tegen een serieus energie tekort, dat het alleen goed kan maken door energie tegen een veel hogere prijs te kopen.
Deze Russische deals met China en Turkije zijn
bekritiseerd of zelfs belachelijk gemaakt omdat Rusland een lagere prijs voor
zijn gas kreeg dan door Europa werd betaald.
Het werkelijke verschil in prijs is niet zo groot als sommigen beweren. Dergelijke kritiek gaat ook voorbij aan het feit dat de prijs slechts een onderdeel is van een zakelijke relatie. ( van een deal, een transactie. Denk aan de strategische implicaties. Nvdv).
Door nu gas naar China te verkopen verstevigt Rusland zijn economische banden met het land dat zij nu beschouwt als haar belangrijkste strategische bondgenoot en dat binnenkort 's werelds grootste en snelst groeiende economie zal hebben. Door heroriëntering van gas naar Turkije, versterkt Rusland een ontluikende relatie met Turkije, waarvan het nu al de grootste handelspartner is.
Turkije is een belangrijke potentiële bondgenoot van
Rusland, en het maakt de positie van Rusland in de Kaukasus en de Zwarte Zee
steviger. Het is ook een land met 76 miljoen mensen met een 1500 miljard
$ grote en snel groeiende economie, die de afgelopen twee decennia in
toenemende mate weg is gedreven van de EU en het Westen.
Door gas weg te leiden van Europa verlaat
Rusland daarentegen een ( gas) markt die economisch stagneert en
die, zoals de gebeurtenissen van dit jaar hebben laten zien,
onverbeterlijk vijandig is. Niemand moet verbaasd zijn dat Rusland een
relatie op geeft met een partner die een eindeloze stroom van
bedreigingen en schofferingen heeft geuit, gecombineerd met moraliserende
lezingen, politieke inmenging en ook nog sancties heeft opgelegd. Geen relatie,
zakelijke of anderszins, functioneert op die manier en die tussen Rusland en
Europa is daarop geen uitzondering.
Ik heb niets gezegd over de Oekraïne, omdat dit naar mijn mening weinig invloed heeft op deze kwestie.
South Stream is voor het eerst bedacht vanwege het
voortdurende misbruik door de Oekraïne van zijn positie als doorvoerland - iets
wat waarschijnlijk ook zal doorgaan. Het is belangrijk te weten dat dit probleem
zowel in Europa als in Rusland erkend wordt. Het was omdat de Oekraïne
voortdurend misbruik maakte van haar positie als doorvoerland dat de EU
met tegenzin toch akkoord ging met het South Stream-project. De EU moet de
Oekraïne omzeilen om haar energievoorziening veilig te stellen net zoals
Rusland behoefte had aan een route rond de Oekraïne.
Vrienden van de Oekraïne in Washington en Brussel zijn hier nooit blij mee geweest, en hebben voortdurend gelobbyd tegen South Stream.
Het punt is dat het Rusland was dat de stekker trok
uit South Stream terwijl het de mogelijkheid had om verder te gaan door de
condities van de Europeanen te accepteren. Met andere woorden: de Russen
beschouwen de problemen in verband met de Oekraïne als doorvoerland als minder
lastig dan de voorwaarden die de EU aan levering via South Stream
verbond.
South Stream zou nog jaren duren om aan te leggen en de annulering heeft dus geen invloed op de huidige Oekraïense crisis. De Russen besloten dat ze zich konden veroorloven om het te annuleren omdat ze hebben besloten dat het meer toekomst heeft als Rusland zijn energie aan China en Turkije en andere landen in Azië verkoopt in plaats van aan Europa. Er zijn gas deals op komst met Korea en Japan en mogelijk ook met Pakistan en India. Daarom heeft voor Rusland South Stream zijn nut verloren. Dat is de reden waarom de Russen op hun karakteristieke directe manier, in plaats van de voorwaarden van de Europeanen te accepteren, de stekker er uit trokken.
Zo hebben de Russen het bluffen door de Europeanen afgestraft. Men dacht dat Rusland afhankelijk was van Europa als de grote energie- klant, maar nu blijkt dat Europa haar belangrijke economische partner en energieleverancier tegen zich in het harnas heeft gejaagd, en mogelijk blijvend.
Alvorens te eindigen wil ik iets zeggen over wie
er het slechtste uit deze affaire komen.
Dit zijn de corrupte en incompetente politieke
pygmeeën die doen alsof ze de regering van Bulgarije zijn. Hadden deze mensen een
zekere mate van waardigheid en zelfrespect gehad, dan zouden ze de EU-Commissie
geweigerd hebben om mee te werken toen die over het Derde Energiepakket begon.
Als Bulgarije duidelijk zijn voornemen had getoond om door te gaan met het
South Stream-project, dan is er geen twijfel dat het zou zijn gerealiseerd. Er
zou natuurlijk een grote rel binnen de EU zijn uitgebroken als Bulgarije
openlijk het derde energiepakket had bespot, maar Bulgarije zou in zijn
nationale belang hebben gehandeld en heel wat medestanders binnen de EU
hebben gehad. Op het einde zou het zeker hebben overwonnen.
In plaats daarvan gedroegen de Bulgaarse politici -- onder druk van individuen zoals senator John McCain-- zich als de provinciale politici die ze ook zijn, en probeerden ze beide partijen, Rusland en de EU, te vriend te houden. Het resultaat van dit idiote beleid is dat men Rusland, de historische bondgenoot van Bulgarije, beledigt, en er tegelijkertijd voor zorgt dat het Russische gas dat naar Bulgarije zou hebben gestroomd en het land zou hebben getransformeerd, in plaats daarvan naar Turkije vloeit, de historische vijand van Bulgarije.
De Bulgaren zijn niet de enigen die op deze laffe manier hebben gehandeld. Alle EU-landen, zelfs die met historische banden met Rusland, hebben de diverse EU sancties tegen Rusland gesteund, ondanks de twijfels die zij hebben geuit over het beleid. Vorig jaar trok Griekenland-- een ander land met sterke banden met Rusland -- zich terug uit een deal om haar gasbedrijf aan Gazprom te verkopen, omdat de EU het niet goed vond, ook al was het Gazprom dat de beste prijs bood.
Dit wijst op een dubbele moraal. Wanneer de Russen handelen op de manier waarop ze net hebben gedaan, reageren de Europeanen met verbijstering en woede. De EU politici die zelf deze Russische besluiten hebben uitgelokt lijken van vreemde veronderstelling uit te gaan dat het prima is voor de EU om Rusland sancties op te leggen zoveel ze willen, en dat desondanks Rusland nooit hetzelfde zal doen richting de EU. Als Rusland het wel doet, is men verbaasd, altijd vergezeld door overvloedig en leugenachtig commentaar over hoe “agressief” Rusland zich gedraagt of "in strijd met zijn eigenbelang" of dat Rusland "een nederlaag heeft geleden". Niets van dit alles is juist en de woede en verwijten die je momenteel in de wandelgangen van de EU overal hoort (en waarvan ik goed op de hoogte ben) tonen dit aan.
In juli probeerde de EU om de Russische olie-industrie te verlammen door de export van olie-drill-technologie naar Rusland te verbieden middels sancties. Die poging zal zeker mislukken omdat Rusland en de landen waarmee het handelt (waaronder China en Zuid-Korea) zeker in staat zijn om deze technologie zelf te produceren.
Met de
gas-contracten die Rusland dit jaar heeft gemaakt met China, Turkije en Iran
heeft Rusland een verwoestende klap aan de toekomstige energievoorziening in de
EU uitgedeeld. Over een paar jaar zullen de Europeanen gaan begrijpen dat
je niet straffeloos de ander vanuit de hoogte kunt behandelen en
afbluffen. Hoe dan ook, door het annuleren van South Stream heeft Rusland
de hardste sanctie van dit jaar uitgedeeld: aan Europa.
Het belang van de annulering van South Stream
door Alexander Mercouris
(Een analist die in Londen woont en pro-Russisch is. Komt op RT en schrijft o.a. op Russia Insider en op de blog van “The Vineyard of the Saker”)
(Een analist die in Londen woont en pro-Russisch is. Komt op RT en schrijft o.a. op Russia Insider en op de blog van “The Vineyard of the Saker”)
In order to understand what has happened
it is first necessary to go back to the way Russian-European relations were
developing in the 1990s.
Om te begrijpen wat er gebeurd is moeten we terug naar de manier waarop de Russisch-Europese relaties zich ontwikkelden in de jaren 1990.
Om te begrijpen wat er gebeurd is moeten we terug naar de manier waarop de Russisch-Europese relaties zich ontwikkelden in de jaren 1990.
Briefly, at that period, the assumption was that Russia would become the great supplier of energy and raw materials to Europe. This was the period of Europe's great “rush for gas” as the Europeans looked forward to unlimited and unending Russian supplies. It was the increase in the role of Russian gas in the European energy mix which made it possible for Europe to run down its coal industry and cut its carbon emissions and bully and lecture everyone else to do the same.
In die periode ging men er van uit dat Rusland de grote leverancier van energie en grondstoffen naar Europa zou worden. Dit was de periode van de grote Europese "rush naar gas" toen de Europeanen blij waren met de quasie oneindige Russische voorraden. Het was de toename van de rol van Russisch gas in de Europese energiemix die het mogelijk maakte voor Europa om zijn steenkoolindustrie af te bouwen (te verwaarlozen) en te snijden in de uitstoot van CO2 en vervolgens iedereen de les te lezen om hetzelfde te doen.
However the Europeans did not envisage that Russia would just supply them with energy. Rather they always supposed this energy would be extracted for them in Russia by Western energy companies. This after all is the pattern in most of the developing world. The EU calls this “energy security” - a euphemism for the extraction of energy in other countries by its own companies under its own control.
Maar de Europeanen hadden niet veerwacht dat Rusland hen simpel de energie zou leveren. Ze veronderstelden altijd dat deze energie door Westerse bedrijven zou worden gewonnen in Rusland. Dit is immers het patroon in de meeste ontwikkelingslanden. De EU noemt dit " energie –zeker-stelling " - een eufemisme voor de winning van energie in andere landen door zijn eigen bedrijven in eigen beheer.
It never happened that way. Though the Russian oil industry was privatised it mostly remained in Russian hands. After Putin came to power in 2000 the trend towards privatisation in the oil industry was reversed. One of the major reasons for western anger at the arrest of Khodorkovsky and the closure of Yukos and the transfer of its assets to the state oil company Rosneft was precisely because is reversed this trend of privatisation in the oil industry.
Het is nooit op die manier gelopen. Hoewel de Russische olie-industrie werd geprivatiseerd bleef ze meestal in Russische handen. Nadat Poetin aan de macht kwam in 2000 werd de trend naar privatisering in de olie-industrie teruggedraaid. Een van de belangrijkste redenen voor de westerse woede over de arrestatie van Chodorkovski en de sluiting van Yukos en de overdracht van de activa aan de staats- oliemaatschappij Rosneft was juist omdat hiermee de trend van privatisering in de olie-industrie werd omgekeerd.
In the gas industry the process of privatisation never really got started. Gas export continued to be controlled by Gazprom, maintaining its position as a state owned monopoly gas exporter. Since Putin came to power Gazprom’s position as a state owned Russian monopoly has been made fully secure.
In de gasindustrie is het proces
van privatisering nooit echt van de grond gekomen.De gas export bleef
gecontroleerd door Gazprom, dat haar positie als een monopolistisch staatsbedrijf
en gas- exporteur behield. Sinds Poetin aan de macht kwam is de positie van
Gazprom als een Russisch staatsmonopolie heel sterk.
Much of the anger that exists in the west towards Putin can be explained by European and western resentment at his refusal and that of the Russian government to the break up of Russia's energy monopolies and to the “opening up” (as it is euphemistically called) of the Russian energy industry to the advantage of western companies. Many of the allegations of corruption that are routinely made against Putin personally are intended to insinuate that he opposes the “opening up” of the Russian energy industry and the break up and privatisation of Gazprom and Rosneft because he has a personal stake in them (in the case of Gazprom, that he is actually its owner). If one examines in detail the specific allegations of corruption made against Putin (as I have done) this quickly becomes obvious.
Een groot deel van de woede die in het westen besttaaat richting Poetin kan verklaard worden door de Europese en westerse wrok tegen zijn weigering en die van de Russische regering om de Russische energie-monopolies op te breken en de Russische energie-sektor "open te stelling" (zoals het eufemistisch wordt genoemd) voor Westerse bedrijven. Dat zou heel voordelig zijn voor die westerse bedrijven. Veel van de beschuldigingen van corruptie die routinematig worden gemaakt tegen Poetin persoonlijk zijn bedoeld om te insinueren dat hij zich verzet tegen de "openstelling" van de Russische energie-industrie en het opbreken en privatiseren van Gazprom en Rosneft. Putin zou dit niet willen omdat hij er persoonlijk belang bij zou hebben. In het geval van Gazprom word beweerd dat hij eigenlijk de eigenaar is. Als men kijkt de specifieke beschuldigingen van corruptie die tegen Poetin worden gedaan goed bestudeerd zie je dat al snel: de geschade olie-belangen maken het westen vooral boos. (~)
Much of the anger that exists in the west towards Putin can be explained by European and western resentment at his refusal and that of the Russian government to the break up of Russia's energy monopolies and to the “opening up” (as it is euphemistically called) of the Russian energy industry to the advantage of western companies. Many of the allegations of corruption that are routinely made against Putin personally are intended to insinuate that he opposes the “opening up” of the Russian energy industry and the break up and privatisation of Gazprom and Rosneft because he has a personal stake in them (in the case of Gazprom, that he is actually its owner). If one examines in detail the specific allegations of corruption made against Putin (as I have done) this quickly becomes obvious.
Een groot deel van de woede die in het westen besttaaat richting Poetin kan verklaard worden door de Europese en westerse wrok tegen zijn weigering en die van de Russische regering om de Russische energie-monopolies op te breken en de Russische energie-sektor "open te stelling" (zoals het eufemistisch wordt genoemd) voor Westerse bedrijven. Dat zou heel voordelig zijn voor die westerse bedrijven. Veel van de beschuldigingen van corruptie die routinematig worden gemaakt tegen Poetin persoonlijk zijn bedoeld om te insinueren dat hij zich verzet tegen de "openstelling" van de Russische energie-industrie en het opbreken en privatiseren van Gazprom en Rosneft. Putin zou dit niet willen omdat hij er persoonlijk belang bij zou hebben. In het geval van Gazprom word beweerd dat hij eigenlijk de eigenaar is. Als men kijkt de specifieke beschuldigingen van corruptie die tegen Poetin worden gedaan goed bestudeerd zie je dat al snel: de geschade olie-belangen maken het westen vooral boos. (~)
This (~) agenda of forcing Russia to privatise and break up its energy monopolies has never gone away. This is why Gazprom, despite the vital and reliable service it provides to its European customers, comes in for so much criticism. When Europeans complain about Europe's energy dependence upon Russia, they express their resentment at having to buy gas from a single Russian state owned company (Gazprom) as opposed to their own western companies operating in Russia.
(~) De pogingen om Rusland te laten privatiseren en zijn energie monopolies op te breken is nooit verdwenen. Dit is de reden waarom Gazprom, ondanks de vitale en betrouwbare service die zij levert aan haar Europese klanten, zoveel kritiek krijgt. Als de Europeanen klagen over Europa’s energie- afhankelijkheid van Rusland, uiten ze hun wrok er over om gas te moeten kopen van een enkele Russische staatsbedrijf (Gazprom) en niet van hun eigen westerse bedrijven die actief zijn in Rusland.
This resentment exists simultaneously with a belief, very entrenched in Europe, that Russia is somehow dependent upon Europe as a customer for its gas and as a supplier of finance and technology.
Deze wrok bestaat gelijktijdig
met een diep verankerd geloof dat
Rusland op een of andere manier afhankelijk is van Europa als klant voor zijn
gas en als leverancier van kredieten en
technologie.
This combination of resentment and overconfidence is what lies behind the repeated European attempts to legislate in Europe on energy questions in a way that is intended to force Russia to “open up” its energy industry there.
Deze combinatie van wrok en overmoed is wat er achter de herhaalde Europese pogingen schuilt om wetgeving in Europa aan te nemen die is bedoeld om Rusland te dwingen om zijn de energie-industrie open te stellen voor Westerse bedrijven.
The first attempt was the so-called Energy Charter, which Russia signed but
ultimately refused to ratify. The latest attempt is the EU's so-called Third
Energy Package.
De eerste poging was het zogenaamde Energiehandvest, die Rusland ondertekende maar uiteindelijk weigerde te ratificeren.
De eerste poging was het zogenaamde Energiehandvest, die Rusland ondertekende maar uiteindelijk weigerde te ratificeren.
De laatste poging van de EU is
het “Derde Energie Afsprakenpakket”.
This is presented as a development of EU anti-competition and anti-monopoly law. In reality, as everyone knows, it is targeted at Gazprom, which is a monopoly, though obviously not a European one.
Dit wordt gepresenteerd als door de EU ontwikkelde anti-monopolie wetgeving.
In werkelijkheidis het, zoals
iedereen weet, gericht tegen Gazprom, dat is een monopolie is, hoewel
natuurlijk geen Europees monopolie.
This is the background to the conflict over South Stream. The EU authorities have insisted that South Stream must comply with the Third Energy Package even though the Third Energy Package came into existence only after the outline agreements for South Stream had been already reached.
Dit is de achtergrond van het
conflict over South Stream. De EU-autoriteiten hebben erop aangedrongen dat
South Stream moet voldoen aan het Derde Energiepakket, hoewel het Derde
Energiepakket pas ontstond nadat de globale
overeenkomsten voor de South Stream reeds was bereikt.
Compliance with the Third Energy Package would have meant that though Gazprom supplied the gas it could not own or control the pipeline through which gas was supplied.
Naleving van het Derde Energiepakket
zou hebben betekend dat, hoewel Gazprom het gas levert, het de pijpeiding niet
mag bezitten of beheersen.
Were Gazprom to agree to this, it would acknowledge the EU’s authority over its operations. It would in that case undoubtedly face down the line more demands for more changes to its operating methods. Ultimately this would lead to demands for changes in the structure of the energy industry in Russia itself.
Zou Gazprom hier mee akkoord gaan, dan zou ze daarmee het gezag van de EU ten opzichte van haar operaties erkennen. Dit zou ongetwijfeld leiden tot telkens nieuwe eisen voor veranderingen in de bedrijfsvoering. Uiteindelijk zou dit leiden tot eisen van veranderingen in de structuur van de energie-industrie in Rusland.
What has just happened is that the Russians have said no. Rather than proceed with the project by submitting to European demands, which is what the Europeans expected, the Russians have to everyone’s astonishment instead pulled out of the whole project.
Wat er zojuist gebeurd is, is dat de Russen NEE hebben gezegd. In plaats van door te gaan met het project door aan de Europese eisen toe te geven (wat de Europeanen verwacht hadden) , hebben de Russen zich tot ieders verbazing uit het hele project terug getrokken.
This decision was completely unexpected. As I write this, the air is of full of angry complaints from south-eastern Europe that they were not consulted or informed of this decision in advance. Several politicians in south-eastern Europe (Bulgaria especially) are desperately clinging to the idea that the Russian announcement is a bluff (it isn’t) and that the project can still be saved. Since the Europeans cling to the belief that the Russians have no alternative to them as a customer, they were unable to anticipate and cannot now explain this decision.
Deze beslissing was geheel onverwacht. Terwijl ik dit schrijf, is de lucht van vol boze klachten uit Zuidoost-Europa dat ze niet op voorhand werden geraadpleegd of op de hoogte gebracht van deze beslissing. Verschillende politici in Zuidoost-Europa (Bulgarije vooral) klampen zich wanhopig vast aan het idee dat de Russische aankondiging bluf is (dat is het niet) en dat het project nog kan worden gered. Omdat de Europeanen zich vastklampen aan de overtuiging dat de Russen geen alternatief hebben voor hen als een klant, waren ze niet in staat om dit besluit te zien aankomen en kunnen ze het nu ook niet begrijpen.
Here it is important to explain why South Stream is important to the countries of south-eastern Europe and to the European economy as a whole.
Het is belangrijk om uit te leggen waarom de South Stream pijplijn zo belangrijk is voor de landen van Zuidoost-Europa en voor de Europese economie als geheel.
All the south eastern European economies are in bad shape. For these countries South Stream was a vital investment and infrastructure project, securing their energy future. Moreover the transit fees that it promised would have been a major foreign currency earner.
Het gaat slecht met alle Zuid- Oost-Europese economieën. Voor deze landen was South Stream een vitaal investerings- en infrastructuur project. Het ging om het veiligstellen van hun energievoorziening in de toekomst. Bovendien zouden de doorvoer- vergoedingen die het zou opleveren veel buitenlandse valuta binnen brengen.
For the EU, the essential point is that it depends on Russian gas. There has been a vast amount of talk in Europe about seeking alternative supplies. Progress in that direction had been to put it mildly small. Quite simply alternative supplies do not exist in anything like the quantity needed to replace the gas Europe gets from Russia.
Voor de EU is het essentiële
punt is dat het werkelijk Russisch gas
nodig heeft. Er is veel gepraat in Europa over het zoeken naar alternatieven. Met
heel weinig resultaat. Er is eenvoudigweg geen alternatief voor de hoeveelheden gas die Europa nodig
heeft, behalve Russisch gas.
There has been some brave talk of supplies of US liquefied natural gas replacing gas supplied by pipeline from Russia. Not only is such US gas inherently more expensive than Russian pipeline gas, hitting European consumers hard and hurting European competitiveness. It is unlikely to be available in anything like the necessary quantity. Quite apart from the probable dampening effects of the recent oil price fall on the US shale industry, on past record the US as a voracious consumer of energy will consume most or all of the energy from shales it produces. It is unlikely to be in a position to export much to Europe. The facilities to do this anyway do not exist, and are unlikely to exist for some time if ever.
Er is moedig gesproken over de levering van Amerikaanse vloeibaar aardgas als vervanging van door pijpleidingen geleverd gas vanuit Rusland. Niet alleen is zulk US gas inherent duurder dan Russisch gas via pijpleidingen, wat de Europese consumenten hard zal treffen en het Europese concurrentievermogen zal aantasten. Het is ook waarschijnlijk in onvoldoende mate beschikbaar. De VS als een grote verbruiker van energie zal waarschijnlijk het leeuwendeel van het schaliegas zelf gaan gebruiken. Het is waarschijnlijk niet in staat om veel te exporteren naar Europa. De faciliteiten (in de havens) om dit te doen bestaan trouwens nog niet, en het zal nog wel even duren voor die er zijn, als ze er al komen.
Other possible sources of gas are problematic to say the least. Production of North Sea gas is falling. Imports of gas from north Africa and the Arabian Gulf are unlikely to be available in anything like the necessary quantity. Gas from Iran is not available for political reasons. Whilst that might eventually change, the probability is when it does that the Iranians (like the Russians) will decide to direct their energy flow eastwards, towards India and China, rather than to Europe.
Andere mogelijke bronnen van gas zijn problematisch. Productie van Noordzee gas daalt. De invoer van gas uit Noord-Afrika en de Arabische Golf zijn waarschijnlijk niet in voldoende mate beschikbaar zijn. Gas uit Iran is niet beschikbaar om politieke redenen. Hoewel dat kan veranderen, maar waarschijnlijkheid zullen dan de Iraniërs (net als de Russen) hun energiestroom oostwaarts sturen, naar India en China, in plaats van Europa.
For obvious reasons of geography Russia is the logical and most economic source of Europe’s gas. All alternatives come with economic and political costs that make them in the end unattractive.
Om voor de hand liggende geografische redenen van is Rusland de logische en meest economische bron van Europa's gas. Alle alternatieven te komen met economische en politieke kosten die hen onaantrekkelijk maken.
The EU's difficulties in finding alternative sources of gas were cruelly exposed by the debacle of the so-called another Nabucco pipeline project to bring Europe gas from the Caucasus and Central Asia. Though talked about for years in the end it never got off the ground because it never made economic sense.
Moeilijkheden van de EU bij het vinden van alternatieve bronnen van gas werden wreed blootgesteld door het debacle van het andere poject om gas uit de Kaukasus en Centraal-Azië naar Europa te brengen, het Nabucco project. Er is jaren over gesproken maar is nooit van de grond gekomen omdat het economisch niet zinvol was.
Meanwhile, whilst Europe talks about diversifying its supplies, it is Russia which is actually cutting the deals.
Ondertussen, terwijl Europa praat over de diversificatie van haar bronnen, is het Rusland dat in feite de contracten afsluit en diversificeert.
Russia has sealed a key deal with Iran to swap Iranian oil for Russian industrial goods. Russia has also agreed to invest heavily in the Iranian nuclear industry. If and when sanctions on Iran are lifted the Europeans will find the Russians already there. Russia has just agreed a massive deal to supply gas to Turkey (about which more below). Overshadowing these deals are the two huge deals Russia has made this year to supply gas to China.
Rusland heeft een belangrijke deal met Iran afgesloten om Iraanse olie te ruilen voor Russische industriële goederen. Rusland heeft ook afgesproken om zwaar te investeren in de Iraanse nucleaire industrie. Als en wanneer sancties tegen Iran worden opgeheven zullen Europeanen zien dat de Russen daar al aanwezig zijn. Rusland heeft zojuist ingestemd met een enorme deal om gas te leveren aan Turkije (waarover hieronder meer). De twee grote contracten van Rusland begin dit jaar om gas te leveren aan China waren nog veel groter.
Russia's energy resources are enormous but they are not infinite. The second deal done with China and the deal just done with Turkey redirect to these two countries gas that had previously been earmarked for Europe. The gas volumes involved in the Turkish deal almost exactly match those previously intended for South Stream. The Turkish deal replaces South Stream.
De Russische energiebronnen zijn enorm, maar ze zijn niet oneindig. Het gas van de tweede deal met China en de deal met Turkije was eigenlijk bestemd om aan Europa te leveren. Het gas volume dat betrokken is bij de Turkse deal is qua volume gelijk aan dat voor de South Stream. De Turkse deal vervangt dus South Stream.
These deals show that Russia had made a strategic decision this year to redirect its energy flow away from Europe. Though it will take time for the full effect to become clear, the consequences of that for Europe are grim. Europe is looking at a serious energy shortfall, which it will only be able to make up by buying energy at a much higher price.
Deze contracten laten zien dat Rusland dit jaar een strategisch besluit heeft genomen om zijn energie export niet langer op Europa te richten. Hoewel het enige tijd duren voor het volledige effect duidelijk wordt, zijn de gevolgen voor Europa onaangenaam. Europa kijkt aan tegen een serieus energie tekort, dat het alleen kan goed maken door energie tegen een veel hogere prijs te kopen.
These Russian deals with China and Turkey have been criticised or even ridiculed for providing Russia with a lower price for its gas than that paid by Europe.
Deze Russische deals met China
en Turkije zijn bekritiseerd of zelfs belachelijk gemaakt omdat Rusland een
lagere prijs voor zijn gas kreeg dan door Europa werd betaald.
The actual difference in price is not as great as some allege. Such criticism anyway overlooks the fact that price is only one part in a business relationship.
Het werkelijke verschil in prijs is niet zo groot als sommigen beweren. Dergelijke kritiek gaat ook voorbij aan het feit dat de prijs slechts een onderdeel is van een zakelijke relatie.
By redirecting gas to China, Russia cements economic links with the country that it now considers its key strategic ally and which has (or which soon will have) the world’s biggest and fastest growing economy. By redirecting gas to Turkey, Russia consolidates a burgeoning relationship with Turkey of which it is now the biggest trading partner.
Door nu gas naar China te verkopen verstevigt Rusland zijn economische banden met het land dat zij nu beschouwt als haar belangrijkste strategische bondgenoot en die die binnenkort 's werelds grootste en snelst groeiende economie zal hebben. Door heroriëntering van gas naar Turkije, versterkt Rusland een ontluikende relatie met Turkije, waarvan het nu al de grootste handelspartner is.
Turkey is a key potential ally for Russia, consolidating Russia's position in the Caucasus and the Black Sea. It is also a country of 76 million people with a $1.5 trillion rapidly growing economy, which over the last two decades has become increasingly alienated and distanced from the EU and the West.
Turkije is een belangrijke
potentiële bondgenoot van Rusland, en het maakt van de positie van Rusland in
de Kaukasus en de Zwarte Zee steviger. Het is ook een land met 76 miljoen
mensen met een 1500 miljard $ grote en snel
groeiende economie, die de afgelopen twee decennia in toenemende mate weg is
gedreven van de EU en het Westen.
By redirecting gas away from Europe, Russia by contrast leaves behind a market for its gas which is economically stagnant and which (as the events of this year have shown) is irremediably hostile. No one should be surprised that Russia has given up on a relationship from which it gets from its erstwhile partner an endless stream of threats and abuse, combined with moralising lectures, political meddling and now sanctions. No relationship, business or otherwise, can work that way and the one between Russia and Europe is no exception.
Door gas weg te leiden van Europa verlaat Rusland daarentegen een ( gas) markt die economisch stagneert en die, zoals de gebeurtenissen van dit jaar hebben
laten zien, onverbeterlijk vijandig is.
Niemand moet verbaasd zijn dat Rusland een relatie op geeft met een partner die een eindeloze stroom van bedreigingen en schofferingen
heft geuit, gecombineerd met moraliserende lezingen, politieke inmenging en ook
nog sancties heeft opgelegd. Geen relatie, zakelijke of anderszins, functioneert
op die manier en die tussen Rusland en Europa is daarop geen uitzondering.
I have said nothing about the Ukraine since in my opinion this has little bearing on this issue.
Ik heb niets gezegd over de Oekraïne, omdat dit naar mijn mening weinig invloed heeft op deze kwestie.
South Stream was first conceived because of the Ukraine's continuous abuse of its position as a transit state - something which is likely to continue. It is important to say that this fact was acknowledged in Europe as much as in Russia. It was because the Ukraine perennially abuses its position as a transit state that the South Stream project had the grudging formal endorsement of the EU. Basically, the EU needs to circumvent the Ukraine to secure its energy supplies every bit as much as Russia wanted a route around the Ukraine to avoid it.
South Stream is voor het eerst
bedacht vanwege het voortdurende misbruik door de Oekraïne van zijn positie als
doorvoerland - iets wat waarschijnlijk ook zal doorgaan. Het is belangrijk te
weten dat dit feit zowel in Europa als in Rusland erkend was. Het was omdat de
Oekraïne voortdurend misbruik van haar
positie als doorvoerland dat de EU met tegenzin toch akkoord ging met het South
Stream-project. De EU moet de Oekraïne omzeilen om haar energievoorziening
veilig te stellen net zoals Rusland behoefte had aan een route rond de
Oekraïne.
The Ukraine’s friends in Washington and Brussels have never been happy about this, and have constantly lobbied against South Stream.
Vrienden van de Oekraïne in Washington en Brussel zijn hier nooit blij mee geweest, en hebben voortdurend gelobbyd tegen South Stream.
The point is it was Russia which pulled the plug on South Stream when it had the option of going ahead with it by accepting the Europeans’ conditions. In other words the Russians consider the problems posed by the Ukraine as a transit state to be a lesser evil than the conditions the EU was attaching to South Stream .
Het punt is dat het Rusland was
dat de stekker trok uit South Stream terwijl het de mogelijkheid had om verder
te gaan door de condities van de Europeanen te accepteren. Met andere woorden:
de Russen beschouwen de problemen in verband met de Oekraïne als doorvoerland als
minder lastig dan de voorwaarden die de
EU aan levering via South Stream verbond.
South Stream would take years to build and its cancellation therefore has no
bearing on the current Ukrainian crisis. The Russians decided they could afford
to cancel it is because they have decided Russia’s future is in selling its
energy to China and Turkey and other states in Asia (more gas deals are pending
with Korea and Japan and possibly also with Pakistan and India) than to Europe.
Given that this is so, for Russia South Stream has lost its point. That is why
in their characteristically direct way, rather than accept the Europeans’
conditions, the Russians pulled the plug on it.
South Stream zou nog jaren duren om aan te leggen en de annulering heeft dus geen invloed op de huidige Oekraïense crisis. De Russen besloten dat ze zich konden veroorloven om het te annuleren omdat ze hebben besloten dat het meer toekomst heeft als Rusland zijn energie aan China en Turkije en andere landen in Azië verkoopt in plats van aan Europa. Er zijn gas deals in de pijplijn met Korea en Japan en mogelijk ook met Pakistan en India. Daarom heeft voor Rusland South Stream zijn nut verloren. Dat is de reden waarom de Russen op hun karakteristieke directe manier, in plaats van de voorwaarden van de Europeanen te accepteren, de stekker er uit trokken.
Before finishing I would however first say something about those who have come out worst of all from this affair. These are the corrupt and incompetent political pygmies who pretend to be the government of Bulgaria. Had these people had a modicum of dignity and self respect they would have told the EU Commission when it brought up the Third Energy Package to take a running jump. If Bulgaria had made clear its intention to press ahead with the South Stream project, there is no doubt it would have been built. There would of course have been an almighty row within the EU as Bulgaria openly flouted the Third Energy Package, but Bulgaria would have been acting in its national interests and would have had within the EU no shortage of friends. In the end it would have won through.
Alvorens te eindigen wil ik iets zeggen over hen die het slechtste uit deze affaire komen.
Instead, under pressure from individuals like Senator John McCain, the Bulgarian leadership behaved like the provincial politicians they are, and tried to run at the same time with both the EU hare and the Russian hounds. The result of this imbecile policy is to offend Russia, Bulgaria's historic ally, whilst ensuring that the Russian gas which might have flown to Bulgaria and transformed the country, will instead flow to Turkey, Bulgaria's historic enemy.
In plaats daarvan gedroegen de Bulgaarse politici -- onder druk van individuen zoals senator John McCain-- zich als de provinciale politici die ze ook zijn, en probeerden ze beide partijen, Rusland en de EU, te vriend te houden. Het resultaat van dit idiote beleid is dat men Rusland, de historische bondgenoot van Bulgarije beledigt, en er tegelijkertijd voor zorgt dat het Russische gas dat naar Bulgarije zou hebben gestroomd en het land zou hebben getransformeerd, in plaats daarvan naar Turkije vloeit, de historische vijand van Bulgarije.
The Bulgarians are not the only ones to have acted in this craven fashion. All the EU countries, even those with historic ties to Russia, have supported the EU's various sanctions packages against Russia notwithstanding the doubts they have expressed about the policy. Last year Greece, another country with strong ties to Russia, pulled out of a deal to sell its natural gas company to Gazprom because the EU disapproved of it, even though it was Gazprom that offered the best price.
De Bulgaren zijn niet de enigen die op deze laffe manier hebben gehandeld. Alle EU-landen, zelfs die met historische banden met Rusland, hebben de diverse EU sancties tegen Rusland gesteund, ondanks de twijfels die zij hebben geuit over het beleid. Vorig jaar trok Griekenland-- een ander land met sterke banden met Rusland -- zich terug uit een deal om haar gasbedrijf aan Gazprom te verkopen, omdat de EU het niet goed vond, ook al was het Gazprom dat de beste prijs bood.
This points to a larger moral. Whenever the Russians act in the way they have just done, the Europeans respond bafflement and anger, of which there is plenty around at the moment. The EU politicians who make the decisions that provoke these Russian actions seem to have this strange assumption that whilst it is fine for the EU to sanction Russia as much as it wishes, Russia will never do the same to the EU. When Russia does, there is astonishment, accompanied always by a flood of mendacious commentary about how Russia is behaving “aggressively” or “contrary to its interests” or has “suffered a defeat”. None of this is true as the rage and recriminations currently sweeping through the EU’s corridors (of which I am well informed) bear witness.
Dit wijst op een grotere morele. Wanneer de Russen handelen op de manier waarop ze net hebben gedaan, reageren de Europeanen met verbijstering en woede. De EU politici die zelf deze Russische besluiten hebben uitgelokt lijken de van vreemde veronderstelling uit te gaan dat het prima is voor de EU om Rusland sancties op te leggen zoveel ze willen, en dat desondanks Rusland nooit hetzelfde zal doen richting de EU. Als Rusland het wel doet, is men verbaasd, altijd vergezeld door overvloedig en leugenachtig commentaar over hoe “agressief” Rusland zich gedraagt of "in strijd met zijn eigenbelang" of dat Rusland "een nederlaag heeft geleden". Niets van dit alles is juist en de woede en verwijten die je momenteel in de wandelgangen van de EU overal hoort (en waarvan ik goed op de hoogte ben) tonen dit aan.
In July the EU sought to cripple Russia’s oil industry by sanctioning the export of oil drilling technology to Russia. That attempt will certainly fail as Russia and the countries it trades with (including China and South Korea) are certainly capable of producing this technology themselves.
In juli probeerde de EU om de Russische olie-industrie te verlammen door de export van olie-drill-technologie naar Rusland te verbieden middels sancties. Die poging zal zeker mislukken omdat Rusland en de landen waarmee het handelt (waaronder China en Zuid-Korea) zeker in staat zijn om deze technologie zelf te produceren.
By contrast through the deals it has made this year with China, Turkey and Iran, Russia has dealt a devastating blow to the energy future of the EU. A few years down the line Europeans will start to discover that moralising and bluff comes with a price. Regardless, by cancelling South Stream, Russia has imposed upon Europe the most effective of the sanctions we have seen this year.
South Stream zou nog jaren duren om aan te leggen en de annulering heeft dus geen invloed op de huidige Oekraïense crisis. De Russen besloten dat ze zich konden veroorloven om het te annuleren omdat ze hebben besloten dat het meer toekomst heeft als Rusland zijn energie aan China en Turkije en andere landen in Azië verkoopt in plats van aan Europa. Er zijn gas deals in de pijplijn met Korea en Japan en mogelijk ook met Pakistan en India. Daarom heeft voor Rusland South Stream zijn nut verloren. Dat is de reden waarom de Russen op hun karakteristieke directe manier, in plaats van de voorwaarden van de Europeanen te accepteren, de stekker er uit trokken.
In doing so the Russians have called the
Europeans’ bluff. So far from Russia being dependent on Europe as its energy
customer, it is Europe which has antagonised, probably irreparably, its key
economic partner and energy supplier.
Zo hebben de Russen het bluffen door de Europeanen afgestraft. Men dacht dat Rusland afhankelijk was van Europa als de grote energie- klant, maar nu blijkt dat Europa haar belangrijke economische partner en energieleverancier tegen zich in het harnas heeft gejaagd, en mogelijk blijvend.
Zo hebben de Russen het bluffen door de Europeanen afgestraft. Men dacht dat Rusland afhankelijk was van Europa als de grote energie- klant, maar nu blijkt dat Europa haar belangrijke economische partner en energieleverancier tegen zich in het harnas heeft gejaagd, en mogelijk blijvend.
Before finishing I would however first say something about those who have come out worst of all from this affair. These are the corrupt and incompetent political pygmies who pretend to be the government of Bulgaria. Had these people had a modicum of dignity and self respect they would have told the EU Commission when it brought up the Third Energy Package to take a running jump. If Bulgaria had made clear its intention to press ahead with the South Stream project, there is no doubt it would have been built. There would of course have been an almighty row within the EU as Bulgaria openly flouted the Third Energy Package, but Bulgaria would have been acting in its national interests and would have had within the EU no shortage of friends. In the end it would have won through.
Alvorens te eindigen wil ik iets zeggen over hen die het slechtste uit deze affaire komen.
Dit zijn de corrupte en
incompetente politieke pygmeeën die doen alsof ze de regering van Bulgarije
zijn. Hadden deze mensen had een zekere mate van waardigheid en zelfrespect gehad,
dan zouden ze de EU-Commissie geweigerd hebben om mee te werken toen die over
het Derde Energiepakket begon. Als Bulgarije duidelijk zijn voornemen had
getoond om door te gaan met het South Stream-project, dan is er geen twijfel
dat het zou zijn gerealiseerd. Er zou natuurlijk een grote rel binnen de EU
zijn uitgebroken als Bulgarije openlijk het
derde energiepakket had bespot, maar Bulgarije zou in zijn nationale belang
hebben gehandeld en heel wat
medestanders binnen de EU hebben gehad. Op het einde zou het zeker hebben overwonnen.
Instead, under pressure from individuals like Senator John McCain, the Bulgarian leadership behaved like the provincial politicians they are, and tried to run at the same time with both the EU hare and the Russian hounds. The result of this imbecile policy is to offend Russia, Bulgaria's historic ally, whilst ensuring that the Russian gas which might have flown to Bulgaria and transformed the country, will instead flow to Turkey, Bulgaria's historic enemy.
In plaats daarvan gedroegen de Bulgaarse politici -- onder druk van individuen zoals senator John McCain-- zich als de provinciale politici die ze ook zijn, en probeerden ze beide partijen, Rusland en de EU, te vriend te houden. Het resultaat van dit idiote beleid is dat men Rusland, de historische bondgenoot van Bulgarije beledigt, en er tegelijkertijd voor zorgt dat het Russische gas dat naar Bulgarije zou hebben gestroomd en het land zou hebben getransformeerd, in plaats daarvan naar Turkije vloeit, de historische vijand van Bulgarije.
The Bulgarians are not the only ones to have acted in this craven fashion. All the EU countries, even those with historic ties to Russia, have supported the EU's various sanctions packages against Russia notwithstanding the doubts they have expressed about the policy. Last year Greece, another country with strong ties to Russia, pulled out of a deal to sell its natural gas company to Gazprom because the EU disapproved of it, even though it was Gazprom that offered the best price.
De Bulgaren zijn niet de enigen die op deze laffe manier hebben gehandeld. Alle EU-landen, zelfs die met historische banden met Rusland, hebben de diverse EU sancties tegen Rusland gesteund, ondanks de twijfels die zij hebben geuit over het beleid. Vorig jaar trok Griekenland-- een ander land met sterke banden met Rusland -- zich terug uit een deal om haar gasbedrijf aan Gazprom te verkopen, omdat de EU het niet goed vond, ook al was het Gazprom dat de beste prijs bood.
This points to a larger moral. Whenever the Russians act in the way they have just done, the Europeans respond bafflement and anger, of which there is plenty around at the moment. The EU politicians who make the decisions that provoke these Russian actions seem to have this strange assumption that whilst it is fine for the EU to sanction Russia as much as it wishes, Russia will never do the same to the EU. When Russia does, there is astonishment, accompanied always by a flood of mendacious commentary about how Russia is behaving “aggressively” or “contrary to its interests” or has “suffered a defeat”. None of this is true as the rage and recriminations currently sweeping through the EU’s corridors (of which I am well informed) bear witness.
Dit wijst op een grotere morele. Wanneer de Russen handelen op de manier waarop ze net hebben gedaan, reageren de Europeanen met verbijstering en woede. De EU politici die zelf deze Russische besluiten hebben uitgelokt lijken de van vreemde veronderstelling uit te gaan dat het prima is voor de EU om Rusland sancties op te leggen zoveel ze willen, en dat desondanks Rusland nooit hetzelfde zal doen richting de EU. Als Rusland het wel doet, is men verbaasd, altijd vergezeld door overvloedig en leugenachtig commentaar over hoe “agressief” Rusland zich gedraagt of "in strijd met zijn eigenbelang" of dat Rusland "een nederlaag heeft geleden". Niets van dit alles is juist en de woede en verwijten die je momenteel in de wandelgangen van de EU overal hoort (en waarvan ik goed op de hoogte ben) tonen dit aan.
In July the EU sought to cripple Russia’s oil industry by sanctioning the export of oil drilling technology to Russia. That attempt will certainly fail as Russia and the countries it trades with (including China and South Korea) are certainly capable of producing this technology themselves.
In juli probeerde de EU om de Russische olie-industrie te verlammen door de export van olie-drill-technologie naar Rusland te verbieden middels sancties. Die poging zal zeker mislukken omdat Rusland en de landen waarmee het handelt (waaronder China en Zuid-Korea) zeker in staat zijn om deze technologie zelf te produceren.
By contrast through the deals it has made this year with China, Turkey and Iran, Russia has dealt a devastating blow to the energy future of the EU. A few years down the line Europeans will start to discover that moralising and bluff comes with a price. Regardless, by cancelling South Stream, Russia has imposed upon Europe the most effective of the sanctions we have seen this year.
Met de gas-contracten die Rusland dit jaar heeft gemaakt met China, Turkije en Iran heeft Rusland een
verwoestende klap aan de toekomstige energievoorziening in de EU uitgedeeld. Over
een paar jaar zullen de Europeanen gaan
begrijpen dat je niet straffeloos de ander vanuit de hoogte kunt behandelen en afbluffen. Hoe dan ook, door het annuleren van South
Stream heeft Rusland de hardste sanctie van dit jaar uitgedeeld: aan Europa.
----------------------------------------------
Persoonlijke mening:
Ik denk dat Europa zeker de verliezer is. Ze wordt nu afhankelijk van de grillen van Turkije...
Ook Rusland is niet meteen de winnaar: ook zij zal in de toekomst met de wispelturige Turken te maken hebben. Voorbeeld: De gasleiding Blue Stream ( van Rusland naar Turkije) leverde ook behoorlijk wat ruzie op tussen Turkije en Rusland:
Wikipedia: Gas flows from Russia to Turkey started in February 2003.[5] However, because of the price dispute between Russia and Turkey, the official inauguration ceremony at the Durusu gas metering station took place only on 17 November 2005.
Hier een comment van een lezer bij The Saker waar ik het wel mee eens ben:
Tacu said...
----------------------------------------------
Persoonlijke mening:
Ik denk dat Europa zeker de verliezer is. Ze wordt nu afhankelijk van de grillen van Turkije...
Ook Rusland is niet meteen de winnaar: ook zij zal in de toekomst met de wispelturige Turken te maken hebben. Voorbeeld: De gasleiding Blue Stream ( van Rusland naar Turkije) leverde ook behoorlijk wat ruzie op tussen Turkije en Rusland:
Wikipedia: Gas flows from Russia to Turkey started in February 2003.[5] However, because of the price dispute between Russia and Turkey, the official inauguration ceremony at the Durusu gas metering station took place only on 17 November 2005.
En in 2005 wilde Putin gas naar Europa sturen via een nieuwe
Blue Stream 2. Maar dat idee is toen vervangen door de plannen voor South
Stream: de leiding door de Zwarte Zee. In feite wordt dit nu omgedraaid:
South Stream gaat niet meer door en het wordt toch een Blue Stream 2.
)
Hier een comment van een lezer bij The Saker waar ik het wel mee eens ben:
Tacu said...
Turkey is the winner. She keeps doing whatever she wants, supports Ukraine and strikes deals with Russia, is an industrial free zone for European industries but does not respect European standards, support ISIS against Assad but keeps her special relationship with Iran, supports hard-line Islamism but the Pope bows down in the Blue Mosque. Now she gets gas and royalties in exchange for tantamount to nothing.
Russia is half winner half looser. She shows Europe that she can check her stupid "pressure" but puts herself in Turkish hands. Where is Russian gas supposed to go from Turkey? To Arab States who can't afford or simply don't need it? To Europe again? And what happens with next Erdogan's waltz turn? The suicidal European attitude deprives Russia of her natural partner and forces her to put her resources into the hands of unreliable partners like Turkey or hungry and selfish giants like China.
Europe is the loser. They loose gas, energetic security, and a good deal of money for the States involved. Now they loose also their freedom and finally their face.
Russia is half winner half looser. She shows Europe that she can check her stupid "pressure" but puts herself in Turkish hands. Where is Russian gas supposed to go from Turkey? To Arab States who can't afford or simply don't need it? To Europe again? And what happens with next Erdogan's waltz turn? The suicidal European attitude deprives Russia of her natural partner and forces her to put her resources into the hands of unreliable partners like Turkey or hungry and selfish giants like China.
Europe is the loser. They loose gas, energetic security, and a good deal of money for the States involved. Now they loose also their freedom and finally their face.
Ik vertaal dit onmiddelijk in het russisch.russen zullen verraast zijn dat er mensen zijn die begrijpen hoe het daadwerkelijk in elkaar zit.
ReplyDelete