1176 Het kleine broertje van Blackrock: Blackstone. Zijn de media anti-semitisch geworden?

Nee, de media zijn  niet anti-semitsch geworden. 

Het feit dat één groep mensen bijna alle bezittingen in de westerse wereld in handen krijgt door list en bedrog is niet anti-semitisch, zolang je niet zegt tot welke kleine groep die aasgieren altijd weer behoren. 

Gewoon, lekker dom en onwetend jouw ondergang tegemoed gaan, dat is het devies van de stomme westerling. 

De domme westerling gelooft heilig dat er maar één gruwelijke zonde bestaat:  discrimineren. Àlle mensen zijn hetzelfde. We zijn allemaal gelijk, toch? 

Nou dan.  

Dus staan ze toe dat er heel langzaam een strop om de nek van hun kinderen en kleinkinderen wordt aangelegd, en die strop zal al zijn nageslacht verstikken. 

Maar daar zit die stomme Westerling niet mee.  Hij is vooral met zijn eigen 'Goed zijn' druk bezig:  'Ik discrimineer niet, dus ik ben goed !  " En parmantig stapt de domme lul zijn ondergang tegemoed. 

Ik heb het opgegeven. 

Ze zijn niet te redden.    Zoals de dodo ook niet te redden was.  Alert zijn zit nu eenmaal niet in zijn genen-pakket. Domheid en gedrag met gruwelijke consequenties voor zijn nageslacht, dààr is ie goed in.  

(  Ik heb geen Volkskrant abonnement meer, dus kan dat lange gedetailleerde artikel hier niet plaatsen. Kon het wel lezen op de tablet.  Wie mailt het mij ? Dan vervang ik dit onderstaande RTL bericht) 

                -------------------------------

'Huizenopkoper Blackstone omzeilt door truc belasting in Nederland'

Ceo en mede-oprichter Stephen Schwarzman van Blackstone.© AP Photo/Mark Lennihan Ceo en mede-oprichter Stephen Schwarzman van Blackstone.

Blackstone, de grote Amerikaanse investeringsmaatschappij die voor bijna 800 miljoen euro aan woningen heeft in ons land, betaalt hier door fiscale trucjes geen belasting. Dat meldt de Volkskrant.

 

Volgens de krant zijn de woningen die Blackstone bezit in in Amsterdam, Rotterdam en Utrecht ondergebracht in aparte bedrijfjes en die maken weer onderdeel uit van bedrijven in Luxemburg, de Kaaimaneilanden en Jersey.

 

De winsten vallen in bedrijven in die landen, waar de belastingen laag zijn. Daar staat tegenover dat de bedrijven in Nederland op papier verlies lijden, door rentelasten over leningen die ze hebben bij bedrijven van Blackstone in Luxemburg. Daardoor hoeven ze in ons land nauwelijks of geen belasting af te dragen, aldus de Volkskrant.

 

Dat scheelt de Belastingdienst miljoenen aan vennootschapsbelasting, aldus de krant. Daarnaast zou Blackstone door de constructie meer geld kunnen neerleggen voor Nederlandse woningen dan concurrenten.

 

Omstreden

Blackstone is omstreden, in Nederland en ook daarbuiten. Vorige maand meldde Blackstone dat het in Amsterdam zo'n 330 woningen had die leeg stonden, zei wethouder Rutger Groot Wassink van Wonen. Dat zorgde voor onrust, omdat veel mensen moeilijk aan betaalbare woonruimte kunnen komen.

 

In steden als Barcelona en Kopenhagen leidde huizenaankopen door Blackstone ook tot protesten, omdat het huurders slecht zou behandelen en alleen maar op uit zou zijn om de huur te verhogen, schreef het Financieele Dagblad vorig jaar.

 

In Nederland is Blackstone mede bekend doordat het bank NIBC overnam.

 

'Structuren consistent met andere beleggers'

In een reactie zegt Blackstone dat het niet juist is dat het geen belasting betaalt in Nederland. "Blackstone houdt zich volledig aan de Nederlandse wetgeving en betaalt alle toepasselijke belastingen, waaronder inkomsten-, BTW-, onroerend goed- en arbeidsbelasting. De structuren die Blackstone gebruiken zijn consistent met andere institutionele beleggers over de hele wereld."

 

Blackstone zegt in de afgelopen vijf jaar meer dan 4 miljard euro te hebben geïnvesteerd in haar Nederlandse vastgoedportefeuilles, verdeeld over kantoren, logistiek, horeca, woningen en retailactiva. Het zegt er trots op te zijn "dat we meer dan 3.200 mensen in Nederland en 400 mensen in Luxemburg in dienst hebben, waarmee Blackstone bijdraagt aan de lokale econ

omische groei in beide landen."

              =============================

Een actualiteiten documentaire uit de VS waar ( eindelijk, dan toch)  aandacht word gegeven aan de ver-arming van de gewone Amerikaan. 

Mensen die hun hele leven dachten dat alles 'voor elkaar' was,  ontdekken nu dat ze helemaal geen pensioen meer hebben, en zullen moeten blijven werken.

De maker van deze docu is zelf slachtoffer,  en dat gaf hem wellicht de moed om deze docu te maken, want ik ben bang dat we niet veel meer van hem en van zijn docu bedrijfje zullen zien. 

Ik denk dat dit niet in dank wordt afgenomen door de miljardair-dieven van WallStreet. 

1175. Het definitieve boek over de oorlog in Syrië. De Saker interviewt de schrijver.

 

Interview with A.B. Abrams about his latest book and the war in Syria

4550 Views September 12, 2021 15 Comments

by Andrei for the Saker blog

A.B. Abrams has just released a new book entitled World War in Syria – Global Conflict on the Middle Eastern Battlefields.  Here are two locations were you can order this most interesting volume:

• https://www.claritypress.com/product/world-war-in-syria-global-conflict-on-middle-eastern-battlefields/
• https://www.amazon.com/World-War-Syria-Conflict-Battlefields/dp/1949762467

For those who don’t remember who Abrams is, here are two of his previous contributions to the Saker blog:

• https://thesaker.is/dont-hold-your-breath-for-world-war-iii-world-war-iv-has-already-begun/
• https://thesaker.is/north-korea-rising-interpreting-pyongyangs-strategic-position-after-its-groundbreaking-military-parade/

The book got A LOT of praise already, so I posted a few endorsements at the end of this interview (see at the bottom)

Rather than offer my own endorsement or write a full review, I decided to interview Abrams about both his book and his views on the international aggression against Syria.  I hope you enjoy it and, yes, get the book!

Andrei

= Interview met A.B. Abrams over zijn nieuwste boek en de oorlog in Syrië

4550 keer bekeken 12 september 2021 15 reacties

door Andrei voor de Saker blog

A.B. Abrams heeft zojuist een nieuw boek uitgebracht met de titel World War in Syria - Global Conflict on the Middle Eastern Battlefields.  Hier zijn twee locaties waar u dit zeer interessante volume kunt bestellen:

- https://www.claritypress.com/product/world-war-in-syria-global-conflict-on-middle-eastern-battlefields/

- https://www.amazon.com/World-War-Syria-Conflict-Battlefields/dp/1949762467

Voor degenen die niet meer weten wie Abrams is, hier zijn twee van zijn vorige bijdragen aan de Saker blog:

- https://thesaker.is/dont-hold-your-breath-for-world-war-iii-world-war-iv-has-already-begun/

- https://thesaker.is/north-korea-rising-interpreting-pyongyangs-strategic-position-after-its-groundbreaking-military-parade/

Het boek kreeg al heel wat lof toegezwaaid, dus heb ik aan het eind van dit interview een paar commentaren geplaatst (zie onderaan)

In plaats van mijn eigen goedkeuring te geven of een volledige recensie te schrijven, besloot ik Abrams te interviewen over zowel zijn boek als zijn visie op de internationale agressie tegen Syrië.  Ik hoop dat je ervan geniet en, ja, koop het boek!

Andrei

1)–Please introduce us to your new book!  Tell us what was your main purpose in writing it and whom, what audience, did you want to reach?

I wrote this book to provide one of the first comprehensive histories of the Syrian War published to mark ten years after it began in 2011. The book places the war in the context of both the history of Syria’s decades long conflict with Western interests which began in the late 1940s, as well as broader Western geopolitical goals in the region and beyond. The title ‘World War in Syria’ reflects an assessment of the conflict primarily not through the paradigm of a civil war, as is more common in the West, but rather as a global conflict which has pitted the Western Bloc and its regional partners against Damascus and its allies – namely Russia, Iran, North Korea and Hezbollah. The war has seen special forces and other assets from all these parties deployed to Syrian soil, with the West, Turkey, the Gulf States and Israel undertaking considerable military, economic and information warfare efforts to bring about the Syrian government’s overthrow.

The book shows the Syrian War as part of a broader trend towards countries outside the Western sphere of influence, namely the minority of countries without Western military presences on their soil, being targeted for destabilisation and overthrow. For targeting countries with significant Muslim populations, Western cooperation with radical Islamist elements to support such objectives has been common, as seen in Indonesia (1950s and early 60s), Chechnya, Afghanistan (1979-92), and Yugoslavia among others. These precedents are explored at the beginning of the book to provide context to Western efforts to employ similar means against Syria.

The book is not aimed at any specific audience, but at anyone with a general interest in the Syrian War, Western, Russian, Iranian or Turkish foreign policy, Middle Eastern politics, contemporary military affairs, insurgency or terrorism. It follows a previous book published in 2020 on the history of North Korea’s 70 year war with the United States, which similarly sought to provide a comprehensive analysis of a major conflict between the U.S.-led Western Bloc and a targeted country including the Western way of war and the use of both economic and information warfare.

1)-Laat u ons kennismaken met uw nieuwe boek!  Vertel ons wat uw belangrijkste doel was bij het schrijven ervan en wie, welk publiek, wilde u bereiken?

Ik heb dit boek geschreven om een van de eerste uitgebreide geschiedenissen van de Syrische oorlog te bieden, gepubliceerd ter gelegenheid van tien jaar na het begin van de oorlog in 2011. Het boek plaatst de oorlog in de context van zowel de geschiedenis van Syrië's decennialange conflict met westerse belangen, dat eind jaren veertig begon, als de bredere westerse geopolitieke doelen in de regio en daarbuiten. De titel "Wereldoorlog in Syrië" weerspiegelt een beoordeling van het conflict in de eerste plaats niet door middel van het paradigma van een burgeroorlog, zoals gebruikelijk in het Westen, maar eerder als een wereldwijd conflict dat het Westerse blok en zijn regionale partners tegen Damascus en zijn bondgenoten heeft opgezet - namelijk Rusland, Iran, Noord-Korea en Hezbollah. In de oorlog zijn speciale troepen en andere middelen van al deze partijen ingezet op Syrisch grondgebied, en het Westen, Turkije, de Golfstaten en Israël hebben zich aanzienlijke inspanningen getroost op het gebied van militaire, economische en informatieoorlogvoering om de Syrische regering ten val te brengen.

Het boek laat zien dat de Syrische oorlog deel uitmaakt van een bredere trend om landen buiten de westerse invloedssfeer, namelijk de minderheid van landen zonder westerse militaire aanwezigheid op hun grondgebied, als doelwit te kiezen voor destabilisatie en omverwerping. In het geval van landen met een aanzienlijke moslimbevolking is het gebruikelijk dat het Westen samenwerkt met radicale islamitische elementen om dergelijke doelstellingen te ondersteunen, zoals onder meer is gebleken in Indonesië (jaren vijftig en begin jaren zestig), Tsjetsjenië, Afghanistan (1979-92) en Joegoslavië. Deze precedenten worden aan het begin van het boek verkend om een context te bieden voor Westerse pogingen om soortgelijke middelen tegen Syrië in te zetten.

Het boek richt zich niet tot een specifiek publiek, maar tot iedereen met een algemene interesse in de Syrische oorlog, de westerse, Russische, Iraanse of Turkse buitenlandse politiek, de politiek van het Midden-Oosten, hedendaagse militaire aangelegenheden, opstand of terrorisme. Het volgt op een eerder boek dat in 2020 werd gepubliceerd over de geschiedenis van de 70-jarige oorlog van Noord-Korea met de Verenigde Staten, waarin op vergelijkbare wijze werd getracht een uitgebreide analyse te geven van een groot conflict tussen het door de VS geleide westerse blok en een gericht land, inclusief de westerse manier van oorlog voeren en het gebruik van zowel economische als informatieoorlogvoering.

 

 

 

2)–Do you believe that Putin is “allowing” (or even helping!) Israel to bomb Syria? Or maybe the Russian and Syrian air defenses are totally ineffective?  How do you explain all the Israeli strikes?

Russia’s position on Israeli strikes has been interesting and caused a great deal of debate and in some cases controversy. I assess that Russian military intervention in Syria in 2015 had the limited goals of supporting counterinsurgency efforts and limiting Western and Turkish efforts to illegally occupy Syrian territory through the imposition of safe zones and no fly. The Russian presence has also served to deter Western and Turkish attacks, as evidenced by the vast discrepancy between the massive strikes planned under Obama to topple the government in 2013, and the very limited attacks carried out under Trump in 2017 and 2018. A longer term goal has more recently materialised with the entrenching of the Russian military presence in Latakia on Syria’s western coast, with Russia’s sole airbase in the region expanded and increasingly oriented away from counterinsurgency operations and towards providing a strategically located asset against NATO.

The expectation among many that Russia ought to prevent Israeli strikes on Syria may well be a result of the Soviet position in the 1980s, when the USSR threatened to intervene if Israel attacked Syria. This resulted in the confinement of Israeli-Syrian clashes that decade to within neighbouring Lebanon’s borders. A number of factors, however, mean that this is no longer feasible. Unlike in the 1980s, Israel is today far from the most pressing threat to Syrian security, while the discrepancy in military capabilities favours Israel much more strongly. Under the Netanyahu government, Russia also cultivated close ties with Israel as a valuable partner with a degree of policy independence from the Western world which could, for example, sell on sensitive Western technologies as it did with the Forpost drone to Russia or with American air defence technologies to China. Israel’s ability to act independently of Western hegemonic interests to some degree has been an asset to Moscow as well as Beijing to strengthen themselves against the West through cooperation. Thus the relationship between Moscow and Tel Aviv is very different from what it was in the 1980s, as is Moscow’s relationship with Damascus, meaning that Russia will be less inclined to take a hard line against Israeli strikes.

Perhaps most importantly, the fact that Russia has not taken a harder line in protecting Syria from Israeli attacks reflects Russia’s much diminished power to influence events beyond its borders compared to the Soviet era. The Russian military intervention in Syria was its first major military action outside the former USSR since the 1980s, and was a major feat considering the poor state of the military just seven years prior in its war with Georgia. The Russian military is nevertheless already stretched protecting its own forces in Syria and deterring Western or Turkish escalation, which is far from easy considering how far these operations are from Russian soil. Unlike in the late Soviet era, Russia no longer has the world’s second largest economy, a large sphere of influence of developed allied economies for support, a blue water navy, 55,000 tanks or 7000 fighters/interceptors. Its military is capable, but if it took on Israel directly as well as Turkey, the West, and the jihadist insurgency at the same time for all attacking Syria, the risk of escalation would be significant and would force it to divert considerable resources away from its own defence – resources which are far more scarce than those the USSR had 40 years ago.

Russia has nevertheless deployed its top fighters the Su-35s, and on at least one occasion Su-34s, to intercept Israeli F-16s before they could attack Syria, which alongside the strengthening of Syrian air defences has made it more difficult for Israel to strike. Russia does not condone Israeli strikes, but they have not been an immediate priority. Although they are damaging particularly to Iranian interests, such strikes do not seriously threaten Syria’s stability and have generally pursued limited goals. While Israel has called for greater Western intervention against Syria in the past, Tel Aviv’s own limitations mean it is not looking to overthrow the Syrian government singlehandedly. This contrasts to Turkey, whose president has stated multiple times and recently in 2020 that the intention is to maintain an occupation and hostile relations until the Damascus government is overthrown. This also remains a long term objective for the West currently through economic warfare, theft of Syrian oil and targeting of crops.

Israeli aircraft have since February 2018 relied in the large majority of attacks on launching standoff weapons from a safe distance outside Syrian airspace, meaning for Syrian ground based air defences to engage them and they must instead intercept the missiles as they approach and cannot target the aircraft themselves. Syria is itself aware of its limitations, and against both Israeli and Turkish strikes it has refrained from escalating by deploying its own fighters/interceptors to attack the enemy aircraft. Syrian aircraft optimised for air to air combat have instead been held in reserve to respond to more serious full scale attacks like the kind the U.S. and is allies were planning in September 2013. As Syrian defences improve with the delivery of the first new fighters as aid from Russia in 2020, the refocusing of resources away from counterinsurgency, and the possible placing of new S-300 systems under Syrian control, the country’s airspace may again begin to be respected as it largely was before the war began. If Syria does begin to deploy fighter units for air defence duties it will reflect a renewed sense of faith in the country’s security, although Turkey rather than Israel is likely to be the first target due to the heated nature of conflict over the Turkish occupation of Idlib and the much weaker state of Turkey’s air force.

2)- Gelooft u dat Poetin Israël "toestaat" (of zelfs helpt!) om Syrië te bombarderen? Of misschien is de Russische en Syrische luchtverdediging totaal ineffectief?  Hoe verklaart u al die Israëlische aanvallen?

Het standpunt van Rusland over de Israëlische aanvallen is interessant geweest en heeft tot veel debat en in sommige gevallen tot controverse geleid. Ik beoordeel dat de Russische militaire interventie in Syrië in 2015 de beperkte doelen had van het ondersteunen van counterinsurgency inspanningen en het beperken van Westerse en Turkse inspanningen om Syrisch grondgebied illegaal te bezetten door het opleggen van veilige zones en no fly. De Russische aanwezigheid heeft ook gediend om Westerse en Turkse aanvallen af te schrikken, zoals blijkt uit de enorme discrepantie tussen de massale aanvallen die onder Obama waren gepland om de regering omver te werpen in 2013, en de zeer beperkte aanvallen die onder Trump in 2017 en 2018 zijn uitgevoerd. Een langetermijndoelstelling is recenter werkelijkheid geworden met de verankering van de Russische militaire aanwezigheid in Latakia aan de westkust van Syrië, waarbij Ruslands enige luchtmachtbasis in de regio is uitgebreid en steeds meer is gericht op het bieden van een strategisch gelegen troef tegen de NAVO in plaats van op anti-oproeroperaties.

De verwachting bij velen dat Rusland Israëlische aanvallen op Syrië zou moeten voorkomen, is wellicht een gevolg van het Sovjet-standpunt in de jaren tachtig, toen de USSR dreigde in te grijpen als Israël Syrië zou aanvallen. Dit had tot gevolg dat de conflicten tussen Israël en Syrië dat decennium beperkt bleven tot de grenzen van buurland Libanon. Door een aantal factoren is dit echter niet langer haalbaar. Anders dan in de jaren tachtig is Israël vandaag lang niet de grootste bedreiging voor de Syrische veiligheid, terwijl de discrepantie in militaire capaciteiten Israël veel sterker bevoordeelt. Onder de regering Netanyahu cultiveerde Rusland ook nauwe banden met Israël als een waardevolle partner met een zekere mate van beleidsonafhankelijkheid van de westerse wereld, die bijvoorbeeld gevoelige westerse technologieën kon doorverkopen, zoals het deed met de Forpost-drone aan Rusland of met Amerikaanse luchtverdedigingstechnologieën aan China. Israëls vermogen om tot op zekere hoogte onafhankelijk van de Westerse hegemoniale belangen op te treden, is zowel voor Moskou als voor Peking een troef geweest om zich door samenwerking tegen het Westen te versterken. De relatie tussen Moskou en Tel Aviv is dus heel anders dan in de jaren tachtig, evenals de relatie van Moskou met Damascus, wat betekent dat Rusland minder geneigd zal zijn een harde lijn te volgen tegen Israëlische aanvallen.

Het feit dat Rusland zich niet harder heeft opgesteld om Syrië tegen Israëlische aanvallen te beschermen, is misschien wel het belangrijkste gevolg van het feit dat Rusland in vergelijking met het Sovjettijdperk veel minder invloed kan uitoefenen op gebeurtenissen buiten zijn grenzen. De Russische militaire interventie in Syrië was de eerste grote militaire actie buiten de voormalige USSR sinds de jaren tachtig, en was een grote prestatie gezien de slechte staat van het leger slechts zeven jaar daarvoor in de oorlog met Georgië. Het Russische leger staat echter al onder druk om de eigen troepen in Syrië te beschermen en een westerse of Turkse escalatie af te schrikken, wat verre van gemakkelijk is als je bedenkt hoe ver deze operaties zich van Russische bodem bevinden. Anders dan aan het eind van het Sovjettijdperk heeft Rusland niet langer de op één na grootste economie ter wereld, een grote invloedssfeer van ontwikkelde geallieerde economieën ter ondersteuning, een blauwwatermarine, 55.000 tanks of 7000 gevechtsvliegtuigen/-interceptoren. Het leger van Rusland is capabel, maar als het tegelijkertijd Israël, Turkije, het Westen en de jihadistische opstandelingen zou aanvallen en tegelijkertijd Syrië zou aanvallen, zou het risico van escalatie aanzienlijk zijn en zou het gedwongen zijn aanzienlijke middelen aan zijn eigen verdediging te onttrekken - middelen die veel schaarser zijn dan die waarover de USSR 40 jaar geleden beschikte.

Rusland heeft niettemin zijn beste gevechtsvliegtuigen, de Su-35's, en ten minste één keer Su-34's, ingezet om Israëlische F-16's te onderscheppen voordat zij Syrië konden aanvallen, wat het samen met de versterking van de Syrische luchtverdediging voor Israël moeilijker heeft gemaakt om toe te slaan. Rusland keurt de Israëlische aanvallen niet goed, maar ze hebben geen onmiddellijke prioriteit. Hoewel zij vooral de Iraanse belangen schaden, vormen dergelijke aanvallen geen ernstige bedreiging voor de stabiliteit van Syrië en hebben zij over het algemeen beperkte doelen nagestreefd. Hoewel Israël in het verleden heeft opgeroepen tot een grotere westerse interventie tegen Syrië, is het vanwege de beperkingen van Tel Aviv zelf niet van plan om de Syrische regering eigenhandig omver te werpen. Dit in tegenstelling tot Turkije, waarvan de president meermaals en onlangs in 2020 heeft verklaard dat het de bedoeling is een bezetting en vijandige betrekkingen in stand te houden tot de regering in Damascus omver is geworpen. Dit blijft ook een langetermijndoelstelling voor het Westen momenteel door middel van economische oorlogsvoering, diefstal van Syrische olie en het richten van gewassen.

Israëlische vliegtuigen hebben sinds februari 2018 bij de grote meerderheid van de aanvallen vertrouwd op het lanceren van standoff-wapens vanaf een veilige afstand buiten het Syrische luchtruim, wat betekent voor de Syrische grondgebonden luchtverdediging om hen aan te vallen en zij moeten in plaats daarvan de raketten onderscheppen als ze naderen en kunnen niet op de vliegtuigen zelf richten. Syrië is zich bewust van zijn beperkingen en heeft zowel tegen Israëlische als tegen Turkse aanvallen afgezien van escalatie door zijn eigen jagers/ontvangers in te zetten om de vijandelijke vliegtuigen aan te vallen. Syrische vliegtuigen die geoptimaliseerd zijn voor luchtgevechten zijn in plaats daarvan in reserve gehouden om te kunnen reageren op serieuzere grootschalige aanvallen, zoals het soort dat de VS en hun bondgenoten in september 2013 planden. Als de Syrische defensie verbetert met de levering van de eerste nieuwe gevechtsvliegtuigen als hulp van Rusland in 2020, de heroriëntering van middelen weg van counterinsurgency, en de mogelijke plaatsing van nieuwe S-300 systemen onder Syrische controle, kan het luchtruim van het land weer beginnen te worden gerespecteerd zoals het grotendeels was voordat de oorlog begon. Als Syrië gevechtseenheden inzet voor luchtverdedigingstaken, zal dat een teken zijn van een hernieuwd vertrouwen in de veiligheid van het land, hoewel Turkije waarschijnlijk het eerste doelwit zal zijn in plaats van Israël, gezien de verhitte aard van het conflict over de Turkse bezetting van Idlib en de veel zwakkere staat van de Turkse luchtmacht.

 

3)–I have always suspected that the former Syrian regime (of Assad Sr.) was full of Israeli agents.  My evidence?  The impossible to organize without top complicity murder of Imad Mughniyeh (his widows also believes that, by the way, she is in Iran now) or the huge list of defectors/traitors and other officials/officers who quickly took their money and joined the international war in Syria.  Has that now changed, do you feel that the government is stable and in control?

Based on my knowledge of Syria and Arab nationalist republics more generally, while strong fifth columns have almost certainly been prevalent they are unlikely to be predominantly pro-Israeli and much more likely pro-Western. Although Syria’s Ba’athist government aligned itself very closely with the USSR particularly from 1982, much of the elite and the population maintained strongly pro-Western sentiments. This included the current president in his initial years who, according to Western sources cited in the book, was looking to pivot the country towards closer alignment with the West while sidelining Russia, Iran and the Ba’ath Party. Many in the Arab world even in states which are formally aligned against Western interests aspire to integration and a degree of Westernisation, which has long been a leading weakness in Arab nationalist states’ efforts to establish themselves as independent powers.

The West’s colonial legacy provided a strong basis since the middle of the last century to cultivate considerable soft power in the Arab World. This was perhaps most clearly alluded to by Mohamed Heikal, a leading intellectual of the non-aligned movement and Minister of Information for the United Arab Republic, who noted regarding the political and military elites of Arab republics in the 1950s, 60s and 70s: “All the formative influences in the new leaders’ lives- the books they had read, the history they had learned, the films they had seen- had come from the West. The languages they knew in addition to their own were English or French – Russian was, and remained, a mystery to them. It was impossible for them to remain unaffected by all that they had heard about the communist world- the closed society, the suppression of thought, the ‘Stalinist terror’… they wanted to keep their distance.” Heikal stressed that many of these leaders would turn to the West for assistance “almost automatically,” as the psychology of colonialism persisted. Many of those who turned to a partnership with the Soviets did so only because they were given no other choice, having been refused by the West.

This remains largely true until today at many levels of Syrian society. Perhaps one of the most striking examples was documented by a journalist accompanying the Syrian Arab Army to the frontlines engaging Western-backed insurgents. While the West made war on Syria, it was clear that strongly Western supremacist sentiments persisted throughout the population as a result of Western soft power, with Syrian soldiers on the frontlines reported to exclaim regarding their country: “Look how beautiful this land is! It is almost as beautiful as Europe!” Such sentiments were common even in wartime. The idea of Western primacy and supremacy, long engrained across much of the world through colonial rule, remained a key weakness which made it far from difficult for the Western world to cultivate westphilian fifth columns. According to multiple sources, including British journalist Patrick Seale, this included the President Hafez Al Assad’s brother who had a love for all things American and for parties with Western belly dancers. In this way Syria and Arab nationalist states bear a strong contrast to Western adversaries such as North Korea, which placed a strong emphasis on political education and on ensuring new generations did not grow up seeing the world through paradigms that promote Western supremacy (see Chapters 18 and 19 of my prior book that cover that topic.)

Regarding Israel, while there are strongly pro-Western sentiments within Syria and the Arab world, there are also strong anti-Israeli sentiments which, combined with Israel’s lack of any comparable soft power, makes pro-Israeli fifth columns much more difficult to cultivate. It is highly possible, however, that pro-Western elements in Syria could be led to pursue actions which, while furthering Western interests, also benefit Israel as you mentioned.

3)-Ik heb altijd vermoed dat het voormalige Syrische regime (van Assad Sr.) vol zat met Israëlische agenten.  Mijn bewijs?  De onmogelijk zonder topmedeplichtigheid te organiseren moord op Imad Mughniyeh (zijn weduwe gelooft dat trouwens ook, ze zit nu in Iran) of de enorme lijst van overlopers/verraders en andere functionarissen/ambtenaren die snel hun geld meenamen en zich aansloten bij de internationale oorlog in Syrië.  Is dat nu veranderd, heb je het gevoel dat de regering stabiel is en de touwtjes in handen heeft?

Op basis van mijn kennis van Syrië en meer in het algemeen van de Arabische nationalistische republieken is het vrijwel zeker dat er sterke vijfde colonnes hebben bestaan, maar het is onwaarschijnlijk dat zij overwegend pro-Israël zijn en veel waarschijnlijker pro-westers. Hoewel de Ba'ath-regering van Syrië zich zeer nauw aansloot bij de USSR, met name vanaf 1982, bleef een groot deel van de elite en de bevolking sterk pro-Westerse gevoelens koesteren. Dit gold ook voor de huidige president in zijn eerste jaren die, volgens westerse bronnen die in het boek worden geciteerd, het land dichter bij het Westen wilde brengen en Rusland, Iran en de Baath-partij op een zijspoor wilde zetten. Velen in de Arabische wereld, zelfs in staten die formeel tegen de westerse belangen ingaan, streven naar integratie en een zekere mate van verwestersing, wat lange tijd een zwak punt is geweest in de pogingen van Arabische nationalistische staten om zich als onafhankelijke mogendheden te vestigen.

De koloniale erfenis van het Westen vormde sinds het midden van de vorige eeuw een sterke basis voor het cultiveren van aanzienlijke zachte macht in de Arabische wereld. Dit werd wellicht het duidelijkst gesignaleerd door Mohamed Heikal, een vooraanstaand intellectueel van de niet-gebonden beweging en minister van Informatie van de Verenigde Arabische Republiek, die met betrekking tot de politieke en militaire elites van de Arabische republieken in de jaren vijftig, zestig en zeventig opmerkte "Alle vormende invloeden in het leven van de nieuwe leiders - de boeken die zij hadden gelezen, de geschiedenis die zij hadden geleerd, de films die zij hadden gezien - waren afkomstig uit het Westen. De talen die zij naast hun eigen taal nog kenden waren Engels of Frans - Russisch was en bleef een mysterie voor hen. Het was onmogelijk voor hen om onaangedaan te blijven door alles wat ze hadden gehoord over de communistische wereld - de gesloten samenleving, de onderdrukking van het denken, de 'stalinistische terreur'... ze wilden afstand bewaren." Heikal benadrukte dat veel van deze leiders zich "bijna automatisch" tot het Westen zouden wenden voor hulp, omdat de psychologie van het kolonialisme voortduurde. Velen van hen die zich tot een partnerschap met de Sovjets wendden, deden dit alleen omdat zij geen andere keuze hadden, omdat zij door het Westen waren geweigerd.

Dit blijft tot op de dag van vandaag grotendeels waar op vele niveaus van de Syrische samenleving. Een van de treffendste voorbeelden is misschien wel gedocumenteerd door een journalist die het Syrische Arabische Leger vergezelde naar de frontlinies waar opstandelingen werden bestreden die door het Westen werden gesteund. Terwijl het Westen oorlog voerde tegen Syrië, was het duidelijk dat er onder de bevolking sterk westerse suprematiegevoelens leefden als gevolg van westerse soft power, waarbij Syrische soldaten aan de frontlinies naar verluidt uitriepen over hun land: "Kijk eens hoe mooi dit land is! Het is bijna net zo mooi als Europa!" Dergelijke sentimenten waren zelfs in oorlogstijd gebruikelijk. Het idee van de westerse voorrang en suprematie, dat door de koloniale overheersing lang in een groot deel van de wereld was verankerd, bleef een belangrijke zwakte die het voor de westerse wereld verre van moeilijk maakte om westfiliaanse vijfde colonnes te cultiveren. Volgens meerdere bronnen, waaronder de Britse journalist Patrick Seale, behoorde hiertoe ook de broer van president Hafez Al Assad die een voorliefde had voor alles wat Amerikaans was en voor feestjes met westerse buikdanseressen. Op deze manier staan Syrië en de Arabische nationalistische staten in sterk contrast met Westerse tegenstanders zoals Noord-Korea, die sterk de nadruk legden op politieke opvoeding en op de garantie dat nieuwe generaties niet opgroeiden met een wereldbeeld dat de Westerse suprematie bevordert (zie de hoofdstukken 18 en 19 van mijn vorige boek over dat onderwerp).

Wat Israël betreft, zijn er in Syrië en de Arabische wereld weliswaar sterke pro-Westerse gevoelens, maar ook sterke anti-Israëlische gevoelens die, in combinatie met Israëls gebrek aan enige vergelijkbare soft power, het veel moeilijker maken om pro-Israëlische vijfde colonnes te vormen. Het is echter zeer wel mogelijk dat pro-Westerse elementen in Syrië ertoe worden gebracht acties te ondernemen die, terwijl zij de Westerse belangen bevorderen, ook Israël ten goede komen, zoals u hebt vermeld.

 

 

 

4)— How did the war in Syria really start?  Can you give us a summary of the true story (the full story is in your book) of how what began with some local protests (almost) ended with the Takfiris in control of Damascus?

It is difficult to do this question justice with a summary answer as there are so many factors at play. One could trace the origin back to 2007, when following Hezbollah’s unexpected military successes against Israel the previous year the Bush administration began to perceive Iran, Syria and Hezbollah, rather than Al Qaeda, as its primary adversaries. This also led to the first mentions of the possibility of manipulating Al Qaeda-type jihadist groups with the help of regional allies (Turkey, Qatar and Saudi Arabia in particular) to focus on attacking Syria and other Iranian partners. By 2009 militants were receiving Western training for operations in Syria. Pro-Western activists in Syria and other Arab countries were also receiving training in the U.S. supported by the State Department, Google, Facebook and others on how to stir unrest using tools such as social media. Media networks and most notably Al Jazeera, which had a long history of being heavily influenced by Western intelligence, began in 2011 to be put to use to vilify the Syrian government, and the Qatari monarchy soon after would lead calls for a Libya-style Western assault.

On the ground in the war’s initial weeks the Syrian government faced large scale incursions by well armed and trained militants from across the Turkish and Jordanian borders, and simultaneously a number of largely peaceful protests against living conditions in some cities. Confusion was sown and the situation quickly escalated out of control. Mass privatisation of public property, years of crop failures, and disparity between the conservative Muslim rural population and the much more liberal lifestyle in major cities, were among a multitude of factors detailed which fuelled unrest and provided foreign powers with an opening to destabilise the country. These details are all fully referenced in the book itself as well as a much more elaborate explanation of the multitude of preparations and incidents which paved the way to war.

4)- Hoe is de oorlog in Syrië echt begonnen?  Kunt u ons een samenvatting geven van het ware verhaal (het volledige verhaal staat in uw boek) van hoe wat begon met wat lokale protesten (bijna) eindigde met de Takfiri's in controle van Damascus?

Het is moeilijk om deze vraag met een beknopt antwoord te beantwoorden, omdat er zoveel factoren in het spel zijn. De oorsprong kan worden teruggevoerd tot 2007, toen de regering-Bush na de onverwachte militaire successen van Hezbollah tegen Israël in het jaar daarvoor Iran, Syrië en Hezbollah, en niet Al Qaeda, als haar voornaamste tegenstanders begon te beschouwen. Dit leidde ook tot de eerste vermeldingen van de mogelijkheid om jihadistische groeperingen van het Al Qaida-type met de hulp van regionale bondgenoten (Turkije, Qatar en Saudi-Arabië in het bijzonder) te manipuleren om zich te richten op aanvallen tegen Syrië en andere Iraanse partners. Tegen 2009 kregen militanten westerse training voor operaties in Syrië. Pro-Westerse activisten in Syrië en andere Arabische landen kregen ook training in de VS, gesteund door het ministerie van Buitenlandse Zaken, Google, Facebook en anderen, over hoe zij onrust konden stoken met middelen als sociale media. Medianetwerken, met name Al Jazeera, dat al lang zwaar onder invloed staat van de Westerse inlichtingendiensten, werden in 2011 gebruikt om de Syrische regering zwart te maken, en de monarchie van Qatar zou spoedig daarna het voortouw nemen in de roep om een Westerse aanval, zoals in Libië.

In de eerste weken van de oorlog kreeg de Syrische regering te maken met grootschalige invallen van goed bewapende en getrainde militanten van over de Turkse en Jordaanse grenzen, en tegelijkertijd met een aantal grotendeels vreedzame protesten tegen de levensomstandigheden in sommige steden. Er werd verwarring gezaaid en de situatie escaleerde al snel uit de hand. De massale privatisering van openbare eigendommen, de jarenlange misoogsten en de ongelijkheid tussen de conservatieve moslimbevolking op het platteland en de veel liberalere levensstijl in de grote steden waren enkele van de vele factoren die de onrust aanwakkerden en buitenlandse mogendheden een opening boden om het land te destabiliseren. Al deze details worden in het boek zelf uitvoerig besproken, evenals een veel uitvoeriger uitleg van de vele voorbereidingen en incidenten die de weg naar de oorlog vrijmaakten.

 

5)–Could you please compare and contrast, HOW the Russian and Iranian interventions happened, WHAT these forces did to turn the tide and then tell us WHAT the Russian and Iranian PLANS were and are for Syria – do these two actors more or less agree, or do they have different visions for the future of Syria?

The Russian and Iranian stances towards Syria have contrasted from the war’s outset, with Russia’s Dmitry Medvedev administration in particular being openly resigned to seeing the Syrian state toppled and offering Damascus little in the way of support in the conflict’s critical early stages. Although Russian support increased from 2012 almost as soon as a new administration came to power, namely with arms sales and a blocking of Western efforts to target Syria through the United Nations, it would be three more years before Russia felt the need to deploy its forces. Iranian efforts to make a case for Russian intervention to Moscow, namely through Quds Force Commander Qasem Soleimani who met with President Putin in 2015, was an important factor.

Iran by contrast, alongside Hezbollah and North Korea, had boots on the ground from 2012-13 and were all committed to supporting counterinsurgency efforts and preserving the Syrian state. For Iran the fall of Syria to Western-backed jihadists as Afghanistan had fallen in 1992 was seen as unacceptable. As senior Iranian cleric Mehdi Taeb famously said: “If the enemy attacks us and wants to take either Syria or [the outlying Iranian province of] Khuzestan, the priority is to keep Syria… If we keep Syria, we can get Khuzestan back too, but if we lose Syria, we cannot keep Tehran.” Iran has thus been much more heavily invested in supporting Damascus throughout the war than Russia has.

There have been similarities between Russian and Iranian support for Syria. Both have sought to support the Syrian economy with Iran emerging as the country’s largest trading partner shortly after the war began, although it has since been displaced by China, while Russia has shown a strong interest in post war investment. Both sought to avoid relying too heavily on deployment of their own manpower on the frontlines as the Soviets had in Afghanistan, and instead focused on arming and training auxiliary forces. Russia, for example, oversaw the creation and arming of the Syrian 5^th Corps and provided T-62M and T-72B3 tanks from its own reserves, while Iran facilitated the deployment of allied paramilitaries such as the Afghan Hazara Fatemiyoun. Russia’s military intervention was aimed largely at demonstrating new capabilities to NATO, with many of its strikes meant more than anything as shows of force. An example was in November 2015 when its air force flew Tu-160 supersonic bombers from the Arctic around Ireland and through the Straits of Gibraltar to fire cruise missiles over the Mediterranean at insurgents in Syria before returning to Russia – which was initially widely dismissed by Western officials as phantastic before being confirmed several hours later. Iran’s intervention was significantly quieter and received less fanfare in local media, but was more persistent and tenacious due to the much higher stakes the conflict represented for Tehran. The Iranian and Hezbollah campaigns have also involved much more significant clashes with Israel, as well as with Turkey in Hezbollah’s case, while Russian units have seldom fired on or been fired on by forces from state actors. A significant number of other major contrasts between Iranian and Russian interventions exist, but for the sake of brevity I will restrict the examples to those above.

Although both share the goal of restoring Syrian territorial integrity and bolstering Damascus, Russia and Iran certainly have different visions in accordance with their very different ideological positions, which themselves contrast with Syria’s Ba’athist socialist party-state that is much closer to the USSR, China or North Korea than to either of them. Iran’s influence has led to the growth of Shiite paramilitary groups in Syria which have been major supporters of the Syrian Arab Army on the ground, but their presence contrasts with Syria’s long history of secularism and separation of religion from the state and the security apparatus. This influence may well have an impact on Syrian political culture and policies as it did in neighbouring Iraq. Russia under the current liberal democratic capitalist system, or ‘Western liberalism with Russian characteristics’ as some have referred to it, also has a much greater ideological gap with Damascus than it did in the Soviet era. Russia has been known to try to influence states to move in this direction with reform, most notably Belarus, and could well seek to have a similar influence in Syria. Syria’s ruling party, for its part, is likely to resist both influences but accommodate Russian and Iranian interests on its soil in exchange for their continued economic and military support.

 

5)-Kunt u vergelijken en contrasteren HOE de Russische en Iraanse interventies plaatsvonden, WAT deze krachten deden om het tij te keren en ons dan vertellen WAT de Russische en Iraanse PLANNEN waren en zijn voor Syrië - zijn deze twee actoren het min of meer eens, of hebben ze verschillende visies op de toekomst van Syrië?

De Russische en Iraanse houding ten opzichte van Syrië is vanaf het begin van de oorlog tegengesteld geweest, waarbij met name de Russische regering van Dmitry Medvedev er openlijk in berustte dat de Syrische staat zou worden omvergeworpen en Damascus weinig steun bood in de kritieke beginfasen van het conflict. Hoewel de Russische steun vanaf 2012 toenam zodra een nieuwe regering aan de macht kwam, met name door de verkoop van wapens en het blokkeren van Westerse pogingen om Syrië via de Verenigde Naties aan te pakken, zou het nog drie jaar duren voordat Rusland het nodig vond zijn troepen in te zetten. De Iraanse inspanningen om Moskou te overtuigen van de noodzaak van een Russische interventie, met name via Quds Force commandant Qasem Soleimani die in 2015 president Poetin ontmoette, was een belangrijke factor.

Iran daarentegen had, naast Hezbollah en Noord-Korea, boots on the ground vanaf 2012-13 en zette zich allen in voor de ondersteuning van de anti-oproerpogingen en het behoud van de Syrische staat. Voor Iran was de val van Syrië in handen van door het Westen gesteunde jihadisten, net als de val van Afghanistan in 1992, onaanvaardbaar. Zoals de bekende Iraanse geestelijke Mehdi Taeb zei: "Als de vijand ons aanvalt en Syrië of de Iraanse provincie Khuzestan wil innemen, is de prioriteit Syrië te behouden. Als we Syrië behouden, kunnen we Khuzestan ook terugkrijgen, maar als we Syrië verliezen, kunnen we Teheran niet behouden. Iran heeft dus veel meer geïnvesteerd in de ondersteuning van Damascus tijdens de oorlog dan Rusland.

Er zijn overeenkomsten tussen de Russische en Iraanse steun aan Syrië. Beiden hebben getracht de Syrische economie te steunen, waarbij Iran zich kort na het begin van de oorlog opwerpt als de grootste handelspartner van het land, hoewel het sindsdien is verdrongen door China, terwijl Rusland veel belangstelling heeft getoond voor investeringen na de oorlog. Beide trachtten te voorkomen dat zij te zwaar zouden leunen op het inzetten van hun eigen mankracht aan de frontlinies, zoals de Sovjets in Afghanistan hadden gedaan, en richtten zich in plaats daarvan op het bewapenen en opleiden van hulptroepen. Rusland hield bijvoorbeeld toezicht op de oprichting en bewapening van het Syrische 5e Korps en leverde T-62M en T-72B3 tanks uit zijn eigen reserves, terwijl Iran de inzet van geallieerde paramilitairen, zoals de Afghaanse Hazara Fatemiyoun, vergemakkelijkte. De militaire interventie van Rusland was grotendeels bedoeld om de NAVO nieuwe capaciteiten te tonen, waarbij veel van zijn aanvallen meer dan wat ook bedoeld waren als machtsvertoon. Een voorbeeld daarvan was in november 2015, toen zijn luchtmacht Tu-160 supersonische bommenwerpers vanuit het Noordpoolgebied rond Ierland en door de Straat van Gibraltar vloog om boven de Middellandse Zee kruisraketten af te vuren op opstandelingen in Syrië alvorens terug te keren naar Rusland - wat aanvankelijk door westerse functionarissen op grote schaal werd afgedaan als fantastisch, voordat het enkele uren later werd bevestigd. De Iraanse interventie was beduidend stiller en kreeg minder aandacht in de lokale media, maar was hardnekkiger en volhardender omdat er voor Teheran veel meer op het spel stond. De Iraanse en Hezbollah-campagnes gingen ook gepaard met veel grotere botsingen met Israël, en met Turkije in het geval van Hezbollah, terwijl Russische eenheden zelden zijn beschoten of beschoten door troepen van staatsactoren. Er zijn nog een aanzienlijk aantal andere grote contrasten tussen de Iraanse en Russische interventies, maar om het kort te houden beperk ik de voorbeelden tot die hierboven.

Hoewel beide het doel delen om de territoriale integriteit van Syrië te herstellen en Damascus te steunen, hebben Rusland en Iran zeker verschillende visies in overeenstemming met hun zeer verschillende ideologische standpunten, die op hun beurt contrasteren met de socialistische Ba'ath-partijstaat van Syrië die veel dichter bij de USSR, China of Noord-Korea staat dan bij een van beide. De invloed van Iran heeft geleid tot de groei van sjiitische paramilitaire groeperingen in Syrië, die belangrijke steunpilaren zijn van het Syrisch-Arabische leger ter plaatse, maar hun aanwezigheid staat in contrast met de lange Syrische geschiedenis van secularisme en scheiding van godsdienst en staat en veiligheidsapparaat. Deze invloed zou wel eens een impact kunnen hebben op de Syrische politieke cultuur en het Syrische beleid, zoals dat ook het geval was in buurland Irak. De ideologische kloof tussen Rusland en Damascus onder het huidige liberaal-democratische kapitalistische systeem, of "westers liberalisme met Russische trekken" zoals sommigen het hebben genoemd, is ook veel groter dan in de Sovjettijd. Rusland, en met name Wit-Rusland, is bekend om zijn pogingen invloed uit te oefenen op staten om met hervormingen deze richting in te slaan, en zou wel eens een soortgelijke invloed in Syrië kunnen proberen uit te oefenen. De Syrische regeringspartij van haar kant zal zich waarschijnlijk tegen beide invloeden verzetten, maar wel de Russische en Iraanse belangen op Syrisch grondgebied behartigen in ruil voor hun aanhoudende economische en militaire steun.

 

6)–How do you see the future of Syria, Israel and the future of the Middle East?  What has that war changed?

The Syrian War, and the NATO assault on Libya which began almost simultaneously in March 2011, have reshaped the Arab world and Middle East profoundly by in one case removing, and in the other seriously weakening the two Arab states which had longest and most persistently opposed Western hegemony. From the late 1970s and early 1980s, as Iraq and Egypt pivoted to align themselves with the West, Syria and Libya alongside South Yemen and Algeria remained the only countries which had not been absorbed into the Western sphere of influence.

The Syrian conflict marked a turning point in several trends in regional affairs. The U.S.’ refusal to invest heavily in the conflict, particularly in 2013 when a full scale assault had been expected, marked an important step in the Obama administration’s Pivot to Asia initiative. This has since been carried forward by Trump and Biden to focus resources on countering China and North Korea specifically and reduce commitments in the Middle East. The Syrian War set an important precedent for how the Western Bloc could seriously erode an adversary at a very low cost. The campaign avoided the need for tens of thousands of Western boots on the ground as in Iraq and instead relied on jihadist militant groups, with much of the funding to support them coming from the Gulf States and Turkey. While the CIA was responsible for organisation and logistics and for coordinating between the insurgency’s Western-aligned sponsors, the Pentagon budget was not seriously affected by the war. A similar mode of attack was seen in Libya, although jihadists there were less effective and had a much smaller support base and Western air power was applied much more to compensate. Attempts to replicate this low cost means of neutralising Western adversaries are likely.

Other major turning points were seen in Turkey, where its attempt to play a leading role in forcing the overthrow of the Syrian government marked the beginning of a more assertive and interventionist foreign policy stance which recently materialised in its intervention against Armenia in 2020. In Egypt Western support for jihadists in Libya and Syria, and ties between these jihadists and the Muslim Brotherhood domestically, contributed to alienating the Egyptian Military from the West after it took power in 2013. The region also saw Russia remerge as a major player with its first significant combat operations since the early 1970s. Moscow sought to use the strong impression its intervention had made to capitalise on discontent among traditional Western clients such as the Gulf States and Egypt and form new partnerships of its own.

For Syria itself, as the war largely comes to an end, the world in the 2020s is one very different from when the war begun with China having since emerged as the world’s leading economy and Russia having seemingly abandoned its hopes for integration into the West to pursue a more independent foreign policy. This shift has seriously dampened the impacts of Western sanctions on Damascus, with Huawei rebuilding its telecoms networks and China providing everything from busses to power generators as aid which make it far easier Syria and other Western targets in similar positions to survive. Nevertheless, the continued occupation in the north by Western powers led by the U.S., and in Idlib by Turkey, will continue to pose a serious threat until restored to Syrian government control. Occupied areas reportedly hold 90% of Syria’s oil output, which will continue to be illegally expropriated to undermine Damascus’ reconstruction efforts. Idlib meanwhile, as the largest Al Qaeda safe haven the world has seen since September 2001, continues to be a launching pad for jihadist attacks into Syria. Both Idlib and the northern regions could form the bases for Kosovo-style partitioning of Syria enforced by NATO, and for Damascus it will thus be a leading priority to prevent this and impose continued costs on Western and Turkish forces. An example of how this could be done was the Syrian government ballistic missile strike on an oil facility run by militants under Turkish protection in March 2021.

6)-Hoe ziet u de toekomst van Syrië, Israël en de toekomst van het Midden-Oosten?  Wat heeft die oorlog veranderd?

De oorlog in Syrië en de NAVO-aanval op Libië die bijna gelijktijdig begon in maart 2011, hebben de Arabische wereld en het Midden-Oosten ingrijpend veranderd door in het ene geval de twee Arabische staten die zich het langst en het hardnekkigst tegen de Westerse hegemonie hadden verzet, te verwijderen en in het andere geval ernstig te verzwakken. Vanaf het einde van de jaren zeventig en het begin van de jaren tachtig, toen Irak en Egypte zich naar het Westen richtten, bleven Syrië en Libië, naast Zuid-Jemen en Algerije, de enige landen die niet in de Westerse invloedssfeer waren opgenomen.

Het Syrische conflict vormde een keerpunt in verschillende tendensen in regionale aangelegenheden. De weigering van de VS om zwaar in het conflict te investeren, vooral in 2013 toen een grootschalige aanval werd verwacht, betekende een belangrijke stap in het Pivot to Asia-initiatief van de regering-Obama. Dit initiatief is sindsdien door Trump en Biden voortgezet om de middelen specifiek te richten op de bestrijding van China en Noord-Korea en de verbintenissen in het Midden-Oosten te verminderen. De oorlog in Syrië heeft een belangrijk precedent geschapen voor de manier waarop het Westblok een tegenstander tegen een zeer lage kostprijs ernstig kan uithollen. Voor de campagne hoefden niet zoals in Irak tienduizenden westerse soldaten ter plaatse te zijn, maar werd een beroep gedaan op jihadistische militante groeperingen, die voor een groot deel werden gesteund uit de Golfstaten en Turkije. Terwijl de CIA verantwoordelijk was voor de organisatie en logistiek en voor de coördinatie tussen de westerse sponsors van de opstand, werd het budget van het Pentagon niet ernstig aangetast door de oorlog. Een soortgelijke aanvalsmethode was te zien in Libië, hoewel de jihadisten daar minder effectief waren en een veel kleinere steunbasis hadden en er ter compensatie veel meer westerse luchtmacht werd ingezet. Pogingen om deze goedkope manier om westerse tegenstanders te neutraliseren, over te nemen, zijn waarschijnlijk.

Andere belangrijke keerpunten waren te zien in Turkije, waar de poging om een leidende rol te spelen bij het forceren van de omverwerping van de Syrische regering het begin markeerde van een assertiever en interventionistischer buitenlands beleid, dat onlangs gestalte kreeg in de interventie tegen Armenië in 2020. In Egypte droegen de westerse steun voor jihadisten in Libië en Syrië en de banden tussen deze jihadisten en de Moslimbroederschap ertoe bij dat het Egyptische leger zich van het Westen vervreemdde nadat het in 2013 de macht had gegrepen. In de regio werd Rusland ook opnieuw een belangrijke speler met zijn eerste significante gevechtsoperaties sinds het begin van de jaren 1970. Moskou trachtte de sterke indruk die zijn interventie had gemaakt, te gebruiken om munt te slaan uit de ontevredenheid onder traditionele westerse cliënten zoals de Golfstaten en Egypte, en zelf nieuwe partnerschappen aan te gaan.

Nu de oorlog in Syrië grotendeels ten einde loopt, ziet de wereld er in 2020 heel anders uit dan toen de oorlog begon: China is inmiddels de grootste economie ter wereld geworden en Rusland lijkt zijn hoop op integratie in het Westen te hebben opgegeven en een onafhankelijker buitenlands beleid te gaan voeren. Deze verschuiving heeft de gevolgen van de westerse sancties voor Damascus ernstig afgezwakt, waarbij Huawei zijn telecommunicatienetwerken weer opbouwt en China alles, van bussen tot stroomgeneratoren, als hulp ter beschikking stelt waardoor Syrië en andere westerse doelwitten in soortgelijke posities veel gemakkelijker kunnen overleven. Niettemin zal de aanhoudende bezetting in het noorden door Westerse mogendheden onder aanvoering van de VS, en in Idlib door Turkije, een ernstige bedreiging blijven vormen totdat het gebied weer onder Syrische regeringscontrole komt. In de bezette gebieden bevindt zich naar verluidt 90% van de Syrische olieproductie, die illegaal onteigend zal blijven worden om de wederopbouwinspanningen van Damascus te ondermijnen. Idlib, de grootste veilige haven van Al Qaeda sinds september 2001, blijft een lanceerbasis voor jihadistische aanvallen in Syrië. Zowel Idlib als de noordelijke regio's zouden de basis kunnen vormen voor een door de NAVO afgedwongen deling van Syrië in Kosovo-stijl, en voor Damascus zal het dus een hoofdprioriteit zijn om dit te voorkomen en de westerse en Turkse troepen blijvend op kosten te jagen. Een voorbeeld van hoe dit zou kunnen gebeuren was de ballistische raketaanval van de Syrische regering op een door militanten onder Turkse bescherming geëxploiteerde oliefaciliteit in maart 2021.

 

7)– Last, but not least, what is, in your opinion, the US end goal for Syria (and Lebanon)?

The primary goal is the removal of the Ba’ath Party and Syrian military establishment as organisations which can arrange their domestic and foreign policies and their security with a great deal of independence from the West, and are thus able to oppose Western hegemony in the region. Their continued existence has for decades been a thorn in the side of Western efforts to shape the Middle East in line with its interests. In Lebanon the same applies for Hezbollah. This is hardly a U.S. goal exclusively, but is shared by the major NATO members such as Britain, Germany, France and Turkey and is in the common interests of furthering Western global hegemony.

Should the West achieve its objective, what follows could be a civil war as seen in Libya after Gaddafi’s death, in which NATO powers support both sides to ensure any outcome is favourable to Western interests, or the establishment of a client government as the West recently achieved in Sudan with a coup April 2019. While five major motivations for making war on Syria are explored in detail in the book, at the heart of all of them is that the Syrian government was not part of the Western-led order, did not align itself with Western policy objectives against Iran, China and others, and did not house Western soldiers on its soil. This made the state’s existence unacceptable to the West, as did its close security cooperation with Iran, North Korea and Hezbollah. Whether the outcome of Western intervention is a partitioning, a unified Syria remade as a client state, or an indefinite civil war, the primary goal of neutralising Syria as an independent actor would be achieved. Once the goal of destroying the party, state and military was thwarted, and it became clear from 2016 that the Syrian government would retain power, the Western and Turkish goal changed to prolonging the conflict, creating Kosovo-type enclaves under NATO control, and placing downward pressure on Syrian living standards and the economy. They could thereby impede post-war recovery and a return to normality and ensure that Syria would remain weakened and a burden to its allies.

–Thank you!!

 

7)- Last but not least, wat is volgens u het einddoel van de VS voor Syrië (en Libanon)?

Het voornaamste doel is de opheffing van de Ba'ath-partij en het Syrische militaire establishment als organisaties die hun binnenlands en buitenlands beleid en hun veiligheid met een grote mate van onafhankelijkheid van het Westen kunnen regelen, en aldus in staat zijn zich te verzetten tegen de Westerse hegemonie in de regio. Hun voortbestaan is al decennia lang een doorn in het oog van de westerse pogingen om het Midden-Oosten in overeenstemming met zijn belangen vorm te geven. In Libanon geldt hetzelfde voor Hezbollah. Dit is niet uitsluitend een doel van de VS, maar wordt gedeeld door de belangrijkste NAVO-leden zoals Groot-Brittannië, Duitsland, Frankrijk en Turkije en is in het gemeenschappelijk belang van de bevordering van de westerse wereldhegemonie.

Mocht het Westen zijn doel bereiken, dan zou dat kunnen uitmonden in een burgeroorlog zoals in Libië na de dood van Kadhafi, waarbij de NAVO-mogendheden beide partijen steunen om ervoor te zorgen dat de uitkomst gunstig is voor de Westerse belangen, of in de vorming van een cliëntregering zoals het Westen onlangs in april 2019 met een staatsgreep in Sudan heeft bewerkstelligd. Vijf belangrijke motieven om oorlog te voeren tegen Syrië worden in het boek in detail onderzocht, maar de kern van al deze motieven is dat de Syrische regering geen deel uitmaakte van de door het Westen geleide orde, zich niet schaarde achter de westerse beleidsdoelstellingen tegen Iran, China en anderen, en geen westerse soldaten op haar grondgebied huisvestte. Dit maakte het bestaan van de staat onaanvaardbaar voor het Westen, evenals zijn nauwe samenwerking op veiligheidsgebied met Iran, Noord-Korea en Hezbollah. Of de westerse interventie nu uitloopt op een deling, een verenigd Syrië dat wordt omgevormd tot een cliëntstaat, of een burgeroorlog voor onbepaalde tijd, het hoofddoel, Syrië neutraliseren als een onafhankelijke speler, zou worden bereikt. Zodra het doel om de partij, de staat en het leger te vernietigen was gedwarsboomd, en het vanaf 2016 duidelijk werd dat de Syrische regering aan de macht zou blijven, veranderde het westerse en Turkse doel in het verlengen van het conflict, het creëren van Kosovo-achtige enclaves onder NAVO-controle, en het leggen van neerwaartse druk op de levensstandaard en de economie van Syrië. Zo konden zij het naoorlogse herstel en de terugkeer naar de normaliteit belemmeren en ervoor zorgen dat Syrië verzwakt en een last voor zijn bondgenoten zou blijven.

-Dank u!

 

 

1174 Schrijver, wereldburger en nomade... Linh Dinh over de joodse Macht.

 

Peter Myers stuurde drie artikelen van Linh Dinh  (gepubliceerd op Unz.com )  met zijn Nieuwsletter rond.  

In elk artikel schrijft Linh Dinh over zijn verblijf in  Albanië  en  later Kaapstad.  

Maar bijna onopvallend beschrijft Linh Dinh in enkele regels de oorzaak van de neergang in Zuid Afrika en voorspelt voor Amerika dezefde neergang:  als gevolg van de vernietigende joodse invloed.  

Hij citeert uit Hitler’s Mein Kampf ( de blauwe stukken tekst)  waarin 100 jaar geleden al heel nauwkeurig wordt beschreven hoe alles in zijn werk gaat.

Peter Myers geeft de drie artikelen een eigen titel  die de essentie van de joodse invloed, zoals beschreven door Linh Dinh,  omschrijft.

Ik heb het hele verhaal door Translate gegooid en heb bijna het hele verhaal leesbaar gemaakt.

De citaten zijn schuin gedrukt, en blauw gemaakt. 

Soms gaat Lind Dinh in  'gevecht' met een denkbare opponent. 

LINH DINH  ,   APRIL 28, 2021 

Linh Dinh: Joodse sociale ingenieurs zijn Amerika aan het vernietigen;

en:  een Amerikaans leger dat voor 'de Joden' vecht.

 

(1) Linh Dinh: Post-communistisch Albanië heeft geen lockdown, en geen daklozen; de VS zal het nooit zo ver schoppen.

(2) Linh Dinh:    Joodse 'Gerechtvaardigde Haat en Wraak'  vermomd als Sociale Rechtvaardigheid. 

(3) Linh Dinh: Joodse sociale ingenieurs zijn Amerika aan het vernietigen; een US

peloton vecht een heilige oorlog voor Joden. 

 

Linh Dinh ontvluchtte Saigon met een Amerikaanse helikopter, vlak voordat het viel. Hij verhuisde naar de VS toen hij 12 was. Nu, als de Mark Twain van onze tijd, spreekt hij...  spreekt hij de waarheid tegen Amerikanen.

 

(1) Linh Dinh: Post-communistisch Albanië heeft geen lockdown en  geen daklozen; de USA zal dat  nooit bereiken.

 

https://www.unz.com/ldinh/the-freest-and-most-open-country/

 

 

LINH DINH

 

28 APRIL, 2021

 

Het meest vrije en meest open land is...

 

… Albanië, geloof het of niet, want hier kun je rondlopen, zitten in

cafés, bars of restaurants zitten, in een overvolle kerk of moskee bidden, en

reizen met overvolle bussen tussen steden, enz.

 

Hoewel je in het openbaar een masker moet dragen, doen de meeste mensen dat met

hun neus er boven  uitstekend, omdat het anders moeilijk is om te ademen, en

ook ongezond is. Dat is goed genoeg voor de gemakzuchtige politie.

 

Al deze mensen kunnen Albanië binnen zonder visum, vaccin paspoort of

zelfs een negatieve Covid test, en kunnen maximaal een jaar blijven: Burgers van de Europese Unie ,

Noord-Amerikanen, de meeste Zuid-en Midden-Amerikanen, Turken,

Koeweiti's, Israëli's, Chinezen, Taiwanezen, Japanners, Zuid-Koreanen,

Maleisiërs, Singaporezen, Australiërs en Nieuw-Zeelanders, plus nog een paar anderen.

 

Na decennia van communistisch isolement, zijn de Albanezen blij om hun

hun westerse erfgoed. Een boekenkast is geschilderd op een hoog gebouw in het centrum.

Onder de auteurs zijn Homerus, Aeschylus, Cervantes, Dante,

Shakespeare, Tolstoj, Dostojevski, Tsjekov, Twain, Dickens, Balzac, Hugo,

Flaubert, Kafka en de gebroeders Grim. Albanese reuzen zoals Kadare,

Agolli, Fishta, Arapi en Poradeci worden ook geëerd. In tegenstelling tot elders,

wordt de westerse canon niet aangevallen of geannuleerd, maar hooggehouden en opgehemeld.

 

Boekenverkopers op straat zijn heel gewoon, dus Albanezen lezen duidelijk,

en niet alleen rommel. Ik heb boeken gezien van Camus, Dostojevski, Orwell

en Hitler, enz. Albanese geesten kunnen nog open blijven.

 

In een karaktervolle oude mannenbar staan vijf wijnflessen

flessen met etiketten met een portret van Mussolini, JFK, Lenin, Hitler

of Stalin. Op dezelfde plank staan drankverpakkingen in de vorm van een schedel en een penis

containers, en een lachende boeddha.

 

In een meer door Joden verscheurde natie zou deze maffe vertoning ongetwijfeld

klachten, protesten en misschien zelfs een rel uitlokken die de halve

de straat in lichterlaaie zou zetten, zo niet een groot deel van het centrum. Gelukkig, ik ben in Albanië.

 

Er is een Frederic Chopin monument hier. Geboren in Polen, bracht Chopin

bijna zijn hele volwassen leven in Frankrijk, en had niets te maken met

Albanië. Als een belangrijk cultureel figuur, echter, en niet alleen in het

Westen, maar wereldwijd, waarom zou Chopin niet worden gevierd in Tirana?

 

Degenen die zelfs het beste van hun erfgoed afwijzen, lobotomiseren

zichzelf. Ze doen maar !

 

In mijn gebouw, ben ik bevriend met een man van ongeveer mijn leeftijd. Zich aan mij voor-stellend  

zei hij, "Herinner mij als de man met de pet," en jawel...

hij draagt altijd dezelfde baseballpet.

 

Zoals veel Albanezen is hij geëmigreerd, maar keerde al na een paar

jaren in Griekenland. Vaag dromend van Amerika, deed hij mee aan de immigratie

loterij, en won, maar toen veranderde hij van gedachten.

 

"Ik heb een neef in Illinois," zei hij. "Hij vertelde me dat Albanië beter is."

 

"Daar ben ik het mee eens," lachte ik.

 

"Echt? Ik zou de mensen moeten vertellen dat je dat gezegd hebt."

 

"In elke Amerikaanse stad zijn overal daklozen. Als je naar

San Francisco gaat, bijvoorbeeld, zie je overal daklozen rond

City Hall, midden in het centrum! Velen van hen zijn gek geworden. Velen zijn

aan de drugs. Ze schijten in de straten!"

 

"Hmmm."

 

 

"Er zijn bijna geen daklozen in Tirana."

 

"We hebben familie. We zorgen voor elkaar."

 

"Er zijn hier bedelaars, maar niet te veel."

 

"De meesten van hen zijn zigeuners." [...]

 

Hoewel Albanië wijd open is, zijn er hier maar weinig toeristen. In 2,5

maanden, heb ik maar acht oosterlingen op straat gezien, plus twee Chinese

koks in restaurants. Ik heb misschien tien keer Amerikaans- Engelsen gezien.

maar slechts twee keer Italiaans. Eén keer kwam ik een groep Turken tegen. Ik heb

nog nooit zo lang geen zwarte mensen gezien.

 

Het heeft te veel geregend, maar met meer betrouwbare zonneschijn, zullen de bezoekers

komen. Ali, een taxichauffeur, hoopt het in ieder geval.

 

Impulsief betaalde ik Ali op een ochtend 24 dollar om me naar Durres te brengen, 24 mijl

weg. Het is een goede deal, en Ali kan mijn geld zeker gebruiken.  Ik

zie hem vaak staan bij de Zwitserse Ambassade, zijn gebruikelijke plek. Dit gaf ons ook de kans om te praten.

 

Zoals de man met de hoed, is Ali ook naar het buitenland gegaan. Hij verbleef zes jaar

in Australië.

 

"Wow! Hoe heb je daar een visum voor gekregen?"

 

"Ik heb betaald," dat wil zeggen aan de juiste mensen.

 

Na zich in het zweet te hebben gewerkt bij verschillende onbeduidende baantjes, en bijna

niets, keerde Ali terug naar Tirana, zijn geboortestad.

 

Hier kreeg Ali een job als vrachtwagenchauffeur, daarna als buschauffeur, voor hij taxichauffeur werd

15 jaar geleden. Tot de Covid puinhoop, ging alles goed.

 

Ali trouwde toen ook, dus zijn zoon is bijna 14, en zijn dochter,

10. Hij liet me hun foto's zien.

 

"Leuke kinderen! Zijn het goede leerlingen?"

 

"Nee," lachte Ali.

Zoals zijn naam aangeeft, is Ali moslim, maar slechts nominaal.

 

"Het is Ramadan," merkte ik op, "maar alle restaurants zijn bezet. Niemand is

aan het vasten!"

 

"Sommige mensen wel. Mijn kinderen vasten. Ik niet."

 

"Ze zijn betere moslims dan jij!"

 

Ali haalde gewoon zijn schouders op.

 

Na de ineenstorting van het communisme in 1991, vluchtten duizenden Albanese bootvluchtelingen

mensen vanuit Durres naar Italië. Deze lelijke, chaotische exodus duurde tot

het einde van dat decennium.

 

Nu is Durres een zeer aangename stad met een elegante promenade langs zee.

Vóór de Covid vertrokken er vaak veerboten naar Bari, Ancona en zelfs Trieste

(waar James Joyce bijna een decennium doorbracht). Binnenkort hervatten de bussen hun

dagelijkse routes naar Athene.

 

Badend in de met zeewind getemperde zonneschijn, keek ik naar ouders met

kinderwagens, een strenge jongen die met een bal stuiterde en drie kleintjes op schommels.

Al geld ophalend toeterde een man van middelbare leeftijd met een bierbuikje op zijn klarinet. Een kraam verkocht snel "Petulla te Gjyshi" ["Opa's Gebakken Deeg"].

 

Terwijl u wegdroomde en in uw nachtmerrie terecht kwam, hebben de Albanezen

Op indrukwekkende wijze hùn nachtmerrie achter zich gelaten. Hoe erg was het?

 

Een ontsnapte riskeerde te worden neergeschoten of gevangen gezet voor jaren, en als hij erin slaagt om te ontsnappen, zou een familielid in zijn plaats worden gearresteerd. Omdat hij probeerde te vluchten, werd dichter Uran Kostreci twee decennia opgesloten.

 

Albanië binnenkomen was al heel moeilijk. De grens definiërend als "een

controlepost tegen buitenlandse ideologie," verklaarde Enver Hoxha dat "De

Volksrepubliek Albanië gesloten is voor vijanden, spionnen, hippie

toeristen en andere vagebonden."

 

Ten eerste, Albanië was geen republiek, laat staan een "volksrepubliek,"

en er is geen ideologie meer vreemd aan Albanië dan Joods Marxisme, in

in welke vorm dan ook. Een fanatieke wij-tegen-hen mentaliteit is de Joodse kern.

Een dictator, Hoxha,  regeerde Albanië voor 40 jaar, tot aan zijn dood.

 

Van de honderden Hoxha standbeelden die dit arme land ooit bezaaiden.

is er nog één over dat niet beschadigd is. Een drie meter hoog bronzen beeld, ligt in de

kelder van het voormalige museum in Labinot, een communistisch bolwerk.

 

In 1975, plaatste de Albanese regering deze richtlijn:

 

De grensautoriteiten van het Ministerie van Binnenlandse Zaken staan niet toe

de Volksrepubliek Albanië binnen te komen van al die

buitenlanders die met hun uiterlijk ingaan tegen de normen van de

socialistische esthetiek, zoals mannen met lang haar als vrouwen, met

overdreven bakkebaarden, met onregelmatige baarden en met ongepaste

kleding, en vrouwen met mini en maxi rokken. Personen met extravagante

kleding en onregelmatig uiterlijk [...] mogen de

Volksrepubliek Albanië binnenkomen alleen als zij ervoor kiezen zich aan te passen (hun haar knippen haar te knippen, zich normaal te kleden) [...] Om deze aanpassingen te vergemakkelijken zijn een kapperszaak en een winkel met socialistisch goedgekeurde kleding beschikbaar

aan de Albanese grenzen.

 

Zelfs acht jaar geleden, was Albanië nog een wrak, blijkbaar, althans

volgens een ongevraagd verslag dat ik net ontving.

 

Toen hij las dat ik ziek was in Tirana, mailde een lezer dat hij

hier in 2013 was gekomen, om ergens te zijn "zo lelijk als [hij] zich voelde"!

 

Een Amerikaan die in Frankrijk woont, had een jaar doorgebracht in "herpes hel,"

die hij had gekregen van "een aantrekkelijk leeg vat die werkte in de

Parijse modewereld."

 

Kaal, liefdeloos, met een "geruïneerde penis" en bijna blut, dacht hij erover

zelfmoord te plegen, maar "had een beter idee":

 

Ik zou het meest miserabele land op aarde aanwijzen en ik zou

daarheen gaan. Alles behalve zelfmoord. Ik wilde ergens zijn waar ik net zo lelijk was als ik me voelde.

Ik wilde sombere, gesloten, harde gezichten zien. Ik wilde stomme

vrouwenmutsen en mishandelde vrouwen met hoerenmake-up. Dus ging ik naar

Albanië. Ik dwaalde rond in Tirana met zweren op mijn lul voor een paar dagen,

zelfmoord aan het overwegen. Op een dag vond ik een vreemd veld naast het treinstation

station, gewoon een grote met vuilnis bezaaide negatieve ruimte in het hart van de

stad. Er waren vervuilde vijvers, overal plastic zakken, en kleine paadjes

door het halfdode gras. Een oud Balkan-meisje zat gehurkt naast een van

de paden met een paar wortelen en uien uitgespreid op een sjaal voor

voor haar. Mannen in trainingspakken met brutale pooiergezichten kwamen en gingen. Ik ging

naar het midden van het veld, hurkte neer en groef wat door het afval

een beetje. Ik vond een gebroken theekopje, een oude domino, en een speelkaart. Het was

was eerste kerstdag. Ik voelde me alsof ik in het negatieve centrum van het

universum. Hier was ik, op de begane grond van onze geruïneerde Joodse wereld met pus

dat uit de zweren op mijn lul kwam, omringd door de meest lelijke en corrupte

goyim op aarde, het verachte en verachtelijke Albanese ras.

 

Dat is mooi geschreven over een lelijke situatie. Het Tirana van vandaag,

is echter niet zoals dat.

 

Hoewel veel van de gebouwen grauw zijn, is elke Tirana straat levendig met

cafés, bars, restaurants en winkels, en de mensen zijn zeer aangenaam,

zacht en lieflijk.

 

De meesten zijn slank en niet misvormd. Kinderen zijn goed opgevoed en niet

onrustig. Jonge mannen spotten niet en zeuren niet. Veel vrouwen zijn zelfverzekerd

mooi. De ouderen zijn waardig.

 

Hoewel Albanië een van de armste landen van Europa is, met een extreem

hoge emigratiegraad, is de sociale structuur meer intact dan in meer

meer ontwikkelde naties. De grote mannen worden terecht vereerd. Het is ook vrijer en

opener, en zo veilig als wat, zonder berovingen of rellen om elke hoek.

 

Anders dan in Philadelphia, word ik niet elke morgen wakker met het nieuws van een

moord of twee. Er waren er 499 in de stad van broederliefde in 2020!

 

De Verenigde Staten zullen Albanië nooit inhalen.

 

==========================================

 

 

(2) Linh Dinh: Joodse Rechtvaardige haat en Wraak vermomd als Sociale Rechtvaardigheid

 

https://www.unz.com/ldinh/from-communism-to-remembering-the-holocaust-in-tirana/

 

 Van communisme tot herdenking van de holocaust, in Tirana

 

LINH DINH

 

26 FEBRUARI 2021

 

Hoewel lang bewoond, werd Tirana pas na de Tweede Wereldoorlog een stad.

In 1938 telde de stad slechts 38.000 inwoners. Bovendien is het architectonisch

erfgoed veel verwoest tijdens de communistische decennia, zodat er

bijna geen historische kerken of moskeeën meer over zijn.

 

Een opvallende uitzondering is de Et'hem Bey Moskee, voltooid in 1821. Alleen

door Enver Hoxha gesloten, werd zij niet met de grond gelijk gemaakt. Toen het zonder toestemming werd heropend in 1991, kwamen duizenden mensen er samen om te bidden. De

muren en koepel zijn weelderig bedekt met mozaïeken met landschappen en

plantenmotieven. Het is een prachtige moskee met elegante proporties. Turkije

financiert de restauratie. Vlakbij, wordt een veel grotere moskee, ook gefinancierd door

Turkije, gebouwd.

 

Aangezien de Et'hem Bey een hoek van het Skanderbeg plein inneemt, zie ik het

bijna elke dag. Een uitgestrekte, onbelemmerde ruimte als een paradeplaats,

Skanderbeg was de plek waar duizenden plechtig geklede Albanezen knielden, met

hun hoofd gebogen, om te rouwen om Stalin's dood in 1953. In 1991 werd daar een

32 meter hoog standbeeld van Enver Hoxha omvergeworpen, terwijl de dictator's

portretten en boeken, zwartgeblakerd en verschroeid in vreugdevuren, tot veel

bittere jubel.

 

Vlakbij Skanderbeg ligt Café Flora. Geopend in de jaren 1930, het is een van

Tirana's oudste, hoewel je dat niet zou zeggen door zijn gladde en steriele

uiterlijk. Het is zeker niet meer het etablissement dat Ismail

Kadar beschreef in zijn roman uit 2009, Het meisje in ballingschap:

“    Onder vaag, maar verontrustend overheidstoezicht, regelde een toneelschrijver

een van zijn onderzoekers te ontmoeten in Café Flora, voor een verkennend,

informeel praatje. Misschien was het niet het slimste idee, "Waar ben ik aan begonnen ? “  vroeg hij zich af toen hij de marmeren zuilengalerij van het Paleis van Cultuur passeerde, zijn geest achtervolgd door de gedachte dat hij  als een lam naar de slachtbank ging.

 

Bij binnenkomst was de toneelschrijver even verbaasd dat hij de

onderzoeker aan zijn favoriete tafel te vinden. Wat een toeval, dacht hij, maar

natuurlijk, "De onderzoeker zou net zo goed als hijzelf weten waar hij graag

zat. Zoals iedereen in Tirana wist, kwam de Flora op de tweede plaats na de Dajti voor

microfoons onder de tafels."

Terwijl de bespiede persoon   de bespieder  in de gaten hield voor aanwijzingen waarom hij in de gaten werd gehouden. praatten ze als gewone kennissen, maar natuurlijk was er niets normaals aan hun gesprek, of Café Flora, Tirana en  Albanië van die tijd. De ene man was volledig overgeleverd aan de genade van de ander, en het deed er niet toe dat hij tot dan toe een toneelschrijver was geweest die gewaardeerd was door de Partij.

 

Met totale macht, kon de Partij, of meer specifiek, Enver Hoxha.

gewoon van gedachten veranderen, en besluiten dat een zeer trouwe dienaar of

of oude kameraad een vijand is. Dit gebeurde blijkbaar met Mehmet

Shehu, Hoxha's rechterhand. Iedereen verwachtte dat hij de zieke dictator zou opvolgen.

In 1981 stierf Shehu plotseling, vermoedelijk door zelfmoord, toen kwam

de absurde aankondiging dat Shehu al lang een agent was van de

CIA, KGB, Britten en Joegoslaven. Hoxha stuurde ook Shehu's weduwe en twee

zonen naar de gevangenis, waar één zelfmoord pleegde.

 

Natuurlijk, Shehu kwam niet aan de top van de communistische hiërarchie door

door zo'n aardige vent te zijn. Shehu in 1961, "Wie het oneens is met onze

leiderschap in welk opzicht dan ook, wordt in zijn gezicht gespuugd, op zijn kin geslagen

en  krijgt, indien nodig, een kogel in zijn hoofd. "       Shehu kreeg er zeker een.

 

Zes jaar na Hoxha's dood, werd zijn vrouw, Nexhmije, gearresteerd voor

verduistering. Met slechts vijf jaar gevangenisstraf had ze het makkelijk. Albanezen

wisten alles over haar pompeuze, extravagante levensstijl, die standaard was

voor de elite van elk communistisch land, maar waarom zou iemand

verrast zijn? Wat is het nut van macht als men niet kan schransen, of verschrikkelijke

wraak kan nemen op elke overtreding, hoe klein of denkbeeldig ook?

 

Hoewel de VS goed op weg is naar totalitarisme, is het slechts

half opgericht, zoals bewezen door de halfbakken schermutselingen tussen de

politici. Toen Trump dreigde Hillary te arresteren, bijvoorbeeld, maakte hij

alleen maar een grapje, en ze wisten het allebei, want ze liggen in hetzelfde bed. Wat betreft

gemanipuleerde verkiezingen, ook Kerry, maakte slechts een grapje.

 Nadat hij genaaid was door Hillary, steunde Sanders haar met stralend gezicht .

 

In dit stadium, is het slechts voetbal ‘op papier’, of, beter gezegd,

Voetbal voor mietjes. Ondanks al het geschreeuw, gedans en gepantser, is

slaan niet toegestaan. Nergens echt  bloed te zien.

 

De VS missen ook hun Grote Geliefde Leider.  Clinton, Bush, Obama

en Trump waren slechts korte cameo's ( alleen hun bekende gezicht was functioneel) als opperhoofdige cabana boys ( bedienden op het strand of rond een hotel die de gastenhelpen met allerlei zaken) . Hier in  Albanië, regeerde Hoxha 40 jaar! Naast ons in Joegoslavië, regeerde Tito

37 jaar! Denk daar eens over na.

 

Narcistische ogers [Een oger is een groot en lelijk mensachtig monster] , ze hielden van zichzelf tot de dood. Zulke types zullen altijd aanbeden en aanbeden worden door de infantiele, hunkerende naar hun uber papa, maar gelukkig voor de VS, zal het land desintegreren voordat zo'n redder verschijnt.

 

In The Albanians, beschrijft Miranda Vickers :  Hoxha's bezoek aan Belgrado in 1946.

Belgrado, waar hij  "geschokt was door Tito's arrogantie en elitarisme."

Tito wilde Albanië opslokken en moest laten zien wie de baas was. "Tito

droeg een wit maarschalks uniform met een goud geborduurde kraag en

bijpassende manchetten, en overvloedige medaille linten op zijn borst als aanvulling

van de sterren op zijn epauletten- dit ensemble wordt gecompleteerd door een enorme

fonkelende diamanten ring aan zijn vinger. Hoxha voelde zich beledigd, vernederd

en waarschijnlijk buitengewoon jaloers op al dit buitensporige en ostentatieve

vertoon, dat zo snel volgde op de sobere ellende van de oorlogsstrijd

waaruit zowel hij als Tito net tevoorschijn waren gekomen."

 

Conflicten of zelfs openlijke oorlogen tussen communistische naties zou moeten bewijzen, zelfs voor dommeriken, dat nationalisme altijd een factor is, ongeacht wat jouw gehersenspoelde of liegende professor je verteld heeft.

 

Met zo'n recent verleden van schrijnende armoede, fysiek isolement, mentale

verstikking en wijdverspreide staatsterreur, is het geen wonder dat de Albanezen

hard gewerkt hebben om hun samenleving opnieuw op te bouwen, om het een nieuwe, kosmopolitische glans te geven die bijna geheel vrij is van nostalgie, want er is niet veel om

liefdevol te herinneren.

 

Natuurlijk ziet Tirana er ook nieuw uit omdat bijna al zijn bedrijven

pas konden verschijnen na de ineenstorting van het communisme. Straat na straat, alle

de cafés, restaurants, bars en winkels lijken uniform nieuw, met elk

elk meubelstuk net geïnstalleerd, en de muren pas geverfd en

zonder herinneringen. Er zijn geen zwart-wit foto's van lang overleden

in geen enkele bar, geen eigenaardig schilderij vergeten in een hoek. In oktober

van 1994 waren er nog maar vijf restaurants in de hele stad!

 

Als het verleden wordt opgeroepen, is het bijna altijd geïmporteerd, en waarom niet? Want omdat

films, TV shows en liedjes ook herinneringen worden, kun je je verleden vorm geven

door de media van iemand anders te gebruiken.

 

Bij mij in de buurt is het Vital Café. Onder de ingelijste beelden is Lewis Hine's

1910 foto van rokende jongens, Uncle Sam met "I WANT YOU FOR U.S. ARMY,"

Manhattan Bridge gezien vanuit Brooklyn, een potlood tekening van het Vrijheidsbeeld

en een algemene foto van een Lissabon tram. Er is geen afbeelding

van Albanië. [...]

 

Misschien is Albanië's integratie in het verroeste Westen verder gevorderd

dan ik dacht, echter. Aan de zuidkant van Tirana ligt het prachtige Grand

Park, met zijn grote kunstmatige meer, lommerrijke paden en een veel vervloekte

dierentuin, die nu eindelijk verbouwd is.

 

De meeste mensen komen natuurlijk naar Grand Park vanuit het centrum. Als ze het binnenkomen,

worden ze meteen begroet door een plechtig monument met drie platen.

het onderstaande in het Engels, Albanees en Hebreeuws:

 

 Van 1933 tot 1945 werd Europa overspoeld door de Holocaust.

de vernietiging van de Europese Joden door de Duitse regering en haar

collaborateurs. Hoewel ze geen misdaden hadden begaan en geen bedreiging vormden

voor de Duitse natie, werden de Joden van Europa systematisch bijeengedreven,

en vermoord, alleen vanwege hun etniciteit.

 

Toen Duitse troepen Albanië bezetten, weigerde het Albanese volk...

in te gaan op de eis van de Duitse bezetters om hun Joodse landgenoten...

hun Joodse landgenoten en Joodse vluchtelingen in Albanië. De code van

Besa werd geëerbiedigd en alle Joden die bescherming zochten, kregen die.

Het Albanese volk, zowel Christenen als Moslims, met gevaar voor de dood,

beschermde en redde de Joden.

 

Dit monument is ter nagedachtenis en ere van de zes miljoen

Joden van Europa die werden vermoord en de burgers van Albanië die onbaatzuchtig handelden

die onbaatzuchtig handelden om de Joden te beschermen toen de wereld dat niet wilde.

 

Zes miljoen Joden werden afgeslacht alleen omdat ze Joden waren, kort gezegd.

Ten eerste, er zijn geen zes miljoen Joden opzettelijk afgeslacht, dus u kunt...

dat wegstoppen, samen met je Joodse huid lampenkappen, Joods vet...

Joodse vetzeep, Joodse stoeptegels, Anne Franks Dagboek, Jerzy Kosinski's

Painted Bird en je met ezelsoren en tranen besmeurde en gesigneerde exemplaar van Elie Wiesel's Night. Het is allemaal onzin, allemaal.

 

Ten tweede, antisemitisme is een complex, diepgeworteld fenomeen dat 

onderzocht en openlijk besproken moet worden, met de knapste koppen, en niet

afgedaan als een vorm van collectieve waanzin die tientallen landen

landen betreft en al millennia duurt. Het moet dan  's werelds meest hardnekkige

geestesziekte zijn!

 

Als Amerika nog een vrij land was zou Laurent Guyénot, bijvoorbeeld,  

lezingen geven op universiteits-campussen, zo niet verschijnen op TV, om te debatteren. Of zelfs  

totaal in de hoek worden gedreven door een sterke tegenstander is. Kom maar op! Iedereen

zou profiteren van een dergelijke discussie. In plaats daarvan, hebben we een cancel-cultuur, een

Joods geleide censuur campagne: wie  het officiele verhaal niet wil vertellen wordt buiten spel gezet:  gecanceld. Verboten!

 

Hitler's antisemitisme was niet aangeboren, noch aangeleerd in zijn jeugd.

"Vandaag is het moeilijk, zo niet onmogelijk, voor mij om te zeggen wanneer

het woord 'Jood' mij voor het eerst aanleiding gaf tot speciale gedachten. Ik kan me niet herinneren

 dat ik het woord thuis gehoord heb,  tijdens mijn vaders leven.

Ik  geloof dat de oude heer elke speciale nadruk op deze term zou hebben beschouwd

als culturele achterlijkheid."

Hitlers vader was kortom ‘woke’ ...

en Hitler groeide min of meer liberaal op, net als jij.

 

Pas als volwassene in Wenen begon Hitler over Joden te denken en ze te ontleden,

en hij was ronduit verbijsterd, "Maar wat toch onbegrijpelijk bleef was de grenzeloze haat die ze voor hun eigen nationaliteit koesterden , door haar grootsheid te verachten, haar geschiedenis te bezoedelen en  haar grote mannen in de goot werpen."

 

(Hou je kop, Adolf! Ga je Joden de schuld geven als idioten verpletterd worden door

vallende standbeelden?)

 

Hitler zag Joden ook als aanvoerders van decadentie, "Was er enige vorm van

vorm van vuiligheid of losbandigheid, vooral in het culturele leven, zonder dat er

tenminste één Jood bij betrokken was?"

 

(Slechts één, Adolf?! Wat ben je, kun je niet tellen? En doe eens wat vrolijker,

je bent gewoon boos dat Epstein gepakt is voordat je een

babyachtige maagden op zijn eiland kon neuken.)

 

Erger nog, het was zinloos om met Joden te debatteren, want zij waren "dialectische

leugenaars!" Volgens deze Arische gek, waren Joden gewoon "mensen die

de waarheid in je mond verdraaien, die zonder blikken of blozen ontkennen

het woord dat ze net gesproken hebben, ontkennen, en in de volgende minuut te beweren dat ze  het toch hebben gezegd."

Zelfs als Hitler het ongelijk van een Jood had bewezen, betekende dat absoluut niets,

want de volgende dag, "De Jood had niet de minste herinnering aan

van de dag ervoor, ratelde hij zijn oude onzin af  alsof er helemaal niets gebeurd was, en als hij verontwaardigd werd uitgedaagd, deed hij alsof hij verbaasd was;

Hij kon zich niets herinneren, behalve dat hij de juistheid had bewezen

van zijn beweringen van de vorige dag."

 

Goed, u kunt concluderen dat Hitlers conclusies allemaal psychopathische onzin zijn,  

maar laten we eens kijken naar deze uitgebreide passage uit Mein Kampf:

 

In de ‘georganiseerde massa’  van het marxisme heeft hij het wapen gevonden dat hem in staat stelt om de democratie  af te schaffen en dat hem de kans geeft  de volkeren te onderwerpen en te regeren met een dictatoriale en brutale vuist.

 

Hij werkt systematisch aan een revolutie in tweeërlei zin:

economisch en politiek.

 

Rond volkeren die  te veel weerstand bieden tegen een aanval van binnenuit--  

weeft hij een net van vijanden, dankzij zijn internationale invloed, en

zet hen aan tot oorlog, en zet tenslotte (indien nodig) de revolutionaire vlag op het slagveld zelf.

[ Ik denk dat er staat: Ze zorgen dat landen die niet naar  hun pijpen willen dansen, in een oorlog worden gerommeld, en dat ze tijdens die oorlog hun eigen slag slaan door een communistische opstand te veroorzaken. Zo gebeurde in 1917 in Rusland. JV. ]

In de economie ondermijnt hij de staten zo lang tot de sociale ondernemingen die

onrendabel zijn geworden, van de staat worden afgenomen en onder zijn

financiële controle worden gesteld.

[ Denk aan de grote privatiserings-hype die de neo-liberale hype veroorzaakte: openbaar vervoer, posterijen, gasleiding-infrastructuur, alles werd geprivatiseerd.  Is nu het onderwijs en de gezondheidszorg aan de beurt? In elk geval worden die bijna opzettelijk erg ineficient gemaakt. ]

 

Op het politieke vlak weigert hij de staat de middelen die nodig zijn voor het

Zelfbehoud van de staat, vernietigt de fundamenten van alle nationale zelfbehoud en verdediging,  hij vernietigt het geloof in het leiderschap, bespot  haar geschiedenis en verleden, en gooit alles wat werkelijk groots is in de goot.

 

Cultureel vervuilt hij kunst, literatuur, theater, drijft de spot met natuurlijke menselijke  gevoelens,

gooit alle concepten van schoonheid en subliem-heid weg, van

het nobele en het goede, en in plaats daarvan sleurt hij de mensen mee in de sfeer van

zijn eigen onedele natuur.   Religie wordt belachelijk gemaakt, ethiek en moraal worden als

ouderwets voorgesteld,  totdat de laatste stutten van een natie in zijn strijd om het bestaan in deze

wereld  wereld zijn gevallen.

 

Dan begint de grote laatste revolutie. Bij het verkrijgen van de politieke macht

schudt hij de weinige mooie mantels die hij nog draagt van zich af.

De democratische Jood verandert in een bloeddorstige Jood en tiran over de volkeren. In een paar

jaar probeert hij de nationale intelligentsia uit te roeien en door de volkeren te beroven

van hun natuurlijke intellectuele leiderschap maakt hij ze rijp voor het

het slaven lot van permanente onderwerping.

 

OK, het is allemaal psychopathisch geraaskal, en heeft niets met jou te maken.

Mijn fout, maar wat dacht je van Hitler's kijk op Israël, en dit voordat het land

land zelfs gesticht was?

Want terwijl de zionisten de rest van de wereld willen doen geloven dat...

het nationale bewustzijn van de Jood zijn voldoening vindt in de

in de oprichting van een Palestijnse staat, misleiden de Joden weer op slinkse wijze de domme

Goyim. Het komt niet eens in hun hoofd op om een Joodse staat op te bouwen in

Palestina op te bouwen om er te kunnen leven; het enige wat ze willen is een centrale  organisatie voor hun internationale wereld zwendel, begiftigd met zijn eigen

soevereine rechten en gevrijwaard van de tussenkomst van andere staten: een

toevluchtsoord voor veroordeelde schurken en een universiteit voor oplichters in de dop.

 

In een oorlog komt van alle kanten allerlei kwaadaardigheid naar boven, dus...

we hebben het niet over wat Hitlers ondergeschikten of soldaten deden, maar...

wat de man dacht ver voordat het schieten begon, hoewel voor u, het

misschien gewoon onbegrijpelijke waanzin is, zelfs als niets echt is, dus

laten we verder gaan.

 

In heel Europa, waren Joden sleutelfiguren in elke communistische partij, maar

dat gebeurde niet in Albanië, simpelweg omdat er bijna geen Joden waren

hier waren. Aan het begin van WO II, waren er slechts 200, en aan het

meer dan 2.000, dankzij een toevloed van vluchtelingen.

 

Zonder dat er ook maar één Jood is vermoord in Albanië, heeft dit land nog steeds een  Holocaust monument nodig, met zijn zes miljoen moorden zonder reden geëtst

in steen geëtst. Joden als onschuldige slachtoffers, altijd, is een dogma geworden, tenminste  tenminste in het door de geest beheerste Westen.

 

Omdat Joden hier nooit een factor waren, hadden Albanezen geen uitgesproken mening  over hen, en aangezien de meeste Albanezen analfabeet waren, lazen ze nooit  De Jood van Malta, De koopman van Venetië, Oliver Twist of De marmeren

Faun, etc.

 

Albanië's onwetendheid over Joden werd snel rechtgezet door bijna een halve eeuw

van het ten volle beleven van de eeuwige Joodse ideologie van

wij-tegen-hen, collectieve schuld, Messiaanse arrogantie en ongebonden,

rechtschapen haat en wraak vermomd als sociale rechtvaardigheid. Tot op het bot

botten, hebben de Albanezen het Joodse denken ervaren.

 

In Tirana, is er Bunk'art, een museum van communistische misdaden. Bij binnenkomst,

zie je meteen, op de muur achter de kassa, een

citaat, niet van Solzhenitsyn, Kundera, Milosz of Kadar, maar Primo

Levi, een Italiaanse Jood, "AL DIE HET VERGETEN ZIJN VERBODEN HET

HET TE HERLEVEN."

 

If This Is A Man is een klassieker onder de gevangenis memoires, ik heb het gelezen, en  Levi heeft zeker vreselijk geleden, en is een uitstekend schrijver, maar als je...  een "Holocaust" overlevende moet citeren om je te verankeren, oriënteren of waardig te verklaren...  lijden aan een Joodse ideologie, dan ben je erger dan

Joods, het spijt me. 

 

Ga daar niet heen, lieflijk Albanië. Jullie hebben meer dan genoeg geleden.

 

Tenslotte, nergens in Mein Kampf had Hitler bezwaar tegen Joden als een etnische

groep, maar alleen tegen hun denken, dat wil zeggen, hun diep racistische en

uiteindelijk misantropische ideologie.

 

Het is verbazingwekkend hoe doordringend deze denkwijze is in zo veel

samenlevingen, vooral onder de beter opgeleiden. Ongelooflijk, er zijn

zelfs Arabieren die als Joden tekeergaan, met Joodse slagzinnen en logica's.

 

Het wordt tijd dat we dit levensvernietigende virus uitroeien.

 

Linh Dinh's laatste boek is Postcards from the End of America. Hij

houdt een regelmatig bijgewerkte foto blog bij.

 

 =======================================================

 

(3) Linh Dinh: Joodse sociale ingenieurs zijn Amerika aan het vernietigen; een US

peloton jihadt voor Joden

 

https://www.unz.com/ldinh/heavenly-hellish-cape-town/

 

Hemelse, helse Kaapstad

 

LINH DINH

 

26 AUGUSTUS, 2021

 

In mijn laatste twee artikelen, wees ik op het voor de hand liggende, dat oorlogsprofiteurs, hoerige politici en Joodse sociale ingenieurs Amerika aan het vernietigen zijn. 

(Als dit nog steeds nieuws voor je is, dan ben je ofwel een zuigeling of een

idioot van wereldklasse.)

 

Mijn aanklacht viel echter niet in goede aarde bij verschillende commentatoren, dus werd ik  beschuldigd van, onder andere, een oorlogszuchtige, blankenhater te zijn,

bevoorrechte immigrant die mijn Amerikaanse paspoort zou moeten opgeven en, krijg  een "Joodse acoliet"!

 

Alexandros, "Buitenlanders hebben echt niets te zeggen over de

zaken van Europeanen. Het is normaal om kritiek van je eigen mensen te accepteren, maar maar niet van je vijanden. Dat is een belediging."

 

Kortom, al deze dappere maar incognito "Europeanen" waren boos op mij

omdat ik diegenen oplichtte die wapenstokken in hun reet ramden!

 

Als de verkrachters zich zo identificeren met hun verkrachters, is er

kan niemand iets doen, zeker een buitenlandse vijand als ik niet, dus het spijt me echt sorry dat ik jullie oh-zo-mooie coïtus heb onderbroken.

 

De zeer buitenlandse Taliban deed meer dan commentaar geven op de zaken van

Europeanen! Ze gaven de Europeaan Biden en de hele blanke wereld,

wat er van over is, heel wat om op te zuigen, maar laten we alle kritiek

kritiek binnenshuis houden, alleen onder Europeanen, dus stem iedereen af behalve

Trump, Pelosi, Carson, Hannity, Hedges, Krugman, Goodman of Chomsky,

enz. Als je ooit "Jood" hoort van een van hen, in welke context dan ook, waarschuw

waarschuw me dan!

 

Holocaust! Denk aan de Holocaust. Zes ziljoen vergast! Uw bakker,

slager, postbode, babysitter of oma kan een ex Nazi bewaker zijn in

Auschwitz. Dag en nacht, zes miljard Holocaust overlevenden stuiptrekken in

angst voor de volgende Holocaust. Er zit een levensgrote Hitler gehurkt in

elke goy, dat is zeker. Torah! Torah! Torah! Torah!

 

Nu ga ik weer schrijven over wat ik vanmorgen als ontbijt had,

en wat ik uit mijn raam zie.

 

In Kaapstad voor drie weken, ben ik gaan houden van mijn buurt,

Gardens, evenals de aangrenzende Tamboerskloof en City Bowl. Het nabijgelegen Bo-Kaap is natuurlijk ook erg aangenaam.

Degenen die Kaapstad kennen zouden kunnen zeggen, "Yo, dit zijn allemaal blanke

buurten! Je zou niet zo'n gratis rif krijgen als je verhuisd was

naar Mitchells Plain."

Aangezien ik er niet ben, zou ik het niet weten, maar je hebt waarschijnlijk gelijk.

Tenzij je suïcidaal bent, is het niet verstandig om te verhuizen naar een

zwarte township in Zuid-Afrika, Chicago of Philadelphia. Ik ben niet dom.

 

De ergste bende in Kaapstad is trouwens The Americans. Hoewel niet zo

moorddadig als een Amerikaanse jihad op Joden, zijn deze Amerikanen dodelijk

dodelijk genoeg. Met Uncle Sam als kampioen in het verheerlijken van geweld, kunnen deze kunnen deze Capetonians het coole merk niet weerstaan.

 

In Gardens, heb ik een routine opgebouwd. De meeste ochtenden, eet ik mijn ontbijt

thuis, omdat ik een keuken heb, maar als ik mezelf wil verwennen, ga ik

ga ik naar Arnold's, slechts vijf minuten wandelen bergafwaarts.

 

Als ik mijn deur uitloop, sta ik altijd versteld van de prachtige Tafelberg.

Hij steekt recht omhoog en is een 1500 meter hoge muur van graniet en zandsteen.

 

Op weg naar Arnold's, passeer ik Thaise, Vietnamese, Portugese/Mozambikaanse,

Italiaanse, Arabische, Indiase en Turkse restaurants, en ook een

goed gesorteerde Checkers Supermarkt, en Soy Joy Oriental Food, met zijn

vis-, soja-, teriyaki-, hoisin-, oester- en satésauzen, etc., plus bok

choy, zelfgemaakte kimchi en verschillende Koreaanse instant noedels.

 

Voor $6.65 bij Arnold's, krijg ik koffie, twee eieren, twee dikke plakken

bacon, twee hash browns, drie varkens chipolatas, twee stukken gebakken

tomaat, zes stukken eland steak en zes stukken struisvogel steak.

(Vergelijk dit feest met het $5.56 McDonald's Big Breakfast met Hot

Cakes, met zijn miserabele single patty van jivey worst.)

Om bij Arnold's binnen te komen, moet je je aanmelden en je telefoonnummer (of

e-mail) achterlaten nadat je je temperatuur hebt laten opnemen.

 

Ik vroeg de jongeman: "Wat is een slechte temperatuur, man?"

 

"Zevenentwintig. Als je een temperatuur hebt van 27 of hoger, mag je niet naar binnen."  "Is er al iemand zo opgedaagd?"

"Nee."

"Misschien bestaat het niet!" We lachten. Altijd levendig, hij zou zelfs

een paar passen dansen achter de kassa.

Zoals in de meeste restaurants in Kaapstad, is de bediening van Arnold volledig

zwart. Omdat het om 6 uur 's morgens opengaat, moet de ochtendploeg om 4 uur opstaan. Busjes,

hier taxi's genoemd, brengen ze vanuit afgelegen townships. In het donker en

In het donker en de kou schittert OPEN in rode neon boven het dak van Arnold.

Bijna alle klanten van Arnold zijn blank. Op een ochtend ontmoette ik een

Engelsman. Hij ontvluchtte de altijd sombere Britse winter en kwam in december aan voor een vakantie van drie maanden. Hij vond het zo leuk in het vrolijke en mondaine Kaapstad zo leuk dat hij besloot er te blijven.

Toen hij in maart een visumverlenging aanvroeg, namen ze zijn paspoort in

en zeiden dat hij binnen acht tot tien weken een antwoord zou krijgen, maar hij had

eind augustus nog niets van hen gehoord. Omdat hij een tijdelijke identiteitskaart had, is hij legaal hier, maar zonder zijn paspoort, kon hij niet vertrekken.

Om een visum verlenging te krijgen in Zuid-Korea, hoefde ik alleen maar een afspraak te maken een afspraak maken bij de immigratiedienst, en een paar dagen later om binnen een half uur mijn goedkeuring te krijgen.

Om Covid-gerelateerde bijstand te krijgen, moeten Zuid-Afrikanen twee dagen in de rij staan, wat betekent dat ze buiten een regeringskantoor moeten slapen.

vier maanden wachten op hun eerste betaling. 

Dat is de post-Apartheid Zuid-Afrikaanse bureaucratie voor u. Corrupta et

incompetens zou haar motto moeten zijn, in steen gegrift.

Hier eindigt slechts 8% van de moorden met een veroordeling, en slechts 7% van de verkrachtingen. De Zuid-Afrikaanse trottoirs krioelen dus van de onopgepakte moordenaars en verkrachters.

Jacob Zuma, beschuldigd van verkrachting, werd vrijgesproken. Wetende dat ze HIV positief was, heeft Zuma toch geen condoom gebruikt, zei hij, maar hij nam wel een douche om de AIDS weg te wassen. Als het geen vlees op vlees is, is het

zinloos, denk ik Voordat hij president van Zuid-Afrika werd, was Zuma voorzitter van het Afrikaans Nationaal Congres. De massale rellen in Durban onlangs werd gestart door Zuma's aanhangers.

(Je kunt de mentale achterstand van een bevolking afmeten aan haar bijgeloof.

In één geloven debielen dat een wolkenkrabber van 47 verdiepingen kan instorten in seconden kan instorten, in zijn eigen voetafdruk, zonder dat iets het raakt!)

Elke stad kan het beste te voet worden verkend, dus op een dag besloot ik naar

Woodstock en Salt River te gaan. Ik was me echter bewust van een vriendelijke waarschuwing die ik had gekregen van een Unz als een oude hond die is opgegroeid in Kaapstad en heeft gezien... wat er van dit land is geworden, ga ik nergens meer te voet heen [...] 

Kaapstad is niet gespaard gebleven voor verandering ten kwade. Ik kan het niet helpen dat je misschien je leven in eigen handen neemt als je besluit om te gaan wandelen. Ik bid tot God dat ik het mis heb." 

Met elke blok werden de eethuisjes en winkels sjofeler en vreemder. Op een

adverteerde "SURGERIJ." Kappers hadden ruw beletterde uithangborden. Mensen stonden in de rij voor een gatsby, snoek en patat of gefrituurde kip. Het voelde een beetje als een Philly getto, maar levendiger en minder bedreigend.

Toen hij zag dat ik foto's nam, wilde een dun gekleurd jochie van ongeveer 13

mijn camera vasthouden, maar dat stond ik niet toe. Toen ik klaagde dat mijn Canon 50D een stuk stront was dat vervangen moest worden, zei de jongen dat er een

pandjeshuis in de straat was die hem zou kopen. 

"Komt oom uit China?"

"Nee, Vietnam."

"Huh?"

"Vietnam. Dat ligt dicht bij China."

Toen het kind vroeg om gefotografeerd te worden, plaatste ik mijn camera zo...

Subhan Superette en Devil's Peak op de achtergrond. Zittend op zijn

op zijn skateboard, zag de jongen er goed uit in zijn witte gebreide muts

en rode capuchon.

"Oom, ik betaal je 20 rands [$1,33] voor die foto."

"Geef me je email en ik stuur hem naar je toe," maar de jongen had niet eens

dus dat was dat.

Voor de lunch in een Indiase tent, had ik een halve Mozambikaanse kip,

gesmoord in die hete en pittige peri saus en gekoppeld aan pittige frietjes,

daarna was het tijd voor een biertje of twee. Een schemerige kroeg omzeilend met slechts één

klant aan het eind, ging ik er een binnen, Boum Boum Africa, met drie

mensen aan de korte bar zaten. Een van hen, een vrouw, bleek de

barman te zijn.

 

Aan de muur hing een kleine foto van Mandela in een vrolijke pose, met

"MADIBA" boven hem. Een bord verbood wiet, pillen en heroïne. Na het bestellen van

een grote fles Castle voor $1.66, parkeerde ik mijn trieste kont op een

kruk. Ik was thuis.

 

De twee kerels aan de bar zongen mee op de stuiterende muziek. Het was in

een vreemde taal. "Hé, welke taal is dat?" Vroeg ik na een tijdje.

 

"Lingala. Van de Congos."

 

"Dus jij bent van de Congos?"

 

"Ja."

 

"Hij ook?"

 

"Ja. We zijn allemaal van de Congos."

 

Mensen kwamen binnen, vaak alleen om te praten, zonder een drankje te bestellen.

Achteraan was er een kaal restaurant.

 

De man met wie ik praatte heette Trisure. Drieënveertig jaar oud, hij

had een kapsalon (wat hij uitsprak als "saloon"), met 22 werknemers.

 

"Wow, jij bent een grote baas!"

 

"Nee, niet echt."

 

"Tweeëntwintig werknemers, man. Dat is veel."

 

Later zei hij: "We moeten in zaken gaan."

 

"Nee man, ik ben geen zakenman. Ik ben een schrijver."

 

"Een schrijver?"

 

"Ja, ik loop rond. Ik praat met mensen zoals jij, en dan schrijf ik erover."

 

"U publiceert boeken?"

 

"Ja."

 

"Hoeveel?"

 

"Misschien tien..."

 

"We zouden samen in zaken moeten gaan."

 

"Nee, nee, man. Ik ben geen zakenman. Ik weet niet hoe ik geld moet verdienen."

 

Plotseling stelde hij voor, "Hé, je hebt een Afrikaanse vrouw nodig!"

 

"Een wat?"

 

"Een Afrikaanse vrouw?"

 

"Nee, nee," lachte ik, "maar als ik van gedachten verander, zoek ik jou!"

 

"Ja, je hebt een Afrikaanse vrouw nodig, zoals deze," en hij begon zijn

zijn schaamstreek krachtig heen en weer te bewegen, met een ernstig gezicht. Alleen ik

lachte. Als hij de lucht nog harder had gecopuleerd, zou hij

achterover van zijn kruk.

 

Genoeg van deze dwaasheid, dacht ik, maar hij wilde het niet laten vallen. Gedurende het

volgende half uur, zou hij me nog minstens tien keer een zwart poesje aanbieden

keer. Hij heeft me ook omgekocht om een rondje voor hem en twee maatjes te kopen.

Hoewel ik het toch zou gedaan hebben, waardeerde ik zijn ruwe

oplichterij. Het is duidelijk dat Trisure geen baas was met 22 werknemers.

 

"Je bent mijn beste vriend," flapte Trisure eruit. Toen hij naar het toilet ging, zei hij zelfs

zei, "Ik moet even plassen. Ik ben zo terug."

 

Trisure was bang dat zijn prooi zou wegrennen. Uiteindelijk, deed ik dat, maar alleen...

nadat ik geweigerd had om deze arme pooier wat geld te lenen. Trisure wilde me ook...

wilde me ook meteen meenemen naar een vriend. Natuurlijk, niets goeds

daarvan komen. Dat is hoe sukkels gedood worden.

 

Op een dag in de stad, probeerden drie mannen, waarvan twee bewakers droegen

uniformen, probeerden me over te halen om een creditcard in een pinautomaat te stoppen,

"om je fotografielicentie te krijgen," behalve dat zoiets niet bestaat, en ik

niet eens een creditcard heb.

 

Terwijl er misdaden zijn in alle samenlevingen, de hoeveelheid en de aard in elke

zijn onthullend. In Kaapstad, staat een 27 jarige vrouw terecht voor

het laten verkrachten en martelen van haar 2-jarige dochter, waarbij de

waarbij de genitaliën van de baby werden verbrand en haar lichaam werd afgebeten.

 

Ze zat al twee jaar in de gevangenis, huilde in de rechtszaal en zei dat ze

bereid was om tot 10.000 rands [$666] te betalen om vrijgelaten te worden.

 

Eveneens in Kaapstad is een 25-jarige man aangeklaagd voor de verkrachting

en moord op een 93-jarige vrouw waar hij en zijn moeder bij inwoonden.

 

In Belgrado, Servië, hoorde ik bijna dagelijks de zoete stemmen van kinderen buiten mijn slaapkamerraam.

bijna dagelijks. In Tirana, Albanië, zag ik overal kinderen spelen,

vaak zonder toezicht. In de betere buurten van Kaapstad, worden kinderen

zelden gezien buiten goed omheinde scholen.

 

Ik ontmoette een jonge boer uit het binnenland die in acht jaar vier telefoons

in acht jaar, allemaal in Long Street. Hoewel één verloren telefoon

om de twee jaar is niet zo erg, gewoon een kans op verbetering, min of meer.

kan hij deze herverdeling van rijkdom overslaan door Long Street te vermijden.

Long Street te vermijden, behalve dat daar veel leuke en stimulerende bars zijn.

 

In Athlone, ontmoette ik een gekleurde vrouw die haar telefoon gestolen had die ochtend,

onder bedreiging van een pistool. De zwarte overvaller kwam niet uit haar gekleurde township, ze

wees ze erop. Wat het meest opmerkelijk was, was haar kalmte bij het vertellen van dit alles

dit alles.

 

Nu, Kaapstad is een zeer verspreide stad, met de meeste buurten met

een voorstedelijk of klein stadsgevoel hebben. Met afstand of natuurlijke barrières, kun je

kun je veilig opgesloten zitten in Camps Bay, Century City, Sea Point of zelfs

Observatory, enz. In de laatste, witte, gekleurde en zwarte hipsters zwermen

trendy tavernes elke avond.

 

In het exurbane Muizenberg, Fish Hoek of Simon's Town, kunt u surfen of zonnen

dagelijks, of achterover leunen in een chique restaurant en kauwen op calamari, Koreaanse

chicken wings, pulled beef sarmie, sushi of een rustgevende kip met

mushroom pie, net zoals je Engelse over-over-grootmoeder vroeger maakte.

In Noordhoek kunt u op uw paard van $10.000 rijden op een lang, wit zandstrand.

Door in Gardens te blijven, ben ik verwijderd van het ergste in Zuid-Afrika,

uiteraard, net zoals je veilig bent voor de realiteiten van Baltimore, Camden,

Gary of East Saint Louis, enz.

 

Net als de VS, heeft Zuid-Afrika kleine oorden  waar nog wel beschaving, verfijning en

joie de vivre bestaan, niet ver van de meest helse oorden op aarde, en in elk van deze landen heeft  barbaarsheid gewonnen, het is duidelijk. Ik heb met Zuid-Afrikanen gesproken.

Afrikanen die ervan overtuigd zijn dat hun situatie kan worden gecontroleerd, of zelfs

teruggedraaid. Als dat waar is, kunnen Amerikanen hen inhalen op de snelweg naar

de hel. Als Zuid Afrika de aftakeling kan stoppen, en die in Amerika verder gaat, zal het straks in Amerika erger zijn.  ( deze alinea vrij vertaald)

 

Joden hadden een grote rol in het afbreken van de Apartheid. In het Joodse

Museum in Kaapstad, is er een tentoonstelling, "Baanbrekers: Een geschiedenis van

Progressief Jodendom in Zuid Afrika." Flankerend aan het museum staan de Tikvah

Synagoge en het Kaapstad Holocaust en Genocide Centrum. Post-Apartheid,

zijn de meeste Zuid-Afrikaanse Joden gebleven, dus ze zijn duidelijk niet te

nerveus over hun toekomst of geld hier.

 

(O, wat lijd ik eronder dat ik niet in de buurt ben van Goldies of Kleinsky's

Delicatessen! Hoe kan een man zo lang zonder zijn pastrami op rogge,

bagel of latkes?! Jahweh, je bent oneerlijk!)

 

Met het spectaculaire landschap van Kaapstad, eersteklas eten en veel minder

Covid-gerelateerde beperkingen, ben ik blij om hier te zijn, en niet, laten we zeggen, in

Philadelphia, New York, San Francisco, Los Angeles, Portland of Seattle,

enz.

 

In deze onzekere tijden, moet men dankbaar zijn voor elke oase, maakt niet uit

hoe tijdelijk of klein ook.

 

Linh Dinh's laatste boek is Postcards from the End of America. Hij

houdt een regelmatig bijgewerkte fotoblog bij.

 

COMMENTAAR

Rationeel zegt:

August 26, 2021 at 3:23 pm GMT

 

LINH DINH, DEGENEN DIE JE AANVALLEN OMDAT JE JE TEGEN DE JUDAÏSTEN UITSPREEKT

JUDAISTEN ZIJN!

 

Linh, je schrijft interessante artikelen en je eerste regel dat de

Judaisten de westerse beschaving aan het vernietigen zijn, is zeker waar.

Judaisten zoals Jennifer Rubin vieren de blanke uitroeiing en

en verheerlijken de buitenaardse invasie.

 

Geen enkele verstandige blanke zou je hiervoor mogen bekritiseren. Ze zouden blij zijn

blij zijn dat zelfs Aziaten en anderen in staat zijn om het "Joodse probleem" te zien.

Degenen die je hiervoor aanvallen zouden eigenlijk wel eens Judaisten kunnen zijn! Ze doen zich vaak

zich voor als "blanken." B.v. Tim Wise, die boeken schrijft als "Blanken zoals ik.

mij."

 

Joden branden van woede als ze zien dat zwarten of Aziaten hen aanvallen...

ook. Om al deze mensenhandel te doen en dan te ontdekken dat het

"ellendig afval" (-Emma Lazarus) dat je binnenbrengt toevallig ook hersenen heeft

en ze keren zich tegen je!! Dit vervult de Judaisten met een krankzinnige

woede. Dus ga zo door, Linh.

 

Saggy zegt:

August 27, 2021 at 2:17 pm GMT o 8.5 days ago ?

@Badger Down

Badger, ik ben een gepromoveerd ingenieur (lucht- en ruimtevaart, controlesystemen) met een cv

zo lang als je arm, dus, laat je uitleg maar horen.

 

Even terzijde - voordat je je overgeeft aan de gebruikelijke 9/11 idioterie.

bekijk de links in mijn vorige video.

 

Hier is de tip - drie gebouwen gingen neer, en de plotters

camoufleerden de operatie door er met vliegtuigen in 2 te vliegen... het klopt niet

niet te berekenen.