NL-SPRAAK: 56 MIN.
https://soundcloud.com/user-315788098/20210524-0923-01mp3-king-of-kings
Origineel artikel:
https://www.unz.com/article/king-of-kings-1927-and-the-origins-of-jewish-cultural-censorship/
King of Kings
"King of Kings"(1927) and the Origins of Jewish
Cultural Censorship
ANDREW JOYCE • MAY
20, 2021
• 4,100 WORDS • 10
COMMENTS • REPLY
“My own suggestion would be … both in your interest and in
the interest of the cause of the Jews of the world to strike out the words
‘Crucify Him’ entirely.”
Rabbi Edgar Magnin to Cecil B. DeMille, 1927.[1]
Initially established in 1913 to manage fallout from the
conviction of Jewish murderer Leo Frank, the ADL’s
first major effort to engage in cultural censorship began in the early 1920s in
the form of a campaign against Henry Ford’s Dearborn Independent essay
series “The International
Jew.” The campaign began with a cross-denominational conference in
September 1920, during which Orthodox and Reform rabbis gathered in Chicago to
develop a strategy that would suffocate Ford’s momentum and stifle growing
American anti-Semitism.[2] The
chosen approach was based on crypsis. The rabbis agreed that rather than
condemn Ford themselves, they would draw up a statement condemning his writings
as un-American and un-Christian and have it signed by prominent non-Jewish
American luminaries. This crypto-Jewish manifesto was then signed by, among
others, President Wilson and former President Taft, before being published to a
gullible public.
The manifesto, however, was later deemed to have had only a
minor effect in diminishing Ford’s momentum, so further, more direct, action
was undertaken. Detroit’s Rabbi Leo Franklin was dispatched with instructions
to personally influence Ford against further publishing against Jews. When
Franklin failed to weaken Ford’s resolve, the ADL drafted “anti-discrimination
bills” they hoped would preserve the image and status of American Jews, and
mailed them to Jewish bodies across the country for lobbying purposes.
Concurrently, the ADL initiated a boycotting campaign targeting the Dearborn
Independent’s advertising revenue. Ford finally ceased discussing the topic
when he was personally targeted in an individual libel lawsuit by Jewish
lawyer Aaron Sapiro.
The episode demonstrated that, even in its nascent stages,
Jewish censorship strategies were flexible and multifaceted, with efforts being
undertaken in the social, political, economic, and legal arenas. In the
following essay, I consider a less well-known, but equally important, instance
of early Jewish cultural censorship — the ADL’s battle against Cecil B.
DeMille’s 1927 biblical epic King of Kings. The King of
Kings case, it will be seen, provides considerable insight into Jewish
approaches to (and fear of) Christianity, as well as pathological levels of
Jewish anxiety about security, and the remarkable variety of Jewish tactical
approaches to perceived anti-Semitism. Perhaps most crucial of all is the
insight provided into the nature and direction of Jewish social and cultural
control, especially the overwhelming need for control over what the majority
population believes and perceives, or is allowed to believe and perceive. The
story of the ADL and King of Kings is ultimately about the
contest over ‘ways of seeing,’ a contest that prefigured very similar reactions
to Mel Gibson’s The Passion of the Christ (2004), and that
remains at the heart of American life almost a century later.
"King of Kings" (1927) en de oorsprong van Joodse culturele censuur
"Mijn eigen suggestie
zou zijn ... zowel in uw belang als in het belang van de zaak van de Joden van
de wereld om de woorden‘ Kruisig Hem ’helemaal weg te halen. ''
Rabbi Edgar Magnin aan Cecil
B. DeMille, 1927. [1]
Oorspronkelijk opgericht in 1913
om de gevolgen van de veroordeling van de Joodse moordenaar Leo Frank te
beheersen, begon de eerste grote inspanning van de ADL om deel te nemen aan
culturele censuur in de vroege jaren 1920 in de vorm van een campagne tegen
Henry Ford's Dearborn Independent essayserie 'The International Jew'. De
campagne begon met een confessionele conferentie in september 1920, tijdens
welke orthodoxe en hervormde rabbijnen in Chicago bijeenkwamen om een
strategie te ontwikkelen die het momentum van Ford zou verstikken en het groeiende
Amerikaanse antisemitisme zou onderdrukken. [2] De gekozen aanpak was gebaseerd
op crypsis. De rabbijnen waren het erover eens dat ze in plaats van Ford zelf
te veroordelen, een verklaring zouden opstellen waarin ze zijn geschriften als
on-Amerikaans en onchristelijk veroordeelden en die zouden laten ondertekend
worden door vooraanstaande niet-joodse Amerikaanse beroemdheden. Dit
crypto-joodse manifest werd vervolgens ondertekend door onder meer president
Wilson en voormalig president Taft, voordat het werd gepubliceerd voor een
goedgelovig publiek.
Het manifest werd later echter
geacht slechts een klein effect te hebben gehad op het verminderen van het
momentum van Ford, dus er werd verdere, directere actie ondernomen. De rabbijn
Leo Franklin uit Detroit kreeg instructies om Ford persoonlijk te beïnvloeden
tegen verdere publicatie tegen Joden. Toen Franklin er niet in slaagde Ford's
vastberadenheid te verzwakken, stelde de ADL 'antidiscriminatiewetten' op
waarvan ze hoopten dat ze het imago en de status van Amerikaanse joden zouden
behouden, en stuurde ze deze naar joodse instanties in het hele land voor
lobbydoeleinden. Tegelijkertijd startte de ADL een boycotcampagne die gericht
was op de advertentie-inkomsten van de Dearborn Independent. Ford stopte uiteindelijk
met het bespreken van het onderwerp toen hij persoonlijk het doelwit was van
een individuele smaadzaak door de Joodse advocaat Aaron Sapiro.
De episode toonde aan dat, zelfs
in de beginfase, de joodse censuurstrategieën flexibel en veelzijdig waren, met
inspanningen op sociaal, politiek, economisch en juridisch gebied. In het
volgende essay beschouw ik een minder bekend, maar even belangrijk voorbeeld
van vroege joodse culturele censuur: de strijd van de ADL tegen Cecil B.
DeMille's bijbelse epos uit 1927, King of Kings. Het geval van de Koning der
Koningen, zoals we zullen zien, biedt aanzienlijk inzicht in de Joodse
benaderingen van (en de angst voor) het christendom, evenals de pathologische
niveaus van Joodse bezorgdheid over veiligheid, en de opmerkelijke
verscheidenheid aan Joodse tactische benaderingen van waargenomen
antisemitisme. Misschien wel het meest cruciale van alles is het inzicht dat
wordt verschaft in de aard en richting van de joodse sociale en culturele
controle, vooral de overweldigende behoefte aan controle over wat de
meerderheid van de bevolking gelooft en waarneemt, of mag geloven en waarnemen.
Het verhaal van de ADL en de King of Kings gaat uiteindelijk over de wedstrijd
over 'manieren van kijken', een wedstrijd die voorafging aan zeer vergelijkbare
reacties op Mel Gibson's The Passion of the Christ (2004), en die nog steeds de
kern vormt van het Amerikaanse leven. een eeuw later.
The Uneasy Identity of Cecil B. DeMille
Cecil B. DeMille (1881–1959), regarded by many as one of the
greatest filmmakers of his era, was in some ways an unlikely candidate for an
ADL-designated public enemy. He was halachically Jewish via his mother Matilda
Beatrice Samuel. He worked closely with Jewish producers Jesse Lasky and Schmuel
Gelbfisz (later Samuel Goldwyn), and he enjoyed his greatest success in an
industry dominated by Jews. His relationship to Jewishness, however, was
complex. His mother disowned her family and Jewish roots when her parents
objected to her intentions to marry a Christian, the Episcopalian businessman
Henry Churchill de Mille. She later engaged in an apparently sincere conversion
to de Mille’s religion. There were no trappings of Jewishness in DeMille’s
childhood home, and both Cecil and his brother William were reported by friends
and relatives to have held anti-Semitic views as adults. They are also said to
possess a subtle resentment of their partial Jewish ancestry. Biographer Scott
Eyman has argued that DeMille consistently emphasized only his Episcopalian
background to the press during his early ascent in the movie industry,
prompting “people who knew his mother in New York” to “assume a covert
anti-Semitism, a stance that would only be strengthened by his future status as
a pillar of California’s right wing.”[3] William
DeMille’s daughter Agnes, a dancer, recalled her father at times railing
against her “Broadway Jew manager,” and that her uncle Cecil once confided to
her “I don’t like the Jewish people out here.” Cecil DeMille’s longtime
screenwriter, Jesse Lasky Jr, commented after DeMille’s death: “He did not
heavily identify himself with Jews.”[4]
Despite discomfort with his origins, DeMille was intelligent
enough to use his Jewish ancestry, in the right company, to help him navigate a
heavily Jewish industry. The Jewish Tribune pointed out in the
late 1920s that DeMille “considers it of great commercial and strategic
importance to boast of the Jewish blood in his veins.” And, as will be
discussed below, in certain contexts, DeMille would often praise Jews and their
characteristics. DeMille thus comes across as an opportunist, who identified
with his own success more than any ethnic cause or group, and who could
simultaneously hold deep ambivalence about his Jewish background while
understanding that this uncomfortable fact would be useful for his career in an
industry that operated like a Jewish cousinhood. Jesse Lasky Jr probably summed
it up best when he argued that DeMille ultimately didn’t identify with anyone:
“He had a suspicion that most people might not be worth identifying with
anyway. He served his own Gods.”
King of Kings
By 1926, DeMille had made a personal fortune directing
movies for Jewish producers. It seemed a logical next step that he should
strike out on his own, and DeMille Pictures Corporation was born. His first two
pictures, however, The Road to Yesterday and The Volga
Boatman, were a flop and a hit respectively, thus cancelling each other out
and placing the new production company, now bleeding capital, in significant
peril. He needed a significant hit. In May 1926, Denison Clift, a DeMille
studio contract writer, wrote a memo to DeMille:
Why skirt around the one great single subject of all time
and all ages — the commanding, majestic, and most sublime thing that any man
can ever put upon the screen: the Life, Trial, Crucifixion, Resurrection, and Ascension
of Christ: in other words: the LIFE OF CHRIST, with its awe-inspiring power,
its simplicity and its unutterable tragedy. … The title of the picture would
be: THE KING OF KINGS.
DeMille threw himself into the project with intensity,
working with screenwriter Jeanie MacPherson on a script that closely followed
the Gospels with one exception. Reflecting his penchant for more seedy
material, and the perennial notion that “sex sells,” DeMille personally held
the belief that Judas had not betrayed Christ for money, but because Judas
lusted for Mary Magdalene and had been frustrated by Christ’s conversion of
her. DeMille expected that this change, even introduced subtly, would result in
some minor complaints from Church authorities, but he was extremely pleased
with a final script that ran to a mammoth 366 pages. In the end, DeMille had
little to fear from the Church.
De ongemakkelijke identiteit van
Cecil B. DeMille
Cecil B. DeMille (1881–1959),
door velen beschouwd als een van de grootste filmmakers van zijn tijd, was in
zekere zin een onwaarschijnlijke kandidaat voor een door ADL aangewezen
publieke vijand. Hij was halachisch joods via zijn moeder Matilda Beatrice
Samuel. Hij werkte nauw samen met de joodse producenten Jesse Lasky en Schmuel
Gelbfisz (later Samuel Goldwyn), en hij genoot zijn grootste succes in een door
joden gedomineerde industrie. Zijn relatie tot joodsheid was echter complex.
Zijn moeder verstootte haar familie en joodse wortels toen haar ouders bezwaar
maakten tegen haar voornemen om te trouwen met een christen, de bisschoppelijke
zakenman Henry Churchill de Mille. Later maakte ze blijkbaar een oprechte
bekering tot de religie van de Mille. Er waren geen attributen van joodsheid in
het ouderlijk huis van DeMille, en zowel Cecil als zijn broer William zouden
door vrienden en familieleden antisemitische opvattingen hebben gehad als
volwassenen. Ze zouden ook een subtiele wrok koesteren over hun gedeeltelijke
joodse afkomst. Biograaf Scott Eyman heeft betoogd dat DeMille tijdens zijn
vroege beklimming in de filmindustrie consequent alleen zijn episcopale
achtergrond benadrukte aan de pers, waardoor 'mensen die zijn moeder in New
York kenden' 'een heimelijk antisemitisme zouden aannemen, een standpunt dat
alleen gesterkt worden door zijn toekomstige status als een pijler van de
rechtervleugel van Californië. ”[3] William DeMille's dochter Agnes, een
danseres, herinnerde zich dat haar vader soms tekeer ging tegen haar 'Broadway
Jew manager', en dat haar oom Cecil haar ooit in vertrouwen had genomen ' Ik
hou niet van het Joodse volk hier. " Cecil DeMille's lange tijd
scenarioschrijver, Jesse Lasky Jr, merkte na de dood van DeMille op: "Hij
identificeerde zich niet sterk met Joden." [4]
Ondanks zijn ongemak met zijn
afkomst, was DeMille intelligent genoeg om zijn Joodse afkomst, in het juiste
gezelschap, te gebruiken om hem te helpen navigeren in een zwaar joodse
industrie. De Joodse Tribune wees er eind jaren twintig op dat DeMille
"het van groot commercieel en strategisch belang acht om op te scheppen
over het Joodse bloed in zijn aderen". En, zoals hieronder zal worden
besproken, prees DeMille in bepaalde contexten vaak joden en hun kenmerken.
DeMille komt dus over als een opportunist, die zich meer identificeerde met
zijn eigen succes dan met enige etnische strijd of groep, en die tegelijkertijd
diepe ambivalentie kon koesteren over zijn joodse achtergrond, terwijl hij
begreep dat dit ongemakkelijke feit nuttig zou zijn voor zijn carrière in een
industrie die actief was. als een joodse neef. Jesse Lasky Jr. vatte het
waarschijnlijk het beste samen toen hij beweerde dat DeMille zich uiteindelijk
met niemand identificeerde: 'Hij had het vermoeden dat de meeste mensen het
misschien toch niet waard waren om zich mee te identificeren. Hij diende zijn
eigen goden. "
koning der koningen
In 1926 had DeMille een
persoonlijk fortuin gemaakt door films te regisseren voor Joodse producenten.
Het leek een logische volgende stap die hij in zijn eentje zou doen, en DeMille
Pictures Corporation was geboren. Zijn eerste twee films, The Road to Yesterday
en The Volga Boatman, waren respectievelijk een flop en een hit, waardoor ze
elkaar uitschakelden en het nieuwe productiebedrijf, nu kapitaal tekort hebbend,
in groot gevaar bracht. Hij had een flinke klap nodig. In mei 1926 schreef
Denison Clift, een DeMille studio contractschrijver, een memo aan DeMille:
Waarom zou je rond het ene
grote onderwerp van alle tijdperken en alle tijdperken gaan - het
indrukwekkende, majestueuze en meest sublieme dat een mens ooit op het scherm
kan zetten: het leven, de beproeving, de kruisiging, de opstanding en de
hemelvaart van Christus: in een andere woorden: het LEVEN VAN CHRISTUS, met
zijn ontzagwekkende kracht, zijn eenvoud en zijn onuitsprekelijke tragedie. …
De titel van de foto zou zijn: DE KONING DER KONINGEN.
DeMille wierp zich intensief op
het project en werkte samen met scenarioschrijver Jeanie MacPherson aan een
script dat de evangeliën op één uitzondering na volgde. DeMille weerspiegelde
zijn voorliefde voor meer louche materiaal en het eeuwige idee dat 'seks
verkoopt', en geloofde persoonlijk dat Judas Christus niet had verraden voor
geld, maar omdat Judas begerig was naar Maria Magdalena en gefrustreerd was
door Christus 'bekering van haar. DeMille verwachtte dat deze verandering,
zelfs subtiel ingevoerd, zou resulteren in enkele kleine klachten van
kerkelijke autoriteiten, maar hij was buitengewoon tevreden met een definitief
script dat maar liefst 366 pagina's besloeg. Uiteindelijk had DeMille weinig te
vrezen van de kerk.
The Synagogue was a different matter. DeMille was aware,
from the earliest stages of the project, of a need to manage Jewish
sensibilities. On August 23, 1926, the day before production began, DeMille
assembled all senior cast and crew for a six and a half hour meeting at his
home. At one point, DeMille told those present:
We have to protect all classes of people, especially the
Jew. The purpose is to treat all classes fairly and particularly the Jew,
because the Jew is put in the most unfortunate place of any race in the Bible
because it was not really a matter of the Jew having persecuted Jesus, it was
Rome — Rome with her politics and graft. … The Jews are a very great race, a
very sensitive race and we have no desire to hurt them, nor do we desire to
hurt anyone.
DeMille also expressed the opinion during the early stages
of filming that the movie would bear great responsibility not only in fixing in
the public mind an image of Christ, but also an image of those responsible for
his crucifixion. In addition to his own anxieties, at least one major film
executive wrote to DeMille expressing the hope that DeMille would do all he
could to “get around the Bible’s anti-Semitism,” mainly by opening the picture
with a caption stressing Roman dominance in Judea and other rhetorical conceits
intended to portray the Romans as the primary antagonists. Eyman argues that,
throughout filming, DeMille “strove to ameliorate any charges of
anti-Semitism.” DeMille completely removed Matthew 27:25 (“His blood be on us,
and on our children”) and instead inserted a line for Caiaphas the High Priest
during the earthquake the follows the Crucifixion: “Lord God Jehovah! Visit not
Thy wrath on Thy people Israel — I alone am guilty.” The move was designed to
completely side-step the issue of Jewish communal and generational guilt for
the death of Christ.
Caiaphas (Rudolf Schildkraut) pays Judas (Joseph
Schildkraut)
While showing tremendous sensitivity to Jewish interests in
the text of the film, DeMille was stunningly unaware of the implications of his
casting choices. Jesus and the Disciples were portrayed by young actors of
northern European heritage, while DeMille insisted that the Jewish mob was
played by extras culled from nearby Jewish quarters, along with Caiaphas and
Judas, who were played by the Jewish father and son Rudolph and Joseph
Schildkraut.[5] This
practice of ethnic casting alone was to prove infuriating to Jewish authorities
across America, who insisted that, despite DeMille’s alterations to the Gospel,
the film remained an anti-Semitic Blood Libel.
The Jewish Reaction
DeMille’s King of Kings was released to
huge public acclaim on May 18, 1927, and was every bit the commercial and
critical success that DeMille hoped it would be. In fact, the only negative
reaction to the film came from the organized Jewish community, which reacted
to King of Kings with what can only be described as extreme
vitriol. In the words of Jenna Weissman, “Where Christian America showered the
film with hosannas, Jewish America pummelled it with brickbats.”[6] The Jewish
Tribune led the initial campaign against DeMille with some deeply
personal comments concerning racial betrayal:
[DeMille] brooks no argument, no contradictions, no
independence, no apologies reflecting upon him. … Cecil is the real son of his
mother … an English Jewess who embraced the Christian faith early in her life.
… Mrs. DeMille does not consider herself a Jewess, but Cecil even now likes to
repeat to every handy listener how proud he is of having a Jewish mother. … It
is as if he were naively, yet sincerely, saying to the Jewish press and pulpit
which accuse him of the betrayal of the Jewish race, “Can a man who is proud of
his Jewish origins betray the Jewish race?”
The article went on to state that DeMille was a new Henry
Ford, with King of Kings likely to become the motion picture
equivalent of The International Jew. The remarkable assertion
was also made, despite all glaring evidence to the contrary, that the film was
a flop, and had only been rescued by publicity surrounding its anti-Semitism.
As DeMille biographer Scott Eyman points out, the Jewish Tribune,
consumed with hysteria, had abandoned all logic:
The Jewish Tribune tried to have it both
ways: castigating DeMille for freely acknowledging his Jewish heritage, when
they would have undoubtedly castigated him even more had he avoided the matter,
then bewailing the way the Jewish media had risen to take the director’s bait
even as the article itself was part of the protests.
De synagoge was een andere zaak.
DeMille was zich vanaf de vroegste stadia van het project bewust van de
noodzaak om met Joodse gevoeligheden om te gaan. Op 23 augustus 1926, de dag
voordat de productie begon, verzamelde DeMille alle senior cast en crew voor
een zes en een half uur durende bijeenkomst bij hem thuis. Op een gegeven
moment zei DeMille tegen de aanwezigen:
We moeten alle klassen mensen
beschermen, vooral de joden. Het doel is om alle klassen eerlijk te behandelen
en in het bijzonder de Jood, omdat de Jood op de meest ongelukkige plaats van
elk ras in de Bijbel wordt geplaatst, omdat het niet echt een kwestie was dat
de Jood Jezus vervolgde, het was Rome - Rome met haar politiek en graft. … De
Joden zijn een heel groot ras, een heel gevoelig ras en we willen ze niet
kwetsen, noch willen we iemand pijn doen.
DeMille uitte ook de mening
tijdens de vroege stadia van het filmen dat de film een grote
verantwoordelijkheid zou dragen, niet alleen om in de publieke opinie een beeld
van Christus te vestigen, maar ook een beeld van degenen die verantwoordelijk
waren voor zijn kruisiging. Naast zijn eigen angsten schreef ten minste één
grote filmdirecteur aan DeMille waarin hij de hoop uitsprak dat DeMille er
alles aan zou doen om 'het bijbelse antisemitisme te omzeilen', voornamelijk
door de foto te openen met een onderschrift dat de Romeinse dominantie in Judea
benadrukt. en andere retorische opvattingen die bedoeld waren om de Romeinen af
te schilderen als de belangrijkste tegenstanders. Eyman stelt dat DeMille
tijdens het filmen "ernaar streefde alle beschuldigingen van antisemitisme
te verzachten". DeMille verwijderde Mattheüs 27:25 volledig ("Zijn
bloed zij op ons en op onze kinderen") en voegde in plaats daarvan een
regel in voor Kajafas, de Hogepriester tijdens de aardbeving, die volgt op de
kruisiging: "Heer God Jehovah! Richt niet Uw toorn op Uw volk Israël - ik
alleen ben schuldig. " De stap was bedoeld om de kwestie van de Joodse
gemeenschaps- en generatieschuld voor de dood van Christus volledig omzeilen.
Hoewel DeMille in de tekst van
de film een enorme gevoeligheid toonde voor Joodse interesses, was hij zich
verbluffend niet bewust van de implicaties van zijn castingkeuzes. Jezus en de
discipelen werden gespeeld door jonge acteurs van Noord-Europese afkomst,
terwijl DeMille erop stond dat de joodse menigte werd gespeeld door figuranten
uit nabijgelegen joodse wijken, samen met Kajafas en Judas, die werden gespeeld
door de joodse vader en zoon Rudolph en Joseph Schildkraut. . [5] Alleen al
deze praktijk van etnisch casten zou woedend blijken te zijn voor de Joodse
autoriteiten in heel Amerika, die volhielden dat, ondanks DeMille's wijzigingen
in het evangelie, de film een antisemitische Blood Libel bleef.
De Joodse reactie
DeMille's King of Kings werd op
18 mei 1927 onder grote publieke toejuiching uitgebracht en was in elk geval
het commerciële en kritische succes dat DeMille hoopte dat het zou zijn. In
feite kwam de enige negatieve reactie op de film van de georganiseerde joodse
gemeenschap, die op King of Kings reageerde met wat alleen kan worden
omschreven als extreme vitriool. In de woorden van Jenna Weissman: "Waar
Christian America de film overspoelde met hosanna's, bestookte het Joodse
Amerika de film met brickbats." [6] De Joodse Tribune leidde de eerste
campagne tegen DeMille met enkele zeer persoonlijke opmerkingen over raciaal
verraad:
[DeMille] duldt geen
argument, geen tegenstrijdigheden, geen onafhankelijkheid, geen excuses die op
hem reflecteren. … Cecil is de echte zoon van zijn moeder… een Engelse jodin
die al vroeg in haar leven het christelijk geloof omarmde. … Mevrouw DeMille
beschouwt zichzelf niet als een jodin, maar Cecil herhaalt zelfs nu graag tegen
elke handige luisteraar hoe trots hij is op het hebben van een joodse moeder. …
Het is alsof hij naïef was, maar oprecht, tegen de joodse pers en preekstoel,
die hem beschuldigen van het verraad van het joodse ras, zegt: "Kan een
man die trots is op zijn joodse afkomst, het joodse ras verraden?"
Het artikel ging verder met te
stellen dat DeMille een nieuwe Henry Ford was, met King of Kings waarschijnlijk
het filmequivalent van The International Jew. De opmerkelijke bewering werd ook
gedaan, ondanks alle flagrante bewijzen van het tegendeel, dat de film een
flop was en alleen was gered door publiciteit rond het antisemitisme. Zoals
DeMille-biograaf Scott Eyman opmerkt, had de Joodse Tribune, verteerd door
hysterie, alle logica verlaten:
De Joodse Tribune probeerde
het op twee manieren te doen: DeMille hekelen omdat hij vrijelijk zijn Joodse
afkomst erkende, terwijl ze hem ongetwijfeld nog meer zouden hebben gehekeld
als hij de zaak had vermeden, en vervolgens betreurden de manier waarop de
Joodse media waren opgestaan om het aas van de directeur te accepteren, zelfs
als het artikel zelf maakte deel uit van de protesten.
Prominent Zionist and Jewish activist Rabbi Stephen Wise entered
the fray, saying the film would not have been made if a single Jew in Hollywood
had acted “with the stature of a man.” Wise was the first major Jewish figure
to call for the complete censorship of the film, telling one reporter, “I do
not believe that the picture is curable. The only way to mend it is to end it.
… The blood of Jews will be on the heads of the owners of this picture.”
Eyman writes that DeMille was “bewildered by this
criticism,” having gone to great lengths to absolve Jews of any communal
responsibility for Christ’s execution. Eyman suggests that DeMille probably
reflected back on the September 1926 letter from an unnamed executive demanding
that the movie place all blame for the crucifixion on the Romans. In DeMille’s
opinion at the time, this would have represented too great a departure from the
Bible, so he opted instead to attempt to place blame solely on Caiaphas. And
DeMille had invested much in this attempt at pacification. Caiaphas is
introduced in the film not as a Jewish High Priest, but as a “Roman appointee.”
When Pilate asks the crowd, “Shall I crucify your king?,” it is not the entire
collective of chief priests—as in John 19:15—but Caiaphas alone who responds
“We have no king but caesar.” Throughout the film, Eyman stresses, DeMille
reconfigures the blame solely upon this Romanized High Priest. It was now clear
to DeMille, however, from the Jewish reaction to King of Kings, that
any suggestion that Jesus was executed at the instigation of even a single Jew
was more than the Jews of America would tolerate. They wanted nothing less than
a rewrite of the Gospels.
DeMille was furious. During the latter stages of filming, he
was often seen quietly staring at a portrait of Christ that he had placed on
his desk, prompting at least one close associate to speculate that DeMille was
beginning to become “deeply religious.” Jewish reactions to King of
Kings certainly hit a strong nerve with DeMille, something indicated
in a letter to a non-Jewish colleague:
I felt [the Jewish leaders] would greatly harm the Jewish
race by bringing the matter to an open fight. … Someone in the Jewish race is
trying to start trouble. This trouble should be stopped immediately for the
good of all, as it could very easily lead to a situation that might be very
destructive. Those Jews who are raising these rather violent objections would
crucify Christ a second time if they had the opportunity, as they are so ready
to crucify what, for want of a better term, I shall call His second coming upon
the screen.[7]
Demands for changes to the film were formalized and
broadened via the intervention of the ADL, with demands for substantial cuts
and rewrites in return for a cessation of Jewish protests. The ADL contacted
Los Angeles-based Rabbi Edgar Magnin, an associate of DeMille’s, and asked
Magnin to persuade DeMille to acquiesce. The ADL projected power but was
clearly only too aware of the popularity of the film and of DeMille, with the
result that the ADL was as keen to see an end to the furor (though with its
interests achieved) as DeMille. This tightrope situation was expressed
succinctly by Magnin in a letter to DeMille dated September 28 1927:
An open rupture between [the Anti-Defamation League] and you
could do absolutely no good to either and would likely result in harm to both.
… Strike out the words ‘Crucify Him’ entirely. It would appear to me the action
in itself is descriptive enough without the title. … Please give this your most
careful and thoughtful consideration in the next few days, and if you can
possibly do so, accede to the request of the League.
DeMille attempted to buy time by hastily preparing a memo
describing actions he had taken to protect Jews during the making of the film,
but the Jewish pressure continued. Resolutions condemning the film were passed
by the United Synagogue of America, the Board of Rabbis of Northern California,
and numerous similar groups across the country. Private detectives were hired
to follow H. B. Warner, who
played Jesus, in the hope that any discovered revelations about his private
life (he did have a drinking problem) would help diminish ‘Jesus’ in the minds
of the viewing public. The Schildkrauts, who played Caiaphas and Judas, were
attacked as race traitors in Jewish editorials for allowing themselves to be
cast in their villainous roles. DeMille later recalled, “Joseph was frightened.
Joseph thought his career was through.” Felicia Herman writes that “the
controversy over the film raged through November and December, receiving almost
constant attention in Jewish newspapers through the nation.”[8] The ADL began making
calls for the wholesale banning of the film, and then, in December, a
three-page ADL ‘shopping list’ of proposed cuts and alterations arrived in
DeMille’s office. Among the demands were:
De prominente zionistische en
joodse activist Rabbi Stephen Wise kwam in de strijd en zei dat de film niet
gemaakt zou zijn als een enkele Jood in Hollywood had gehandeld "met de
gestalte van een man". Wise was de eerste grote Joodse figuur die opriep
tot volledige censuur van de film en zei tegen een verslaggever: “Ik geloof
niet dat de film te genezen is. De enige manier om het te herstellen, is door
er een einde aan te maken. ... Het bloed van Joden zal op de hoofden van de
eigenaren van deze film komen. "
Eyman schrijft dat DeMille
"verbijsterd was door deze kritiek", omdat hij zich tot het uiterste
had ingespannen om de Joden te ontheffen van elke gemeenschappelijke
verantwoordelijkheid voor de executie van Christus. Eyman suggereert dat
DeMille waarschijnlijk terugblikte op de brief van september 1926 van een niet
nader genoemde directeur die eiste dat de film alle schuld voor de kruisiging
bij de Romeinen zou leggen. Volgens DeMille zou dit destijds een te grote
afwijking van de Bijbel hebben betekend, dus koos hij ervoor om te proberen
Kajafas de schuld te geven. En DeMille had veel geïnvesteerd in deze poging tot
pacificatie. Kajafas wordt in de film niet geïntroduceerd als een joodse
hogepriester, maar als een 'Romeinse aangestelde'. Als Pilatus de menigte
vraagt: "Zal ik uw koning kruisigen?", Is het niet het hele
collectief van hogepriesters - zoals in Johannes 19:15 - maar Kajafas alleen die
antwoordt: "Wij hebben geen koning dan Caesar." Door de hele film
heen, benadrukt Eyman, herconfigureert DeMille de schuld uitsluitend bij deze
geromaniseerde hogepriester. Het was DeMille nu echter duidelijk uit de Joodse
reactie op de Koning der Koningen dat elke suggestie dat Jezus werd
geëxecuteerd op instigatie van zelfs maar een enkele Jood meer was dan de Joden
in Amerika zouden tolereren. Ze wilden niets minder dan een herschrijving van
de evangeliën.
DeMille was woedend. Tijdens de
laatste fasen van het filmen werd hij vaak stilletjes naar een portret van
Christus zien staren dat hij op zijn bureau had neergezet, wat ten minste één
naaste medewerker ertoe aanzette te speculeren dat DeMille 'diep religieus'
begon te worden. Joodse reacties op King of Kings raakten zeker sterk bij
DeMille, iets wat werd aangegeven in een brief aan een niet-Joodse collega:
Ik had het gevoel dat [de
joodse leiders] het joodse ras ernstig zouden schaden door de zaak openlijk te
bestrijden. … Iemand in het Joodse ras probeert problemen te veroorzaken. Dit
probleem moet onmiddellijk worden gestopt voor het welzijn van iedereen,
aangezien het heel gemakkelijk kan leiden tot een situatie die zeer destructief
kan zijn. Die Joden die deze nogal gewelddadige bezwaren naar voren brengen,
zouden Christus voor de tweede keer kruisigen als ze de gelegenheid hadden,
daar ze zo klaar zijn om te kruisigen wat ik, bij gebrek aan een betere term,
Zijn tweede komst op het scherm zal noemen. [7]
De eisen voor veranderingen in
de film werden geformaliseerd en verruimd via de tussenkomst van de ADL, met
eisen voor substantiële bezuinigingen en herschrijvingen in ruil voor een
stopzetting van de Joodse protesten. De ADL nam contact op met de in Los
Angeles gevestigde Rabbi Edgar Magnin, een medewerker van DeMille's, en vroeg
Magnin om DeMille over te halen om ermee in te stemmen. De ADL projecteerde
macht maar was zich duidelijk maar al te goed bewust van de populariteit van de
film en van DeMille, met als resultaat dat de ADL net zo graag een einde wilde
zien aan de furore (zij het met behaalde belangen) als DeMille. Deze
koorddansituatie werd door Magnin beknopt uitgedrukt in een brief aan DeMille
van 28 september 1927:
Een openlijke breuk tussen
[de Anti-Defamation League] en jij zou aan geen van beide absoluut geen goed
kunnen doen en zou waarschijnlijk resulteren in schade aan beide. … Schrap de
woorden ‘Kruisig Hem’ helemaal weg. Het lijkt mij dat de handeling op zichzelf
beschrijvend genoeg is zonder de titel. ... Geef dit alsjeblieft je meest
zorgvuldige en doordachte overweging in de komende dagen, en als je dat
mogelijk kunt doen, geef dan toe aan het verzoek van de Liga.
DeMille probeerde tijd te winnen
door haastig een memo op te stellen waarin hij de acties beschreef die hij had
ondernomen om Joden te beschermen tijdens het maken van de film, maar de Joodse
druk hield aan. Resoluties waarin de film werd veroordeeld, werden aangenomen
door de Verenigde Synagoge van Amerika, de Raad van Rabbijnen van
Noord-Californië en talrijke soortgelijke groepen in het hele land.
Privédetectives werden ingehuurd om H. B. Warner te volgen, die Jezus speelde,
in de hoop dat alle ontdekte onthullingen over zijn privéleven (hij had een
drankprobleem) zouden helpen om ‘Jezus’ in de hoofden van het kijkende publiek
te verminderen. De Schildkrauts, die Kajafas en Judas speelden, werden
aangevallen als rassenverraders in Joodse hoofdartikelen omdat ze zich in hun
gemene rollen hadden laten casten. DeMille herinnerde zich later: 'Joseph
schrok. Joseph dacht dat zijn carrière voorbij was. " Felicia Herman
schrijft dat "de controverse over de film in november en december woedde
en vrijwel constante aandacht kreeg in Joodse kranten door het hele land."
[8] De ADL begon oproepen te doen tot een grootschalig verbod op de film, en
vervolgens, in december, een ADL-boodschappenlijst van drie pagina's met
voorgestelde bezuinigingen en wijzigingen arriveerde in het kantoor van
DeMille. Onder de eisen waren:
- Eliminate
all scenes of the lashing of Jesus barring the first.
- In
the scene where a Jew, in answer to the question, ‘What evil has he done?’
shrugs his shoulders and jingles a coin, eliminate the jingling of the
coin.
- In
the scene where Pilate washes his hands and puts the responsibility for
the crucifixion on Caiaphas, let Caiaphas say “I assume the responsibility
…”
- Tone
down the crucifixion.
The ADL also demanded that the film open with a foreword
explaining that “the Jews were no longer an independent people,” and that all
legal decisions at the time of Christ were ultimately the responsibility of the
Romans. Coinciding with the arrival of the ADL “shopping list,” MGM announced
that it would not release the film in eastern European countries “where it
might inflame existing prejudices against the Jewish community.”[9]
DeMille’s will collapsed. In January 1928 a new version of
the film was announced and released, incorporating the changes demanded by the
ADL and others. By March 1929, DeMille was telling the Jewish Daily
Bulletin that he regretted ever making the film. Even with the large
number of changes, remarks Steven Carr, subsequent showings of the film
were subject to everything from accompanying benevolent
ministerial statements to outright censorship. For example, in 1937 when the
film was shown to churches in California, two entire reels were censored. The
deleted scenes involved Judas accepting the bribe, the betrayal of Jesus, mob
scenes, the activities of the high priest, and the Crucifixion itself. Before
the film, a minister was to make a statement “completely exonerating the Jews”
from any responsibility for the Crucifixion.[10]
The ADL used the battle over King of Kings to
establish a permanent relationship with the Motion Picture Producers and
Distributors Association (MPPDA). Thereafter, the MPPDA (1915–1936) would
facilitate an “official Jewish representative” appointed by the ADL who would
liaise with the MPPDA and enable the ADL to screen any film for anti-Semitism
before release to the public.
Legacy
One of the most remarkable features of the battle over King
of Kings is the extent to which the entire affair was subject to the
grossest of exaggerations. Even for its time, the film was remarkably tame, and
of course it had been thoroughly sanitized by DeMille prior to release. The
severity of Jewish reactions therefore suggests one of two possibilities, or
perhaps a combination of both. In the first instance, it’s clear that Jews have
a strong fear of the portrayal of Jews in the Gospel stories in their
unadulterated form, a fear that resurfaced on the release of Mel Gibson’s Passion
of the Christ. In my own personal interactions with Jews over the years,
I’ve constantly observed a strong and deep-seated unease when Christianity is
discussed. In the realm of scholarship, it’s commonplace in Jewish
historiography to see anti-Semitism portrayed as fundamentally theological in
origin, despite a wealth of evidence suggesting far greater socio-economic
influence in the development of anti-Jewish attitudes. Many Jews, engaged in
self-deception, probably do believe that the New Testament is the sole reason
why they have experienced hostility. In the context of such anxieties, no
matter how misplaced, it should come as little surprise that Jews would react
with extreme horror towards any representation of the New Testament, and
especially any representation of the trial and execution of Jesus.
On the other hand, much of the Jewish behavior surrounding
this episode appears extremely calculated and well-organized. Relations between
the MPPDA and the ADL were already embryonic prior to the filming of King
of Kings, and there is some reason to suspect that the entire episode was
exaggerated in order to manufacture a crisis that demanded a response (greater
formal Jewish involvement in the censorship of mass media). There is of course
a possibility that Jewish fear and Jewish ambition have merged in this
instance.
Reading much of the material relating to the King of
Kings controversy, I found myself quite disturbed on realizing that
much of contemporary Christianity resembles DeMille’s butchered film. Almost
everything that gave it some teeth in past centuries has been excised, leaving
for the most part a rather toothless brute that is a tame lapdog scared of its
own shadow. Yes, Christianity, excepting a few corners of resistance, has been
censored. It’s been rendered safe. It’s been declared “Jew-friendly.” Most
importantly, it looks nothing like its original form, its ‘Director’s Cut’ so
to speak. The fact that Jews even feel secure enough to now demand that the New
Testament should come printed with “anti-Semitism
warnings” really says it all.
• Elimineer alle scènes van het
geselen van Jezus, behalve de eerste.
• In de scène waarin een Jood,
in antwoord op de vraag: ‘Wat voor kwaad heeft hij gedaan?’, Zijn schouders
ophaalt en een munt laat rinkelen, het rinkelen van de munt elimineert.
• In de scène waar Pilatus zijn
handen wast en de verantwoordelijkheid voor de kruisiging op Kajafas legt, laat
Kajafas zeggen: "Ik neem de verantwoordelijkheid ..."
• Afzwakking van de kruisiging.
De ADL eiste ook dat de film zou
openen met een voorwoord waarin werd uitgelegd dat "de Joden niet langer
een onafhankelijk volk waren" en dat alle juridische beslissingen ten
tijde van Christus uiteindelijk de verantwoordelijkheid waren van de Romeinen.
Samenvallend met de komst van de ADL "boodschappenlijst", kondigde
MGM aan dat het de film niet zou uitbrengen in Oost-Europese landen "waar
het de bestaande vooroordelen jegens de Joodse gemeenschap zou kunnen
aanwakkeren". [9]
DeMille's zal instorten. In
januari 1928 werd een nieuwe versie van de film aangekondigd en uitgebracht,
waarin de door de ADL en anderen verlangde veranderingen waren verwerkt. In
maart 1929 vertelde DeMille het Jewish Daily Bulletin dat hij spijt had dat hij
de film ooit had gemaakt. Ondanks het grote aantal veranderingen, merkt Steven
Carr op, volgende vertoningen van de film
waren onderworpen aan alles,
van begeleidende welwillende ministeriële verklaringen tot regelrechte censuur.
Toen de film bijvoorbeeld in 1937 aan kerken in Californië werd vertoond,
werden twee volledige rollen gecensureerd. De verwijderde scènes betroffen
Judas die de steekpenningen accepteerde, het verraad van Jezus, menigte-scènes,
de activiteiten van de hogepriester en de kruisiging zelf. Voorafgaand aan de
film moest een predikant een verklaring afleggen "de Joden volledig vrij
te pleiten" van elke verantwoordelijkheid voor de kruisiging. [10]
De ADL gebruikte de strijd om
King of Kings om een permanente relatie op te bouwen met de Motion Picture Producers
and Distributors Association (MPPDA). Daarna zou de MPPDA (1915–1936) een door
de ADL aangestelde "officiële Joodse vertegenwoordiger" faciliteren
die contact zou onderhouden met de MPPDA en de ADL in staat zou stellen om elke
film op antisemitisme te vertonen voordat deze voor het publiek werd
vrijgegeven.
Legacy
Een van de meest opmerkelijke
kenmerken van de strijd om de Koning der Koningen is de mate waarin de hele
zaak onderhevig was aan de grootste overdrijvingen. Zelfs voor die tijd was de
film opmerkelijk tam, en natuurlijk was hij voorafgaand aan de release grondig
opgeschoond door DeMille. De ernst van de joodse reacties suggereert daarom een
van de twee mogelijkheden, of misschien een combinatie van beide. In eerste
instantie is het duidelijk dat Joden een sterke angst hebben voor het
uitbeelden van Joden in de evangelieverhalen in hun onvervalste vorm, een angst
die weer opdook bij de vrijlating van Mel Gibsons Passion of the Christ. In
mijn eigen persoonlijke interacties met Joden door de jaren heen, heb ik
constant een sterk en diepgeworteld onbehagen waargenomen wanneer het
christendom wordt besproken. Op het gebied van wetenschap is het gebruikelijk
in de joodse geschiedschrijving om antisemitisme te zien als een fundamenteel
theologische oorsprong, ondanks een schat aan bewijs dat een veel grotere
sociaaleconomische invloed suggereert in de ontwikkeling van anti-joodse
attitudes. Veel Joden, die zich schuldig maken aan zelfbedrog, geloven
waarschijnlijk dat het Nieuwe Testament de enige reden is waarom ze
vijandigheid hebben ervaren. In de context van dergelijke angsten, hoe
misplaatst ook, zou het geen verrassing moeten zijn dat Joden met extreme
afgrijzen zouden reageren op elke weergave van het Nieuwe Testament, en vooral
elke weergave van het proces en de terechtstelling van Jezus.
Aan de andere kant lijkt veel
van het joodse gedrag rond deze episode buitengewoon berekend en goed
georganiseerd. De betrekkingen tussen de MPPDA en de ADL waren al embryonaal
voordat de Koning der Koningen werd gefilmd, en er is enige reden om te
vermoeden dat de hele aflevering overdreven was om een crisis te creëren die
om een reactie vroeg (grotere formele Joodse betrokkenheid bij de censuur).
van massamedia). Het is natuurlijk mogelijk dat joodse angst en joodse ambitie
in dit geval zijn samengevoegd.
Toen ik veel van het materiaal
las met betrekking tot de controverse over de Koning der Koningen, merkte ik
dat ik nogal verontrust was toen ik besefte dat veel van het hedendaagse
christendom lijkt op DeMille's afgeslachte film. Bijna alles dat hem in de
afgelopen eeuwen tanden heeft gegeven, is weggesneden, waardoor voor het
grootste deel een nogal tandeloze beest is achtergelaten die een tam
schoothondje is dat bang is voor zijn eigen schaduw. Ja, het christendom is, op
enkele hoeken van verzet na, gecensureerd. Het is veilig gemaakt. Het is
'Joodvriendelijk' verklaard. Het belangrijkste is dat het in niets lijkt op
zijn oorspronkelijke vorm, zijn ‘Director’s Cut’ om zo te zeggen. Het feit dat
Joden zich zelfs veilig genoeg voelen om nu te eisen dat het Nieuwe Testament
wordt gedrukt met "antisemitisme-waarschuwingen" zegt echt alles.
The King of Kings censorship campaign also
highlights the unique relationship that Jews have with censorship. Cultural
censorship, of course, is not limited to Jews, and calls to limit speech or
expression have also been common among Jews and Christians. The difference is
that Christians in the twentieth century were often most heavily involved in
attempts to limit or remove obscenity in culture, whereas Jews were most
often leading
the battle to advance the same obscenity in the name of “free
expression.” American Christians, and Catholics in particular via organizations
like the National
League of Decency, often campaigned for censorship on behalf of
abstract moral values like decency and modesty rather than for themselves as a
church or a people. Jewish involvement in censorship, on the other hand, is
without exception always self-interested. As mentioned above, Jews are
extremely liberal in their advocacy for the freedom to view or consume material
regarded as morally destructive, but have been nothing less than relentless in
their pursuit of legal methodologies and other forms of pressure designed to limit
any speech or activity that would bring them into criticism or otherwise harm
their interests as a group.
The episode has clear parallels with our contemporary
situation. Many of the tactics pioneered in the Ford-DeMille years remain in
place a century later. Blackmail, spying, boycotts, and behind the scenes
pressure remain the mainstays of the ADL’s tactical bag of tricks. The old
MPPDA-ADL partnership sees its postmodern equivalent in the form of Big Tech
companies that allow the ethnically solipsistic fanatics of the ADL to declare
what is or is not hateful content that should be censored from public view.
If I have a lasting frustration with the King of
Kings story, it is that millions of Americans stood and watched as a
tiny hostile minority—a minority that had not attained anywhere near the power
they would achieve in later decades and had only recently lost their campaign
against the 1924 immigration restriction law—dictated what they could and could
not see on a subject no less than what is supposed to be, for most of them,
their most sacred scriptures. This was at a time when the ADL’s power in
relation to DeMille’s involved considerable bluffing, as they themselves
conceded in some of the Jewish correspondence of the period. The sheer
gutlessness of that generation which collapsed in the face of Jewish pressure
left a heavier burden for the subsequent generation, and that burden has been
getting heavier ever since. Censorship brings a multitude of victories for the
censor. What is truth if it can’t be spoken?
De censuurcampagne van de Koning
der Koningen benadrukt ook de unieke relatie die Joden hebben met censuur.
Culturele censuur is natuurlijk niet beperkt tot joden, en oproepen om
meningsuiting of vrijheid van meningsuiting te beperken zijn ook gebruikelijk
onder joden en christenen. Het verschil is dat christenen in de twintigste eeuw
vaak het meest betrokken waren bij pogingen om obsceniteit in de cultuur te
beperken of weg te nemen, terwijl joden meestal de strijd voerden om dezelfde
obsceniteit te bevorderen in de naam van 'vrije meningsuiting'. Amerikaanse
christenen, en katholieken in het bijzonder via organisaties als de National
League of Decency, voerden vaak campagne voor censuur namens abstracte morele
waarden als fatsoen en bescheidenheid in plaats van voor zichzelf als kerk of
volk. Joodse betrokkenheid bij censuur daarentegen is zonder uitzondering
altijd eigenbelang. Zoals hierboven vermeld, zijn joden buitengewoon liberaal
in hun pleidooi voor de vrijheid om materiaal te bekijken of te consumeren dat
als moreel destructief wordt beschouwd, maar zijn ze niets minder dan
meedogenloos geweest in hun streven naar juridische methodologieën en andere
vormen van druk die bedoeld zijn om elke spraak of activiteit te beperken die kritisch
over hen zou zijn of anderszins hun
belangen als groep schaden.
De aflevering vertoont
duidelijke parallellen met onze huidige situatie. Veel van de tactieken die in
de Ford-DeMille-jaren werden gebruikt, blijven een eeuw later op hun plaats.
Chantage, spionage, boycots en druk achter de schermen blijven de pijlers van
de tactische trukendoos van de ADL. Het oude MPPDA-ADL-partnerschap ziet zijn
postmoderne equivalent in de vorm van Big Tech-bedrijven die de etnisch
solipsistische fanatici van de ADL toestaan om te verklaren wat al dan niet
hatelijke inhoud is die voor het publiek moet worden gecensureerd.
Als ik blijvend gefrustreerd ben
over het verhaal van de Koning der Koningen, dan is het dat miljoenen
Amerikanen stonden te kijken hoe een kleine vijandige minderheid - een
minderheid die toen nog nergens in de buurt kwam van de macht die ze in latere
decennia zou bereiken en die pas kort daarvoor een flinke nederlaag had geleden
: hun mislukte campagne tegen de
immigratiebeperkingswet van 1924 - …. Ik ben gefrustreerd dat dit kleine groepje dicteerde
wat wel en niet mocht worden vertoond over een onderwerp dat voor de meesten mensen (de 97 % christenen in de VS) van hen hun heiligste
geschriften te zijn. Dit was in een tijd dat de macht van de ADL met betrekking
tot DeMille’s film gebaseerd was op aanzienlijke bluf, zoals ze zelf toegaven
in een deel van de Joodse correspondentie uit die periode. De pure
lafhartigheid van die generatie die onder de joodse druk instortte, liet een
zwaardere last achter voor de volgende generatie, en die last is sindsdien
steeds zwaarder geworden. Censuur levert de censuur een veelvoud aan
overwinningen op. Wat is de waarheid als het niet kan worden uitgesproken?
Opmerkingen
Notes
[1] Cited
in S. Eyman, Empire of Dreams: The Epic Life of Cecil B. DeMille (New
York: Simon & Schuster, 2010).
[2] D.
D. Moore, B’nai B’rith and the Challenge of Ethnic Leadership (New
York: State University of New York Press, 1981), 115.
[3] Eyman, Empire
of Dreams.
[4] Ibid.
[5] For
an interesting perspective on the casting of the Schildkraut’s see A.K.
Koslovic, “The Deep Focus Casting of Joseph Schildkraut as Judas Figure in Four
DeMille Films,” Journal of Religion and Popular Culture, 6 (2004).
[6] J.
Weissman, Set in Stone: America’s Embrace of the Ten Commandments (Oxford
University Press, 2017), 40.
[7] M.
Bernstein (ed), Controlling Hollywood: Censorship and Regulation in the
Radio Era (Athlone, 2000), 80.
[8] F.
Herman, Views of Jews: Antisemitism, Hollywood, and American Jews,
1913-1947 (Brandeis University Press, 2002).
[9] K.R.
Phillips, Controversial Cinema: The Films That Outraged America (Praeger,
2008),139.
[10] S.
A. Carr, Hollywood and Anti-Semitism: A Cultural History up to World
War II (Cambridge University Press, 2001), 81.
(Republished from The
Occidental Observer by permission of author or representative)
ER ZIJN NU 10 REACTIES, ENB DIE KAN IK OOK WEL HIERONDER PLAATSEN:
I think one of the greatest historical mistakes of the West was allowing Jewish control over Hollywood which led to a censorship of the idea of competing ethnic civilizations over the world, or even ethnic stereotypes. The 1923 film Safety Last, produced by non-Jew Hal Roach had an amusing scene that mocked the alien influence of Jewish jewelers, promoting their wares in the name of love. But it wasn’t long before this sort of thing vanished and there was an unwritten rule not to insult ethnics. I only saw one Fu Manchu movie, but, as I recall, he had black henchmen, and they didn’t play up the angle of civilizational struggle, which was the main theme of the pulps.
In Middle School, I had to read this awful book called Chernowitz. It was about a Jewish kid being bullied, and they called him “Christ-killer.” Even then, I found it to be really bizarre and ethnically paranoiac.
Though interestingly in Ireland there was a tradition on St. Stephen’s Day of hunting a wren and killing it. According to local legend, a noisy wren betrayed St. Stephen while he was hiding from the Jews. Though, probably the custom is pagan in origin and naturally fell on the saint’s day. In any case, it is another instance showing how ridiculous the term “Judeo-Christian” is.