Monday, April 30, 2018

723 Engdahl: Het was de CIA die Khomeiny aan de macht bracht.

Pagina 171-174  van William Engdahl's boek "A Century of War."


In November 1978, President Carter [1] named the Bilderberg [2] group's George Ball
[3], another member of the Trilateral Commission [4], to head a special White House
Iran task force under the National Security Council's Zbigniew Kazimierz Brzezinski
[5]. George Ball recommended that Washington drop support for the Shah of Iran and
support the fundamentalistic Islamic opposition of Ayatollah Khomeini [6].
Robert Bowie [7] from the CIA was one of the lead 'case officers' in the new CIA-led
coup against the man their covert actions had placed into power 25 years earlier [8].
Their scheme was based on a detailed study of the phenomenon of Islamic
fundamentalism, as presented by British-Jew Islamic expert, Bernard Lewis [9], then
on assignment at Princeton University in the United States.
Bernard Lewis's scheme, which was unveiled at the May 1979 Bilderberg meeting (April
27-29) in Baden, Austria, endorsed the radical Muslim Brotherhood [10] movement
behind Khomeini, in order to promote balkanization of the entire Muslim Near East
along tribal and religious lines.
Bernard Lewis argued that the West should encourage autonomous groups such as the
Kurds, Armenians, Lebanese Maronites, Ethiopian Copts, Azarbaijanis, and so forth.
The chaos would spread in what he termed an 'Arc of Crisis', which would spill over
into Muslim regions of the Soviet Union.
The coup against the Shah, like that against Mossadegh in 1953 [11], was run by
British and American intelligence, with the bombastic American, Brzezinski, taking
public 'credit' for getting rid of the 'corrupt' Shah, while the British
characteristically remained safely in the background.
During 1978, negotiations were under way between the Shah's government and British
Petroleum for renewal of the 25-year old extraction agreement [12]. By October 1978,
the talks had collapsed over a British 'offer' which demanded exclusive rights to
Iran's future oil output, while refusing to guarantee purchase of the oil.
With their dependence on British-controlled export apparently at an end, Iran
appeared on the verge of independence in its oil sales policy for the first time
since 1953, with eager prospective buyers in Germany, France, Japan and elsewhere. In
its lead editorial that September, Iran's Kayhan International stated:
     In retrospect, the 25-year partnership with the [British Petroleum] consortium
and the 50-year relationship with British Petroleum which preceded it, have not been
satisfactory ones for Iran … Looking to the future, NIOC [National Iranian Oil
Company] should plan to handle all operations by itself.
London was blackmailing and putting enormous economic pressure on the Shah's regime
by refusing to buy Iranian oil production, taking only 3 million or so barrels daily
of an agreed minimum of 5 million barrels per day. This imposed dramatic revenue
pressures on Iran, which provided the context in which religious discontent against
the Shah could be fanned by trained agitators deployed by British and U.S.
intelligence. In addition, strikes among oil workers at this critical juncture
crippled Iranian oil production.
As Iran's domestic economic troubles grew, American 'security' advisers to the Shah's
SAVAK secret police [13] implemented a policy of ever more brutal repression, in a
manner calculated to maximize popular antipathy to the Shah. At the same time, the
Carter administration cynically began protesting abuses of "human rights" under the
Shah.
British Petroleum reportedly began to organize capital flight out of Iran, through
its strong influence in Iran's financial and banking community. The British
Broadcasting Corporation's Persian-language broadcasts, with dozens of
Persian-speaking BBC 'correspondents' sent into even the smallest village, drummed up
hysteria against the Shah.
The BBC gave Ayatollah Khomeini a full propaganda platform inside Iran during this
time. The British government-owned broadcasting organization refused to give the
Shah's government an equal chance to reply. Repeated personal appeals from the Shah
to the BBC yielded no result. Anglo-American intelligence [14] was committed to
toppling the Shah.
The Shah fled in January, and by February 1979, Khomeini had been flown into Tehran
to proclaim the establishment of his repressive theocratic state to replace the
Shah's government.
Reflecting on his downfall months later, shortly before his death, the Shah noted
from exile:
     I did not know it then – perhaps I did not want to know – but it is clear to me
now that the Americans wanted me out. Clearly this is what the human rights advocates
in the State Department wanted … What was I to make of the Administration's sudden
decision to call former Under Secretary of State George Ball to the White House as an
adviser on Iran? … George Ball was among those Americans who wanted to abandon me and
ultimately my country. [15]
With the fall of the Shah and the coming to power of the fanatical Khomeini adherents
in Iran, chaos was unleashed. By May 1979, the new Khomeini regime had singled out
the country's nuclear power development plans and announced cancellation of the
entire program for French and German nuclear reactor construction. [16]
Iran's oil exports to the world were suddenly cut off, some 3 million barrels per
day. Curiously, Saudi Arabian production in the critical days of January 1979 was
also cut by some 2 million barrels per day. To add to the pressures on world oil
supply, British Petroleum declared force majeure and cancelled major contracts for
oil supply. Prices on the Rotterdam spot market, heavily influenced by BP and Royal
Cutch Shell as the largest oil traders, soared in early 1979 as a result. The second
oil shock of the 1970s was fully under way.
Indications are that the actual planners of the Iranian Khomeini coup in London and
within the senior ranks of the U.S. liberal establishment decided to keep President
Carter largely ignorant of the policy and its ultimate objectives. The ensuing energy
crisis in the United States was a major factor in bringing about Carter's defeat a
year later.
There was never a real shortage in the world supply of petroleum. Existing Saudi and
Kuwaiti production capacities could at any time have met the 5-6 million barrels per
day temporary shortfall, as a U.S. congressional investigation by the General
Accounting Office months later confirmed.
Unusually low reserve stocks of oil held by the Seven Sisters oil multinationals
contributed to creating a devastating world oil price shock, with prices for crude
oil soaring from a level of some $14 per barrel in 1978 towards the astronomical
heights of $40 per barrel for some grades of crude on the spot market. Long gasoline
lines across America contributed to a general sense of panic, and Carter energy
secretary and former CIA director, James R. Schlesinger [17], did not help calm
matters when he told Congress and the media in February 1979 that the Iranian oil
shortfall was 'prospectively more serious' than the 1973 Arab oil embargo. [18]
The Carter administration's Trilateral Commission foreign policy further ensured that
any European effort from Germany and France to develop more cooperative trade,
economic and diplomatic relations with their Soviet neighbor, under the umbrella of
détente and various Soviet-west European energy agreements, was also thrown into
disarray.
Carter's security adviser, Zbigniew Brzezinski, and secretary of state, Cyrus Vance
[19], implemented their 'Arc of Crisis' policy, spreading the instability of the
Iranian revolution throughout the perimeter around the Soviet Union. Throughout the
Islamic perimeter from Pakistan to Iran, U.S. initiatives created instability or
worse. [20]
* William Engdahl, "A Century of War: Anglo-American Oil Politics and the New World
Order", 1992. Pages 171-174. http://www.amazon.com/gp/product/074532309X

2 comments:

  1. Jan, ik zet dit maar even hier neer, omdat dit jouw blog is en ik niet weet hoe ik je anders kan bereiken.

    Het commentaar wat je bij Stan hebt neergezet nav mijn commentaar op het Weltschmerz interview van Freek met Stan: dank daarvoor.

    Ik ben niet het niet altijd met je eens met wat je zegt en denkt. Maar ik vindt je comments en bijdragen bij Blik wel inspirerend. Wat ik erin waardeer tov vele andere mensen met wie ik het niet eens ben, is dat je comments helder en eerlijk zijn, en met open vizier worden gegeven. Dat leidt nog wel eens tot een inzicht, soms tijden later, waardoor me eea weer wat meer helder voor de geest staat.

    Ik geloof niet dat je teveel helden in je leven moet hebben (helden zitten je uiteindelijk in de weg), maar WF Hermans is een held, Multatuli is een held, Youp van 't Hek was een held en Freek de Jonge zal nooit een held van mij worden.

    Overigens ben ik het ook lang niet altijd eens met mijn helden. Waarom het dan toch mijn helden zijn: Omdat ze het goede voorbeeld geven.
    Je zei dat je vroeger nooit Hermans had gelezen, maar ik denk dat het nooit te laat is om WF Hermans te lezen.

    Hier de volledige quote over de vos en de leeuw uit het Grote Medelijden, die ik ook toepasbaar vind op jouw manier van zeggen schrijven.

    ---
    In gedachten zie ik een van mijn leermeesters handenwringend op en neer lopen. Hij wil mij een goede raad geven, dus is hij een goede leermeester, dus heb ik hem nooit gehad. Hij zegt:
    "Hoe kun je nu in vredesnaam zo dom zijn dit op te schrijven!"
    Welwillend leest hij voor uit het handorakel van Baltasar Gracian:
    "Wat is een superieure geest? Hij die zich niet al te duidelijk uitspreekt, met de mode meedoet, zijn denken en handelen van de omstandigheden laat afhangen. Hij die weet dat de dingen niet beoordeeld worden naar wat ze zijn, maar naar wat ze schijnen. Niet hij is dom die iets dom doet, maar hij die zijn domheid naderhand niet weet te verbergen. Superieure geest is hij die, zonder te liegen, niet de hele waarheid vertelt. Wie als hij geen leeuw kan zijn, er genoegen mee neemt een vos te wezen. Op deze manier strijdt de listige Python tegen de glans in de doordringende ogen van Apollo."
    Hij slaat het boekje waaruit hij de citaten heeft voorgelezen dicht en zijn vraag voel ik aankomen: "Wat is de reden dat jij geen superieure geest wil zijn?"
    - "Waarom zou ik? Het is niet Pyhon geweest die Apollo, maar Apollo die Python heeft verslagen."
    ---

    En hier een introductie van het denken van WFH in een VPRO documentaire uit de jaren 80. De eerste 15 minuten zijn wat barok, maar ik denk dat je de docu wel kan waarderen.

    https://www.vpro.nl/boeken/artikelen/vpro-gids/2013/oktober/ik-verlang-naar-niets-dat-voorbij-is-terug.html

    Zo wilde ik dan toch wat teruggeven, ook al hoeft dat eigenlijk niet.

    Groeten,
    Willem

    ReplyDelete
    Replies
    1. Dag Willem,

      Het is nu 11 mei, en ik zie deze reactie nu pas.
      Intusssen heb jij met Stan contactopgenomen en mogelijk zal je een interview geven op Weltschmerz.

      Ik ben daar nog niet zo zeker van, want het is niet aan Stan om dat te bepalen, maar in elk geval wil hij het wel proberen.
      Ik ben benieuwd.

      Ja, ik lees nauwelijks fictie. Ik kom er niet doorheen. Ik lees uiterst langzaam en ben snel afgeleid, en ik begrijp ook vaak niet goed wat er allemaal achter zit.

      Vreemd genoeg kan ik met weinig lezen en weinig informatie toe om tot een beeld van de wereld te komen dat insiders als de Saker, PCR en anderen ook hebben, maar dan met veel meer lezen en ervaren.

      De tekst van Hermans vind ik mooi en treffend.
      In Slezkine worden de Appolonische mensen ( de goyim ?) en de mercurians (joden o.a. ) tegenover elkaar gezet.
      Ik weet niet of de Appolonians zullen winnen.
      Ook de Saker heeft er een hard hoofd in, in zijn blog van vandaag.

      Het verbaasde me dat Stan zo zwak uit de hoek kwam.
      ( Het feit dat vele joden arm waren zou dan moeten bewijzen dat de joden geen invloed hebben op het wereldgebeuren. Maar Thomas Friedman schreef: 25 joden , allen binnen 500 meter van het NY Times gebouw werkend, hebben de Irak 2003 oorlog er door kunnen drukken. Als je Jay Dyer hoort: de Franse banken die in 1800 nog vooral protestants en katholiek zijn, zijn in 1900 bijna allemaal joods. Maar in 1900 waren er nog vele arme joden , ook in Frankrijk. zijn argumentatie is dus heel zwak.)

      Ik had gewoon geen zin om de discussie verder te voeren.
      Hij is 4 jaar ouder dan ik, maar hij heeft echt geen open oog meer voor de omgeving. Dat merk je ook aan wat hij leest. Hij leest Linkse websites, maar niet De Saker. Wel PCR trouwens, maar blijkbaar dringt dat niet tot hem door.

      Tot zover.
      Ik hoop je te zien op Weltschmerz. Maar doe het alleen als je je er goed bij voelt.

      Delete