Ishchenko is een Russische pundit die erg wordt gewaardeerd door The Saker ( die ik dan weer erg waardeer).
Heel kort samengevat zegt Ishchenko het volgende:
Een oorlog is een situatie waarin een compromis tussen staten onmogelijk is.
In de kwestie Ukraïne is een compromis heel lastig, want de VS wil hegemon blijven, en als ze niks doet zal ze over 8 jaar sowieso worden overvleugeld door Rusland en China, en hegemon-af zijn. Amerika kan in feite niet anders dan doorgaan tot Rusland buigt, of uit elkaar valt in chaos.
Vrede is voor Putin de beste optie, omdat over een aantal jaren de hegemon Amerika vanzelf zal instorten.
Maar het Russische volk zal niet accepteren dat de Ukraïense fascisten overwinnen.
Het is dus moeilijk voor Putin ( of een opvolger) om geheel passief te blijven.
De VS wil het buurland van Rusland in brand zetten, en vindt het zelfs niet erg als de oorlog zou overslaan naar de EU. Àlles wat Rusland kan destabiliseren is winst voor de VS.
Als Europa dit begrijpt weet ze dat ze niet langer de VS kan volgen.
Op deze blog plaats ik zowel de Engelse vertaling (in rood) als de nederlandse vertaling. Door elkaar. Soms was een vertaling moeilijk te maken, en kan de ook het engels lezen. Vertalings-tips zijn welkom in de comments.
---------------------------------------------
A major analysis by Rostislav Ishchenko (must read!)
Foreword by the Saker:
The analysis below is, by far, the
best I have seen since the beginning of the conflict in the Ukraine. I
have regularly posted analyses by Ishchenko on this blog before, because I
considered him as one of the best analysts in Russia. This time, however,
Ishchenko has truly produced a masterpiece: a comprehensive analysis of the
geostrategic position of Russia and a clear and, I believe, absolutely accurate
analysis of the entire “Putin strategy” for the Ukraine. I have always
said that this conflict is not about the Ukraine but about the future of the
planet and that there is no “Novorussian” or even “Ukrainian” solution, but
that the only possible outcome is a strategic victory of either Russia or the
USA which will affect the entire planet.
Wat wil Poetin ?
Een belangrijke
analyse door Rostislav Ishchenko (lezen !)
Voorwoord van de Saker:
De onderstaande analyse is veruit
de beste die ik heb gezien sinds het begin van het conflict in de Oekraïne. Ik
heb regelmatig analyses van Ishchenko op deze blog geplaatst, omdat ik hem als
een van de beste analisten in Rusland beschouwde. Deze keer, echter, heeft
Ishchenko echt een meesterwerk geschreven: een uitgebreide analyse van de
geostrategische positie van Rusland en een duidelijke en, zo geloof ik,
absoluut nauwkeurige analyse van de gehele "Poetin strategie" voor de
Oekraïne. Ik heb altijd gezegd dat dit conflict niet gaat over de Oekraïne,
maar over de toekomst van de planeet en dat er geen "Novorussische"
of zelfs "Oekraïense" oplossing is, maar dat de enig mogelijke
uitkomst een strategische overwinning
van Rusland of van de VS zal zijn. En dat die uitkomst de hele planeet zal beïnvloeden.
Ishchenko does a superb overview of the risks
and options for both sides and offers the first comprehensive “key” to
the apparently incomprehensible behavior of Russia in this
conflict. Finally, Ishchenko also fully understands the complex and
subtle dynamics inside Russian society. When he writes “Russian power is
authoritative, rather than authoritarian” he is spot on, and explains more in
seven words than what you would get by reading the billions of useless words
written by so-called “experts” trying to describe the Russian reality.
We all owe a huge debt of gratitude to
Denis, Gideon and Robin for translating this seminal text, which was very difficult
to translate. The only reason why we can read it in such a good English
is because the innumerable hours spent by these volunteers to produce the high
quality translation this analysis deserves.
I strongly recommend that you all read
this text very carefully. Twice. It is well worth it.
The Saker
Ishchenko geeft een prachtig
overzicht van de risico's en mogelijkheden voor beide partijen en biedt de
eerste uitgebreide "sleutel" om het schijnbaar onbegrijpelijke gedrag
van Rusland in dit conflict, te begrijpen. Tenslotte: Ishchenko begrijpt ook
volledig de complexe en subtiele dynamiek binnen de Russische samenleving. Als
hij schrijft "Russische macht is gezaghebbend, in plaats van
autoritair" dan slaat hij de spijker op de kop , en maakt hij in zeven
woorden meer duidelijk dan wat je leert door het lezen van de miljarden
nutteloze woorden geschreven door zogenaamde "deskundigen" die proberen
om de Russische werkelijkheid te beschrijven .
Wij allen zijn veel dank verschuldigd
aan Denis, Gideon en Robin voor deze belangwekkende tekst, die heel moeilijk te
vertalen was. De enige reden waarom we het in zulk goed Engels kunnen lezen is
omdat er vele uren besteed zijn door deze vrijwilligers om een vertaling van
hoge kwaliteit te maken die deze analyse verdient.
Ik raad u allen sterk aan deze
tekst aandachtig te lezen. Tweemaal. Het is de moeite waard.
De Saker
What does Putin want?
Rostislav Ishchenko
Translated
from the Russian by Denis, Gideon, and Robin
It’s gratifying that “patriots” did not
instantly blame Putin for the failure to achieve a full-scale rout of Ukrainian
troops in Donbass in January and February, or for Moscow’s consultations with
Merkel and Hollande.
Wat wil
Poetin ?
Auteur: Rostislav Ishchenko Bron:
http://actualcomment.ru/chego-khochet-putin.html
Vertaald uit het Russisch door
Denis, Gideon, en Robin.
[….] de tekst tussen de vierkante haken is
toegevoegd door de NL vertaler, J. Vermeulen.
----
Het is verheugend dat
"patriotten" niet aan Poetin verweten dat hij er niet voor had gezorgd dat de Oekraïense troepen in chaos uit de Donbass moesten vluchten (in januari en februari), en dat ze niet boos waren over Moskou’s overleg
met Merkel en Hollande.
Even so, they are still impatient for
a victory. The most radical are convinced that Putin will “surrender
Novorossiya” just the same. And the moderates are afraid that he will as soon
as the next truce is signed (if that happens) out of the need to regroup and
replenish Novorossiya’s army (which actually could have been done without
disengagement from military operations), to come to terms with the new
circumstances on the international front, and to get ready for new diplomatic
battles.
Toch verlangen ze nog steeds
ongeduldig naar een overwinning. De meest radicale onder hen zijn ervan
overtuigd dat Poetin toch "Novorussia"
wel zal prijsgeven.
[NB: Dit artikel
verscheen op 11 febr 2015, en is geschreven kort vóór Minsk 2 werd
gesloten. In de volgende zin heb ik de onzekerheid over de wapenstilstand uit de tekst gehaald. Ondanks dat blijft de zin heel lastig te vertalen.]
En de gematigden zijn bang dat
hij de wapenstilstand in werkelijkheid gebruikt om in het reine te komen met de nieuwe omstandigheden op het internationale front, en om zich klaar te maken voor nieuwe diplomatieke gevechten. Terwijl hij zegt dat de wapenstilstand dient om 'het Novorussische leger te hergroeperen en vers materiaal en
manschappen aan te vullen’. Dat kan ook gedaan worden zonder wapenstilstand, zeggen de gematigden.
[ Volgens mij zegt Ishchenko dat de Russen hun leider te vredelievend vinden. Te veel gericht op een compromis met de vijand.]
In fact, despite all the attention
that political and/or military dilettantes (the Talleyrands and the Bonapartes
of the Internet) are paying to the situation in Donbass and the Ukraine in
general, it is only one point on a global front: the outcome of the war is
being decided not at the Donetsk airport or in the hills outside Debaltsevo,
but at offices on Staraya Square1 and
Smolenskaya Square,2 at
offices in Paris, Brussels and Berlin. Because military action is only one of
the many components of the political quarrel.
In feite, ondanks alle aandacht
die politieke en militaire betweters (de
Talleyrands en Bonapartes van het internet) besteden aan de situatie in Donbass en Oekraïne in het
algemeen, is die strijd toch slechts één aspect op een wereldwijd front: de
uitkomst van de oorlog wordt niet op de luchthaven van Donetsk of in de heuvels
buiten Debaltsevo beslist, maar in de kantoren op Staraya Square1 en
Smolenskaya plein, 2 in kantoren in Parijs, Brussel en Berlijn. Omdat militaire
actie slechts één van de vele onderdelen is van deze politieke ruzie.
It is the harshest and the final
component, which carries great risk, but the matter doesn’t start with war and
it doesn’t end with war. War is only an intermediate step signifying the
impossibility of compromise. Its purpose is to create new conditions whereby
compromise is possible or to show that there is no longer any need for it, with
the disappearance of one side of the conflict. When it is time for compromise,
when the fighting is over and the troops go back to their barracks and the
generals begin writing their memoirs and preparing for the next war, that is
when the real outcome of the confrontation is determined by politicians and
diplomats at the negotiating table.
Oorlog is wel de zwaarste en de meest
beslissende component van de strijd, en een onderdeel dat grote risico’s mee
brengt, maar de kwestie begint niet met oorlog en het eindigt niet met oorlog.
Oorlog is slechts een tussenliggende stap die er is omdat er dan geen compromis
tussen de partijen kan worden bereikt. Het doel van de oorlog is om nieuwe voorwaarden te scheppen waardoor
een compromis mogelijk is of om te zorgen dat er geen noodzaak meer is voor verdere
oorlog, als één van de partijen uit het conflict is verdwenen. Wanneer het tijd
is voor een compromis, als de gevechten voorbij zijn en de troepen terug naar
hun kazernes en de generaals beginnen met het schrijven van hun memoires en de
voorbereiding voor de volgende oorlog, dat is wanneer de echte uitkomst van de
confrontatie wordt bepaald door politici en diplomaten aan de
onderhandelingstafel.
Political decisions are not often
understood by the general population or the military. For example, during the
Austro-Prussian war of 1866, Prussian chancellor Otto Von Bismarck (later
chancellor of the German Empire) disregarded the persistent requests of King
Wilhelm I (the future German Emperor) and the demands of the Prussian generals
to take Vienna, and he was absolutely correct to do so. In that way he
accelerated peace on Prussia’s terms and also ensured that Austro-Hungary
forever (well, until its dismemberment in 1918) became a junior partner for
Prussia and later the German Empire.
Politieke beslissingen worden
vaak niet begrepen door het volk en het leger. Bijvoorbeeld tijdens de
Oostenrijks-Pruisische oorlog van 1866 ging de Pruisische kanselier Otto von
Bismarck (de latere kanselier van het Duitse Rijk) voorbij aan de
herhaalde verzoeken van koning Wilhelm I (de toekomstige Duitse keizer) en de
eisen van de Pruisische generaals om Wenen te veroveren, en hij had groot
gelijk ! Op die manier versnelde hij een vrede op Pruisische voorwaarden en zorgde hij er voor dat Oostenrijk-Hongarije
voor altijd (nou ja, tot dat rijk uiteen viel in 1918) een ‘junior partner’ werd voor Pruisen en
later voor het Duitse Rijk.
To understand how, when and on what
conditions military activity can end, we need to know what the politicians want
and how they see the conditions of the postwar compromise. Then it will become
clear why military action turned into a low-intensity civil war with occasional
truces, not only in the Ukraine but also in Syria.
Om te begrijpen hoe, wanneer en
onder welke voorwaarden de militaire activiteit kan eindigen, moeten we weten
wat de politici willen en hoe zij zich de kenmerken van de toekomstige vrede
voorstellen. Dan zal duidelijk worden
waarom de militaire actie-oorlog veranderde in een vaak niet zo intensieve burgeroorlog
met af en toe wapenstilstanden, niet alleen in de Oekraïne, maar ook in Syrië.
Obviously, the views of Kiev
politicians are of no interest to us because they don’t decide anything. The
fact that outsiders govern the Ukraine is no longer concealed. It doesn’t
matter whether the cabinet ministers are Estonian or Georgian; they are
Americans just the same. It would also be a big mistake to take an interest in
how the leaders of the Donetsk People’s Republic (DPR) and the Lugansk People’s
Republic (LNR) see the future. The republics exist only with Russian support,
and as long as Russia supports them, Russia’s interests have to be protected,
even from independent decisions and initiatives. There is too much at stake to
allow [Alexander] Zakharchenko or [Igor] Plotnitzky, or anyone else for that
matter, to make independent decisions.
Uiteraard zijn de standpunten van
de politici in Kiev niet van belang voor ons omdat ze niets te beslissen hebben.
Het feit dat buitenstaanders ( buitenlanders) de Oekraïne regeren is niet
langer verborgen. Het maakt niet uit of de ministers nu Esten of Georgiërs [van
afkomst] zijn, ze zijn toch allemaal
Amerikanen [van affiliatie, en qua connecties]. Het zou ook een grote fout zijn
om belang te hechten aan hoe de leiders van de Volksrepubliek Donetsk (DPR)
en de Lugansk Volksrepubliek (LNR) de toekomst zien. De republieken bestaan
alleen dankzij Russische steun, en zolang als Rusland hen steunt, zullen de
Russische belangen moeten worden beschermd, en zijn onafhankelijke beslissingen
en initiatieven uit den booze. Er staat te veel op het spel om [Alexander]
Zakharchenko of [Igor] Plotnitzky, of wie dan ook, een zelfstandige beslissing
toe te staan.
Nor are we interested in the European
Union’s position. Much depended on the EU until the summer of last year, when
the war could have been prevented or stopped at the outset. A tough, principled
antiwar stance by the EU was needed. It could have blocked U.S. initiatives to
start the war and would have turned the EU into a significant independent
geopolitical player. The EU passed on that opportunity and instead behaved like
a faithful vassal of the United States.
Ook zijn we niet geïnteresseerd
in het standpunt van de Europese Unie. Veel hing af van de EU tot de zomer van
vorig jaar, toen de oorlog helemaal in het begin had kunnen worden voorkomen of
gestopt. Een vastberaden en principiele
anti-oorlog houding van de EU was toen hard nodig. Het zou Amerikaanse
initiatieven om de oorlog te beginnen hebben geblokkeerd en zou de EU hebben veranderd
in een belangrijke onafhankelijke geopolitieke speler. De EU heeft die kans
niet gebruikt en gedroeg zich in plaats daarvan als een trouwe vazal van de
Verenigde Staten.
As a result, Europe stands on the
brink of frightful internal upheaval. In the coming years, it has every chance
of suffering the same fate as the Ukraine, only with a great roar, great
bloodshed and less chance that in the near future things will settle down – in
other words, that someone will show up and put things in order.
In fact, today the EU can choose
whether to remain a tool of the United States or to move closer to Russia.
Depending on its choice, Europe can get off with a slight scare, such as a
breakup of parts of its periphery and possible fragmentation of some countries,
or it could collapse completely. Judging by the European elites’ reluctance to
break openly with the United States, collapse is almost inevitable.
Als gevolg hiervan staat Europa
op de rand van een verschrikkelijke interne onrust. In de komende jaren is de
kans reëel dat Europa hetzelfde lot als de Oekraïne zal treffen, maar wel met veel
meer drama, met veel bloedvergieten en
minder kans dat er rust komt in de nabije toekomst - met andere woorden, met minder kans dat er iemand zal verschijnen en die orde op
zaken stelt.
Nu, vandaag , moet de EU kiezen
of ze nog langer een instrument van de Verenigde Staten wil blijven, òf dat
ze zich dichter bij Rusland wil positioneren. Afhankelijk van de keuze kan
Europa vrij komen met met een lichte schrik [als de EU zich los maakt van de
VS] , zoals het afscheiden van delen van haar periferie en de mogelijke
versnippering van bepaalde landen, òf Europa kan volledig instorten. Afgaande op terughoudendheid van de Europese
elite om openlijk te breken met de Verenigde Staten, is instorting bijna
onvermijdelijk.
What should interest us is the
opinions of the two main players that determine the configuration of the
geopolitical front and in fact are fighting for victory in the new generation
of war – the network-centric Third World War. These players are the United
States and Russia.
The U.S. position is clear and
transparent. In the second half of the 1990s, Washington missed its only
opportunity to reform the Cold War economy without any obstacles and thereby
avoid the looming crisis in a system whose development is limited by the finite
nature of planet Earth and its resources, including human ones, which conflicts
with the need to endlessly print dollars.
Wat ons vooral moet interesseren
is de visie van de twee belangrijkste spelers die tegenover elkaar staan aan
het Geopolitieke Front en in feite vechten voor de overwinning in een moderne
versie van oorlogsvoering - de Derde Wereldoorlog waarin Netwerken centraal
staan.
[“the network-centric Third World War” ] [ Welke netwerken bedoelt Ishchenko…
Navo? De Shanghai Corporation Org. ? Internet?
TV? ]
Deze spelers zijn de Verenigde
Staten en Rusland.
Het Amerikaanse standpunt is
duidelijk en transparant. In de tweede helft van de jaren 90 greep Washington niet de enige kans die ze kreeg om
de Koude Oorlogs-economie zonder [toen] al te veel belemmeringen te hervormen
en aldus de naderende crisis te vermijden die hoort bij een systeem met
schaarse grondstoffen en menskracht, want die eindigheid van de natuurlijke
bronnen is niet in overeenstemming te brengen met een systeem dat eist dat er altijd
groei is [ a system that needs to endlessly print dollars].
[ Toelichting: Het monetair
systeem is zodanig dat alleen geld wordt geschapen voor leningen die worden
afgesloten. Maar de economie eist ook rentebetalingen, en daarvoor is het geld
niet geschapen. Dat loopt vast, tenzij er steeds meer leningen worden
afgesloten. Dat kan alleen als de economie steeds sneller groeit. Ons monetair
systeem impliceert de dwang om te groeien, ofwel groeidwang. Maar dat houdt onze aarde nooit vol. ]
After that, the United States could
prolong the death throes of the system only by plundering the rest of the
world. At first, it went after Third World countries. Then it went for
potential competitors. Then for allies and even close friends. Such plundering
could continue only as long as the United States remained the world’s
undisputed hegemon.
Thus when Russia asserted its right to
make independent political decisions – decisions of not global but regional
import – , a clash with the United States became inevitable. This clash cannot
end in a compromise peace.
Daarna kon de Verenigde Staten de
doodsstrijd van het systeem alleen verlengen door de rest van de wereld te
plunderen. In eerste instantie waren dat de derde-wereld landen. Toen beroofde
men potentiële concurrenten. Daarna bondgenoten en zelfs goede vrienden.
Dergelijke plundering kon alleen blijven
duren zolang de Verenigde Staten de onbetwiste alleenheerser in de wereld bleef.
Dus toen Rusland haar recht
opeiste om onafhankelijke politieke beslissingen te nemen – beslissingen, niet
van globaal maar van regionaal belang -
werd een botsing met de Verenigde Staten onvermijdelijk. Deze botsing kan niet
eindigen in vrede, ze kan niet eindigen in een compromis.
For the United States, a compromise
with Russia would mean a voluntary renunciation of its hegemony, leading to a
quick, systemic catastrophe – not only a political and economic crisis but also
a paralysis of state institutions and the inability of the government to
function. In other words, its inevitable disintegration.
But if the United States wins, then it
is Russia that will experience systemic catastrophe. After a certain type of
“rebellion,” Russia’s ruling classes would be punished with asset liquidation
and confiscation as well as imprisonment. The state would be fragmented,
substantial territories would be annexed, and the country’s military might
would be destroyed.
Voor de Verenigde Staten zou een
compromis met Rusland betekenen dat ze vrijwillig afstand doet van haar
hegemonie, en dat leidt tot een snelle,
systemische catastrofe - niet alleen een politieke en economische crisis, maar
ook een verlamming van staatsinstellingen en het onvermogen van de overheid om
te functioneren. Met andere woorden, de onvermijdelijke desintegratie.
[ Als
hegemon kon de VS eisen dat alle energie in $$ werd verhandeld, en dat die
dollars vann Wall Street werden geleend en door de olielanden weer in Wall
Street werden belegd. Saddam en Ghadaffi wilden daar vanaf, maar overleefden
het niet. Nu doen China, Rusland en enkele andere landen het ook. Tot nu toe
onbestraft. Zal de Hegemon nog voldoende kracht hebben om dat tij te keren? ]
Maar als de Verenigde Staten
wint, dan is het Rusland dat de systemische catastrofe [ineenstorting] zal
ervaren. Na een bepaald soort van "rebellie" zal Ruslands heersende
klasse worden gestraft door hun geld en goederen af te nemen en ze op te
sluiten in de gevangenis. De staat zal worden gefragmenteerd, redelijk grote gebieden
zullen worden geannexeerd door andere landen, en de militaire macht van het
land zal worden vernietigd.
So the war will last until one side
wins. Any interim agreement should be viewed only as a temporary truce – a
needed respite to regroup, to mobilize new resources and to find (i.e., to
poach) additional allies.
To complete the picture of the
situation, we only need Russia’s position. It is essential to understand what
the Russian leadership wants to achieve, particularly the president, Vladimir
Putin. We are talking about the key role that Putin plays in the organization
of the Russian power structure. This system is not authoritarian, as many
assert, but rather authoritative – meaning it is based not on legislative
consolidation of autocracy but on the authority of the person who created the
system and, as the head of it, makes it work effectively.
Dus de oorlog zal duren totdat één
kant wint. [NB: Ishchenko zegt dus dat de huidige oorlog in de Ukraïnbe pas zal
eindigen met de oerwinning van de VS over Rusland of de overwinning van Rusland
over de VS !]
Elke eventuele tussentijdse
overeenkomst moet alleen worden beschouwd als een tijdelijke wapenstilstand -
een nodig respijt om zich te hergroeperen, om nieuwe middelen te mobiliseren en
nieuwe bondgenoten te vinden (om leeg te
zuigen).
Om het volledige beeld van de
situatie te schetsen moeten we alleen nog de positie van Rusland te beschouwen.
Het is
essentieel om te begrijpen wat de Russische leiders willen bereiken, in het
bijzonder de president, Vladimir Poetin. We hebben het over de belangrijke rol die Poetin speelt in de
organisatie van de Russische machtsstructuur. Dit systeem is niet autoritair,
zoals velen beweren, maar eerder op gezag gebaseerd - wat betekent dat het niet
is gegrondvest op de door de wet
toegekende macht aan de leider, maar op het gezag van de persoon die aan het
hoofd staat en die zijn medewerkers zelf uit koos en die als het hoofd van deze
groep er voor zorgt dat het effectief handelt.
During Putin’s 15 years in power,
despite the difficult internal and external situation, he has tried to maximize
the role of the government, the legislative assembly, and even the local
authorities. These are entirely logical steps that should have given the system
completeness, stability, and continuity. Because no politician can rule
forever, political continuity, regardless of who comes to power, is the key to
a stable system.
Unfortunately, fully autonomous
control, namely the ability to function without the president’s oversight,
hasn’t been achieved. Putin remains the key component of the system because the
people put their trust in him personally. They have far less trust in the
system, as represented by public authorities and individual agencies.
Tijdens Poetin’s 15 jaar aan de
macht heeft hij , ondanks de moeilijke interne en externe situatie, geprobeerd om de invloed van de overheid en
van de wetgevende macht en zelfs de invloed van de lokale autoriteiten te
maximaliseren. [Mogelijk bedoelt Ishchenko dat er o.a. macht is weggenomen bij oligarchen,
en dat die is overgeheveld naar meer democratische instanties.] Dit zijn heel logische stappen die het systeem
stabiliteit en continuïteit en compleetheid
zouden moeten gegeven. Omdat geen politicus eeuwig kan regeren is
politieke continuïteit essentieel om politieke stabiliteit te bereiken. Dat is
altijd zo, ongeacht wie er aan de macht komt.
Helaas is volledige autonomie,
namelijk het vermogen om te functioneren zonder toezicht van de president, niet
bereikt. Poetin blijft de belangrijkste component van het systeem, omdat de
mensen hun vertrouwen in hem persoonlijk stellen. Ze hebben veel minder vertrouwen in het
systeem, zoals dat wordt belichaamd door autoriteiten en overheids instanties.
Thus Putin’s opinions and political
plans become the decisive factor in areas such as Russia’s foreign policy. If
the phrase “without Putin, there is no Russia” is an exaggeration, then the
phrase “what Putin wants, Russia also wants” reflects the situation quite
accurately in my opinion.
First, let’s note that the man who for
15 years has carefully guided Russia to its revival has done so in conditions
of U.S. hegemony in world politics along with significant opportunities for
Washington to influence Russia’s internal politics. He had to understand the
nature of the fight and his opponent. Otherwise, he wouldn’t have lasted so
long.
Zo worden Putin’s meningen en politieke plannen de
doorslaggevende factor op terreinen als het buitenlands beleid van Rusland. De
zinsnede "zonder Poetin is er geen Rusland" is een overdrijving, maar de uitdrukking "wat Poetin wil, dat
wil Rusland ook" weerspiegelt de situatie vrij nauwkeurig naar mijn
mening.
Laten we om te beginnen vast
stellen dat de man die 15 jaar lang Rusland zorgvuldig heeft geleid naar zijn
wederopstanding, dit deed in een klimaat van Amerikaanse hegemonie in de
wereldpolitiek, wat dan weer gepaard ging met aanzienlijke mogelijkheden voor
Washington om de interne politiek van Rusland te beïnvloeden. Het moet wel zo zijn
dat Putin zijn tegenstander doorziet, en dat hij de ware toedracht van de
strijd begrijpt. Anders zou hij het niet
zo lang hebben volgehouden.
The level of confrontation that Russia
allowed itself to get into with the United States grew very slowly and up to a
certain point went unnoticed. For example, Russia did not react at all to the
first attempt at a color revolution in the Ukraine in 2000-2002 (the Gongadze
case,3 the
Cassette Scandal,4 and
the Ukraine without Kuchma protest5).
Russia took an opposing position but
did not actively intervene in the coups that took place from November 2003 to
January 2004 in Georgia and from November 2004 to January 2005 in the Ukraine.
In 2008, in Ossetia and Abkhazia, Russia used its troops against Georgia, a U.S.
ally. In 2012, in Syria, the Russian fleet demonstrated its readiness to
confront the United States and its NATO allies.
Aanvankelijk ging Rusland
nauwelijks tegen Amerika in. Rusland’s oppositie werd nauwelijks
opgemerkt. Maar langzamerhand begon Rusland
zich ( bewust) steeds meer te verzetten tegen Amerika. Zo heeft Rusland
bijvoorbeeld helemaal niet gereageerd op
de eerste poging tot een kleurenrevolutie in de Oekraïne in 2000-2002 (het
geval Gongadze (3), het cassette
Schandaal (4) en het protest ‘Oekraïne
zonder Koetsjma’ (5).
Rusland verklaarde zich tegen de staatsgrepen
die plaatsvonden van november 2003 tot januari 2004 in Georgië en van november
2004 tot januari 2005 in de Oekraïne,
maar Rusland kwam daar niet actief tussenbeiden.
In 2008 gebruikte Rusland zijn troepen in Ossetië en
Abchazië, tègen Georgië, dat een bondgenoot van de VS is. In 2012, in Syrië, toonde de Russische vloot aan bereid te zijn
de Verenigde Staten en hun NAVO-bondgenoten te confronteren [dus militair
weerstand te bieden, in geval ze Syrië zouden aanvallen].
In 2013, Russia began taking economic
measures against [Victor] Yanukovych’s regime, which contributed to his
realization of the harmfulness of signing an association agreement [with the
EU].
Moscow could not have saved the
Ukraine from the coup because of the baseness, cowardice, and stupidity of the
Ukraine’s leaders – not only Yanukovych but all of them without exception.
After the armed coup in Kiev in February 2014, Russia entered into open
confrontation with Washington. Before that, the conflicts were interspersed
with improved relations, but at the beginning of 2014 relations between Russia
and the United States deteriorated swiftly and almost immediately reached the
point where war would have been declared automatically in the prenuclear era.
In 2013 begon Rusland met
economische maatregelen tegen Victor Janoekovitsj’s regime te nemen, maatregelen
die mee hielpen om hem te doen inzien hoe schadelijk het ondertekenen van een Associatie
Overeenkomst met de EU zou zijn.
Moskou was niet in staat om de
Oekraïne voor de staatsgreep te behoeden vanwege de laagheid, lafheid, en de
domheid van de Oekraïense leiders - niet alleen Janoekovitsj maar allemaal
zonder uitzondering.
Na de gewapende coup in Kiev in februari
2014 ging Rusland een openlijke confrontatie met Washington aan. Vóór die tijd
werden conflicten afgewisseld met een weer opleven van de onderlinge
verstandhouding, maar vanaf het begin
van 2014 verslechterden de betrekkingen tussen Rusland en de Verenigde Staten
snel en bereikten vrijwel onmiddellijk het punt waar in vroeger tijden , toen
er nog geen kernwapens waren, automatisch de oorlog zou zijn verklaard.
Thus at any given time Putin engaged
in precisely the level of confrontation with the United States that Russia
could handle. If Russia isn’t limiting the level of confrontation now, it means
Putin believes that, in the war of sanctions, the war of nerves, the
information war, the civil war in the Ukraine, and the economic war, Russia can
win.
This is the first important conclusion
about what Putin wants and what he expects. He expects to win. And considering
that he takes a meticulous approach and strives to anticipate any surprises,
you can be sure that when the decision was made not to back down under pressure
from the United States, but to respond, the Russian leadership had a double, if
not a triple, guarantee of victory.
Dus altijd ging Poetin de
confrontatie met de VS aan in de mate dat Rusland het zich – gezien haar eigen
kracht -- kon permitteren. [Ishchenko trekt daaruit de volgende
conclusie:]
Als Rusland nu zonder enige
reserve de confrontaite kiest, dan wil dat dus zeggen dat Putin van mening is dat
Rusland de strijd kan winnen. De veelomvattende ‘oorlog’ van sancties, van bluf
en poker, de informatie-oorlog, de economische oorlog en de burgeroorlog in de
Oekraïne.
Dit is de
eerste belangrijke conclusie over wat Poetin wil en wat hij verwacht. Hij verwacht om te winnen. En gezien het
feit dat hij een zorgvuldige werkwijze heeft en altijd ernaar streeft om
eventuele verrassingen te anticiperen,
kunt U er zeker van zijn dat toen de Russiche leiders de beslissing namen
om niet buigen voor de druk van de Verenigde Staten maar om te reageren, dat ze
toen heel zeker waren dat ze de strijd konden winnen.
I would like to point out that the
decision to enter into a conflict with Washington was not made in 2014, nor was
it made in 2013. The war of August 8, 2008, was a challenge that the United
States could not leave unpunished. After that, every further stage of the
confrontation only raised the stakes. From 2008 to 2010, the United States’
capability – not just military or economic but its overall capability – has
declined, whereas Russia’s has improved significantly. So the main objective
was to raise the stakes slowly rather than in explosive fashion. In other
words, an open confrontation in which all pretences are dropped and everyone
understands that a war is going on had to be delayed as long as possible. But
it would have been even better to avoid it altogether.
Ik wil er graag op wijzen dat de
beslissing om een conflict met Washington aan te gaan niet werd genomen in
2014, noch in 2013. De oorlog van 8 augustus 2008 [tegen Georgië], was een
uitdaging die de Verenigde Staten niet ongestraft konden laten. Daarna kwam er
bij elke verdere fase van de confrontatie steeds meer op het spel te staan. Vanaf
2008 tot 2010 is de macht van de Verenigde Staten - niet alleen haar militaire
of economische macht - gedaald, terwijl
Rusland’s macht aanzienlijk is
verbeterd. Dus het belangrijkste doel
[voor Rusland] was om haar verzet tegen de VS zo onopvallend mogelijk te
houden. [ Dit is vrij vertaald. Betere vertaling misschien wenselijk] . Met
andere woorden, een open confrontatie waarin men alle pretenties van
vriendschappelijkheid laat vallen en iedereen begrijpt dat er een oorlog gaande
is moest men zo lang mogelijk uit stellen. Maar het zou nog beter zijn geweest als
oorlog helemaal vermeden kon worden.
With every passing year, the United
States became weaker while Russia became stronger. This process was natural and
impossible to arrest, and we could have projected with a high degree of
certainty that by 2020 to 2025, without any confrontation, the period of U.S.
hegemony would have ended, and the United States would then be best advised to
think about not how to rule the world, but how to stave off its own precipitous
internal decline.
Met elk jaar dat voorbij ging, werden de Verenigde Staten
zwakker en Rusland sterker. Dit was een natuurlijk proces en niet te stoppen,
en we konden met een hoge mate van zekerheid voorspellen dat – als er geen
oorlog zou plaatsvinden - rond 2020-2025
de periode van de Amerikaanse hegemonie zou zijn afgelopen, en de Verenigde
Staten zouden zich dan beter bezig houden met de vraag hoe ze haar aftakeling
konden voorkomen, dan zich zorgen te maken over hoe ze de wereld moeten regeren.
Thus Putin’s second desire is clear:
to keep the peace or the appearance of peace as long as possible. Peace is
advantageous for Russia because in conditions of peace, without enormous
expense, it obtains the same political result but in a much better geopolitical
situation. That is why Russia continually extends the olive branch. Just as the
Kiev junta will collapse in conditions of peace in Donbass, in conditions of
world peace, the military-industrial complex and the global financial system
created by the United States are doomed to self-destruct. In this way, Russia’s
actions are aptly described by Sun Tzu’s maxim “The greatest victory is that
which requires no battle.”
Nu is Poetin’s
tweede streven duidelijk: om de vrede of de schijn van vrede zo lang mogelijk
te behouden. Vrede is
voordelig voor Rusland omdat het in omstandigheden van vrede hetzelfde
politieke resultaat kan bereiken, zonder enorme kosten en in een veel betere
geopolitieke situatie. Dat is de reden waarom Rusland voortdurend de olijftak aan biedt.
Zoals de junta in Kiev zal
instorten als het vrede zou worden in Donbass, zo zijn in omstandigheden van wereldvrede het militair-industrieel complex
en het mondiale financiële systeem dat door de Verenigde Staten is gecreëerd, gedoemd tot zelfvernietiging. Zo bezien wordt
de werkwijze van Rusland treffend
beschreven in Sun Tzu's zegswijze
"De grootste overwinning is die waarvoor geen strijd nodig is."
It is clear that Washington is not run by
idiots, no matter what is said on Russian talk shows or written on blogs. The
United States understands precisely the situation it is in. Moreover, they also
understand that Russia has no plans to destroy them and is really prepared to
cooperate as an equal. Even so, because of the political and socioeconomic
situation in the United States, such cooperation is not acceptable to them. An
economic collapse and a social explosion are likely to occur before Washington
(even with the support of Moscow and Beijing) has time to introduce the
necessary reforms, especially when we consider that the EU will have to undergo
reform at the same time. Moreover, the political elite who have emerged in the
United States in the past 25 years have become accustomed to their status as
the owners of the world. They sincerely don’t understand how anyone can
challenge them.
Het is duidelijk dat Washington
niet wordt gerund door idioten, wat er ook
gezegd wordt in Russische talkshows of geschreven op blogs. De VS begrijpen goed
in welke situatie ze zich bevinden. Bovendien begrijpen ze ook dat Rusland niet
van plan plan is om hen te vernietigen en echt bereid is om samen te werken als
een gelijke. En toch is, vanwege de politieke en sociaal-economische situatie
in de Verenigde Staten, een dergelijke samenwerking voor hen onaanvaardbaar. Het
is waarschijnlijk dat de VS economisch in
stort en dat er grote sociale onrust komt vòòr dat Washington de tijd heeft om de
nodige hervormingen door te voeren, zelfs als ze daarin gesteund wordt door Moskou
en Beijing. Zeker als we bedenken dat de EU in diezelfde periode zal moeten
worden hervormd. Bovendien is de politieke elite die de afgelopen 25 jaar in
de Verenigde Staten is ontstaan gewend geraakt aan hun status als de eigenaren
van de wereld. Zij begrijpen echt niet dat iemand zich tegen hen durft te
verzetten.
For the ruling elite in the United States
(not so much the business class but the government bureaucracy), to go from
being a country that decides of the fate of inferior peoples to one that
negotiates with them on an equal footing is intolerable. It is probably
tantamount to offering Gladstone or Disraeli the post of prime minister of the
Zulu Kingdom under Cetshwayo kaMpande. And so, unlike Russia, which needs peace
to develop, the United States regards war as vital.
Voor de heersende elite van de
Verenigde Staten (niet de zaken-elite maar de overheidsbureaucratie) is het
onverdraaglijk om te moeten veranderen van een land dat beslist over het lot
van inferieure volkeren naar een situatie waarin men op basis van gelijkheid
moet onderhandelen met die volkeren. Het
is waarschijnlijk vergelijkbaar met het aanbieden aan Gladstone of Disraeli van
de post van minister-president van het Zulu Koninkrijk onder Cetshwayo. En dus ziet de VS een oorlog als ‘van
vitaal belang’. Dit in tegenstelling tot Rusland, dat baat heeft bij vrede om
zich verder te kunnen ontwikkelen.
In principle, any war is a struggle for
resources. Typically, the winner is the one that has more resources and can
ultimately mobilize more troops and build more tanks, ships, and planes. Even
so, sometimes those who are strategically disadvantaged can turn the situation
around with a tactical victory on the battlefield. Examples include the wars of
Alexander the Great and Frederick the Great, as well as Hitler’s campaign of
1939-1940.
In principe is elke oorlog is een
strijd om grondstoffen en middelen. De winnaar is altijd degene die meer
middelen heeft en uiteindelijk meer troepen op de been kan brengen en meer
tanks, schepen en vliegtuigen kan bouwen. Maar soms kan degene die strategisch
in het nadeel is de situatie omkeren door een tactische overwinning op het
slagveld. Voorbeelden hiervan zijn o.a. de oorlogen van Alexander de Grote en
Frederik de Grote, evenals Hitlers campagne van 1939-1940.
Nuclear powers cannot confront each
other directly. Therefore, their resource base is of paramount importance. That
is exactly why Russia and the United States have been in a desperate
competition for allies over the past year. Russia has won this competition. The
United States can count only the EU, Canada, Australia, and Japan as allies
(and not always unconditionally so), but Russia has managed to mobilize support
from the BRICS, to gain a firm foothold in Latin America, and to begin
displacing the United States in Asia and North Africa.
Kernmachten kunnen niet
rechtstreeks met elkaar in gevecht gaan.
Daarom zijn hun hulpbronnen van het allergrootste belang. Dat is precies
de reden waarom Rusland en de Verenigde Staten in het afgelopen jaar een
wanhopige strijd om bondgenoten voerden. Rusland heeft deze wedstrijd gewonnen.
De Verenigde Staten kunnen alleen de EU, Canada, Australië en Japan als
bondgenoten beschouwen, en niet altijd als onvoorwaardelijke bondgenoot. Maar Rusland is erin geslaagd om steun te
mobiliseren van de BRICS-landen, om een stevige positie in Latijns-Amerika te
krijgen, en begint in Azië en Noord-Afrika de rol van de Verenigde Staten over te nemen.
Of course, it’s not patently obvious,
but if we consider the results of votes at the UN, assuming that a lack of
official support for the United States means dissent and thus support for
Russia, it turns out that the countries aligned with Russia together control
about 60% of the world’s GDP, have more than two-thirds of its population, and
cover more than three-quarters of its surface. Thus Russia has been able to
mobilize more resources.
In this regard, the United States had two
tactical options. The first seemed to have great potential and was employed by
it from the early days of the Ukrainian crisis.
Het is natuurlijk een beetje
natte-vinger werk, maar als we kijken naar de resultaten van de stemmen bij de
VN en er van uit gaan dat een gebrek aan officiële steun voor de Verenigde
Staten betekent dat men een afwijkende mening heeft en dus in feite Rusland
steunt, dan blijkt dat de landen die an de kant van Rusland staan samen
ongeveer 60% van het BBP van de wereld controleren, dat ze meer dan tweederde
van de wereldbevolking uit maken , en meer dan driekwart van het aard-oppervlak.
Dus kun je zeggen dat Rusland in staat was om meer middelen en grondstoffen aan
zich te binden.
De Verenigde Staten hadden hier de
keuze uit twee tactische mogelijkheden. De eerste leek veelbelovend en werd
toegepast in de eerste dagen van de Oekraïense crisis.
It was an attempt to force Russia to
choose between a bad situation and an even worse one. Russia would be compelled
to accept a Nazi state on its borders and therefore a dramatic loss of
international authority and of the trust and support of its allies, and after a
short time would become vulnerable to internal and external pro-U.S. forces,
with no chance of survival. Or else it could send its army into the Ukraine,
sweep out the junta before it got organized, and restore the legitimate
government of Yanukovych. That, however, would have brought an accusation of
aggression against an independent state and of suppression of the people’s
revolution. Such a situation would have resulted in a high degree of disapproval
on the part of Ukrainians and the need to constantly expend significant
military, political, economic, and diplomatic resources to maintain a puppet
regime in Kiev, because no other government would have been possible under such
conditions.
Het was een poging om Rusland
dwingen om te kiezen tussen een slechte situatie en een nog slechtere. [ Een catch
22 situatie]. Rusland zou worden gedwongen om een nazi-staat te aanvaarden
aan zijn grenzen en daarmee een dramatisch verlies van internationale
autoriteit [Rusland zou als looser te boek staan] en het vertrouwen en de steun
van zijn bondgenoten verliezen, en het zou al snel belaagd worden – zowel
intern als extern- door pro-VS krachten. Rusland zou geen kans maken om dat
als soeverein land te overleven.
Òf Rusland kon zijn leger de
Oekraïne in sturen, de junta verdrijven vóór die zich stevig had genesteld
en de legitieme regering van
Janoekovitsj herstellen. Dat zou echter
een beschuldiging van agressie tegen een onafhankelijke staat hebben
opgeleverd, en van de onderdrukking van een volksrevolutie. Een dergelijke
situatie zou hebben geleid tot een hoge mate van afkeuring van de kant van de
Oekraïners en de noodzaak om voortdurend een aanzienlijke militaire, politieke,
economische en diplomatieke inspanningen te leveren om een
marionettenregering in Kiev te houden, omdat er onder zulke omstandigheden geen
andere regering mogelijk zou zijn.
Russia avoided that dilemma. There was
no direct invasion. It is Donbass that is fighting Kiev. It is the Americans
who have to devote scarce resources to the doomed puppet regime in Kiev, while
Russia can remain on the sidelines making peace proposals.
So now the United States is employing
the second option. It’s as old as the hills. That which cannot be held, and
will be taken by the enemy, must be damaged as much as possible so that the
enemy’s victory is more costly than defeat, as all its resources are used to
reconstruct the destroyed territory. The United States has therefore ceased to
assist the Ukraine with anything more than political rhetoric while encouraging
Kiev to spread civil war throughout the country.
Rusland vermeed dat dilemma. Er
was geen directe invasie. Het is Donbass dat vecht met Kiev. Het zijn de
Amerikanen die schaarse middelen moeten besteden aan de marionettenregering in
Kiev, een regering zonder toekomst, terwijl Rusland aan de zijlijn kan blijven
en vredesvoorstellen kan doen.
Dus nu past de Verenigde Staten een
plan B toe. Dat is zo oud als de wereld: Dat wat je niet kan behouden en door de
vijand zal worden ingenomen, moet zo veel mogelijk worden kapot gemaakt, zodat
de overwinning voor de vijand duurder is dan een nederlaag, omdat al haar
middelen moeten worden gebruikt om het vernietigde grondgebied weer op te
bouwen. De Verenigde Staten hebben daarom besloten om de Oekraïne niet meer te
helpen behalve dan met met politieke retoriek, terwijl het Kiev aanmoedigt om een
burgeroorlog in het hele land te voeren.
The Ukrainian land must burn, not only
in Donetsk and Lugansk but also in Kiev and Lvov. The task is simple: to
destroy the social infrastructure as much as possible and to leave the population
at the very edge of survival. Then the population of the Ukraine will consist
of millions of starving, desperate and heavily armed people who will kill one
another for food. The only way to stop this bloodbath would be massive
international military intervention in the Ukraine (the militia on its own will
not be sufficient) and massive injections of funds to feed the population and
to reconstruct the economy until the Ukraine can begin to feed itself.
De Oekraïene moet branden, niet
alleen in Donetsk en Lugansk, maar ook in Kiev en Lvov. De taak is simpel:
vernietig de sociale infrastructuur zo veel mogelijk en breng de bevolking aan
de rand van de afgrond. Dan zal de bevolking van de Oekraïne bestaan uit
miljoenen hongerende, wanhopige en zwaar bewapende mensen die elkaar voor
voedsel zullen doden. De enige manier om dit bloedbad te stoppen zou een massale
internationale militaire interventie zijn in de Oekraïne (de militie op
zichzelf zal dit niet kunnen) en massale injecties van fondsen om de bevolking
te voeden en om de economie te reconstrueren tot de Oekraïne weer kan beginnen
om zichzelf te voeden.
It is clear that all these costs would fall
on Russia. Putin correctly believes that not only the budget, but also public
resources in general, including the military, would in this case be
overstretched and possibly insufficient. Therefore, the objective is not to
allow the Ukraine to explode before the militia can bring the situation under control.
It is crucial to minimize casualties and destruction and to salvage as much of
the economy as possible and the infrastructure of the large cities so that the
population somehow survives and then the Ukrainians themselves will take care
of the Nazi thugs.
Het is duidelijk dat al deze
kosten voor Rusland’s rekening zouden
komen. Poetin heeft gelijk als hij zegt dat niet alleen de staatsbegroting, maar alle
bronnen van hulp, met inbegrip van het leger, in dit geval overbelast zullen
worden en wellicht ontoereikend zullen zijn. Daarom is het doel om de Oekraïne niet te laten ontploffen voordat de militie de situatie onder
controle kan brengen. Het is cruciaal om het aantal slachtoffers en de vernietiging
te minimaliseren en om zoveel als mogelijk van de economie en de infrastructuur
van de grote steden te redden, zodat de bevolking op een of andere manier
overleeft en dan zullen de Oekraïners zelf met de nazi-misdadigers in het reine
komen.
At this point an ally appears for
Putin in the form of the EU. Because the United States always tried to use
European resources in its struggle with Russia, the EU, which was already
weakened, reaches the point of exhaustion and has to deal with its own long-festering problems.
If Europe now has on its eastern border
a completely destroyed Ukraine, from which millions of armed people will flee
not only to Russia but also to the EU, taking with them delightful pastimes
such as drug trafficking, gunrunning, and terrorism, the EU will not survive.
The people’s republics of Novorossiya will serve as a buffer for Russia,
however.
Als het zo ver is zal de EU als een
bondgenoot van Poetin gaan optreden. Omdat de Verenigde Staten altijd hebben geprobeerd
om Europa te laten opdraaien voor de kosten van de strijd met Rusland [de
invoer boycot treft Europa, niet Amerika] bereikt het reeds verzwakte Europa het
punt van uitputting en zal de EU moeten kiezen voor het oplossen van haar eigen,
reeds lang voortwoekerende problemen.
Als Europa nu aan haar oostgrens
een volledig verwoest Oekraïne krijgt, van waar miljoenen gewapende mensen
zullen vluchten - niet alleen naar Rusland maar ook naar de EU - met medeneming van leuke hobby's zoals
drugshandel, wapensmokkelarij, en terrorisme, dan zal de EU dat niet overleven.
Maar Rusland zal er minder last van hebben omdat de Republieken van Novorussia als
buffer zullen fungeren.
Europe cannot confront the United
States, but it is deathly afraid of a destroyed Ukraine. Therefore, for the
first time in the conflict, Hollande and Merkel are not just trying to sabotage
the U.S. demands (by imposing sanctions but not going too far), but they are
also undertaking limited independent action with the aim of achieving a
compromise – maybe not peace but at least a truce in the Ukraine.
If the Ukraine catches fire, it will
burn quickly, and if the EU has become an unreliable partner that is ready if
not to move into Russia’s camp then at least to take a neutral position,
Washington, faithful to its strategy, would be obliged to set fire to Europe.
Europa kan niet tegen de
Verenigde Staten in gaan, maar het is doodsbang voor een verwoest Oekraïne.
Daarom proberen Hollande en Merkel voor de eerste keer tijdens dit conflict om de Amerikaanse eisen te saboteren (door wel
met sancties in te stemmen, maar daarin niet te ver te gaan) maar ondernemen ook op beperkte schaal actie (los
van de VS) met als doel om een compromis
te bereiken in de Oekraïne -- misschien
geen vrede, maar wel op zijn minst een
wapenstilstand.
Als de Oekraïne in brand schiet ,
zal het snel verbranden. En als de EU tot een onbetrouwbare partner is geworden
die misschien bereid is om naar het kamp van Rusland over te stappen, of op
zijn minst bereid is om een neutrale positie in te nemen, dan zou Washington
zich verplicht kunnen zien - trouw blijvend aan haar strategie -- om ook
Europa in brand te steken.
It is clear that a series of civil and
interstate wars on a continent packed with all sorts of weapons, where more
than half a billion people live, is far worse than a civil war in the Ukraine.
The Atlantic separates the United States from Europe. Even Britain could hope
to sit it out across the Channel. But Russia and the EU share a very long [sic]
border.
Het is duidelijk dat een reeks
van burgeroorlogen en oorlogen tussen landen op een continent vol met allerlei
wapens, waar meer dan een half miljard mensen leven, veel erger is dan een
burgeroorlog in de Oekraïne. De Atlantische Oceaan scheidt van de Verenigde
Staten van Europa. Zelfs Groot-Brittannië zou kunnen hopen er zonder kleerscheuren vanaf te komen, aan
de overkant van het Kanaal. Maar Rusland en de EU delen een zeer lange (sic) grens.
It is not at all in Russia’s interests
to have a conflagration stretching from the Atlantic to the Carpathian
Mountains when the territory from the Carpathians to the Dnieper is still
smoldering. Therefore, Putin’s other objective is, to the extent possible, to
prevent the most negative effects of a conflagration in the Ukraine and a
conflagration in Europe. Because it is impossible to completely prevent such an
outcome (if the United States wants to ignite the fire, it will), it is
necessary to be able to extinguish it quickly to save what is most valuable.
Een grote vuurzee die zich
uitstrekt van de Atlantische Oceaan naar de Karpaten [van Polen tot Roemenië] is
helemaal niet in het belang van Rusland wanneer het grondgebied van de Karpaten
tot de Dnjepr [ de Zuidelijke Oekraïne] nog steeds smeulende is.
Daarom is Poetin’s
andere doelstelling, voor zover mogelijk, om de meest negatieve effecten van
een brand in de Oekraïne en een vuurzee in Europa te voorkomen.
Omdat het onmogelijk is om zoiets
volledig te voorkomen ( als de Verenigde Staten de brand wil aansteken, dan
doet ze dat ), is het nodig om snel te kunnen blussen om te redden wat het
meest waardevol is.
Thus, to protect Russia’s legitimate
interests, Putin considers peace to be of vital importance, because it is peace
that will make it possible to achieve this goal with maximum effect at minimum
cost. But because peace is no longer possible, and the truces are becoming more
theoretical and fragile, Putin needs the war to end as quickly as possible.
Dus, om de wettige belangen van
Rusland te beschermen beschouwt Poetin vrede als een vitaal belang, want het is
Vrede die het mogelijk zal maken het doel [de veiligheid en het overleven van
Rusland] met een maximaal resultaat tegen minimale kosten, te bereiken. Maar
omdat Vrede niet langer haalbaar is, en de wapenstilstanden steeds theoretischer
en breekbaarder worden, moet Poetin de oorlog zo snel mogelijk beëindigen.
But I do want to stress that if a compromise
could have been reached a year ago on the most favorable terms for the West
(Russia would have still obtained its goals, but later – a minor concession),
it is no longer possible, and the conditions are progressively worsening.
Ostensibly, the situation remains the same; peace on almost any conditions is
still beneficial for Russia. Only one thing has changed, but it is of the
utmost importance: public opinion. Russian society longs for victory and
retribution. As I pointed out above, Russian power is authoritative, rather
than authoritarian; therefore, public opinion matters in Russia, in contrast to
the “traditional democracies.”
Maar ik wil wel benadrukken dat
als er een jaar geleden een compromis had kunnen worden bereikt, op de meest gunstige voorwaarden voor het
Westen – wat nu niet meer mogelijk is, en de kansen worden steeds kleiner
-- dat Rusland dan nog steeds haar
doelstellingen had kunnen bereiken, maar dan wel later, wat slechts een kleine concessie zou zijn geweest.
[Hoe zou dat compromis er dan uit
zien? De VS/Kiev weigerde te praten. In welke maand situeert hij ‘een jaar geleden’
? Vòòr 20 febr 2014? ]
Ogenschijnlijk blijft de situatie
hetzelfde. Vrede, wat de voorwaarden ook zouden zijn, blijft nog steeds in het voordeel van Rusland.
Maar er is één ding veranderd: de publieke
opinie. En die is van groot belang.
De Russische samenleving verlangt
naar een overwinning en naar vergelding. Zoals ik reeds heb opgemerkt, is de
Russische macht gebaseerd op gezag, op geloof in de leider, en niet op de formele positie als leider;
Daarom telt de publieke opinie in Rusland flink mee, anders dan in de
"traditionele democratieën."
Putin can maintain his role as the
linchpin of the system only as long as he has the support of the majority of
the population. If he loses this support, because no figures of his stature
have emerged from Russia’s political elite, the system will lose its stability.
But power can maintain its authority only as long as it successfully embodies
the wishes of the masses. Thus the defeat of Nazism in the Ukraine, even if it
is diplomatic, must be clear and indisputable – only under such conditions is a
Russian compromise possible.
Poetin kan zijn rol als spil van
het systeem alleen volhouden zolang hij de steun van de meerderheid van de
bevolking heeft. Als hij deze steun verliest zal het systeem zijn stabiliteit
verliezen, omdat er nog geen mensen van Putin’s statuur zijn opgestaan [tot nu
toe] in de politieke elite van Rusland. Maar macht [Putin] kan zijn gezag slechts
handhaven zolang het er in slaagt de
wensen van de massa van het volk te representeren. Dus de nederlaag van het Nazisme
in de Oekraïne, ook al is het een diplomatieke nederlaag, die moet duidelijk en
onbetwistbaar zijn . Alleen onder dergelijke omstandigheden is een Russisch
compromis mogelijk.
[ Het Russische volk betreurt 27
miljoen doden als gevolg van de strijd tegen Nazi-Duitsland. Voor de Russen is
alleen een leider die de Nazi’s in de Oekraïne zal verslaan aanvaaardbaar. ]
Thus, regardless of Putin’s wishes and
Russia’s interests, given the overall balance of power, as well as the
protagonists’ priorities and capabilities, a war that should have ended last
year within the borders of the Ukraine will almost certainly spill over into
Europe. One can only guess who will be more effective – the Americans with
their gas can or the Russians with their fire extinguisher? But one thing is absolutely
clear: the peace initiatives of the Russian leaders will be limited not by
their wishes but their actual capabilities. It is futile to fight either the
wishes of the people or the course of history; but when they coincide, the only
thing a wise politician can do is to understand the wishes of the people and
the direction of the historical process and try to support it at all costs.
Dus, ongeacht Poetin’s wensen [=vrede] en ongeacht de belangen van
Rusland [=vrede], gezien de algehele balans van de macht [de volkswoede in
Rusland bepaalt de speelruimte van een president], evenals prioriteiten en
mogelijkheden van de protagonisten [Amerika’s besluit om hegemon te blijven], zal de oorlog die vorig jaar had moeten worden
beëindigd binnen de grenzen van de Oekraïne vrijwel zeker overslaan naar Europa.
Men kan alleen maar raden wie succesvoller
zal zijn - de Amerikanen die het vuurtje op stoken of de Russen met hun
brandblusser?
Maar één ding is absoluut
duidelijk: de vredesinitiatieven van de Russische leiders zullen niet worden
beperkt omdat ze geen vrede willen, maar omdat ze gedwongen worden door hun
achterban. Het is zinloos om tegen de wil van het volk in te gaan. Of tegen de
loop van de geschiedenis. Maar als de wil van het volk en de loop van de geschiedenis samenvallen, dan
is het enige dat een verstandig politicus kan doen is dit alles te begrijpen en
te steunen met alle middelen.
The circumstances described above make it
extremely unlikely that the proponents of an independent state of Novorossiya
will see their wishes fulfilled. Given the scale of the coming conflagration,
determining the fate of the Ukraine as a whole is not excessively complicated
but, at the same time, it will not come cheap.
De hierboven beschreven
omstandigheden maken het zeer onwaarschijnlijk dat de voorstanders van een
onafhankelijke staat Novorussia hun wensen vervuld zien worden. Gezien de
omvang van de vernietigende strijd die nog gaat komen is het niet moeilijk om het
lot van de Oekraïne te voorspellen en er zal veel schade worden aangericht. [
betere vertaling gewenst]
It is only logical that the Russian
people should ask: if Russians, whom we rescued from the Nazis, live in
Novorossiya, why do they have to live in a separate state? If they want to live
in a separate state, why should Russia rebuild their cities and factories? To
these questions there is only one reasonable answer: Novorossiya should become
part of Russia (especially since it has enough fighters, although the governing
class is problematic). Well, if part of the Ukraine can join Russia, why not
all of it? Especially as in all likelihood by the time this question is on the
agenda, the European Union will no longer be an alternative to the Eurasian
Union [for the Ukraine].
Het is niet meer dan logisch dat
het Russische volk zich [na de oorlog] af vraagt: als er Russen in Novorussia wonen die we gered
hebben van de nazi's [Yarosh c.s.] , waarom moeten ze dan in een aparte staat
te leven? Als ze in een aparte staat willen leven, waarom moet Rusland dan de
wederopbouw van hun steden en fabrieken betalen? Op deze vragen is er maar één
redelijk antwoord: Novorusssia moet een deel van Rusland worden (vooral omdat
het genoeg strijders heeft, hoewel de regerende klasse problematisch is). [Deze laatste zin tussen
haakjes begrijp ik niet].
Nou, als een deel van de Oekraïne lid kan worden
van Rusland, waarom dan niet de hele Oekraïne? Vooral omdat naar alle
waarschijnlijkheid tegen de tijd dat deze kwestie op de agenda staat, de Europese Unie niet langer als een
alternatief voor de Euraziatische Unie zal bestaan ( om bij aan te sluiten).
Consequently,
the decision to rejoin Russia will be made by a united federated Ukraine and
not by some entity without a clear status. I
think that it is premature to redraw the political map. Most likely the
conflict in the Ukraine will be concluded by the end of the year. But if the
United States manages to extend the conflict to the EU (and it will try), the
final resolution of territorial issues will take at least a couple of years and
maybe more.
In any
situation we benefit from peace. In conditions of peace, as Russia’s
resource base grows, as new allies (former partners of the United States) go
over to its side, and as Washington becomes progressively marginalized, territorial restructuring will
become far simpler and temporarily less significant, especially for those being
restructured.
En dus zal de beslissing om zich
bij Rusland te voegen worden genomen door een Oekraïne dat uit een federatie
bestaat, en niet door een entiteit zonder een duidelijk statuut. Ik denk dat
het te vroeg is om de politieke kaart opnieuw te tekenen. Waarschijnlijk zal
het conflict in de Oekraïne tegen het einde van het jaar 2015 worden afgerond.
Maar als de Verenigde Staten erin slagen om het conflict naar de EU uit te
breiden (en dat zullen ze proberen), zal de uiteindelijke oplossing van de kwestie
(en de toekomst van de Oekraïne als land) op zijn minst een paar jaar en
misschien wel langer duren.
In elk mogelijk scenario hebben
we baat bij vrede.
Zolang het vrede blijft zal Rusland
sterker worden, omdat nieuwe bondgenoten
(ex-partners van de Verenigde Staten) over stappen naar haar kant, en omdat Washington steeds meer gemarginaliseerd zal
raken, en dan zal een territoriale herstructurering [Ishchenko bedoelt het
aansluiten van de Oekraïne bij Rusland] veel eenvoudiger en tevens minder ingrijpend
worden, vooral voor de mensen die daar wonen.
Notes:
1 Moscow street where the headquarters of the
Presidential Administration of Russia is located.
2 Moscow square where Russia’s Ministry of Foreign
Affairs is located.
3 Georgiy Gongadze was a Georgian-born Ukrainian
journalist and film director who was kidnapped and murdered in 2000.
4 The Cassette Scandal erupted in 2000 with the
release of audiotapes on which Leonid Kuchma allegedly discussed the need to
silence Gongadze for reporting on high-level corruption.
5 As a result of
the Cassette Scandal, a mass anti-Kuchma protest took
place in the Ukraine in 2000-2001.
Opmerkingen:
1 De straat in Moskou waar het
hoofdkwartier van de presidentiële administratie van Rusland ligt.
2 Het plein in Moskou waar het
Russische ministerie van Buitenlandse Zaken is gevestigd.
3 Georgiy Gongadze was een in Georgië
geboren Oekraïense journalist en regisseur, die werd ontvoerd en vermoord in
2000.
4 Het Cassette schandaal brak ui
in 2000 met de release van geluidsbanden waarop Leonid Koetsjma naar verluidt sprak
over de noodzaak om Gongadze het zwijgen op te leggen omdat hij schreef over
corruptie op hoog niveau.
5 Als gevolg van het Cassette Schandaal
vond een massaal anti-Koetsjma protest plaats in de Oekraïne in 2000-2001.
