Amnesty International is not a uniform organisation.
It has several offices that are more or less independent.
Last Year AI in Canada campaigned for the arrest of George Bush when Bush visited Canada.
Well, that is in line with its historical goals, I could say.
But like so many Institutions, also AI has been infiltrated by 'The Power Elite' and now certain pockets in the organisation are siding with The Opressors, like with 'The American Empire'.
Three articles about this less known role of AI:
Felicity Arbuthnot: Amnesty, an instrument of War Propaganda ?
Tony Cartalucci: Amnesty International is US State Department Propaganda.
------------------------------------
Below are 2 articles from a Belgian author that explain it all in detail:
De dubieuze praktijken van Amnesty International
Het rommelt op het Britse hoofdkwartier van Amnesty International. Dat er al lang aanslepende interne ruzies over het beleid waren was bij insiders gekend. Maar nu raken als gevolg van ernstige sociale problemen ook enkele media zich bewust van de problemen bij deze ngo. Zo is er zelfs de eis tot ontslag van grote baas secretaris generaal Salil Shetty alsmede die van Kate Allen, de directeur van de lokale Britse afdeling.
En mede als gevolg van het als asociaal bestempelde personeelsbeleid waren er de voorbije weken zelfs al twee stakingsacties. Ook vertrokken uit onvrede met de gang van zaken het voorbije jaar reeds vier regiodirecteurs waaronder recent Susan Lee die de dossiers rond Latijns Amerika beheerde. Voor wie Amnesty International al jaren volgt allemaal geen verrassing.
Bonussen
Het beeld van een onbaatzuchtige ngo die zich met hart en ziel inzet voor de mensenrechten en politieke gevangenen ligt duidelijk aan diggelen. Wat wij nu te zien krijgen is er een van grijpzucht en asociale praktijken die zelfs doen denken aan de tijd van Charles Dickens. Met daarbij een politiek beleid dat netjes past binnen de westerse imperialistische oorlogsstrategie.
Alles begon toen begin vorig jaar uitlekte dat de twee vroegere topfiguren van de organisatie, secretaris generaal Irene Khan en haar adjunct Kate Gilmore in december 2009 in het grootste geheim een ontslagvergoeding hadden gekregen waar alle andere medewerkers en gewone donateurs alleen maar van kunnen dromen.
Zo kreeg Irene Khan 659.000 euro en Kate Gilmore een 350.000 euro als afscheidsgeschenk. Totaal meer dan 1 miljoen euro dus! Daarbij bleek Irene Khan bij Amnesty een jaarwedde te hebben getrokken van een mooie 163.764 euro. Dit terwijl Irene Khan aan het hoofd van AI was gekomen met de slogan de armoede te bestrijden.
Het raakte begin 2011 bekend toen Amnesty verplicht was haar jaarverslag voor 2009 te publiceren. Iets wat intern een storm van verontwaardiging veroorzaakte waarvan de organisatie feitelijk nog niet is bekomen.
Bij Amnesty geeft men toe fouten te hebben gemaakt. Woordvoerster Susanna Flood: “Het werd geheim gehouden om het werk van Amnesty International niet te schaden. Het was totaal fout en Peter Pack, de voorzitter van de Internationale Uitvoerende Raad, is nadien niet meer herverkozen geraakt. Wij hebben hiervoor dan onze excuses aangeboden.” Met andere woorden: Men wist dat het fout was en daarom hield men het geheim.
Armoede bestrijden
Nadien bleek trouwens ook hoe Irene Khan met succes de armoede had bestreden. Op persoonlijk vlak dan. Zo werd zij die maand van haar ontslag rector van de universiteit van Salford in Manchester en nadien ook nog eens baas van de International Development Law Organization in Rome, een multilaterale organisatie. Financieel noemt men dat binnen zijn.
Bovendien wacht haar praktisch zeker de Britse adelstand. Zo waren de vorige rectoren van de universiteit van Salford, achtereenvolgens Prins Philip, echtgenoot van de koningin, Sarah Hertogin van York, de ex-schoondochter van de koningin, Sir Walter Bodmer en Sir Martin Harris. Lidmaatschap van de Britse adel is dus voor haar zo te zien alleen een kwestie van wat geduld hebben.
Amnesty International roept de Navo nu al op om verder te doen met de oorlog in Afghanistan met als excuus de vrouwenrechten. Ook in Syrië staan ze aan de kant van de oorlog met al zijn verschrikking.
Ook Kate Gilmore, de toenmalige nummer twee, zit financieel op rozen. Zo is ze nu assistent secretaris generaal en adjunct uitvoerend directeur van het United Nations Population Fund (UNFPA), een van de zovele vet betalende postjes binnen de VN.
Het bewijst nogmaals hoezeer een organisatie als Amnesty International een vast onderdeel vormt van het westerse establishment. Critici van deze westerse elite zullen achteraf nu eenmaal financieel niet zo beloond worden als dit duo. Het toont dat de mensenrechtenpolitiek van deze ngo geheel past binnen de westerse oorlogsstrategie.
Wie dacht dat het na dit vertrek met de lonen van de top in de andere meer egalitaire richting zou uitgaan is echter verkeerd. Suzanna Flood: “Salil Shetty heeft een jaarwedde van 192.800 pond (237.192 euro) maar daar wordt nu strikt op toegezien zoals op het vlak van overuren en extra onkostennota’s. We zien het ook als marktconform.” Wat wil zeggen dat Irene Khan naast haar riante wedde nog veel extra’s binnenhaalde.
Arm Bangladesh
Typerend voor het totaal gebrek aan inzicht en kritische zin binnen Amnesty en bij veel buitenstaanders is dat Irene Khan, toen zij nog baas was bij AI, werd voorgesteld als een soort van heilige en een dame die Amnesty nieuw elan zou geven. Zo kwam ze hier spreken op een bijeenkomst van het tijdschrift MO. Met daarbij niets dan lof voor haar inzet.
En toen het verhaal van haar bonus uitlekte bleef ook Eva Brems, toen baas van AI Vlaanderen en nu parlementslid voor Groen, het hebben over de dame die “kwam uit dat arme Bangladesh” (1).
Arme Bangladesh? Haar familie behoort er tot de rijke bovenlaag en die zal deze status wel niet bereikt hebben door met hun voeten te ploeteren in de giftige leerlooierijen van Dhaka of te naaien in de brandonveilige textielfabrieken daar. Maar als hagiografische sfeerschepping kan de uitleg van Brems natuurlijk wel tellen.
Vakbond verbieden
Ongeveer gelijktijdig met de publicatie van de details rond die royale ontslagvergoedingen ontstaat ook de eerste frontale botsing tussen het management en de personeelsvakbond Unite.
Zonder enige waarschuwing stelt nieuwe baas Salil Shetty op 16 februari 2011 plots dat hij de vakbond bij zijn ngo wil verbieden. Een dreiging die na intern overleg uiteindelijk dode letter blijft. Ook hier geeft men bij Amnesty toe fouten te hebben gemaakt.
Suzanna Flood: “Dat was een geval van slechte communicatie naar het personeel en we hebben ons ook hiervoor gaan verontschuldigen. De vakbond is voor ons van vitaal belang en we werken er verder mee samen.”
De relaties met het personeel worden er echter niet beter op. Amnesty wil immers haar interne structuur hervormen en een deel van het nu centraal in London werkende personeel naar verschillende regionale centra overhevelen.
In het kader van de actie “Moving closer to the ground” zouden er dan centra komen in o.m. Bangkok, Hong Kong, New York, Nairobi en Johannesburg. Een operatie die volgens vele medewerkers en de vakbond echter totaal amateuristisch en zelfs chaotisch wordt aangepakt en daardoor pakken vol geld kost.
Stakingsacties
Het blijft dan ook intern rommelen en woedend riep de vakbond Unite voor 17 oktober een eerste staking uit, met een tweede op 20 november. “Dit is het meest leugenachtige management dat wij ooit meemaakten”, klinkt het bij de nochtans erg ervaren vakbond Unite.
Zo stelt de bond dat het management sociale akkoorden rond onder meer de vakbondsvertegenwoordiging en arbeidsvoorwaarden zoals ontslagvergoedingen, detachering en loon zomaar zonder enig overleg verbrak.
Ook was er een overeenkomst bereikt over het door de decentralisatie getroffen personeel dat echter nog diezelfde 6 augustus door de directie naar de prullenmand werd verwezen. De voorheen overeengekomen voorwaarden voor ontslag en verhuis naar andere centra waren plots niet meer van toepassing.
De toestand liep uiteindelijk zo uit de hand dat ACAS, de officiële Britse arbeidsbemiddelingsdienst, moest tussenbeide komen. Maar het ook hier met ACAS bereikte akkoord werd nadien eenzijdig door het team van Salil Shetty verbroken.
Susanna Flood: “We pogen nu een beleid van o.a. overplaatsingen en ontslagvergoedingen te heronderhandelen en een nieuw akkoord te maken. We zeggen niet dat de vakbond hier liegt maar we willen een arbeidsovereenkomst bekomen die zowel goed is voor onze medewerkers als voor onze donateurs.”
Het ging zover dat Salil Shetty en het management dreigden met het ontslaan van alle personeelsleden om hen nadien aan een lager loon terug aan te werven. Met als gevolg dus een tweede stakingsactie, ook gesteund door personeel in o.a. Senegal, Parijs, Beiroet, Hong Kong, Oeganda en Johannesburg.
Ook hier poogt men zich bij Amnesty International te verdedigen. Susanna Flood: “Kijk, tijdens de onderhandelingen met o.m. ACAS stelden we op zeker ogenblik tegen de vakbond dat als ze ons dan gedane voorstel niet aanvaarden dat er dan een collectief ontslag zou komen. Dat is nu eenmaal de wet. Maar dat is nu van de baan want we onderhandelen verder. ”
Vrijheid van vereniging
Ook bij de top hielden mensen het voor bekeken. Zo namen dit jaar al vier regiodirecteuren ontslag waaronder op 12 november Susan Lee die Latijns-Amerika onder haar bevoegdheid had. Voor Susanna Flood een spijtige zaak: “Ze was een fantastische dame en een uitstekende medewerkster. Het is erg spijtig dat ze ons verliet.”
Sally Kosky van de vakbond Unite: “Het is toch straf dat een organisatie die transparantie, fair trade en de mensenrechten beweert te verdedigen zo’n personeelsbeleid voert. De vakbond verbieden is de vrijheid van vereniging in de vuilbak gooien. En dat is toch een van de meest fundamentele mensenrechten die er bestaan. Zij eisen dat regeringen en bedrijven elders hun akkoorden moeten eerbiedigen en treden hier diezelfde regels botweg met hun voeten. Het is schokkend.”
Daarbij komt nog dat de ongelijkheid qua lonen bij Amnesty International de voorbije jaren sterk is toegenomen. Zo verdienen 8 mensen bij Amnesty tezamen per jaar ongeveer 1,24 miljoen euro. Dit terwijl de lonen voor de lagere staf grotendeels gelijk bleven en men ook personeel wil ontslaan.
Zo dreigen er bij Amnesty International UK, de Britse tak, tot 70 personeelseden ontslagen te worden om zo vanuit de lokale afdeling meer te kunnen afdragen aan het internationaal secretariaat. Wat hier eveneens tot een sociaal conflict leidde met o.m. een tweedaagse stakingsactie en de roep om naast Salil Shetty eveneens de Britse afdelingsbaas Kate Allen te ontslaan. Ook hier was er een weigering van de directie om serieus sociaal overleg te plegen.
Grote schrik
Er heerst volgens insiders dan ook grote schrik bij het personeel om tegen buitenstaanders over de zaak te praten. Zeker daar sommigen er met korte termijncontracten van een maand werken. Een meer dan merkwaardige toestand voor een ngo die zegt rond mensenrechten te werken.
Susanna Flood: “Het is spijtig dat mensen hier zo reageren. We zitten op dit ogenblik in een fase van grote veranderingen, de grootste uit onze geschiedenis en dat zorgt uiteraard voor serieuze interne spanningen.”
Maar dat er bij Amnesty International qua arbeidsrelaties zo te zien een negentiende eeuwse mentaliteit heerst hoeft niet echt te verbazen. In publicaties roept ze wel op om projecten als fair trade te steunen, in realiteit is Amnesty International feitelijk een spiegelbeeld van wat zij beweert te zijn.
En dat blijkt bij een nader onderzoek ook duidelijk uit haar politiek handelen. Zo steunt zij zowel in Syrië als voorheen in Libië de door het westen georganiseerde grotendeels salafistische rebellie. Wat men bij Amnesty betwist. Dat het westen en die rebellen weigeren te onderhandelen is voor Amnesty voor zover geweten geen enkel probleem. Iets wat men dan wel niet betwist.
En mensenrechtenschendingen door die salafisten waren er volgens Amnesty in Libië amper of niet. Alleen na de val van Kadhaffi – het westen had haar buit binnen – nam de kritiek op die nieuwe heersers en er rondtrekkende gewapende bendes dan toe. Echter maar met mondjesmaat.
Rode Khmer
Hetzelfde prowesterse beleid zagen we in Cambodja toen Amnesty van 1979 tot 1990 elke kritiek op de door de VS herbewapende Rode Khmer weigerde en alle banbliksems reserveerde voor Vietnam en de door haar geïnstalleerde Cambodjaanse regering. Niet toevallig twee vijanden van de VS.
En als begin 2003 De Belgische journalist Thierry Falise en zijn Franse collega Vincent Reynaud na de moord op een Laotiaanse politieman er in de cel vlogen was Amnesty er ook hier als de kippen bij om Laos aan te vallen. (2)
De politieman was in de aanwezigheid van die journalisten door een groepje aanhangers van een zekere Vang Pao vermoord en dat waren voor Amnesty de slachtoffers, de helden. Aan de familie van de vermoorde Laotiaanse politieman dacht men niet eens.
Laotiaan Vang Pao was in de jaren 1965 tot 1975 ‘s wereld grootste drugproducent en een van de meest moorddadige krijgsheren van de regio. Maar ook deze man genoot de steun van de VS en nadien van Amnesty. Hij stierf trouwens begin dit jaar een natuurlijke dood in zijn bed in de VS.
Thuis in Israël
Die hondstrouwheid aan de VS resulteerde trouwens in januari dit jaar in de benoeming van Suzanne Nossel tot directeur van Amnesty International USA. Deze werkte voorheen op het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken.
Daar was ze onder president Bill Clinton medeverantwoordelijk voor het beleid rond o.m. Afrika waarbij de Rwandese dictator Paul Kagame ongeziene roof- en moordtochten mocht houden in eerst Rwanda en nadien Congo, met als resultaat mogelijks tot 4 en meer miljoenen doden. Voor haar is militair geweld dan ook nodig. (3)
Verder toonde zij zich in publicaties ook voorstander van een oorlog tegen Iran en steunde ze voluit Israël. (4) Ze is trouwens ook joodse. Het voor Israël kritische rapport van Richard Goldstone (zelf een zionist) over de voorlaatste oorlog tegen Gaza kon voor haar dan ook niet door de beugel. (5)
Israël is voor haar, zoals ze het uitdrukte: “Een plek waar ik me op mijn gemak en thuis voel.” (6) Over het Palestijnse probleem voor zover te zien geen woord. Het bestaat voor haar blijkbaar niet en Israël wordt in haar ogen al te veel politiek aangevallen.
Leve de Navo
Niet verbazingwekkend dan ook dat Amnesty USA mee actie voerde toen de Navo op 20 en 21 mei dit jaar in Chicago een topbijeenkomst belegde over Afghanistan waar ook de Afghaanse president Hamid Karzai aanwezig was.
Amnesty spendeerde daarbij zelfs een pak geld aan een reclamecampagne met als slogan ‘Nato: Keep the progress going’ (Navo: Werk verder aan de vooruitgang). Dit terwijl gelijktijdig in die stad duizenden oorlogsveteranen tegen al die Amerikaanse oorlogen kwamen betogen en er hun medailles gingen teruggeven.
Toen de betogers die affiches op de bushokjes zagen ging er dan ook een grote schok door de rangen. Nooit hadden ze zich dit kunnen inbeelden. Deze affiches maakten ook reclame voor een door Amnesty die 20ste mei georganiseerde zogenaamde schaduwconferentie rond vrouwenrechten in Afghanistan.
Rechten die de Navo ginds dan maar verder moest blijven verdedigen. De voornaamste gastspreker was Madeleine Albright, ex-minister van Buitenlandse Zaken en de vroegere bazin van Suzanne Nossel.
Madeleine Albright is de dame die als minister mee het embargo tegen Irak organiseerde waarbij volgens de NV alleen al 500.000 kinderen stierven. Een getal dat haar toen men er haar mee confronteerde niet eens deerde.
Trouwens in het door de Navo al bijna 12 jaar bezette Afghanistan is volgens een aantal multilaterale organisaties zoals de UNDP de vrouwensterfte bij de geboorte nog steeds de hoogste van de hele wereld. (7) Van progressie gesproken.
Susanna Flood: “In de VS zien we dergelijke personeelswissels als deze met Suzanne Nossel wel meer. Wat betreft die slogan rond de Navo is er bij ons wel een ongelukkige fout gemaakt en verontschuldigden die mensen zich achteraf hiervoor. Dat Madeleine Albright daar kwam was om ook haar visie over de zaak te horen. De vrouwenrechten in Afghanistan zijn voor ons echt belangrijk.”
Ooit in 1961 door de Londense advocaat Peter Benenson gesticht om gewetensgevangenen te steunen is Amnesty International een bedrijf geworden dat op humanitair vlak het westerse imperialisme rugdekking geeft zodat de oorlogsvoering door dat westen met zo weinig mogelijk burgerprotest kan blijven doorgaan. Wie dat begrijpt, begrijpt de rest.
Willy Van Damme
1) De Standaard 21/02/2011
2) Over Laos, Thierry Falise en Vincent Reynaud:http://archief.uitpers.be/artikel_view.php?id=594
3) “Washington, the theory goes, should thus offer assertive leadership — diplomatic, economic, and not least, military [our emphasis] — to advance a broad array of goals: self-determination, human rights, free trade, the rule of law, economic development, and the quarantine and elimination of dictators and weapons of mass destruction (WMD)”. Suzanne Nossel: in Smart Power – Foreign Affairs, editie maart/april 2004. http://www.foreignaffairs.com/articles/59716/suzanne-nossel/smart-power
4) The prospect of a nuclear-armed Iran—bent on regional domination, aggressive toward Israel, and hostile to the United States—is as serious a threat as the United States has confronted in recent decades – Herfst 2008 – Suzanne Nossel. Zie:http://www.dissentmagazine.org/author/suzannenossel
5) Over het Goldstone Rapport betreffende de vorige van 2008-2009 daterende oorlog tegen Gaza. 14 april 2010: http://bloggingheads.tv/videos/2521?in=11:30&out=15:10
6) “It’s a place where I feel very comfortable and at home” – Suzanne Nossel – Daterend van 22 januari 2012 en te lezen op een van de vele zionistische websites in de VS.http://www.jbi-humanrights.org/jacob-blaustein-institute/2012/01/suzanne-nossel-on-un-human-rights-council-at-jbi-meeting.html
7) Over de toestand van vrouwen in Afghanistan zie: http://stopwarcoalition.org/nato-amnesty-and-maternal-mortality-in-afghanistan/
Hierbij dient men ook te beseffen dat de CIA voorheen in een interne geheime studie voorstelde om de Afghaanse vrouwenproblematiek als middel te gebruiken om onder het publiek in de VS en vooral in Europa terug meer steun te verwerven voor de Afghaanse oorlog. De studie lekte via WikiLeaks uit. Zie: http://wlstorage.net/file/cia-afghanistan.pdf
Dat Amnesty in Afghanistan stelt vrouwenrechten te verdedigen en in Libië en Syrië dan weer salafisten steunt, toont perfect wat deze ngo politiek betekent. De leugen heerst er.
No comments:
Post a Comment