UPDATE: Hieronder vergelijk ik de daden van Putin met de daden van Netanyahu. Putin wordt van genocide beschuldigd door deze NRC columnist. Zou Netanyahu niet wat eerder in aanmerking komen? Maar nu bedacht ik: 'En wat te denken van mevrouw Albright ! Zij liet 500.000 Iraakse kinderen bewust sterven ( door sancties) terwijl ze wist dat Saddam geen WMD's had ! '
-----------------
Voor zover ik weet kampt elk westers land met een snelle afname van de geboortes.
Achteraf gezien was 'de pil' niet helemaal een zegen. Die heeft veel meer schade gedaan dan we altijd dachten volgens homeopaat Arjen Pasman: de pil gooide het hormonaal systeem van de vrouw in de war.
Hoe los je sterke bevolkings-afname op? In de VS en West Europa laten ze iedereen binnen, maar dat is vooral op korte termijn nuttig voor de 1%. Op de lange termijn helpt het niks, en wat je er gratis bij krijgt is : eeuwige bonje. Zoals Hutu's en Tutsi's eeuwig bonje hebben. En Hindu's en Moslims. En Catalanen en Spanjaarden. En ga zo maar door.
Putin heeft de beste oplossing: hij geeft financiele voordelen aan mensen die meer kinderen op de wereld zetten.
Of zou hij ook Oekraïense kindertjes mee nemen naar Rusland? Wie weet.
Maar àls hij dat zou doen, dan zou hij die natuurlijk niet dood maken !
En dàt idiote idee is de opinie van ene Skorobogatov. ( De NRC publiceerde al 17 Rusland -bashing artikelen van deze man die nu in Antwerpen woont)
En dàt idiote idee vindt de NRC de moeite waard om te publiceren.
---------------
Ik weet dat Putin wordt gezocht door het Int. Strafhof omdat hij kinderen heeft ontvoerd.
Maar de letterlijke aanklacht heb ik nergens gelezen.
----------------
Er is een wet die zegt: Maak het niet ingewikkelder dan nodig. Als de eenvoudigste verklaring afdoende is, neem die dan voorlopig aan als zijnde waar. ( ben nu de term vergeten).
De eenvoudigste verklaring zou zijn die welke door Rusland is gegeven: Er zijn veel kinderen die niet bij hun ouders leven of kinderen waar de ouders wat minder goed voor ze kunnen zorgen. Neem die mee naar een veilig gebied als ze zich in een oorlogsgebied bevinden.
Volgens de verantwoordelijke mevrouw in Rusland was het zo dat ouders die hun meegenomen kind terug wilden, dat kind altijd terug kregen. ( Ik herinner me dit. Heb nu geen citaat.)
In onderstaand NRC artikel lezen we dat :
Na de bezetting van de regio Cherson in 2022 ging het hoofd van het tehuis, Lidia Sjarvarly, samenwerken met de bezettingsmacht, die haar benoemde tot het hoofd van drie nabijgelegen dorpen. Het succesvolle tegenoffensief van het Oekraïense leger in de herfst van 2022 dwong niet alleen Poetins soldaten op de vlucht, maar ook de collaborateurs. Lidia Sjarvarly dwong alle kinderen om mee te gaan naar Rusland. Voor ieder van hen ontving ze een toelage van 100.000 roebel (ongeveer 1.000 euro), waarna ze de kinderen aan hun lot overliet en het geld in eigen zak stak.
Dus Lidia was collaborateur en moest -- om niet dood op straat te eindigen zoals de doden in Boetsja -- snel naar Rusland vluchten. Natuurlijk had ze de kinderen achter kunnen laten. Maar wie zou er dan voor hen zorgen, zo midden in een oorlog ?
Dat ze het geld in eigen zak stak is niet netjes. Maar meer een kwestie tussen de gastgezinnen en deze Lidia.
Onze opinie-maker beweert dat Rusland een genocide pleegt. Doe je dat door de kinderen naar jouw eigen land te halen en in veiligheid te brengen ? Of doe je dat door ze te laten waar ze waren: in oorlogsgebied? Kan de NRC me dat zeggen?
Tussen de regels door lees ìk een heel ander verhaal: de arme jongen pleegde zelfmoord omdat zijn ouders alcoholisten waren en omdat de opvang in Oekraïne hem als een slaaf behandelde. Dààr zien we zijn gruwelijke lot. Toen hij in een vreemd land terecht kwam werd het hem allemaal te veel.
In de video van de journalisten zien we dat Alexander in een gezin met 17 pleegkinderen terecht kwam. Dat is wel erg veel om elk kind persoonlijk aandacht te geven. Maar volgens velen was Alexander altijd depressief en dacht hij altijd aan zelfmoord. Ook heel betrokken ouder zijn niet in staat gebleken om zulke kinderen van hun daad te weerhouden. Verder: we zien dat alle andere kinderen goed terecht zijn gekomen: ze studeren of zijn gehuwd en hebben kinderen. Geen enkele is terug naar Oekraiene gegaan zover ik zie.
De pleegvader weet natuurlijk over het Int. strafhof en de veroordeling van Putin en hij weet precies wat voor artikel hier in de maak is. Wat hij ook zal zeggen: het wordt een negatief verhaal. Hij is dat helemaal beu, dat kun je wel horen.
Ja. Het is een tragisch lot, een tragische gebeurtenis. Maar met genocide door Rusland heeft het duidelijk helemaal niks te maken.
Met Rusland zwart maken: daar heeft het àlles te maken.
En toch heeft het óók met moord te maken, want wat NRC en Skorobogatov doen is: beweren dat Rusland ons wil aanvallen en dus aansturen op een zwaar bewapend Europa. Hoe moet Rusland hier op reageren? Ze kan alleen het zekere voor het onzekere nemen en óók gaan bewapenen. En dat is precies wat de Neocons willen: dat de goyim elkaar gaan uitmoorden.
Om dat te bereiken moeten ze beiden zwaar bewapend zijn, en moeten ze zo dicht op elkaar zitten dat elke kleine vergissing tot een kernoorlog leidt. Zulke kleine vergissingen gebeuren met regelmaat..... onze dagen zijn geteld.
Tenslotte: Zoals Mearsheimer en Sachs en Wesley Clark en al die anderen al 20 jaar zeggen: Het zijn de Neocons die de buitenland-politiek in de VS bepalen.
De knechten van de Neocons (bij de NRC) doen weer waar ze het best in zijn: leugens verkopen, maar met plausible deniability, want het is immers slechts 'een opinie'. ( Het Neocon wereldbeeld is simpel : "Wij moeten kwaadschiks over de wereld regeren. God staat aan onze kant. En wij moeten met regelmaat een landje met de kop tegen de muur gooien, zodat ze weten wie de baas is. " ( quote van neocon Michael Ledeen )
De NRC kiest al jaren de zijde van deze genocidale beweging.
------------------------- tot zover de inleiding door J V -------------
Gedeporteerde Oekraïense kinderen delen een gruwelijk lot
opinie
Deportatie
De Oekraïense tiener Aleksandr
Jakoesjenko maakte een einde aan zijn leven. Hij is slachtoffer van de
genocide, ontketend door het Poetinregime, schrijft Aleksandr Skorobogatov.
- Gepubliceerd op 3
januari 2025
- Leestijd 4
- In de Sovjet-Unie was er voor kinderen van alle nationaliteiten maar één echt feest: Nieuwjaar. Religieuze feestdagen waren allang verboden, de staatsfeestdagen interesseerden niemand. Daarom was Nieuwjaar voor ons een oogverblindende uitbarsting van vreugde, een magische avond waarop kinderdromen uitkwamen.
Ik herinner me hoe ik als vierjarige op mijn buik naar Ded Moroz (Grootvadertje Vorst, een Slavische versie van de Kerstman) kroop, die tussen de dicht opeengepakte dennentakken stond, hem toefluisterde welk cadeau ik wilde krijgen, en op een voor mij onverklaarbare manier stond precies dat felbegeerde geschenk de volgende ochtend onder de nieuwjaarsboom.
Ik herinner me ook dat er werd aangebeld terwijl ik met mijn moeder aan de feestelijke nieuwjaarstafel zat. Natuurlijk was het Ded Moroz, want er was niemand te zien toen we de deur openden, en tegen de muur stond een ijshockeystick, waar ik nooit van had durven dromen. Het nieuwe jaar beloofde op deze avond eindeloze hockeywedstrijden, en de warmte, liefde en zorg van volwassenen.
Aleksandr Jakoesjenko, een van de vele duizenden Oekraïense kinderen die door het Poetinregime gedwongen uit Oekraïne naar Rusland werden gedeporteerd, zal nooit meer een nieuwjaarsfeest vol hoop kunnen beleven. Op 10 januari 2024 maakte hij op achttienjarige leeftijd een einde aan zijn leven, op enkele kilometers van het huis van zijn Russische pleegouders, waar hij door arbeiders werd gevonden. Zijn zelfdoding werd 24 december 2024 pas bekend, dankzij Vazjnyje Istorii, een onafhankelijk onderzoeksmedium. Op basis van wat hij aantrof, vermoedt de forensisch arts dat de tiener waarschijnlijk op het laatste moment nog van gedachten was veranderd over zijn zelfmoordpoging.
Extreem zwaar
Voor het begin van de grootschalige oorlog woonde Aleksandr in een Oekraïens gezinsvervangend tehuis. Hij was geen wees, maar zijn ouders waren niet in staat om voor hem te zorgen door ernstige alcoholproblemen. „De omstandigheden daar waren extreem zwaar”, vertelt zijn vriend, die samen met hem in het tehuis woonde. „We moesten ontzettend veel werken. Er was een bouwplaats, Aleksandr en ik moesten bijna elke dag pleisterwerk doen en cement mengen, zowel in de zomer als in de winter.” De kinderen werden geslagen, en de jongste kinderen werden het zwaarst mishandeld.
Na de bezetting van de regio Cherson in 2022 ging het hoofd van het tehuis, Lidia Sjarvarly, samenwerken met de bezettingsmacht, die haar benoemde tot het hoofd van drie nabijgelegen dorpen. Het succesvolle tegenoffensief van het Oekraïense leger in de herfst van 2022 dwong niet alleen Poetins soldaten op de vlucht, maar ook de collaborateurs. Lidia Sjarvarly dwong alle kinderen om mee te gaan naar Rusland. Voor ieder van hen ontving ze een toelage van 100.000 roebel (ongeveer 1.000 euro), waarna ze de kinderen aan hun lot overliet en het geld in eigen zak stak. De vrouw kocht in Rusland een huis van 350 vierkante meter, terwijl Aleksandr en de overige Oekraïense kinderen werden overgedragen aan andere Russische gezinnen, waar niemand op hen zat te wachten.
‘Niemand heeft me daar nodig”, stuurde Aleksandr in een spraakbericht aan zijn vrienden kort voor zijn dood. „Dat hebben ze me duidelijk gemaakt. Ik verpest ieders leven. Ik kan dit niet aan. Als ik er niet was, zou niemand problemen hebben, was ik hier maar nooit naartoe gekomen. Het doet zo veel pijn. Ik weet niet wat ik moet doen.”
Alsof het voor een hond was
Aleksandr had zijn vrienden verteld over zijn verlangen om terug te keren naar Oekraïne, maar zijn pleeggezin had zijn documenten afgenomen. „Ze namen zijn paspoort af, en daarom pleegde hij zelfmoord”, getuigde een vriendin van hem. Over de begrafenis van Aleksandr vertelde een andere vriendin: „Zijn pleeggezin koos de goedkoopste kist. Toen mensen bloemen op het graf legden, liepen zij gewoon naar voren en gooiden hun bloemen alsof het voor een hond was. En toen het tijd was om te vertrekken, zei het pleeggezin: ‘Godzijdank is hij dood. Minder problemen.’” Zijn pleegvader bekende aan Vazjnyje Istorii: „Niemand had hem nodig, niet tijdens zijn leven en niet na zijn dood.”
Ik verpest ieders leven. Ik kan dit niet aan. Als ik er niet was, zou niemand problemen hebben
Aleksandr Jakoesjenko is niet alleen een slachtoffer van de onverschilligheid en wreedheid van volwassenen die de plicht hadden om voor hem te zorgen. Hij is een slachtoffer van de genocide die is ontketend door het Poetinregime, dat de systematische vernietiging van Oekraïners en Oekraïne nastreeft. De conventie inzake de voorkoming en bestraffing van genocide van de Algemene Vergadering van de VN uit 1949 definieert ‘de gedwongen overdracht van kinderen van de ene menselijke groep naar de andere’ als een van de kenmerken van genocide. Dit gruwelijke lot delen vele duizenden Oekraïense kinderen – tientallen duizenden tot honderdduizenden – die, zoals Aleksandr, gedwongen naar Rusland werden gedeporteerd.
Ik kan niet begrijpen hoe Poetins ‘nuttige idioten’ in het Westen deze ontvoerder van Oekraïense kinderen vergoelijken. Hoe rechtvaardigen de leiders van buitenlandse staten hun contact met een oorlogsmisdadiger, zoals degenen die de BRICS-top bijwoonden, of de Slowaakse premier Fico, die onlangs Poetin bezocht om te onderhandelen over energieleveringen aan zijn land?
Waanzinnige oorlog
Ik zou willen geloven dat de misdaden van Poetin in Oekraïne – de vernietiging van Oekraïense steden en dorpen, de martelingen van en de moorden op burgers, en de gedwongen deportatie van Oekraïense kinderen – nooit zullen worden vergeten, dat Poetin nooit vergeven zal worden. Maar ik vrees dat het uiteindelijk toch op vergeving zal uitdraaien, dat westerse gasten weer naar het Kremlin zullen trekken. Dat Den Haag zijn arrestatiebevel zal intrekken, en dat westerse hoofdsteden binnen een paar jaar opnieuw hun deuren zullen openen voor een man die verantwoordelijk is voor een waanzinnige oorlog waarin al drie jaar lang honderdduizenden Oekraïners en Russen lijden en sterven, mannen en vrouwen, volwassenen en kinderen.
„Aleksandr werd op één dag begraven, alsof hij een hondje was”, vertelde de moeder van een vriendin van hem. De stadsadministratie reageerde op de dood van de Oekraïense tiener met een lovend artikel op haar site over het pleeggezin, getiteld: Liefde is er genoeg voor iedereen. Enkele maanden later kreeg het pleeggezin opnieuw een ander kind toegewezen.
/s3/static.nrc.nl/liveblog/files/2024/02/web-0802buioekraine.jpg)
