826 Overzicht van het Zionism.

Zionisme - verleden, heden en toekomst
Inleiding
Ontstaan van het zionisme
Eerste wereldoorlog - Balfour declaratie
Bolsjewisme / Communisme
Palestina tussen eerste en tweede wereldoorlog
Tweede wereldoorlog tot stichting van Israël - 1948
Periode 1948 - 1967
Terreurbewind
Holocaust
The War on Terror
Valse vlag aanslagen, 9/11
Georganiseerde misdaad
De macht van censuur
De macht van geld
Massamigratie
Religie als drijfveer
Antroposofie en zionisme
De toekomst
Toenadering
Gender discussie
Bronnen
1
Inleiding
Wanneer je de wereldgebeurtenissen bestudeert dan blijkt dat bij veel van deze
gebeurtenissen het zionisme en de staat Israël een rol spelen. Het is dus belangrijk de
achtergronden van het zionisme te begrijpen, en daar is dit artikel een poging toe. In het
tweede deel van het artikel wordt getracht het Zionisme vanuit een Antroposofische
achtergrond te begrijpen.
Ontstaan van het zionisme
Het zionisme is sterk verbonden met de staat Israël. Een goed punt om aan te vangen is dus
om te kijken hoe deze nog jonge staat ontstaan is. We gaan hiervoor terug naar de tijd voordat
het Palestijns-Israëlisch conflict begon. Deze periode was het begin van de negentiende eeuw.
Het was voor Palestina een stabiele tijd met weinig conflicten. Palestina viel onder het
Ottomaanse Rijk maar de Palestijnen hadden verregaande autonomie. Ook waren er
autonome Christelijke en Joodse gemeenschappen. De verhoudingen tussen Palestijnen,
Joden en Christenen was over het algemeen goed. Er waren geen geloofsconflicten en er
waren handelscontacten.
Het was in het begin van de negentiende eeuw dat het idee van een Joodse staat in Palestina
naar voren werd gebracht. Het Amerikaanse weekblad 'Niles weekly register', een invloedrijk
blad met grote oplage, publiceerde in 1929 een artikel waarin werd beschreven dat de bankier
Amschel Rothschild in overleg was met de Sultan van het Ottomaanse Rijk om de stad
Jeruzalem te kopen. Het artikel beschrijft dat wanneer Jeruzalem eenmaal in handen van
Rothschild zou zijn de stap naar een Joodse staat niet ver zou zijn, en de tempel herbouwd
zou kunnen worden. De herbouw van de tempel (van Salomo) is een sleutelstuk binnen het
zionisme. (In het hoofdstuk 'Religie als drijfveer' wordt hier verder aandacht aan besteedt). De
koop van Jeruzalem ging niet door en de plannen voor een Joodse staat namen een andere
richting. Het was de Engelse politicus Lord Gladstone die de eerste politieke stap naar een
Joodse staat in Palestina zette. Gladstone was een zeer invloedrijk en machtig persoon in
Engeland in de negentiende eeuw, zijn politieke loopbaan liep van van 1932 tot 1994. Hij was
drie maal premier en vier keer minister van financiële en economische zaken. Gladstone was
tevens een grootmeester van de vrijmetselarij. Vanaf 1840 zette Gladstone druk op de
Ottomaanse Sultan om Joodse migranten in Palestina toe te laten, hetgeen gebeurde. De
definitieve stap naar een Joodse staat werd gezet in 1884, tijdens de Koloniale Conferentie van
Berlijn . In deze conferentie, gehouden door Europese landen en de VS, kende men gebieden
in Afrika en het Midden Oosten de 'Terra Nullius' status toe. Dit is een soort niemandsland
status. Het was niet zo dat in deze gebieden geen mensen woonden, maar het betekende dat
geen Westerse natie het gebied nog geclaimd had. Met de Terra Nullius status konden deze
gebieden nu vrijelijk bezet en gekoloniseerd worden. Ook Palestina kreeg de Terra Nullius
status, waarmee de deur open stond voor bezetting. Het werd het "land zonder volk voor een
volk zonder land". Ondanks dat het bekend is dat Palestina wel degelijk bevolkt was, is de
Terra Nullius status altijd een argument gebleven in de diplomatie van Israël. Zo stelde de
Israëlische president Golda Meir in de jaren zeventig: "waarom zouden we land moeten
2
teruggegeven als er niemand is om het aan terug te geven?"
Het Zionisme kreeg vorm onder leiding van Theodor Herzl. In zijn manifest 'De Jodenstaat'
legde Herzl de basis voor een overname van Palestina door de Joden. Na het zionistisch
congres in 1897 werden deze ideeën uitgewerkt tot concrete plannen. Hier een stukje van
Herzl:
" We must expropriate gently the private property on the state assigned to us. We shall try to
spirit the penniless population across the border by procuring employment for it in the transit
countries, while denying it employment in our country. Both the process of expropriation and
the removal of the poor must be carried out discreetly and circumspectly."
En hier en uitspraak van Leo Motzkin, een andere belangrijke Zionistische leider uit die
periode:
"Our thought is that the colonisation of Palestine has to go in two directions: Jewish settlement
in Eretz (Groot) Israel and the resettlement of the Arabs of Eretz Israel in areas outside the
country. The transfer of so many Arabs may seem at first unacceptable economically, but is
none the less practical. It does not require too much money to resettle a Palestinian village on
another land."
Ook Chaim Weizmann, de leider van het Zionistische congres en eerste president van Israël,
sprak over Palestijnen als obstakels die verwijderd moeten worden.
Nu was er aanvankelijk weinig animo onder de Joodse bevolkingsgroepen om naar Palestina
te emigreren, er was een voorkeur voor de Verenigde Staten. Er volgde een wereldwijde
campagne waarna Joodse immigranten in steeds grotere aantallen naar Palestina kwamen.
In tegenstelling tot het beeld dat veel mensen hebben van Palestina eind negentiende eeuw,
was Palestina geen primitieve agrarische maatschappij. Het was een overwegend agrarische
cultuur, maar het was zeker modern voor die tijd. Er waren steden, industrieën, universiteiten
en een bloeiende economie. De Palestijnen hadden echter geen leger. Dankzij de
internationale financiële en materiële steun van Joodse bankiers en belangengroepen zetten
de Joodse kolonisten een militaire structuur op. Palestijnen werden met veel geweld uit hun
huizen en van hun grond verdreven, en bij verzet gedood. Dit waren geen incidenten maar een
georganiseerde campagne. Aan het eind van de negentiende eeuw bezocht de Joodse
schrijver en humanist Ahad Ha'am Palestina. Over zijn ervaringen schreef hij het volgende:
"De Arabieren (Palestijnen) worden door de Joodse immigranten met vijandigheid en
wreedheid behandeld. Ze worden constant uitgedaagd en bedreigd, en hun rechten worden
hun ontzegd. Ze worden vaak afgeslacht als honden, zonder enig motief. Niemand in de
Joodse gemeenschap doet zijn mond open, men is er zelfs trots op.".
Dit is dus meer dan honderd jaar geleden. De situatie is sindsdien slechts verergerd, terwijl de
wereld toekijkt.
3
Eerste wereldoorlog - Balfour declaratie
De Joodse migranten waren dus kolonisten, er was nog geen sprake van een Joodse staat. De
volgende stap naar een Joodse staat werd gezet in 1917 tijdens de eerste wereldoorlog. De
oorlog was in een situatie geraakt die uitzichtloos was voor beide kanten. De meeste Europese
landen stonden op de rand van een faillissement. Duitsland had delen van België en Noord
Frankrijk bezet, maar besefte dat het volledig vast zat. Er werd nu een vredesvoorstel aan de
geallieerden gedaan waarbij Duitsland al het bezette land zou teruggeven. Het leek erop dat
men tot een akkoord zou kunnen komen, wat miljoenen levens gespaard zou hebben. Wat
echter gebeurde was dat een Zionistische lobbygroep de Engelse regering wist te overtuigen
dat zij met hun invloed Amerika bij de oorlog zou kunnen betrekken, wat zeker tot een
overwinning van de geallieerden zou leiden. Bij de lobbygroep zaten invloedrijke personen
waaronder de bankier Walter Rothschild en de Zionistische leider Chaim Weizmann. Als
tegenprestatie wilde men land in Palestina voor een Joodse staat. Deze zou een Westerse
bondgenoot worden, en men garandeerde dat het Suez kanaal in Britse handen zou blijven. Dit
werd vastgelegd in de 'Balfour declaratie', genaamd naar de toenmalige Engelse minister van
defensie die de onderhandelingen had geleid. In de verklaring werd dus land beloofd dat onder
het Ottomaanse rijk viel, en bevolkt was. De onderhandelingen waren geen eenvoudige zaak.
De Amerikaanse publieke opinie was sterk gekant tegen deelname aan de Europese oorlog.
De zionistische lobby, in samenwerking met de Amerikaanse vrijmetselaarsloges wisten
Woodrow Wilson, de man die nota bene tot president was herkozen met de campagneslogan
“Re-Elect The Man Who Will Keep Your Sons Out Of The War”, te overtuigen Amerika bij de
oorlog te betrekken.
Twee weken na het tekenen van de Balfour-declaratie begonnen de geallieerden onder leiding
van de Britten een groot offensief in Palestina. In December 1917 was Jeruzalem en een groot
deel van Palestina onder Britse controle. Hieronder de brief van Balfour aan de Bankier en
Zionist Lionel Walter Rothschild:
4
Foreign Office,
November 2nd, 1917.
Dear Lord Rothschild,
I have much pleasure in conveying to you, on behalf of His Majesty's Government, the
following declaration of sympathy with Jewish Zionist aspirations which has been submitted to,
and approved by, the Cabinet:
"His Majesty's Government view with favour the establishment in Palestine of a national home
for the Jewish people, and will use their best endeavours to facilitate the achievement of this
object, it being clearly understood that nothing shall be done which may prejudice the civil and
religious rights of existing non-Jewish communities in Palestine, or the rights and political
status enjoyed by Jews in any other country".
I should be grateful if you would bring this declaration to the knowledge of the Zionist
Federation.
Yours sincerely
Arthur James Balfour
5
Bolsjewisme / Communisme
Veel van de eerste kolonisten waren Joodse Russen die vluchtten voor de pogroms. Deze
begonnen in 1881 nadat de Russische Tsaar Alexander II was vermoord bij een bomaanslag.
In de periode van 1881 tot 1907 waren er meerdere pogroms. Tijdens de pogroms werden
Joodse eigendommen vernietigd en duizenden Joden vermoord. Er is veel geschreven over
deze pogroms en over de toedracht zijn verschillende theorieën. De meest gehoorde theorie is
dat het om puur antisemitisme ging, en afgunst tegen het economische succes van de Joden.
Dan is er de theorie dat het een vergeldingsactie was omdat men meende dat Joodse
revolutionairen achter de aanslag op de Tsaar zaten. Dit sluit aan op de theorie dat gedacht
werd dat men vreesde dat de Joodse revolutionairen een coup aan het plannen waren die van
het Christelijke Rusland een atheïstische eenheidsstaat wilden maken. Nu wordt deze theorie
door de mainstream geschiedenis als samenzweringstheorie gezien. Het is wel een feit dat de
meeste van de revolutionairen die vanaf 1870 aanslagen pleegden tegen het tsaristische
regime Joodse studenten waren. Van deze studenten zouden er een aantal sleutelfiguren
worden in de revolutie van 1917. Dit is iets wat wél mainstream nieuws is, en zelfs in de
Joodse Encyclopedie vermeld wordt. Uiteindelijk valt het ook niet te ontkennen dat er
inderdaad een atheïstische eenheidsstaat kwam en dat dit een overwegend Joods initiatief
was. De bolsjewistische leiders waren vrijwel allemaal Joodse Zionisten, en de latere
communistische staf bestond in meerderheid uit Zionisten. Een aantal Joodse Bolsjewisten
namen revolutionaire namen aan, zoals Lev Davidovich Bronstein, die bekend werd als Leon
Trotski. Machtige Joodse bankiers zoals de Duitse Max Warburg en de Amerikaans bankier
Jacob Schiff steunden het Bolsjewisme met massale bedragen. In 1917 lukte het Lenin, die uit
Rusland verbannen was, terug te keren naar Rusland om daar de revolutie te leiden. Wat de
geschiedenis hier over vertelt is dat Duitsland Lenin heeft geholpen terug te keren met het doel
Rusland te destabiliseren, waar enige logica in zit want Duitsland was immers in oorlog met
Rusland. Er waren echter ook Westerse (geallieerde) landen betrokken bij de reis van Lenin.
Dit is goed beschreven in het boek 'In Europa' van Geert Mak. Veel zaken zijn niet te verklaren
met het argument dat de steun voor het Bolsjewisme slechts een strategische zet was die met
de eerste wereldoorlog te maken had. De internationale steun van het Westen ging
bijvoorbeeld tot laat in de jaren dertig door.
Wanneer je boeken van de historicus Anthony Sutton leest dan blijken er diepere motieven te
zijn achter de steun voor de Bolsjewieken. Het ging niet alleen om financiële steun, het waren
Westerse bedrijven die de infrastructuur van communistisch Rusland hebben opgebouwd.
Anthony Sutton beschrijft in details hoe de meeste industrieën en infrastructuren in Rusland
zoals de metaalindustrie, het wegennetwerk, de spoornetwerken en de energienetwerken
werden gefinancierd en opgezet door het Westen, met name Amerika. Dit lijkt een vreemde
bewering, maar het is gebaseerd op geschiedkundige feiten die niet zo eenvoudig te
weerleggen zijn. Sutton ging zeer nauwkeurig te werk en beschreef in details al zijn bronnen,
die voor een groot deel uit staatsarchieven, diplomatieke archieven en publicaties van de
Westerse bedrijven kwamen. Daarbij was Sutton lang niet de enige. Ook historici als Carroll
Quigley en Douglas Reed kwamen tot dezelfde conclusie, en deze is dat de bolsjewieken
zonder zionistische en westerse steun geen schijn van kans zouden hebben gehad. Het
6
communisme steunde dus op de internationale bankiers en westerse multinationals,
paradoxaal genoeg twee belangrijke pilaren van het kapitalisme.
Het basisprincipe van het communisme was materiële gelijkheid. In het boek 'Het Kapitaal' van
Marx beschrijft deze dat wanneer een gecentraliseerd bestuur zou zorgen voor het gelijk
verdelen van goederen, en de primaire levensbehoeften van de mensen zou garanderen, dan
zou dat vanzelf tot een harmonieuze maatschappij moeten leiden. Dit is zeer beknopt het idee
van 'Het Kapitaal' van Marx. Het is de vraag in hoeverre Marx hier zelf in geloofde. Marx had
een talmoedische rabbijnse afkomst, en een religieuze opvoeding genoten. Marx had ook een
directe band met de Rothschilds, die zijn activiteiten steunden. Het is dus niet verwonderlijk dat
Marx, die zich zo sterk afzette tegen de centrale macht van de monarchen, nooit een woord
repte over invloed van de Rothschilds en andere machtige bankiers families.
Het communisme bleek van het begin af niet te werken. Er was veel weerstand en er ontstond
al snel verzet. De communistische programma's konden alleen met terreur doorgevoerd
worden. De schrijver en nobelprijswinnaar Aleksandr Solzhenitsyn beschreef in zijn boek 'Het
goelag systeem' de grootste moordmachine uit de geschiedenis waarbij miljoenen mensen zijn
omgekomen. Het Goelag systeem was opgezet en werd bestuurd door zes joodse zionisten .
Solzhenitsyn noemt hen bij naam: Aron Solts, Yakov Rappoport, Lazar Kogan, Matvei Berman,
Genrikh Yagoda, and Naftaly Frenkel, allen onbekende namen in de geschiedenis.
Solzhenitsyn schrijft ook dat de meeste Sovjetleiders Joodse zionisten waren, en dit was het
geval tot laat in de jaren vijftig. Dit werd bevestigd door Chroestjov zelf. Het was ook niet
onbekend in het Westen dat Churchill, die het zionisme altijd gesteund heeft, op de hoogte was
dat het bolsjewisme een zionistische coup was. Dit is in zijn biografie te lezen. Ook wist
Churchill dat er tientallen miljoenen slachtoffers waren door migraties en executies. Er zijn veel
geschiedkundige bronnen waaruit blijkt dat het communisme een zionistische coup was. Dat dit
nog steeds onbekend is, laat zien hoe sterk de censuur is. Solzhenitsyn schreef hierover:
"De leidende bolsjewieken die Rusland overnamen waren geen Russen. Ze haatten Russen.
Ze haatten christenen. Het was een invasie en verovering van het Russische volk. Het
bolsjewisme was de grootste menselijke slachting aller tijden. Het feit dat het grootste deel van
de wereld deze realiteit niet kent, bewijst dat de mondiale media in handen zijn van de daders."
Nog minder bekend dan de zionistische oorsprong van het Russische communisme is dat het
zionisme ook de drijvende kracht achter het communisme in China was. Ook dit is door
historici grondig onderzocht en gedocumenteerd, waaronder Antony Sutton en Douglas Reed
een andere historicus van wereldfaam. Douglas Reed was een Britse verslaggever en tijdens
de tweede wereldoorlog gestationeerd in Wenen, Berlijn en Boedapest. Douglas Reed reisde
veel gedurende zijn loopbaan als schrijver en journalist, en schreef een aantal succesvolle
historische boeken. Toen hij op latere leeftijd het boek 'The controversy of zion' schreef verloor
hij op slag zijn reputatie. In dit boek beschrijft Reed zeer gedetailleerd hoe het communisme
een zionistische creatie is, zowel in Rusland als in China. Sleutelfiguren in het Chinese
communisme waren personen als Israël Epstein, een Poolse Jood die zich eerder bij de
Russische bolsjewisten had aangesloten en onder Mao Tse Tung minister van Financiën werd.
7
Dan was er Sidney Shapiro, eveneens een Poolse Jood en communist, die de leiding kreeg
over China's propaganda apparaat. Jakob Rosenfeld, tevens een Oostenrijkse Jood, ook
bekend als generaal Luo, was de minister van Volksgezondheid. Verder waren de
Amerikaanse Joden Sidney Rittenberg en Rewi Alley zeer invloedrijke figuren in de Chinese
communistische partij. Het is opvallend dat al deze personen Chinese staatsburgers werden,
iets wat in die tijd voor buitenlanders zo goed als onmogelijk was. Joodse spionnen als Frank
Coe , Solomon Adler en Jonathan Pollard zorgden ervoor dat er een zeer grote hoeveelheid
militaire en diplomatieke informatie van het Westen naar China werd gesluisd.
Een essentieel persoon in de communistische coup was Mao Tse Tung. Deze werd opgeleid
aan de Chinese Yale Universiteit. De amerikaanse Yale Universiteit runde in China een
netwerk van universiteiten en scholen onder de naam 'Yale in China'. Op jonge leeftijd werd
Mao door Yale geselecteerd om hoofdredacteur van het Chinese Yale dagblad te worden. Mao
kreeg zo een direct kanaal met landelijke reikwijdte en een groot publiek. Zonder de steun van
Yale zou Mao nooit aan de macht zijn gekomen. Dit is iets dat door de Yale Universiteit zelf is
bevestigd. Yale publiceerde een artikel in het Amerikaanse Yale dagblad waarin wordt
beschreven hoe Mao werd geselecteerd en gesteund door Yale. De connectie tussen de
Amerikaanse Yale universiteit en China heeft een lange geschiedenis. De Yale University
kreeg haar naam van Elihu Yale, een Britse koopman die (begin negentiende eeuw) zijn fortuin
verdiende met de opiumsmokkel voor de Britse Oost-Indische Compagnie. De Yale-Universiteit
werd gefinancierd met de winsten van de opiumhandel naar China. Op de Amerikaanse Yale
campus bevindt zich één van de machtigste en meest exclusieve occulte genootschappen, het
'Skull & Bones' genootschap. Sind de oprichting waren veel machtige personen uit de
Amerikaanse politiek, het bedrijfsleven en de rechtspraak Skull & Bones leden. Een groot
aantal Amerikaanse presidenten (zowel democraten als republikeinen) was lid van de Skull &
Bones, en vrijwel iedere Amerikaanse ambassadeur in China was een Skull & Bones lid
(waaronder George Bush senior). Dit is opmerkelijk want het is een zeer klein genootschap en
gewoonlijk zijn Amerikaanse ambassadeurs geen Skull & Bones leden. Er is dus kennelijk op
de achtergrond een belangrijke relatie tussen de VS en China. Deze relatie gaat verder dan het
skull & bones genootschap. De onderzoeker James Corbett heeft een verhelderende video
gemaakt over de diepe connecties tussen de VS en China.
Naomi Klein beschrijft in haar boek 'The shock doctrine' hoe China de 'vrije markt' ideologie
van Milton Friedman's Chicago school adopteerde. De huidige situatie In China laat duidelijk
zien dat het communisme en kapitalisme twee zijden van dezelfde medaille zijn. Beide
ideologieën hebben hun oorsprong in het materialisme, spiritualiteit wordt naar de achtergrond
verdrongen, beiden worden gepushed door het zionisme, beiden steunen op centraal geleide
besturen, en beiden bereiken niet waar men naar zegt te streven. In het 'vrije markt'
kapitalisme is er net zo min sprake van vrijheid als er sprake van 'gelijkheid' is in het
communisme. De macht ligt in een kapitalistische maatschappij voor een groot deel bij de
banken, met name bij de geldschepping en regulering. In de Westerse kapitalistisch
gedomineerde maatschappij wordt de meest dominante en lucratieve markt (van de
geldschepping), in handen gehouden van een kleine groep bankiersfamilies.
8
Zowel het communisme als kapitalisme hebben tot veel terreur en slachtoffers geleid. In
communistisch Rusland vonden 80 miljoen mensen de dood, en onder het communisme in
China waren er 60 miljoen slachtoffers. Het kapitalistische Westen is een bron van oorlog,
armoede en ongelijkheid, en laat een onstilbare honger naar producten en een onleefbare
wereld achter.
9
Palestina tussen eerste en tweede wereldoorlog
Palestina kwam na de eerste wereldoorlog onder Engels bestuur. Engeland kwam haar
beloften aan de Zionisten na. De Engelsen namen actief deel aan de stichting van de
Israëlische staat. Er werd een Jewish National Fonds opgericht en er werd militaire training en
uitrusting aan de Joodse kolonisten gegeven. Engeland kwam echter de beloften aan de
Palestijnse bevolking niet na. Veel Palestijnen, en ook Arabieren van omringende landen,
hadden aan de kant van Engeland gevochten tegen de Ottomanen (Turken). Men stelde nu dat
de Palestijnen, en ook andere Arabische landen een schuld hadden voor hun bevrijding, die nu
afgelost moet worden. De Palestijnen konden deze schuld aflossen door het verkopen van hun
land, aan Joodse migranten. Lawrence van Arabië, die met de Arabieren tegen de Ottomanen
had meegevochten, zag hoe zijn strijdmakkers verraden werden, en gaf om deze reden zijn
functie op.
In het Zionisten congres van 1921 werden de plannen voor een Israëlische staat verder
uitgewerkt. De toon werd steeds duidelijker. Ben Gurion, de latere president en 'vader van
Israël' zei tijdens dit congres:
"Er kan maar één Palestina zijn, en dat is Joods. Om Palestina te zuiveren van de Arabieren
moeten we hard zijn, we moeten het land in beslag nemen, met intimidatie, terreur, en zonodig
met moord. We mogen geen medelijden hebben, en geen onderscheid maken tussen mannen
vrouwen en kinderen."
In snel tempo werd de immigratie ingevoerd. Landgoederen waar palestijnse families
generaties lang hadden gewoond werden geconfisceerd. Alle mijnen werden aan de Joden
toegekend. Ook de infrastructuren, het wegennetwerk en het hele elektriciteitsnetwerk kwamen
in joodse handen.
Dit leidde uiteindelijk tot de eerste opstanden van de Palestijnen in 1928. Voor het eerst kwam
de Palestijnse kwestie onder internationale aandacht. Engeland kwam nu tussenbeide door
een voorstel te doen waarbij Palestina 50/50 verdeeld zou worden. De Arabische bevolking die
toen nog 80% van Palestina uitmaakte wees dit af. Na veel onderhandelingen gaven de
Palestijnen zich gewonnen. Maar nu weigerden de Joden het voorstel. De situatie werd steeds
grimmiger en de agressie tegen de Palestijnen ging door. Dit werd verergerd door een enorme
instroom van nieuwe Joodse kolonisten. Veel van deze kolonisten kwamen uit het Duitse rijk.
De nazipartij had een overeenkomst afgesloten met de zionistisch federatie (het Ha'avara
abkommen) waarin de migratie naar Palestina werd gestimuleerd. Van 1933 tot 1939 zouden
60.000 Duitse joden naar Palestina migreren. In deze periode werden duizenden palestijnse
families uit hun huizen verdreven.
10
Tweede wereldoorlog tot stichting van Israël - 1948
In het vredesverdrag van Versaille in 1919 waren de kiemen gelegd voor een tweede wereld
oorlog. Duitsland werd schuldbetalingen opgelegd waar het land eenvoudig niet aan kon
voldoen. Duitsland was bankroet, en door de enorme schuldaflossingen kon ze nauwelijks het
hoofd boven water houden. Dankzij een omvangrijke financiering kon Hitler zijn
oorlogsapparaat opbouwen, en deze financiering kwam vrijwel geheel van Zionistische
bankiers. De steun ging verder dan financiering. Het voeren van oorlog, met name een
wereldoorlog, kan niet zonder een internationaal financieel netwerk via welke de transacties
gedaan worden. De grondstoffen zoals olie en metaal komen uit het buitenland, en een oorlog
zelf, met name een wereldoorlog, speelt zich natuurlijk af in meerdere landen. De
bankiersfamilies zorgden dat deze transacties konden plaatsvinden. De Rockefellers waren
zelfs betrokken bij de olie bevoorrading van het Duitse leger. Veel van de transacties van de
Nazi's ging via Engelse banken, die eigendom van Joodse bankiers families waren. De reden
dat dit mogelijk was ondanks de boycot was dat deze banken zich in de City of Londen
bevinden. De City is een een eigen staat met eigen bank-regels, gecontroleerd door de Bank of
England, die op haar beurt weer sterk onder controle van de Rothschilds staat. De transacties
voor de Nazi's gingen tot 1943 door. Toen de Duitse bommen op Londen vielen liepen veel
transacties van de Nazi's nog steeds via Engelse bankrekeningen.
In Palestina ging de etnische zuivering door . Er waren 70.000 Britse manschappen
gestationeerd die de orde moesten houden, maar deze Britten hielden zich afzijdig. De Joodse
kolonisten begonnen nu met een grote terreur-campagne. Wagens met luidsprekers reden
langs de dorpen om te waarschuwen dat men binnen een dag zijn huis moest verlaten Daarop
trokken de militaire voertuigen de dorpen in. Alles werd verwoest, huizen, scholen, alle
gebouwen werden vernietigd zodat er geen enkele hoop op terugkeer was. Dit resulteerde in
een vlucht van honderdduizenden Palestijnen. Gedurende deze exodus werden de Palestijnen
constant opgejaagd, velen werden gedood, mannen, vrouwen, vaak hele families, die geen
enkele mogelijkheid hadden om zich te verdedigen.
In dezelfde periode vond er een terreurcampagne plaats gericht tegen de Engelsen, met als
doel de Engelsen zo murw te maken dat men Palestina zou verlaten. In 1946 pleegde de
zionistische terreur beweging Irgun een bomaanslag in het King David Hotel in Jeruzalem, waar
het Britse hoofdkwartier was gevestigd. Vermomd als Arabische arbeiders en kelners plantten
leden van de Irgun een bom in de kelder van het hoofdgebouw van het hotel. 91 mensen
werden gedood, waaronder veel Britse militairen, en er waren tientallen gewonden. De Irgun
pleegde in deze jaren tientallen aanslagen , waarbij honderden Palestijnen en Britse militairen
om het leven kwamen. Bij een inval op een locatie van de Irgun namen de Britten wapens en
bommen in beslag en drie Irgun leden werden gearresteerd. De Irgun leden werden naar
Engeland gebracht en berecht. Ze kregen alle drie de doodstraf. Op de dag van de executie
werden twee britse militairen, die eerder gegijzeld waren door de Irgun, opgehangen in een
boom. De foto van de twee gehangenen stond de volgende dag op de voorpagina's van de
Israëlische kranten. Een Britse militair raakte zwaargewond toen hij de lichamen wilde bergen.
De Irgun had booby traps op de lichamen geplaatst. Dit laat de mindset zien van het Israëlisch
terrorisme. In 1946 pleegde de Irgun een bomaanslag op de Britse ambassade in Rome. De
11

Zionisme - verleden, heden en toekomst
Inleiding
Ontstaan van het zionisme
Eerste wereldoorlog - Balfour declaratie
Bolsjewisme / Communisme
Palestina tussen eerste en tweede wereldoorlog
Tweede wereldoorlog tot stichting van Israël - 1948
Periode 1948 - 1967
Terreurbewind
Holocaust
The War on Terror
Valse vlag aanslagen, 9/11
Georganiseerde misdaad
De macht van censuur
De macht van geld
Massamigratie
Religie als drijfveer
Antroposofie en zionisme
De toekomst
Toenadering
Gender discussie
Bronnen
1
Inleiding
Wanneer je de wereldgebeurtenissen bestudeert dan blijkt dat bij veel van deze
gebeurtenissen het zionisme en de staat Israël een rol spelen. Het is dus belangrijk de
achtergronden van het zionisme te begrijpen, en daar is dit artikel een poging toe. In het
tweede deel van het artikel wordt getracht het Zionisme vanuit een Antroposofische
achtergrond te begrijpen.
Ontstaan van het zionisme
Het zionisme is sterk verbonden met de staat Israël. Een goed punt om aan te vangen is dus
om te kijken hoe deze nog jonge staat ontstaan is. We gaan hiervoor terug naar de tijd voordat
het Palestijns-Israëlisch conflict begon. Deze periode was het begin van de negentiende eeuw.
Het was voor Palestina een stabiele tijd met weinig conflicten. Palestina viel onder het
Ottomaanse Rijk maar de Palestijnen hadden verregaande autonomie. Ook waren er
autonome Christelijke en Joodse gemeenschappen. De verhoudingen tussen Palestijnen,
Joden en Christenen was over het algemeen goed. Er waren geen geloofsconflicten en er
waren handelscontacten.
Het was in het begin van de negentiende eeuw dat het idee van een Joodse staat in Palestina
naar voren werd gebracht. Het Amerikaanse weekblad 'Niles weekly register', een invloedrijk
blad met grote oplage, publiceerde in 1929 een artikel waarin werd beschreven dat de bankier
Amschel Rothschild in overleg was met de Sultan van het Ottomaanse Rijk om de stad
Jeruzalem te kopen. Het artikel beschrijft dat wanneer Jeruzalem eenmaal in handen van
Rothschild zou zijn de stap naar een Joodse staat niet ver zou zijn, en de tempel herbouwd
zou kunnen worden. De herbouw van de tempel (van Salomo) is een sleutelstuk binnen het
zionisme. (In het hoofdstuk 'Religie als drijfveer' wordt hier verder aandacht aan besteedt). De
koop van Jeruzalem ging niet door en de plannen voor een Joodse staat namen een andere
richting. Het was de Engelse politicus Lord Gladstone die de eerste politieke stap naar een
Joodse staat in Palestina zette. Gladstone was een zeer invloedrijk en machtig persoon in
Engeland in de negentiende eeuw, zijn politieke loopbaan liep van van 1932 tot 1994. Hij was
drie maal premier en vier keer minister van financiële en economische zaken. Gladstone was
tevens een grootmeester van de vrijmetselarij. Vanaf 1840 zette Gladstone druk op de
Ottomaanse Sultan om Joodse migranten in Palestina toe te laten, hetgeen gebeurde. De
definitieve stap naar een Joodse staat werd gezet in 1884, tijdens de Koloniale Conferentie van
Berlijn . In deze conferentie, gehouden door Europese landen en de VS, kende men gebieden
in Afrika en het Midden Oosten de 'Terra Nullius' status toe. Dit is een soort niemandsland
status. Het was niet zo dat in deze gebieden geen mensen woonden, maar het betekende dat
geen Westerse natie het gebied nog geclaimd had. Met de Terra Nullius status konden deze
gebieden nu vrijelijk bezet en gekoloniseerd worden. Ook Palestina kreeg de Terra Nullius
status, waarmee de deur open stond voor bezetting. Het werd het "land zonder volk voor een
volk zonder land". Ondanks dat het bekend is dat Palestina wel degelijk bevolkt was, is de
Terra Nullius status altijd een argument gebleven in de diplomatie van Israël. Zo stelde de
Israëlische president Golda Meir in de jaren zeventig: "waarom zouden we land moeten
2
teruggegeven als er niemand is om het aan terug te geven?"
Het Zionisme kreeg vorm onder leiding van Theodor Herzl. In zijn manifest 'De Jodenstaat'
legde Herzl de basis voor een overname van Palestina door de Joden. Na het zionistisch
congres in 1897 werden deze ideeën uitgewerkt tot concrete plannen. Hier een stukje van
Herzl:
" We must expropriate gently the private property on the state assigned to us. We shall try to
spirit the penniless population across the border by procuring employment for it in the transit
countries, while denying it employment in our country. Both the process of expropriation and
the removal of the poor must be carried out discreetly and circumspectly."
En hier en uitspraak van Leo Motzkin, een andere belangrijke Zionistische leider uit die
periode:
"Our thought is that the colonisation of Palestine has to go in two directions: Jewish settlement
in Eretz (Groot) Israel and the resettlement of the Arabs of Eretz Israel in areas outside the
country. The transfer of so many Arabs may seem at first unacceptable economically, but is
none the less practical. It does not require too much money to resettle a Palestinian village on
another land."
Ook Chaim Weizmann, de leider van het Zionistische congres en eerste president van Israël,
sprak over Palestijnen als obstakels die verwijderd moeten worden.
Nu was er aanvankelijk weinig animo onder de Joodse bevolkingsgroepen om naar Palestina
te emigreren, er was een voorkeur voor de Verenigde Staten. Er volgde een wereldwijde
campagne waarna Joodse immigranten in steeds grotere aantallen naar Palestina kwamen.
In tegenstelling tot het beeld dat veel mensen hebben van Palestina eind negentiende eeuw,
was Palestina geen primitieve agrarische maatschappij. Het was een overwegend agrarische
cultuur, maar het was zeker modern voor die tijd. Er waren steden, industrieën, universiteiten
en een bloeiende economie. De Palestijnen hadden echter geen leger. Dankzij de
internationale financiële en materiële steun van Joodse bankiers en belangengroepen zetten
de Joodse kolonisten een militaire structuur op. Palestijnen werden met veel geweld uit hun
huizen en van hun grond verdreven, en bij verzet gedood. Dit waren geen incidenten maar een
georganiseerde campagne. Aan het eind van de negentiende eeuw bezocht de Joodse
schrijver en humanist Ahad Ha'am Palestina. Over zijn ervaringen schreef hij het volgende:
"De Arabieren (Palestijnen) worden door de Joodse immigranten met vijandigheid en
wreedheid behandeld. Ze worden constant uitgedaagd en bedreigd, en hun rechten worden
hun ontzegd. Ze worden vaak afgeslacht als honden, zonder enig motief. Niemand in de
Joodse gemeenschap doet zijn mond open, men is er zelfs trots op.".
Dit is dus meer dan honderd jaar geleden. De situatie is sindsdien slechts verergerd, terwijl de
wereld toekijkt.
3
Eerste wereldoorlog - Balfour declaratie
De Joodse migranten waren dus kolonisten, er was nog geen sprake van een Joodse staat. De
volgende stap naar een Joodse staat werd gezet in 1917 tijdens de eerste wereldoorlog. De
oorlog was in een situatie geraakt die uitzichtloos was voor beide kanten. De meeste Europese
landen stonden op de rand van een faillissement. Duitsland had delen van België en Noord
Frankrijk bezet, maar besefte dat het volledig vast zat. Er werd nu een vredesvoorstel aan de
geallieerden gedaan waarbij Duitsland al het bezette land zou teruggeven. Het leek erop dat
men tot een akkoord zou kunnen komen, wat miljoenen levens gespaard zou hebben. Wat
echter gebeurde was dat een Zionistische lobbygroep de Engelse regering wist te overtuigen
dat zij met hun invloed Amerika bij de oorlog zou kunnen betrekken, wat zeker tot een
overwinning van de geallieerden zou leiden. Bij de lobbygroep zaten invloedrijke personen
waaronder de bankier Walter Rothschild en de Zionistische leider Chaim Weizmann. Als
tegenprestatie wilde men land in Palestina voor een Joodse staat. Deze zou een Westerse
bondgenoot worden, en men garandeerde dat het Suez kanaal in Britse handen zou blijven. Dit
werd vastgelegd in de 'Balfour declaratie', genaamd naar de toenmalige Engelse minister van
defensie die de onderhandelingen had geleid. In de verklaring werd dus land beloofd dat onder
het Ottomaanse rijk viel, en bevolkt was. De onderhandelingen waren geen eenvoudige zaak.
De Amerikaanse publieke opinie was sterk gekant tegen deelname aan de Europese oorlog.
De zionistische lobby, in samenwerking met de Amerikaanse vrijmetselaarsloges wisten
Woodrow Wilson, de man die nota bene tot president was herkozen met de campagneslogan
“Re-Elect The Man Who Will Keep Your Sons Out Of The War”, te overtuigen Amerika bij de
oorlog te betrekken.
Twee weken na het tekenen van de Balfour-declaratie begonnen de geallieerden onder leiding
van de Britten een groot offensief in Palestina. In December 1917 was Jeruzalem en een groot
deel van Palestina onder Britse controle. Hieronder de brief van Balfour aan de Bankier en
Zionist Lionel Walter Rothschild:
4
Foreign Office,
November 2nd, 1917.
Dear Lord Rothschild,
I have much pleasure in conveying to you, on behalf of His Majesty's Government, the
following declaration of sympathy with Jewish Zionist aspirations which has been submitted to,
and approved by, the Cabinet:
"His Majesty's Government view with favour the establishment in Palestine of a national home
for the Jewish people, and will use their best endeavours to facilitate the achievement of this
object, it being clearly understood that nothing shall be done which may prejudice the civil and
religious rights of existing non-Jewish communities in Palestine, or the rights and political
status enjoyed by Jews in any other country".
I should be grateful if you would bring this declaration to the knowledge of the Zionist
Federation.
Yours sincerely
Arthur James Balfour
5
Bolsjewisme / Communisme
Veel van de eerste kolonisten waren Joodse Russen die vluchtten voor de pogroms. Deze
begonnen in 1881 nadat de Russische Tsaar Alexander II was vermoord bij een bomaanslag.
In de periode van 1881 tot 1907 waren er meerdere pogroms. Tijdens de pogroms werden
Joodse eigendommen vernietigd en duizenden Joden vermoord. Er is veel geschreven over
deze pogroms en over de toedracht zijn verschillende theorieën. De meest gehoorde theorie is
dat het om puur antisemitisme ging, en afgunst tegen het economische succes van de Joden.
Dan is er de theorie dat het een vergeldingsactie was omdat men meende dat Joodse
revolutionairen achter de aanslag op de Tsaar zaten. Dit sluit aan op de theorie dat gedacht
werd dat men vreesde dat de Joodse revolutionairen een coup aan het plannen waren die van
het Christelijke Rusland een atheïstische eenheidsstaat wilden maken. Nu wordt deze theorie
door de mainstream geschiedenis als samenzweringstheorie gezien. Het is wel een feit dat de
meeste van de revolutionairen die vanaf 1870 aanslagen pleegden tegen het tsaristische
regime Joodse studenten waren. Van deze studenten zouden er een aantal sleutelfiguren
worden in de revolutie van 1917. Dit is iets wat wél mainstream nieuws is, en zelfs in de
Joodse Encyclopedie vermeld wordt. Uiteindelijk valt het ook niet te ontkennen dat er
inderdaad een atheïstische eenheidsstaat kwam en dat dit een overwegend Joods initiatief
was. De bolsjewistische leiders waren vrijwel allemaal Joodse Zionisten, en de latere
communistische staf bestond in meerderheid uit Zionisten. Een aantal Joodse Bolsjewisten
namen revolutionaire namen aan, zoals Lev Davidovich Bronstein, die bekend werd als Leon
Trotski. Machtige Joodse bankiers zoals de Duitse Max Warburg en de Amerikaans bankier
Jacob Schiff steunden het Bolsjewisme met massale bedragen. In 1917 lukte het Lenin, die uit
Rusland verbannen was, terug te keren naar Rusland om daar de revolutie te leiden. Wat de
geschiedenis hier over vertelt is dat Duitsland Lenin heeft geholpen terug te keren met het doel
Rusland te destabiliseren, waar enige logica in zit want Duitsland was immers in oorlog met
Rusland. Er waren echter ook Westerse (geallieerde) landen betrokken bij de reis van Lenin.
Dit is goed beschreven in het boek 'In Europa' van Geert Mak. Veel zaken zijn niet te verklaren
met het argument dat de steun voor het Bolsjewisme slechts een strategische zet was die met
de eerste wereldoorlog te maken had. De internationale steun van het Westen ging
bijvoorbeeld tot laat in de jaren dertig door.
Wanneer je boeken van de historicus Anthony Sutton leest dan blijken er diepere motieven te
zijn achter de steun voor de Bolsjewieken. Het ging niet alleen om financiële steun, het waren
Westerse bedrijven die de infrastructuur van communistisch Rusland hebben opgebouwd.
Anthony Sutton beschrijft in details hoe de meeste industrieën en infrastructuren in Rusland
zoals de metaalindustrie, het wegennetwerk, de spoornetwerken en de energienetwerken
werden gefinancierd en opgezet door het Westen, met name Amerika. Dit lijkt een vreemde
bewering, maar het is gebaseerd op geschiedkundige feiten die niet zo eenvoudig te
weerleggen zijn. Sutton ging zeer nauwkeurig te werk en beschreef in details al zijn bronnen,
die voor een groot deel uit staatsarchieven, diplomatieke archieven en publicaties van de
Westerse bedrijven kwamen. Daarbij was Sutton lang niet de enige. Ook historici als Carroll
Quigley en Douglas Reed kwamen tot dezelfde conclusie, en deze is dat de bolsjewieken
zonder zionistische en westerse steun geen schijn van kans zouden hebben gehad. Het
6
communisme steunde dus op de internationale bankiers en westerse multinationals,
paradoxaal genoeg twee belangrijke pilaren van het kapitalisme.
Het basisprincipe van het communisme was materiële gelijkheid. In het boek 'Het Kapitaal' van
Marx beschrijft deze dat wanneer een gecentraliseerd bestuur zou zorgen voor het gelijk
verdelen van goederen, en de primaire levensbehoeften van de mensen zou garanderen, dan
zou dat vanzelf tot een harmonieuze maatschappij moeten leiden. Dit is zeer beknopt het idee
van 'Het Kapitaal' van Marx. Het is de vraag in hoeverre Marx hier zelf in geloofde. Marx had
een talmoedische rabbijnse afkomst, en een religieuze opvoeding genoten. Marx had ook een
directe band met de Rothschilds, die zijn activiteiten steunden. Het is dus niet verwonderlijk dat
Marx, die zich zo sterk afzette tegen de centrale macht van de monarchen, nooit een woord
repte over invloed van de Rothschilds en andere machtige bankiers families.
Het communisme bleek van het begin af niet te werken. Er was veel weerstand en er ontstond
al snel verzet. De communistische programma's konden alleen met terreur doorgevoerd
worden. De schrijver en nobelprijswinnaar Aleksandr Solzhenitsyn beschreef in zijn boek 'Het
goelag systeem' de grootste moordmachine uit de geschiedenis waarbij miljoenen mensen zijn
omgekomen. Het Goelag systeem was opgezet en werd bestuurd door zes joodse zionisten .
Solzhenitsyn noemt hen bij naam: Aron Solts, Yakov Rappoport, Lazar Kogan, Matvei Berman,
Genrikh Yagoda, and Naftaly Frenkel, allen onbekende namen in de geschiedenis.
Solzhenitsyn schrijft ook dat de meeste Sovjetleiders Joodse zionisten waren, en dit was het
geval tot laat in de jaren vijftig. Dit werd bevestigd door Chroestjov zelf. Het was ook niet
onbekend in het Westen dat Churchill, die het zionisme altijd gesteund heeft, op de hoogte was
dat het bolsjewisme een zionistische coup was. Dit is in zijn biografie te lezen. Ook wist
Churchill dat er tientallen miljoenen slachtoffers waren door migraties en executies. Er zijn veel
geschiedkundige bronnen waaruit blijkt dat het communisme een zionistische coup was. Dat dit
nog steeds onbekend is, laat zien hoe sterk de censuur is. Solzhenitsyn schreef hierover:
"De leidende bolsjewieken die Rusland overnamen waren geen Russen. Ze haatten Russen.
Ze haatten christenen. Het was een invasie en verovering van het Russische volk. Het
bolsjewisme was de grootste menselijke slachting aller tijden. Het feit dat het grootste deel van
de wereld deze realiteit niet kent, bewijst dat de mondiale media in handen zijn van de daders."
Nog minder bekend dan de zionistische oorsprong van het Russische communisme is dat het
zionisme ook de drijvende kracht achter het communisme in China was. Ook dit is door
historici grondig onderzocht en gedocumenteerd, waaronder Antony Sutton en Douglas Reed
een andere historicus van wereldfaam. Douglas Reed was een Britse verslaggever en tijdens
de tweede wereldoorlog gestationeerd in Wenen, Berlijn en Boedapest. Douglas Reed reisde
veel gedurende zijn loopbaan als schrijver en journalist, en schreef een aantal succesvolle
historische boeken. Toen hij op latere leeftijd het boek 'The controversy of zion' schreef verloor
hij op slag zijn reputatie. In dit boek beschrijft Reed zeer gedetailleerd hoe het communisme
een zionistische creatie is, zowel in Rusland als in China. Sleutelfiguren in het Chinese
communisme waren personen als Israël Epstein, een Poolse Jood die zich eerder bij de
Russische bolsjewisten had aangesloten en onder Mao Tse Tung minister van Financiën werd.
7
Dan was er Sidney Shapiro, eveneens een Poolse Jood en communist, die de leiding kreeg
over China's propaganda apparaat. Jakob Rosenfeld, tevens een Oostenrijkse Jood, ook
bekend als generaal Luo, was de minister van Volksgezondheid. Verder waren de
Amerikaanse Joden Sidney Rittenberg en Rewi Alley zeer invloedrijke figuren in de Chinese
communistische partij. Het is opvallend dat al deze personen Chinese staatsburgers werden,
iets wat in die tijd voor buitenlanders zo goed als onmogelijk was. Joodse spionnen als Frank
Coe , Solomon Adler en Jonathan Pollard zorgden ervoor dat er een zeer grote hoeveelheid
militaire en diplomatieke informatie van het Westen naar China werd gesluisd.
Een essentieel persoon in de communistische coup was Mao Tse Tung. Deze werd opgeleid
aan de Chinese Yale Universiteit. De amerikaanse Yale Universiteit runde in China een
netwerk van universiteiten en scholen onder de naam 'Yale in China'. Op jonge leeftijd werd
Mao door Yale geselecteerd om hoofdredacteur van het Chinese Yale dagblad te worden. Mao
kreeg zo een direct kanaal met landelijke reikwijdte en een groot publiek. Zonder de steun van
Yale zou Mao nooit aan de macht zijn gekomen. Dit is iets dat door de Yale Universiteit zelf is
bevestigd. Yale publiceerde een artikel in het Amerikaanse Yale dagblad waarin wordt
beschreven hoe Mao werd geselecteerd en gesteund door Yale. De connectie tussen de
Amerikaanse Yale universiteit en China heeft een lange geschiedenis. De Yale University
kreeg haar naam van Elihu Yale, een Britse koopman die (begin negentiende eeuw) zijn fortuin
verdiende met de opiumsmokkel voor de Britse Oost-Indische Compagnie. De Yale-Universiteit
werd gefinancierd met de winsten van de opiumhandel naar China. Op de Amerikaanse Yale
campus bevindt zich één van de machtigste en meest exclusieve occulte genootschappen, het
'Skull & Bones' genootschap. Sind de oprichting waren veel machtige personen uit de
Amerikaanse politiek, het bedrijfsleven en de rechtspraak Skull & Bones leden. Een groot
aantal Amerikaanse presidenten (zowel democraten als republikeinen) was lid van de Skull &
Bones, en vrijwel iedere Amerikaanse ambassadeur in China was een Skull & Bones lid
(waaronder George Bush senior). Dit is opmerkelijk want het is een zeer klein genootschap en
gewoonlijk zijn Amerikaanse ambassadeurs geen Skull & Bones leden. Er is dus kennelijk op
de achtergrond een belangrijke relatie tussen de VS en China. Deze relatie gaat verder dan het
skull & bones genootschap. De onderzoeker James Corbett heeft een verhelderende video
gemaakt over de diepe connecties tussen de VS en China.
Naomi Klein beschrijft in haar boek 'The shock doctrine' hoe China de 'vrije markt' ideologie
van Milton Friedman's Chicago school adopteerde. De huidige situatie In China laat duidelijk
zien dat het communisme en kapitalisme twee zijden van dezelfde medaille zijn. Beide
ideologieën hebben hun oorsprong in het materialisme, spiritualiteit wordt naar de achtergrond
verdrongen, beiden worden gepushed door het zionisme, beiden steunen op centraal geleide
besturen, en beiden bereiken niet waar men naar zegt te streven. In het 'vrije markt'
kapitalisme is er net zo min sprake van vrijheid als er sprake van 'gelijkheid' is in het
communisme. De macht ligt in een kapitalistische maatschappij voor een groot deel bij de
banken, met name bij de geldschepping en regulering. In de Westerse kapitalistisch
gedomineerde maatschappij wordt de meest dominante en lucratieve markt (van de
geldschepping), in handen gehouden van een kleine groep bankiersfamilies.
8
Zowel het communisme als kapitalisme hebben tot veel terreur en slachtoffers geleid. In
communistisch Rusland vonden 80 miljoen mensen de dood, en onder het communisme in
China waren er 60 miljoen slachtoffers. Het kapitalistische Westen is een bron van oorlog,
armoede en ongelijkheid, en laat een onstilbare honger naar producten en een onleefbare
wereld achter.
9
Palestina tussen eerste en tweede wereldoorlog
Palestina kwam na de eerste wereldoorlog onder Engels bestuur. Engeland kwam haar
beloften aan de Zionisten na. De Engelsen namen actief deel aan de stichting van de
Israëlische staat. Er werd een Jewish National Fonds opgericht en er werd militaire training en
uitrusting aan de Joodse kolonisten gegeven. Engeland kwam echter de beloften aan de
Palestijnse bevolking niet na. Veel Palestijnen, en ook Arabieren van omringende landen,
hadden aan de kant van Engeland gevochten tegen de Ottomanen (Turken). Men stelde nu dat
de Palestijnen, en ook andere Arabische landen een schuld hadden voor hun bevrijding, die nu
afgelost moet worden. De Palestijnen konden deze schuld aflossen door het verkopen van hun
land, aan Joodse migranten. Lawrence van Arabië, die met de Arabieren tegen de Ottomanen
had meegevochten, zag hoe zijn strijdmakkers verraden werden, en gaf om deze reden zijn
functie op.
In het Zionisten congres van 1921 werden de plannen voor een Israëlische staat verder
uitgewerkt. De toon werd steeds duidelijker. Ben Gurion, de latere president en 'vader van
Israël' zei tijdens dit congres:
"Er kan maar één Palestina zijn, en dat is Joods. Om Palestina te zuiveren van de Arabieren
moeten we hard zijn, we moeten het land in beslag nemen, met intimidatie, terreur, en zonodig
met moord. We mogen geen medelijden hebben, en geen onderscheid maken tussen mannen
vrouwen en kinderen."
In snel tempo werd de immigratie ingevoerd. Landgoederen waar palestijnse families
generaties lang hadden gewoond werden geconfisceerd. Alle mijnen werden aan de Joden
toegekend. Ook de infrastructuren, het wegennetwerk en het hele elektriciteitsnetwerk kwamen
in joodse handen.
Dit leidde uiteindelijk tot de eerste opstanden van de Palestijnen in 1928. Voor het eerst kwam
de Palestijnse kwestie onder internationale aandacht. Engeland kwam nu tussenbeide door
een voorstel te doen waarbij Palestina 50/50 verdeeld zou worden. De Arabische bevolking die
toen nog 80% van Palestina uitmaakte wees dit af. Na veel onderhandelingen gaven de
Palestijnen zich gewonnen. Maar nu weigerden de Joden het voorstel. De situatie werd steeds
grimmiger en de agressie tegen de Palestijnen ging door. Dit werd verergerd door een enorme
instroom van nieuwe Joodse kolonisten. Veel van deze kolonisten kwamen uit het Duitse rijk.
De nazipartij had een overeenkomst afgesloten met de zionistisch federatie (het Ha'avara
abkommen) waarin de migratie naar Palestina werd gestimuleerd. Van 1933 tot 1939 zouden
60.000 Duitse joden naar Palestina migreren. In deze periode werden duizenden palestijnse
families uit hun huizen verdreven.
10
Tweede wereldoorlog tot stichting van Israël - 1948
In het vredesverdrag van Versaille in 1919 waren de kiemen gelegd voor een tweede wereld
oorlog. Duitsland werd schuldbetalingen opgelegd waar het land eenvoudig niet aan kon
voldoen. Duitsland was bankroet, en door de enorme schuldaflossingen kon ze nauwelijks het
hoofd boven water houden. Dankzij een omvangrijke financiering kon Hitler zijn
oorlogsapparaat opbouwen, en deze financiering kwam vrijwel geheel van Zionistische
bankiers. De steun ging verder dan financiering. Het voeren van oorlog, met name een
wereldoorlog, kan niet zonder een internationaal financieel netwerk via welke de transacties
gedaan worden. De grondstoffen zoals olie en metaal komen uit het buitenland, en een oorlog
zelf, met name een wereldoorlog, speelt zich natuurlijk af in meerdere landen. De
bankiersfamilies zorgden dat deze transacties konden plaatsvinden. De Rockefellers waren
zelfs betrokken bij de olie bevoorrading van het Duitse leger. Veel van de transacties van de
Nazi's ging via Engelse banken, die eigendom van Joodse bankiers families waren. De reden
dat dit mogelijk was ondanks de boycot was dat deze banken zich in de City of Londen
bevinden. De City is een een eigen staat met eigen bank-regels, gecontroleerd door de Bank of
England, die op haar beurt weer sterk onder controle van de Rothschilds staat. De transacties
voor de Nazi's gingen tot 1943 door. Toen de Duitse bommen op Londen vielen liepen veel
transacties van de Nazi's nog steeds via Engelse bankrekeningen.
In Palestina ging de etnische zuivering door . Er waren 70.000 Britse manschappen
gestationeerd die de orde moesten houden, maar deze Britten hielden zich afzijdig. De Joodse
kolonisten begonnen nu met een grote terreur-campagne. Wagens met luidsprekers reden
langs de dorpen om te waarschuwen dat men binnen een dag zijn huis moest verlaten Daarop
trokken de militaire voertuigen de dorpen in. Alles werd verwoest, huizen, scholen, alle
gebouwen werden vernietigd zodat er geen enkele hoop op terugkeer was. Dit resulteerde in
een vlucht van honderdduizenden Palestijnen. Gedurende deze exodus werden de Palestijnen
constant opgejaagd, velen werden gedood, mannen, vrouwen, vaak hele families, die geen
enkele mogelijkheid hadden om zich te verdedigen.
In dezelfde periode vond er een terreurcampagne plaats gericht tegen de Engelsen, met als
doel de Engelsen zo murw te maken dat men Palestina zou verlaten. In 1946 pleegde de
zionistische terreur beweging Irgun een bomaanslag in het King David Hotel in Jeruzalem, waar
het Britse hoofdkwartier was gevestigd. Vermomd als Arabische arbeiders en kelners plantten
leden van de Irgun een bom in de kelder van het hoofdgebouw van het hotel. 91 mensen
werden gedood, waaronder veel Britse militairen, en er waren tientallen gewonden. De Irgun
pleegde in deze jaren tientallen aanslagen , waarbij honderden Palestijnen en Britse militairen
om het leven kwamen. Bij een inval op een locatie van de Irgun namen de Britten wapens en
bommen in beslag en drie Irgun leden werden gearresteerd. De Irgun leden werden naar
Engeland gebracht en berecht. Ze kregen alle drie de doodstraf. Op de dag van de executie
werden twee britse militairen, die eerder gegijzeld waren door de Irgun, opgehangen in een
boom. De foto van de twee gehangenen stond de volgende dag op de voorpagina's van de
Israëlische kranten. Een Britse militair raakte zwaargewond toen hij de lichamen wilde bergen.
De Irgun had booby traps op de lichamen geplaatst. Dit laat de mindset zien van het Israëlisch
terrorisme. In 1946 pleegde de Irgun een bomaanslag op de Britse ambassade in Rome. De
11

Zionisme - verleden, heden en toekomst
Inleiding
Ontstaan van het zionisme
Eerste wereldoorlog - Balfour declaratie
Bolsjewisme / Communisme
Palestina tussen eerste en tweede wereldoorlog
Tweede wereldoorlog tot stichting van Israël - 1948
Periode 1948 - 1967
Terreurbewind
Holocaust
The War on Terror
Valse vlag aanslagen, 9/11
Georganiseerde misdaad
De macht van censuur
De macht van geld
Massamigratie
Religie als drijfveer
Antroposofie en zionisme
De toekomst
Toenadering
Gender discussie
Bronnen
1
Inleiding
Wanneer je de wereldgebeurtenissen bestudeert dan blijkt dat bij veel van deze
gebeurtenissen het zionisme en de staat Israël een rol spelen. Het is dus belangrijk de
achtergronden van het zionisme te begrijpen, en daar is dit artikel een poging toe. In het
tweede deel van het artikel wordt getracht het Zionisme vanuit een Antroposofische
achtergrond te begrijpen.
Ontstaan van het zionisme
Het zionisme is sterk verbonden met de staat Israël. Een goed punt om aan te vangen is dus
om te kijken hoe deze nog jonge staat ontstaan is. We gaan hiervoor terug naar de tijd voordat
het Palestijns-Israëlisch conflict begon. Deze periode was het begin van de negentiende eeuw.
Het was voor Palestina een stabiele tijd met weinig conflicten. Palestina viel onder het
Ottomaanse Rijk maar de Palestijnen hadden verregaande autonomie. Ook waren er
autonome Christelijke en Joodse gemeenschappen. De verhoudingen tussen Palestijnen,
Joden en Christenen was over het algemeen goed. Er waren geen geloofsconflicten en er
waren handelscontacten.
Het was in het begin van de negentiende eeuw dat het idee van een Joodse staat in Palestina
naar voren werd gebracht. Het Amerikaanse weekblad 'Niles weekly register', een invloedrijk
blad met grote oplage, publiceerde in 1929 een artikel waarin werd beschreven dat de bankier
Amschel Rothschild in overleg was met de Sultan van het Ottomaanse Rijk om de stad
Jeruzalem te kopen. Het artikel beschrijft dat wanneer Jeruzalem eenmaal in handen van
Rothschild zou zijn de stap naar een Joodse staat niet ver zou zijn, en de tempel herbouwd
zou kunnen worden. De herbouw van de tempel (van Salomo) is een sleutelstuk binnen het
zionisme. (In het hoofdstuk 'Religie als drijfveer' wordt hier verder aandacht aan besteedt). De
koop van Jeruzalem ging niet door en de plannen voor een Joodse staat namen een andere
richting. Het was de Engelse politicus Lord Gladstone die de eerste politieke stap naar een
Joodse staat in Palestina zette. Gladstone was een zeer invloedrijk en machtig persoon in
Engeland in de negentiende eeuw, zijn politieke loopbaan liep van van 1932 tot 1994. Hij was
drie maal premier en vier keer minister van financiële en economische zaken. Gladstone was
tevens een grootmeester van de vrijmetselarij. Vanaf 1840 zette Gladstone druk op de
Ottomaanse Sultan om Joodse migranten in Palestina toe te laten, hetgeen gebeurde. De
definitieve stap naar een Joodse staat werd gezet in 1884, tijdens de Koloniale Conferentie van
Berlijn . In deze conferentie, gehouden door Europese landen en de VS, kende men gebieden
in Afrika en het Midden Oosten de 'Terra Nullius' status toe. Dit is een soort niemandsland
status. Het was niet zo dat in deze gebieden geen mensen woonden, maar het betekende dat
geen Westerse natie het gebied nog geclaimd had. Met de Terra Nullius status konden deze
gebieden nu vrijelijk bezet en gekoloniseerd worden. Ook Palestina kreeg de Terra Nullius
status, waarmee de deur open stond voor bezetting. Het werd het "land zonder volk voor een
volk zonder land". Ondanks dat het bekend is dat Palestina wel degelijk bevolkt was, is de
Terra Nullius status altijd een argument gebleven in de diplomatie van Israël. Zo stelde de
Israëlische president Golda Meir in de jaren zeventig: "waarom zouden we land moeten
2
teruggegeven als er niemand is om het aan terug te geven?"
Het Zionisme kreeg vorm onder leiding van Theodor Herzl. In zijn manifest 'De Jodenstaat'
legde Herzl de basis voor een overname van Palestina door de Joden. Na het zionistisch
congres in 1897 werden deze ideeën uitgewerkt tot concrete plannen. Hier een stukje van
Herzl:
" We must expropriate gently the private property on the state assigned to us. We shall try to
spirit the penniless population across the border by procuring employment for it in the transit
countries, while denying it employment in our country. Both the process of expropriation and
the removal of the poor must be carried out discreetly and circumspectly."
En hier en uitspraak van Leo Motzkin, een andere belangrijke Zionistische leider uit die
periode:
"Our thought is that the colonisation of Palestine has to go in two directions: Jewish settlement
in Eretz (Groot) Israel and the resettlement of the Arabs of Eretz Israel in areas outside the
country. The transfer of so many Arabs may seem at first unacceptable economically, but is
none the less practical. It does not require too much money to resettle a Palestinian village on
another land."
Ook Chaim Weizmann, de leider van het Zionistische congres en eerste president van Israël,
sprak over Palestijnen als obstakels die verwijderd moeten worden.
Nu was er aanvankelijk weinig animo onder de Joodse bevolkingsgroepen om naar Palestina
te emigreren, er was een voorkeur voor de Verenigde Staten. Er volgde een wereldwijde
campagne waarna Joodse immigranten in steeds grotere aantallen naar Palestina kwamen.
In tegenstelling tot het beeld dat veel mensen hebben van Palestina eind negentiende eeuw,
was Palestina geen primitieve agrarische maatschappij. Het was een overwegend agrarische
cultuur, maar het was zeker modern voor die tijd. Er waren steden, industrieën, universiteiten
en een bloeiende economie. De Palestijnen hadden echter geen leger. Dankzij de
internationale financiële en materiële steun van Joodse bankiers en belangengroepen zetten
de Joodse kolonisten een militaire structuur op. Palestijnen werden met veel geweld uit hun
huizen en van hun grond verdreven, en bij verzet gedood. Dit waren geen incidenten maar een
georganiseerde campagne. Aan het eind van de negentiende eeuw bezocht de Joodse
schrijver en humanist Ahad Ha'am Palestina. Over zijn ervaringen schreef hij het volgende:
"De Arabieren (Palestijnen) worden door de Joodse immigranten met vijandigheid en
wreedheid behandeld. Ze worden constant uitgedaagd en bedreigd, en hun rechten worden
hun ontzegd. Ze worden vaak afgeslacht als honden, zonder enig motief. Niemand in de
Joodse gemeenschap doet zijn mond open, men is er zelfs trots op.".
Dit is dus meer dan honderd jaar geleden. De situatie is sindsdien slechts verergerd, terwijl de
wereld toekijkt.
3
Eerste wereldoorlog - Balfour declaratie
De Joodse migranten waren dus kolonisten, er was nog geen sprake van een Joodse staat. De
volgende stap naar een Joodse staat werd gezet in 1917 tijdens de eerste wereldoorlog. De
oorlog was in een situatie geraakt die uitzichtloos was voor beide kanten. De meeste Europese
landen stonden op de rand van een faillissement. Duitsland had delen van België en Noord
Frankrijk bezet, maar besefte dat het volledig vast zat. Er werd nu een vredesvoorstel aan de
geallieerden gedaan waarbij Duitsland al het bezette land zou teruggeven. Het leek erop dat
men tot een akkoord zou kunnen komen, wat miljoenen levens gespaard zou hebben. Wat
echter gebeurde was dat een Zionistische lobbygroep de Engelse regering wist te overtuigen
dat zij met hun invloed Amerika bij de oorlog zou kunnen betrekken, wat zeker tot een
overwinning van de geallieerden zou leiden. Bij de lobbygroep zaten invloedrijke personen
waaronder de bankier Walter Rothschild en de Zionistische leider Chaim Weizmann. Als
tegenprestatie wilde men land in Palestina voor een Joodse staat. Deze zou een Westerse
bondgenoot worden, en men garandeerde dat het Suez kanaal in Britse handen zou blijven. Dit
werd vastgelegd in de 'Balfour declaratie', genaamd naar de toenmalige Engelse minister van
defensie die de onderhandelingen had geleid. In de verklaring werd dus land beloofd dat onder
het Ottomaanse rijk viel, en bevolkt was. De onderhandelingen waren geen eenvoudige zaak.
De Amerikaanse publieke opinie was sterk gekant tegen deelname aan de Europese oorlog.
De zionistische lobby, in samenwerking met de Amerikaanse vrijmetselaarsloges wisten
Woodrow Wilson, de man die nota bene tot president was herkozen met de campagneslogan
“Re-Elect The Man Who Will Keep Your Sons Out Of The War”, te overtuigen Amerika bij de
oorlog te betrekken.
Twee weken na het tekenen van de Balfour-declaratie begonnen de geallieerden onder leiding
van de Britten een groot offensief in Palestina. In December 1917 was Jeruzalem en een groot
deel van Palestina onder Britse controle. Hieronder de brief van Balfour aan de Bankier en
Zionist Lionel Walter Rothschild:
4
Foreign Office,
November 2nd, 1917.
Dear Lord Rothschild,
I have much pleasure in conveying to you, on behalf of His Majesty's Government, the
following declaration of sympathy with Jewish Zionist aspirations which has been submitted to,
and approved by, the Cabinet:
"His Majesty's Government view with favour the establishment in Palestine of a national home
for the Jewish people, and will use their best endeavours to facilitate the achievement of this
object, it being clearly understood that nothing shall be done which may prejudice the civil and
religious rights of existing non-Jewish communities in Palestine, or the rights and political
status enjoyed by Jews in any other country".
I should be grateful if you would bring this declaration to the knowledge of the Zionist
Federation.
Yours sincerely
Arthur James Balfour
5
Bolsjewisme / Communisme
Veel van de eerste kolonisten waren Joodse Russen die vluchtten voor de pogroms. Deze
begonnen in 1881 nadat de Russische Tsaar Alexander II was vermoord bij een bomaanslag.
In de periode van 1881 tot 1907 waren er meerdere pogroms. Tijdens de pogroms werden
Joodse eigendommen vernietigd en duizenden Joden vermoord. Er is veel geschreven over
deze pogroms en over de toedracht zijn verschillende theorieën. De meest gehoorde theorie is
dat het om puur antisemitisme ging, en afgunst tegen het economische succes van de Joden.
Dan is er de theorie dat het een vergeldingsactie was omdat men meende dat Joodse
revolutionairen achter de aanslag op de Tsaar zaten. Dit sluit aan op de theorie dat gedacht
werd dat men vreesde dat de Joodse revolutionairen een coup aan het plannen waren die van
het Christelijke Rusland een atheïstische eenheidsstaat wilden maken. Nu wordt deze theorie
door de mainstream geschiedenis als samenzweringstheorie gezien. Het is wel een feit dat de
meeste van de revolutionairen die vanaf 1870 aanslagen pleegden tegen het tsaristische
regime Joodse studenten waren. Van deze studenten zouden er een aantal sleutelfiguren
worden in de revolutie van 1917. Dit is iets wat wél mainstream nieuws is, en zelfs in de
Joodse Encyclopedie vermeld wordt. Uiteindelijk valt het ook niet te ontkennen dat er
inderdaad een atheïstische eenheidsstaat kwam en dat dit een overwegend Joods initiatief
was. De bolsjewistische leiders waren vrijwel allemaal Joodse Zionisten, en de latere
communistische staf bestond in meerderheid uit Zionisten. Een aantal Joodse Bolsjewisten
namen revolutionaire namen aan, zoals Lev Davidovich Bronstein, die bekend werd als Leon
Trotski. Machtige Joodse bankiers zoals de Duitse Max Warburg en de Amerikaans bankier
Jacob Schiff steunden het Bolsjewisme met massale bedragen. In 1917 lukte het Lenin, die uit
Rusland verbannen was, terug te keren naar Rusland om daar de revolutie te leiden. Wat de
geschiedenis hier over vertelt is dat Duitsland Lenin heeft geholpen terug te keren met het doel
Rusland te destabiliseren, waar enige logica in zit want Duitsland was immers in oorlog met
Rusland. Er waren echter ook Westerse (geallieerde) landen betrokken bij de reis van Lenin.
Dit is goed beschreven in het boek 'In Europa' van Geert Mak. Veel zaken zijn niet te verklaren
met het argument dat de steun voor het Bolsjewisme slechts een strategische zet was die met
de eerste wereldoorlog te maken had. De internationale steun van het Westen ging
bijvoorbeeld tot laat in de jaren dertig door.
Wanneer je boeken van de historicus Anthony Sutton leest dan blijken er diepere motieven te
zijn achter de steun voor de Bolsjewieken. Het ging niet alleen om financiële steun, het waren
Westerse bedrijven die de infrastructuur van communistisch Rusland hebben opgebouwd.
Anthony Sutton beschrijft in details hoe de meeste industrieën en infrastructuren in Rusland
zoals de metaalindustrie, het wegennetwerk, de spoornetwerken en de energienetwerken
werden gefinancierd en opgezet door het Westen, met name Amerika. Dit lijkt een vreemde
bewering, maar het is gebaseerd op geschiedkundige feiten die niet zo eenvoudig te
weerleggen zijn. Sutton ging zeer nauwkeurig te werk en beschreef in details al zijn bronnen,
die voor een groot deel uit staatsarchieven, diplomatieke archieven en publicaties van de
Westerse bedrijven kwamen. Daarbij was Sutton lang niet de enige. Ook historici als Carroll
Quigley en Douglas Reed kwamen tot dezelfde conclusie, en deze is dat de bolsjewieken
zonder zionistische en westerse steun geen schijn van kans zouden hebben gehad. Het
6
communisme steunde dus op de internationale bankiers en westerse multinationals,
paradoxaal genoeg twee belangrijke pilaren van het kapitalisme.
Het basisprincipe van het communisme was materiële gelijkheid. In het boek 'Het Kapitaal' van
Marx beschrijft deze dat wanneer een gecentraliseerd bestuur zou zorgen voor het gelijk
verdelen van goederen, en de primaire levensbehoeften van de mensen zou garanderen, dan
zou dat vanzelf tot een harmonieuze maatschappij moeten leiden. Dit is zeer beknopt het idee
van 'Het Kapitaal' van Marx. Het is de vraag in hoeverre Marx hier zelf in geloofde. Marx had
een talmoedische rabbijnse afkomst, en een religieuze opvoeding genoten. Marx had ook een
directe band met de Rothschilds, die zijn activiteiten steunden. Het is dus niet verwonderlijk dat
Marx, die zich zo sterk afzette tegen de centrale macht van de monarchen, nooit een woord
repte over invloed van de Rothschilds en andere machtige bankiers families.
Het communisme bleek van het begin af niet te werken. Er was veel weerstand en er ontstond
al snel verzet. De communistische programma's konden alleen met terreur doorgevoerd
worden. De schrijver en nobelprijswinnaar Aleksandr Solzhenitsyn beschreef in zijn boek 'Het
goelag systeem' de grootste moordmachine uit de geschiedenis waarbij miljoenen mensen zijn
omgekomen. Het Goelag systeem was opgezet en werd bestuurd door zes joodse zionisten .
Solzhenitsyn noemt hen bij naam: Aron Solts, Yakov Rappoport, Lazar Kogan, Matvei Berman,
Genrikh Yagoda, and Naftaly Frenkel, allen onbekende namen in de geschiedenis.
Solzhenitsyn schrijft ook dat de meeste Sovjetleiders Joodse zionisten waren, en dit was het
geval tot laat in de jaren vijftig. Dit werd bevestigd door Chroestjov zelf. Het was ook niet
onbekend in het Westen dat Churchill, die het zionisme altijd gesteund heeft, op de hoogte was
dat het bolsjewisme een zionistische coup was. Dit is in zijn biografie te lezen. Ook wist
Churchill dat er tientallen miljoenen slachtoffers waren door migraties en executies. Er zijn veel
geschiedkundige bronnen waaruit blijkt dat het communisme een zionistische coup was. Dat dit
nog steeds onbekend is, laat zien hoe sterk de censuur is. Solzhenitsyn schreef hierover:
"De leidende bolsjewieken die Rusland overnamen waren geen Russen. Ze haatten Russen.
Ze haatten christenen. Het was een invasie en verovering van het Russische volk. Het
bolsjewisme was de grootste menselijke slachting aller tijden. Het feit dat het grootste deel van
de wereld deze realiteit niet kent, bewijst dat de mondiale media in handen zijn van de daders."
Nog minder bekend dan de zionistische oorsprong van het Russische communisme is dat het
zionisme ook de drijvende kracht achter het communisme in China was. Ook dit is door
historici grondig onderzocht en gedocumenteerd, waaronder Antony Sutton en Douglas Reed
een andere historicus van wereldfaam. Douglas Reed was een Britse verslaggever en tijdens
de tweede wereldoorlog gestationeerd in Wenen, Berlijn en Boedapest. Douglas Reed reisde
veel gedurende zijn loopbaan als schrijver en journalist, en schreef een aantal succesvolle
historische boeken. Toen hij op latere leeftijd het boek 'The controversy of zion' schreef verloor
hij op slag zijn reputatie. In dit boek beschrijft Reed zeer gedetailleerd hoe het communisme
een zionistische creatie is, zowel in Rusland als in China. Sleutelfiguren in het Chinese
communisme waren personen als Israël Epstein, een Poolse Jood die zich eerder bij de
Russische bolsjewisten had aangesloten en onder Mao Tse Tung minister van Financiën werd.
7
Dan was er Sidney Shapiro, eveneens een Poolse Jood en communist, die de leiding kreeg
over China's propaganda apparaat. Jakob Rosenfeld, tevens een Oostenrijkse Jood, ook
bekend als generaal Luo, was de minister van Volksgezondheid. Verder waren de
Amerikaanse Joden Sidney Rittenberg en Rewi Alley zeer invloedrijke figuren in de Chinese
communistische partij. Het is opvallend dat al deze personen Chinese staatsburgers werden,
iets wat in die tijd voor buitenlanders zo goed als onmogelijk was. Joodse spionnen als Frank
Coe , Solomon Adler en Jonathan Pollard zorgden ervoor dat er een zeer grote hoeveelheid
militaire en diplomatieke informatie van het Westen naar China werd gesluisd.
Een essentieel persoon in de communistische coup was Mao Tse Tung. Deze werd opgeleid
aan de Chinese Yale Universiteit. De amerikaanse Yale Universiteit runde in China een
netwerk van universiteiten en scholen onder de naam 'Yale in China'. Op jonge leeftijd werd
Mao door Yale geselecteerd om hoofdredacteur van het Chinese Yale dagblad te worden. Mao
kreeg zo een direct kanaal met landelijke reikwijdte en een groot publiek. Zonder de steun van
Yale zou Mao nooit aan de macht zijn gekomen. Dit is iets dat door de Yale Universiteit zelf is
bevestigd. Yale publiceerde een artikel in het Amerikaanse Yale dagblad waarin wordt
beschreven hoe Mao werd geselecteerd en gesteund door Yale. De connectie tussen de
Amerikaanse Yale universiteit en China heeft een lange geschiedenis. De Yale University
kreeg haar naam van Elihu Yale, een Britse koopman die (begin negentiende eeuw) zijn fortuin
verdiende met de opiumsmokkel voor de Britse Oost-Indische Compagnie. De Yale-Universiteit
werd gefinancierd met de winsten van de opiumhandel naar China. Op de Amerikaanse Yale
campus bevindt zich één van de machtigste en meest exclusieve occulte genootschappen, het
'Skull & Bones' genootschap. Sind de oprichting waren veel machtige personen uit de
Amerikaanse politiek, het bedrijfsleven en de rechtspraak Skull & Bones leden. Een groot
aantal Amerikaanse presidenten (zowel democraten als republikeinen) was lid van de Skull &
Bones, en vrijwel iedere Amerikaanse ambassadeur in China was een Skull & Bones lid
(waaronder George Bush senior). Dit is opmerkelijk want het is een zeer klein genootschap en
gewoonlijk zijn Amerikaanse ambassadeurs geen Skull & Bones leden. Er is dus kennelijk op
de achtergrond een belangrijke relatie tussen de VS en China. Deze relatie gaat verder dan het
skull & bones genootschap. De onderzoeker James Corbett heeft een verhelderende video
gemaakt over de diepe connecties tussen de VS en China.
Naomi Klein beschrijft in haar boek 'The shock doctrine' hoe China de 'vrije markt' ideologie
van Milton Friedman's Chicago school adopteerde. De huidige situatie In China laat duidelijk
zien dat het communisme en kapitalisme twee zijden van dezelfde medaille zijn. Beide
ideologieën hebben hun oorsprong in het materialisme, spiritualiteit wordt naar de achtergrond
verdrongen, beiden worden gepushed door het zionisme, beiden steunen op centraal geleide
besturen, en beiden bereiken niet waar men naar zegt te streven. In het 'vrije markt'
kapitalisme is er net zo min sprake van vrijheid als er sprake van 'gelijkheid' is in het
communisme. De macht ligt in een kapitalistische maatschappij voor een groot deel bij de
banken, met name bij de geldschepping en regulering. In de Westerse kapitalistisch
gedomineerde maatschappij wordt de meest dominante en lucratieve markt (van de
geldschepping), in handen gehouden van een kleine groep bankiersfamilies.
8
Zowel het communisme als kapitalisme hebben tot veel terreur en slachtoffers geleid. In
communistisch Rusland vonden 80 miljoen mensen de dood, en onder het communisme in
China waren er 60 miljoen slachtoffers. Het kapitalistische Westen is een bron van oorlog,
armoede en ongelijkheid, en laat een onstilbare honger naar producten en een onleefbare
wereld achter.
9
Palestina tussen eerste en tweede wereldoorlog
Palestina kwam na de eerste wereldoorlog onder Engels bestuur. Engeland kwam haar
beloften aan de Zionisten na. De Engelsen namen actief deel aan de stichting van de
Israëlische staat. Er werd een Jewish National Fonds opgericht en er werd militaire training en
uitrusting aan de Joodse kolonisten gegeven. Engeland kwam echter de beloften aan de
Palestijnse bevolking niet na. Veel Palestijnen, en ook Arabieren van omringende landen,
hadden aan de kant van Engeland gevochten tegen de Ottomanen (Turken). Men stelde nu dat
de Palestijnen, en ook andere Arabische landen een schuld hadden voor hun bevrijding, die nu
afgelost moet worden. De Palestijnen konden deze schuld aflossen door het verkopen van hun
land, aan Joodse migranten. Lawrence van Arabië, die met de Arabieren tegen de Ottomanen
had meegevochten, zag hoe zijn strijdmakkers verraden werden, en gaf om deze reden zijn
functie op.
In het Zionisten congres van 1921 werden de plannen voor een Israëlische staat verder
uitgewerkt. De toon werd steeds duidelijker. Ben Gurion, de latere president en 'vader van
Israël' zei tijdens dit congres:
"Er kan maar één Palestina zijn, en dat is Joods. Om Palestina te zuiveren van de Arabieren
moeten we hard zijn, we moeten het land in beslag nemen, met intimidatie, terreur, en zonodig
met moord. We mogen geen medelijden hebben, en geen onderscheid maken tussen mannen
vrouwen en kinderen."
In snel tempo werd de immigratie ingevoerd. Landgoederen waar palestijnse families
generaties lang hadden gewoond werden geconfisceerd. Alle mijnen werden aan de Joden
toegekend. Ook de infrastructuren, het wegennetwerk en het hele elektriciteitsnetwerk kwamen
in joodse handen.
Dit leidde uiteindelijk tot de eerste opstanden van de Palestijnen in 1928. Voor het eerst kwam
de Palestijnse kwestie onder internationale aandacht. Engeland kwam nu tussenbeide door
een voorstel te doen waarbij Palestina 50/50 verdeeld zou worden. De Arabische bevolking die
toen nog 80% van Palestina uitmaakte wees dit af. Na veel onderhandelingen gaven de
Palestijnen zich gewonnen. Maar nu weigerden de Joden het voorstel. De situatie werd steeds
grimmiger en de agressie tegen de Palestijnen ging door. Dit werd verergerd door een enorme
instroom van nieuwe Joodse kolonisten. Veel van deze kolonisten kwamen uit het Duitse rijk.
De nazipartij had een overeenkomst afgesloten met de zionistisch federatie (het Ha'avara
abkommen) waarin de migratie naar Palestina werd gestimuleerd. Van 1933 tot 1939 zouden
60.000 Duitse joden naar Palestina migreren. In deze periode werden duizenden palestijnse
families uit hun huizen verdreven.
10
Tweede wereldoorlog tot stichting van Israël - 1948
In het vredesverdrag van Versaille in 1919 waren de kiemen gelegd voor een tweede wereld
oorlog. Duitsland werd schuldbetalingen opgelegd waar het land eenvoudig niet aan kon
voldoen. Duitsland was bankroet, en door de enorme schuldaflossingen kon ze nauwelijks het
hoofd boven water houden. Dankzij een omvangrijke financiering kon Hitler zijn
oorlogsapparaat opbouwen, en deze financiering kwam vrijwel geheel van Zionistische
bankiers. De steun ging verder dan financiering. Het voeren van oorlog, met name een
wereldoorlog, kan niet zonder een internationaal financieel netwerk via welke de transacties
gedaan worden. De grondstoffen zoals olie en metaal komen uit het buitenland, en een oorlog
zelf, met name een wereldoorlog, speelt zich natuurlijk af in meerdere landen. De
bankiersfamilies zorgden dat deze transacties konden plaatsvinden. De Rockefellers waren
zelfs betrokken bij de olie bevoorrading van het Duitse leger. Veel van de transacties van de
Nazi's ging via Engelse banken, die eigendom van Joodse bankiers families waren. De reden
dat dit mogelijk was ondanks de boycot was dat deze banken zich in de City of Londen
bevinden. De City is een een eigen staat met eigen bank-regels, gecontroleerd door de Bank of
England, die op haar beurt weer sterk onder controle van de Rothschilds staat. De transacties
voor de Nazi's gingen tot 1943 door. Toen de Duitse bommen op Londen vielen liepen veel
transacties van de Nazi's nog steeds via Engelse bankrekeningen.
In Palestina ging de etnische zuivering door . Er waren 70.000 Britse manschappen
gestationeerd die de orde moesten houden, maar deze Britten hielden zich afzijdig. De Joodse
kolonisten begonnen nu met een grote terreur-campagne. Wagens met luidsprekers reden
langs de dorpen om te waarschuwen dat men binnen een dag zijn huis moest verlaten Daarop
trokken de militaire voertuigen de dorpen in. Alles werd verwoest, huizen, scholen, alle
gebouwen werden vernietigd zodat er geen enkele hoop op terugkeer was. Dit resulteerde in
een vlucht van honderdduizenden Palestijnen. Gedurende deze exodus werden de Palestijnen
constant opgejaagd, velen werden gedood, mannen, vrouwen, vaak hele families, die geen
enkele mogelijkheid hadden om zich te verdedigen.
In dezelfde periode vond er een terreurcampagne plaats gericht tegen de Engelsen, met als
doel de Engelsen zo murw te maken dat men Palestina zou verlaten. In 1946 pleegde de
zionistische terreur beweging Irgun een bomaanslag in het King David Hotel in Jeruzalem, waar
het Britse hoofdkwartier was gevestigd. Vermomd als Arabische arbeiders en kelners plantten
leden van de Irgun een bom in de kelder van het hoofdgebouw van het hotel. 91 mensen
werden gedood, waaronder veel Britse militairen, en er waren tientallen gewonden. De Irgun
pleegde in deze jaren tientallen aanslagen , waarbij honderden Palestijnen en Britse militairen
om het leven kwamen. Bij een inval op een locatie van de Irgun namen de Britten wapens en
bommen in beslag en drie Irgun leden werden gearresteerd. De Irgun leden werden naar
Engeland gebracht en berecht. Ze kregen alle drie de doodstraf. Op de dag van de executie
werden twee britse militairen, die eerder gegijzeld waren door de Irgun, opgehangen in een
boom. De foto van de twee gehangenen stond de volgende dag op de voorpagina's van de
Israëlische kranten. Een Britse militair raakte zwaargewond toen hij de lichamen wilde bergen.
De Irgun had booby traps op de lichamen geplaatst. Dit laat de mindset zien van het Israëlisch
terrorisme. In 1946 pleegde de Irgun een bomaanslag op de Britse ambassade in Rome. De
11

bom van 40 kilo TNT blies een groot gedeelte van de ambassade op. Menachem Begin, de
hoofd commandant van de Irgun, zou in 1952 nog een aanslag beramen op de Duitse
Bondskanselier Konrad Adenauer, welke mislukte.
Menachem Begin zou in de jaren zeventig de Likud partij stichten en de eerste premier van de
Knesset worden. Dit was geen uitzonderingsgeval. Veel Israëlische terroristen zouden later
politici en beleidsmakers worden, zoals bijvoorbeeld Yitzhak Shamir, Ariel Sharon en Isaac
Rabin, en Ehud Barak. Sharon was betrokken bij een operatie waarbij Palestijnen in een dorp in
hun huizen werden opgesloten waarna dynamiet door de ramen werd gegooid. Alle bewoners
van het dorp kwamen om. De VN veroordeelde de actie en Sharon werd door de VN schuldig
aan terrorisme bevonden, maar nooit veroordeeld.
Yitzhak Shamir was betrokken bij de moord op Folke Bernadotte, een zweedse diplomaat die
door de VN was aangesteld om te bemiddelen en te zoeken naar een oplossing voor de
Palestijns / Joodse kwestie. Bernadotte had tijdens de tweede wereldoorlog bij het Rode Kruis
gewerkt en een groot aantal mensen uit de Duitse concentratiekampen weten te krijgen,
waaronder veel joden. Bernadotte kwam met een plan waarbij de Palestijnen terug zouden
keren naar hun land, naar zones waar de VN de veiligheid zou garanderen. De zionisten waren
op geen manier bereid tot een compromis maar konden ook niet direct tegen het voorstel
ingaan, omdat het door veel landen als een redelijk voorstel werd gezien. Het voorstel bereikte
nooit de onderhandelingstafel omdat Bernadotte door de zionistische 'Stern groep' werd
vermoord, waar Shamir deel van uitmaakte. Net als Menachem Begin, en andere leiders van
terroristische zionisten groeperingen, werd Shamir nooit berecht.
De golf van agressie en falende onderhandelingen had als resultaat dat de Engelsen zich terug
trokken uit Palestina, en er werd haast gemaakt met de vorming van de staat Israël. In 1948
werd de VN resolutie aangenomen waarin werd gesteld dat het Engelse mandaat van Engeland
over zou gaan naar een staat Israël. Na het vertrek van de Engelsen ging het geweld tegen de
Palestijnen onverminderd door. Honderden palestijnse dorpen werden platgebrand en de
mensen verjaagd. 200.000 Palestijnen werden in koele bloede vermoord door de Joodse
paramilitaire groepen. Mensen werden op pleinen gezet en geëxecuteerd. Al deze operaties
waren gericht tegen ongewapende burgers. Dit alles vond dus plaats voor de oorlog in 1948,
nog voordat een enkel arabische soldaat uit de buurlanden voet had gezet in Palestina.
12
Periode 1948 - 1967
In mei 1948 riep David Ben-Goerion de staat Israël uit. De VS erkenden de Israëlische staat, en
vele landen volgden. Dezelfde maand vielen zeven Arabische buurlanden Israël binnen. De
officiële geschiedenis vertelt ons dat Israël van alle kanten werd binnengevallen door Arabische
legers. Het zou als een strijd van David tegen Goliath zijn geweest waarbij de Israëlische
militairen op heroïsche manier de vijanden op meerdere fronten wist te verslaan. Nu was het
enige leger dat enigszins in staat zou zijn geweest een bedreiging voor Israël te vormen het
leger van Jordanië. De Britse militair John Glubb, een militair met een hoge positie in het
Jordaanse leger, schreef later dat de oorlog van 1948 een 'phony war' (nep oorlog) was. Ben
Gurion had een afspraak gemaakt met koning Abdul van Jordanië dat deze niet aan de inval
zou deelnemen. Het Iraakse leger, dat uit enkele duizenden soldaten bestond viel onder het
bestuur van koning Abdul van Jordanië en hield zich ook afzijdig. Ook het leger van Libanon
was nauwelijks betrokken bij de oorlog. Het Egyptische leger dat wel actief betrokken was had
vrijwel geen militaire opleiding was op geen enkele manier voorbereid op een oorlog. Het
Syrische leger dat deelnam aan de inval telde enkele duizenden manschappen maar kon niet
op tegen het goed uitgeruste en getrainde Israëlische leger van 40.000 man. Na de oorlog van
1948 werden er nog minstens 300.000 Palestijnen uit hun huizen verdreven, en enkele
honderdduizenden ontvluchtten Palestina.
Na de overwinning richtte Israël zich op het buitenland, met name op Egypte dat zich steeds
sterker tegen de Britse overheersing verzette. De in 1949 opgerichte Mossad, de geheime
dienst voor buitenlandse zaken, voerde een aantal valse vlag operaties uit in Egypte die als
doel hadden dat de Britten en de VS zich tegen de nationalistische regering van Nassar zouden
keren. In 1954 pleegden Joodse Egyptenaren en Israëlische undercoveragenten een serie
bomaanslagen op Britse en Amerikaanse gebouwen in Egypte. Het kwam echter aan het licht
dat het om valse vlag aanslagen ging. De zaak werd bekend als de Lavon affair genaamd naar
de Israëlische minister van defensie Pinhas Lavon. Het werd duidelijk dat hoge politieke leiders
als Lavon, Shimon Peres, Moshe Dayan en Yosef Avidar achter de aanslagen zaten. Egypte
arresteerde en veroordeelde een aantal Joodse Egyptenaren en Israëlische
undercoveragenten. In 2005 kregen de overlevende aanslagplegers een onderscheiding van de
Israëlische regering.
Een andere 'valse vlag' aanslag die als doel had de schuld in de voeten van Egypte te
schuiven was de aanval van de Israëlische luchtmacht op het Amerikaanse marineschip USS
Liberty. In een luchtaanval met Israëlische straaljagers werd het schip uren lang bestookt. De
USS Liberty werd zwaar gehavend maar zonk niet. 34 Amerikaanse mariniers werden gedood
en 171 raakten gewond. Ook deze gebeurtenis werd in de doofpot gestopt. Het maakt, net als
de andere aanslagen, geen deel uit van de onderwezen geschiedenis in de VS en Westerse
landen.
De aanval op de USS Liberty gebeurde tijdens de zesdaagse oorlog van 1967. De officiële
geschiedschrijving over deze oorlog is net als de oorlog in 1948 een kolossale leugen. Volgens
13
Israël stonden Egypte, Syrië en Jordanië op het punt om Israël binnen te vallen. Dit is weerlegd
door de man die persoonlijk verantwoordelijk was voor het initiatief Egypte in 1967 aan te
vallen. Deze man was Generaal Matityahu Peled, zijn rol in de zesdaagse oorlog, en de
werkelijke toedracht is beschreven in het boek: 'The General's Son' van de schrijver Miko
Peled, de zoon van Matityahu Peled. Nu zijn er talloze boeken en documentaires die zeer goed
uit de doeken doen wat zich werkelijk bij de oorlogen van 1948 en 1967 afspeelde, en wat de
achtergronden waren. Het boek 'The General's Son' geeft echter een heel goed inzicht omdat
de informatie uit eerste hand komt. Miko groeide op in Jeruzalem in een zionistische familie.
Zijn grootvader was een zionistisch politicus, en was een van de ondertekenaars van de
Israëlische staat. Miko's vader Matityahu Peled, was een officier in de oorlog van 1948, en
tijdens de oorlog van 1967 was hij Majoor Generaal. Mattityahu Peled was een fanatiek zionist
en werd onderscheiden als oorlogsheld. Miko Peled volgde zijn vaders voetsporen en werd lid
van de 'Israëlische special forces'. Toen Miko het leed van de Palestijnen en de
onrechtvaardigheid besefte besloot hij vredesactivist te worden. Ook hier volgde hij zijn vader,
die op latere leeftijd vredesactivist was geworden. Via zijn vader kreeg Miko toegang tot veel
eerste hand informatie, maar ook via zijn familie, die vertelde over het leven in Palestina. Voor
de oprichting van Israël was Palestina een ontwikkelde staat met een bloeiende economie.
Palestina had een grote middenklasse, er waren scholen, instituten, wetenschappers. In de
steden waren parken en prachtige huizen met tuinen. De Palestijnen werden door de Joodse
milities uit hun huizen gejaagd, en de huizen werden toegewezen aan Joodse kolonisten. Het
kwam voor dat wanneer de huizen door de nieuwe bewoners betrokken werden de koffie nog
warm op tafel stond. Ook het gezin van Miko kreeg een huis toegewezen, maar zijn moeder
weigerde.
Volgens Miko Peled is er geen sprake van kolonisatie, maar van een systematisch geplande
etnische zuivering, en dit gebeurd met behulp van terrorisme, massamoorden en de plundering
van een natie. Natuurlijk reageerde de Palestijnse bevolking. In het begin was er verzet, later
de intifada, zelfmoordaanslagen, en zelfgemaakte raketten die vanuit Gaza werden afgevuurd.
Over het Palestijnse terrorisme zei Generaal Matityahu Peled het volgende: 'wanneer een
kleine natie wordt onderdrukt door een grote macht, dan is terrorisme is het enige middel wat
overblijft'. Nu is dit geen excuus, en zo is het niet bedoeld. Generaal Peled was niet een man
die terrorisme zou verdedigen. Terrorisme op kleine schaal blijft terrorisme. Maar om het
conflict te begrijpen is het wel belangrijk de verhoudingen te kennen. Het aantal Israëlische
slachtoffers ten opzichte van het aantal Palestijnse slachtoffers gedurende het conflict
verhouden zich als één tegen duizenden. De zelfgemaakte raketten die uit Gaza worden
afgevuurd kunnen gezien worden als het 'gooien van stenen over de muur van de gevangenis'
in vergelijking tot de Israëlische bombardementen.
Volgens het 'English Institute for Strategic Studies' is Israël de op vier na grootste militaire
macht ter wereld (na de VS, Rusland en China). Dus Israël heeft een grotere militaire macht
dan naties zoals Engeland en Frankrijk. In 2008 vloog de luchtmacht van deze machtige
militaire natie af en aan, dag na dag, bommen werpend op een weerloze burgerbevolking. De
zware bommen bliezen hele huizenblokken op, en de witte fosfor clusterbommen
veroorzaakten diepe brandwonden bij veel mensen in de dichtbevolkte Gazastrook. De
14
Israëlische luchtmacht hoefde niet bang te zijn voor luchtafweer, het was voor hen geen
onbekend vijandelijk terrein zoals bij een 'conventionele' oorlog het geval is. De Israëliërs
kenden Gaza goed. Het was, volgens Miko Peled 'like shooting fish in a barrel'. De wereld keek
toe, reageerde geschokt, er waren kritische artikelen, er werd gebeden, er werden petities
getekend, maar er veranderde niets. De bombardementen herhaalde zich in 2014. Israëlische
politici verklaarden in 2015 dat het geweld tegen de Palestijnen zal toenemen, en dat ieder
vredesakkoord waarbij de Palestijnen een eigen staat zouden krijgen zal worden geblokkeerd.
Het geweld tegen de bewoners van Gaza is sinds die tijd inderdaad onverminderd doorgegaan.
In Januari 2019 bracht de Mensenrechtenraad van de VN een rapport uit waaruit blijkt dat het
Israëlische leger in 2018 in Gaza met scherp op demonstranten heeft geschoten. Hierbij
werden meer dan 6000 Palestijnen verwond en minstens 183 Palestijnen gedood. Onder de
slachtoffers, die grotendeels ongewapend waren, bevonden zich 35 kinderen. Ook staat er in
het rapport dat Israëlische militairen bewust op kinderenen en journalisten hebben geschoten,
en op verpleegsters die de gewonden eerste hulp gaven. De Israëlische regering reageerde
zoals gewoonlijk verontwaardigd, maar ontkende de beschuldigingen niet. Het verweer was dat
Israël 'het recht heeft zich te verdedigen'.
15
16
Terreurbewind
Over het algemeen zijn de mensen zich wel bewust dat de situatie van de Palestijnen in Israël
vreselijk is. Er zijn veel organisaties, waaronder veel Joodse organisaties, die voor de
Palestijnen opkomen, en er zijn talloze boeken over geschreven. Toch beseffen weinig mensen
hoe het is om als Palestijn onder bezetting te leven.
Israël kent een apartheidssysteem. Als Palestijn heb je minder rechten, je hebt een apart
paspoort, en de auto's van de Palestijnen hebben een ander nummerbord. De helft van de bijna
vier miljoen Palestijnen in Gaza en de Westelijke Jordaanoever leeft in extreme armoede. 90%
van de kinderen heeft een oorlogstrauma. Men leeft constant in staat van bezetting, er zijn
controleposten, alles wat in of uit de bezette gebieden komt wordt gecontroleerd. Bij hoge
uitzondering kan men toestemming krijgen om naar Jeruzalem, de hoofdstad van hun eigen
land, of naar het strand te gaan. De Gazastrook en Westelijke Jordaanoever zijn werkelijk
openlucht gevangenissen, men leeft in gevangenis omstandigheden. Ook binnen het ommuurde
gebied kan men zich niet vrij bewegen, er zijn hekken, muren en controleposten. De Palestijnse
bevolking wordt het leven constant moeilijk gemaakt. Palestijnse vrouwen die moeten bevallen
worden niet doorgelaten, huizen die gebombardeerd zijn worden afgezet zodat er geen eerste
hulp kan worden gegeven. Ondertussen vestigen zich steeds meer Joodse kolonisten in de
bezette gebieden, onder zware militaire Israëlische steun. De VN heeft de bezetting van de
Gazastrook en Jordaanoever van het begin af veroordeeld. Er zijn tientallen VN resoluties
aangenomen, maar deze worden genegeerd. Dit alles gebeurt met passieve en actieve steun
van de wereld. Israël is sterk afhankelijk van de grote financiële steun van de Amerikaanse
belastingbetalers, en ook van de steun van de Westerse landen, die Israëlische producten
kopen. De twee grootste mogendheden die grenzen aan Israël, namelijk Jordanië en Egypte
krijgen jaarlijks miljarden dollars aan financiële steun van de VS, en zijn economisch sterk
afhankelijk van de VS geworden. Wanneer deze landen niet meegaan met de politiek van de
VS, zoals bijvoorbeeld gebeurde na de Egyptische revolutie van 2011, dan hoeven de VS
slechts te dreigen de financiële hulp in te trekken om de politiek weer in het gareel te krijgen.
Over het algemeen zien mensen het Israëlisch Palestijnse conflict als een lokale
aangelegenheid, met betrokkenheid van enkele landen uit het Midden Oosten. Wanneer je de
Israëlische diplomatie volgt dan blijkt het duidelijk deel van een mondiale strategie te zijn. De
Israël lobbies zijn oppermachtig. Het boek Dangerous Liaison van Andrew Cockburn vertelt hoe
Israëlische geheime diensten over de hele wereld wapenleveranties en militaire training
leverden zolang dit de diplomatie van Israël diende. Israël gaf steun aan latijns amerikaanse
dictaturen, de drugskartels in Mexico en Colombia, het apartheidsregime van Zuid Afrika, de
Sjah in Iran, Mobutu in Zimbabwe, en ga zo maar door. Indien het nodig werd geacht dan
intervenieerde Israël zelf. De Mossad en andere Israëlische diensten zijn verantwoordelijk voor
honderden terroristische aanslagen wereldwijd.
Dit zou van geen land geaccepteerd worden. Israël heeft dus een unieke status. Het is ook
uniek dat in een land zo veel regeringsleiders een achtergrond van terrorisme hebben.
Israëlische politici maken hier zelf geen geheim van. Toen de Britse journalist Russell Warren
Howe in 1974 Menachem Begin tijdens een interview vroeg hoe het voelde om "de vader van
17
het terrorisme in het Midden Oosten te zijn" antwoordde Begin met vuur: 'In het Midden Oosten?
In de hele wereld!' Vier jaar later, in 1987, ontving Menachem Begin de Nobelprijs voor de
vrede. Als dit al enige betekenis had dan was dit dat Israël de groene kaart kreeg voor
internationaal terrorisme, en dit past in de strategie van Israël dat men in plaats van zelf
oorlogen te voeren andere landen dit voor hen laat doen. Met valse vlag aanslagen, en met
diplomatieke en financiële pressie weet men landen en organisaties als de VN en de NAVO
voor het karretje te spannen en hen niet alleen oorlogen te laten voeren, maar ook te
bekostigen. Hoe dit gaat hebben we kunnen zien bij de oorlogen in Irak, Afghanistan, Libië en
Syrië. Er ging een grondige en lange diplomatieke voorbereiding aan vooraf om deze strategie
te verwerkelijken. Deze voorbereiding begon in 1979 onder leiding van Menachem Begin en
Netanyahu. Vandaag de dag is deze strategie bekend is als de 'War on Terror' (verderop in dit
artikel zal hier een hoofdstuk aan besteed worden).
18
Holocaust
Je kunt je afvragen hoe het mogelijk is dat Israël hier allemaal mee weg komt. Waarom laat de
wereld toe dat dit gebeurd? Volgens Ronen Berelovich, een Joodse para-militair die in de
bezette gebieden gestationeerd was, is het antwoord eenvoudig. Israël heeft het ultieme
wapen, en dat is de holocaust. De term 'holocaust' werd pas een begrip in de jaren 70. Het
werd gepromoot als een product en werd vanaf die tijd met een hoofdletter geschreven. De
Holocaust is een van de grootste taboes en een zeer effectief middel om mensen de mond te
snoeren. Vanuit de Joodse gemeenschap zelf is hier veel kritiek op. Bijvoorbeeld van schrijvers
als Gilad Atzmon, Israel Shamir en Norman Finkelstein. In zijn boek 'The Holocaust Industry'
beschrijft Finkelstein hoe de Holocaust wordt gebruikt:
"De Holocaust is een ideologisch wapen, dat als doel heeft om de staat Israël, een van de
meest formidabele militaire machten ter wereld met een afschuwelijke reputatie wat betreft
mensenrechten, zichzelf als slachtoffer te presenteren, en zich op deze manier immuniteit
tegen kritiek te verschaffen ".
Israel Shamir beschrijft in zijn boek de 'Flowers of Galilee' hoe de holocaust het mogelijk maakt
etnische zuivering van de Palestijnse bevolking door te zetten. Shamir wordt als antisemiet en
holocaustontkenner aangevallen, ondanks dat hij zelf Joods is en een groot deel van zijn
familie in de holocaust is omgekomen. In 2004 werd de (Franse) uitgever aangeklaagd voor
het publiceren van 'Flowers of Galilee' omdat het een racistisch boek zou zijn. Het boek werd
verboden en de uitgever veroordeeld tot drie maanden gevangenisstraf.
Dit zijn slechts enkele voorbeelden van Joodse kritiek op de manier hoe de holocaust gebruikt
wordt als propagandamiddel. Natuurlijk zijn er mensen die de holocaust volledig ontkennen.
Echter, de meeste schrijvers die als holocaustontkenner worden bestempeld en vervolgd
worden ontkennen de holocaust niet, maar stellen dat de officiële theorie niet klopt. Een
historicus die in dit verband genoemd kan worden is David Irving. Na de tweede wereldoorlog
bezocht Irving Duitsland gedurende meerdere periodes voor historisch onderzoek. In Duitsland
wilde men de oorlog het liefst zo snel mogelijk vergeten en Irving was een van de weinigen die
historisch onderzoek deed. Het feit dat hij Duits sprak, en een boek over het bombardement
van Dresden had gepubliceerd, deden voor hem de deuren opengaan. Hij sprak met mensen
die de oorlog hadden meegemaakt, met burgers, ambtenaren en officieren tot in de hoogste
echelons. Hij kreeg toegang tot vele archieven en verzamelde veel correspondentie tussen
hoge officieren en de Duitse legerleiding. Ook in geallieerde landen deed Irving onderzoek. Hij
sprak met militairen, piloten, politici en verzamelde vele documenten uit staatsarchieven. Irving
bouwde zo een indrukwekkend archief op van veertig duizend documenten. Deze informatie
vormde de basis voor zijn boeken. Irving schreef meerdere boeken over de tweede
wereldoorlog en deze werden stuk voor stuk bestsellers. Hier kwam abrupt een einde aan toen
hij een boek over de holocaust schreef. Nu is Irving geen holocaust ontkenner, maar zijn
verhaal wijkt wel sterk af van de officiële theorie. Irving besefte dat hij in een mijnenveld stapte
toen hij besloot over de holocaust te schrijven. En hij raakte inderdaad diep in de problemen.
Hij werd onder voorwendselen naar Oostenrijk gelokt en daar vervolgd. Irving werd schuldig
bevonden aan 'holocaustontkenning' en veroordeeld tot drie jaar eenzame opsluiting. Al zijn
bezittingen werden van hem afgenomen, zijn huis, zijn geld, en zijn archief. Tot de dag van
19
vandaag wordt zijn familie en hijzelf op alle mogelijke manieren het leven lastig gemaakt.
Nu kun je je afvragen, wat zou het motief zijn van een gerespecteerd historicus om na een
succesvolle carrière van 25 jaar een boek te schrijven over de holocaust met als doel
geschiedvervalsing te plegen? Dit zou een zeer duister motief moeten zijn geweest. De
schrijver zou een laag en verachtelijk persoon moeten zijn. Als je leest wat de media en
gangbare geschiedkundigen over Irving schrijven (de wikipedia is hier een goed voorbeeld van)
dan is Irving inderdaad een dergelijk abject persoon. Echter, wanneer je de video bekijkt waar
Irving zijn levensverhaal vertelt, en uit de doeken doet hoe hij te werk is gegaan en wat zijn
motieven zijn, dan geeft dit een ander beeld. Nu is Irving zeker een man met rechtse
sympathieën, iets wat hij nooit onder stoelen of banken stak. Hij had echter zeker geen
sympathie voor het Naziregime. Zijn familie en hijzelf hadden sterk geleden in de tweede
wereldoorlog. De reden, volgens Irving, waarom hij zijn boeken schreef is dat hij van mening
was dat de gangbare geschiedschrijving over de tweede wereldoorlog eenvoudig niet klopte.
Hij zag het als een klassiek voorbeeld waar de 'geschiedenis geschreven wordt door de
overwinnaars'. Vele zeer relevante documenten en feiten worden door de historici genegeerd
omdat ze niet passen bij de gangbare zienswijze. Het is overigens niet alleen Irving die tot
deze conclusie komt. Vele andere historici, onderzoekers en journalisten komen tot deze
conclusie. Zoals bijvoorbeeld de eerder genoemde Antony Sutton, die ook een heel andere
kant van de tweede wereldoorlog laat zien. Maar de holocaust heeft een aparte status. Volgens
Yaakov Shapiro, een Rabbi die zeer kritisch over het Zionisme is, heeft de holocaust een
religieuze status gekregen. Iedereen die van de officiële leer afwijkt wordt als ketter vervolgd.
In een aantal Europese landen kun je gevangenisstraf krijgen wanneer je afwijkt van de
officiële theorie over de holocaust. Onlangs werd in Duitsland de 89 jarige Ursula Haverbeck
veroordeeld tot 14 maanden gevangenisstraf omdat zij stelde dat de officiële theorie van de
holocaust niet waar was.
De holocaustontkenners worden al snel bestempeld als 'neonazi's'. Nu zullen er zeker mensen
met kwade bedoelingen bij zitten, maar bij de mensen die als holocaustontkenners worden
beschouwd zijn ook schrijvers en historici als Irving die professioneel te werk zijn gegaan.
Deze schrijvers hebben meestal ook andere boeken geschreven waarin zij afwijken van de
gangbare geschiedschrijving. Hier hebben de mensen over het algemeen geen probleem mee.
We kunnen nog wel inzien dat in veel gevallen de 'geschiedenis wordt geschreven door de
overwinnaars'. Maar aan de officiële theorie over de Holocaust mag niet getwijfeld worden, het
mag niet eens onderzocht worden. Het is vreemd dat we in een vrije maatschappij niet zelf
mogen beoordelen of deze mensen geloofwaardig zijn of niet. De waarheid heeft toch geen
wetten en gevangenisstraffen nodig. Het argument dat de autoriteiten gebruiken is dat
dergelijke meningen en boeken zouden kunnen leiden naar weer een fascistisch regime. Ik
denk dat het tegenovergestelde waar is. Wanneer er geen vrijheid van meningsuiting is dan
kunnen we juist in dezelfde situaties terecht komen. Als je goed naar de wereld kijkt dan blijkt
dit in grote mate al het geval te zijn. Er is wellicht geen sprake van openlijk fascisme, maar kijk
naar de propaganda, de toenemende controles, de militaire uitgaven, de censuur, de agressie
tegen iedereen die niet in de pas loopt, het niet vervolgen van criminele activiteiten, het
20
negeren van de mensenrechten, de manipulatie van media. Het is oude wijn in nieuwe zakken.
Alleen is de situatie nu veel kritischer. Dankzij de nieuwe technologieën zijn de wapens en
communicatiemiddelen veel geavanceerder en krachtiger. Zaken die vroeger veel tijd en
moeite kostten zoals afluisteren, controleren, manipulatie van informatie en het doden op
afstand gaan nu met een druk op de knop. Wat betreft de holocaust, uiteindelijk wil je natuurlijk
als slachtoffer, of als nakomeling van een slachtoffer, weten wat er gebeurd is.
21
The War on Terror
De "War on Terror" wordt vaak gezien als een soort concept, of een strategie. In werkelijkheid
is het een officiële autorisatie voor de Amerikaanse president om ieder land aan te vallen
waarvan men verdenkingen heeft dat het terroristen huist of steunt die betrokken waren bij de
aanslagen van 9/11. Met deze toestemming, die de naam 'The Authorization for Use of Military
Force' (AUMF) heeft, hebben de VS in samenwerking met de NAVO-landen militaire operaties
gevoerd in landen in het Midden Oosten, Afrika en Azië. Het is de langste en duurste oorlog uit
de geschiedenis van de VS, en toch is er vrijwel geen kritiek. Eén van de redenen is dat de
berichtgeving zeer beperkt is. In de jaren zestig waren het de televisiebeelden die de Vietnamoorlog
dichterbij brachten, en waardoor de Amerikaanse bevolking uiteindelijk in opstand kwam
tegen de oorlog. De strategie van de laatste twintig jaar is: 'out of sight out of mind'. De weinige
beelden die getoond worden zijn propaganda voor langere of nieuwe interventies.
Het doel van de 'War on Terror' is, zoals de naam dit aangeeft, het 'bestrijden van terrorisme'.
Je kan concluderen dat dit dan niet erg veel succes heeft want het terrorisme is sinds de 'War
of Terror' begon (in 2001) sterk toegenomen. De 'War on Terror" blijkt een 'War Of Terror' te
zijn. Landen kunnen worden binnengevallen wanneer er slechts verdenkingen zijn van
vijandige plannen. Het is de strategie van de 'preventieve oorlogsvoering', die al millennia
gebruikt wordt om agressie te rechtvaardigen. We weten inmiddels dankzij meerdere
onderzoeken dat Irak geen massavernietigingswapens had, dat Libië niet de dictatuur was die
de media ons voorschotelden, en dat de gifgasaanvallen in Syrië niet door Assad zijn
uitgevoerd. Het zijn leugens die deel uitmaken van een zeer agressieve politiek, en de NAVO
landen doen hier aan mee. In de Nederlandse media lezen we over de noodzaak van militaire
'missies', en de politieke partijen van links tot en met rechts gaan hier in mee (met uitzondering
van de Partij van de Dieren). Hoe de media en politiek dit weten te verkopen is bijzonder. Zo
vertelt men ons nu dat men 'bezorgd is over de terugtrekking' van de Amerikaanse troepen in
Afghanistan. We hebben kunnen zien wat deze troepen hebben gedaan de afgelopen jaren.
Ieder land dat door de Amerikaanse en NAVO-troepen is bezet, zoals Irak, Afghanistan, Libië,
en Syrië is volledig verwoest. In Afghanistan is sinds de militaire bezetting de opiumproductie
verveelvoudigd. 90% van de opium op de wereldmarkt komt nu uit Afghanistan (volgens een
rapport van de VN). Dat een verlenging van een militaire bezetting zou kunnen bijdragen aan
een verbetering is van een zorgwekkende naïviteit.
Het zijn de klokkenluiders en organisaties als wikileaks die af en toe een blik achter de
schermen geven. Zo schreef Hillary Clinton in 2012 in een (uitgelekte) email: "de beste manier
om Israël te helpen om het groeiende nucleaire vermogen van Iran tegen te gaan is de
bevolking van Syrië te helpen het regime van Bashar Assad omver te werpen". Dit schreef
Hillary Clinton in 2012, terwijl Afghanistan meerdere Amerikaanse rapporten van Amerikaanse
inlichtingendiensten hadden uitgewezen dat Iran geen programma had om een atoombom te
maken, een conclusie die gesteund werd door het International Atomic Energy Agency (IAEA).
De email van Clinton laat ook de gebruikelijke dubbele standaard zien wat betreft Israël en
kernwapens. Er is geen enkele kritiek op het enorme nucleaire arsenaal van Israël, dat in
22